All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 2431 - Chapter 2440

แผนการของเซียวหลินเทียนนั้นสามารถรับประกันความปลอดภัยของเถาจื่อได้ดียิ่งขึ้นเขาได้บอกกับหลิงอวี้ระหว่างทางไปงานเลี้ยงแล้ว และหลิงอวี๋ก็เห็นด้วยแต่นางก็ยังคงกังวลอยู่บ้าง“เซียวหลินเทียน เถาจื่อเป็นคนซื่อตรงและหัวแข็ง หม่อมฉันกังวลว่านางเข้าไปในจวนเจ้าแห่งทะเลแล้วจะมิสามารถควบคุมความแค้นที่มีต่อเจ้าแห่งทะเลได้ จนเผลอแสดงพิรุธออกมาทางสีหน้า!”“การล่อเจ้าแห่งทะเลออกไปย่อมเป็นผลดีกับนาง แต่ชายาเจ้าแห่งทะเลก็มิใช่คนธรรมดา หม่อมฉันเกรงว่าเถาจื่อจะมิใช่คู่ต่อสู้ของนาง!”เซียวหลินเทียนปลอบโยนว่า “เจ้ากังวลจนคิดมากไปแล้ว! เถาจื่อติดตามเจ้ามานานเพียงนี้ นางย่อมรู้จักพลิกแพลงตามสถานการณ์ได้!”“ยิ่งไปกว่านั้น เถาจื่อก็มิได้จะไปลอบสังหารพวกเขาเอง เพียงแค่ระมัดระวังตัวหน่อยก็จะมิเกิดเรื่องอะไรขึ้น!”“หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น!”หลิงอวี๋คิดว่าทุกคนต่างก็มิใช่คู่ต่อสู้ของเจ้าแห่งทะเล ในเมื่อคิดแผนการนี้ขึ้นมาได้ ก็ต้องมีคนไปลงมืออีกอย่างพวกเขาก็ไม่มีใครสะดวกเท่าเถาจื่อ จึงจำต้องให้นางไปเสี่ยงภัยเมื่อมาถึงจวนเจ้าแห่งทิศใต้ ท่านผู้เฒ่าตระกูลเย่ เย่ซงเฉิงและเย่หรงเป็นตัวแทนของตระกูลเย่มางานเลี้

โม่เจี๋ยกระตือรือร้นถึงเพียงนี้ หลิงอวี๋เองก็ยากจะปฏิเสธน้ำใจ จึงยกจอกเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวหมดฝ่ายเจ้าแห่งทิศใต้ก็ยกจอกสุราคารวะเซียวหลินเทียน ฉินซานและเย่หรงด้วยเช่นกันเขากล่าวอย่างจริงใจว่า “เรื่องที่เพ่ยเพ่ยประสบเหตุในครั้งนี้ ต้องขอบคุณพวกเจ้าทุกคนที่ทุ่มเทช่วยเหลืออย่างเต็มกำลัง นางจึงได้กลับมาอย่างปลอดภัย!”“ข้าขอคารวะพวกเจ้า!”เซียวหลินเทียนยกจอกสุราขึ้นกล่าว “ท่านอ๋องเกรงใจไปแล้ว! พวกเผยอวี้ได้รับการคุ้มครองจากท่านอ๋อง ให้พำนักรักษาตัวอยู่ที่ตำหนักพักร้อน!”“ว่ากันตามจริงแล้ว พวกเราต่างหากที่เอาเปรียบท่านอ๋อง จะกล้ารับคำขอบคุณจากท่านอ๋องได้อย่างไร!”“ทุกคนร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน การช่วยเหลือซึ่งกันและกันเป็นเรื่องที่สมควรทำอยู่แล้ว!”เจ้าแห่งทิศใต้ก็มิได้กล่าววาจาใดอีก ยิ้มแล้วเอ่ยว่า “เพื่อคำว่าร่วมทุกข์ร่วมสุขนี้ ดื่ม!”เหล่าบุรุษจึงร่วมกันดื่มทางด้านนี้ ชายาเจ้าแห่งทิศใต้ลอบมองเย่หรงเงียบ ๆ ในใจพลันรู้สึกเสียดายอยู่บ้างความคิดที่จะยกเพ่ยเพ่ยให้เย่หรงนั้นเป็นข้อเสนอของชายาเจ้าแห่งทิศใต้เองเมื่อเจ้าแห่งทิศใต้กลับมาก็ได้ถ่ายทอดคำพูดของหลงเพ่ยเพ่ยให้ชายาเจ้าแห่งทิศใต

ครั้นหลิงอวี๋และเซียวหลินเทียนพวกเขากลับมาถึงคฤหาสน์อู่ หานเหมยและเถาจื่อก็ยังมิได้นอนเมื่อหานเหมยเห็นหลิงอวี๋กลับมาจึงเอ่ยว่า “คุณหนู เถาจื่อบอกว่ายังมีเรื่องจะพูดกับท่าน จึงรอท่านอยู่เจ้าค่ะ!”หลิงอวี๋ครุ่นคิดแล้วกล่าวว่า “พวกเจ้าชำระล้างร่างกายแล้วหรือยัง? หากเสร็จแล้วก็รอข้าอาบน้ำก่อน คืนนี้พวกเราสามคนนอนด้วยกันเถิด!”หานเหมยชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นในใจพลันรู้สึกเจ็บแปลบ พยักหน้ารับคำ “พวกเราอาบแล้วเจ้าค่ะ บ่าวจะให้คนไปตักน้ำมาให้ท่านนะเจ้าคะ!”วันพรุ่งเถาจื่อจะต้องไปจวนเจ้าแห่งทะเลแล้ว หากการไปครั้งนี้เกิดเรื่องมิคาดฝันขึ้น เถาจื่อก็จะมิได้กลับมาอีกหานเหมยรู้ดีว่าหลิงอวี๋ต้องการใช้โอกาสที่นอนด้วยกันนี้ เพื่อจะได้ใช้เวลากับเถาจื่อให้นานอีกสักหน่อยเมื่อสาวใช้ยกน้ำเข้ามาให้ หลิงอวี๋ก็รีบชำระล้างร่างกายอย่างรวดเร็วแล้วกลับไปยังห้องนอนหานเหมยถอดปิ่นปักผมออกแล้ว เตรียมจะล้มตัวลงนอนทว่า เถาจื่อกลับนั่งอยู่ข้างเตียงอย่างกระสับกระส่าย นางเอ่ยอย่างกระอักกระอ่วนว่า “คุณหนู บ่าวพูดคุยกับท่านสักพักแล้วจะกลับไปนอน ท่านเคยนอนคนเดียว พวกเรานอนเป็นเพื่อนจะรบกวนท่านเปล่า ๆ เจ้าค่ะ!”“

หลิงอวี๋รู้สึกละอายใจอยู่บ้าง ปกติแล้วนางจะเป็นฝ่ายปลอบโยนผู้อื่น แต่บัดนี้กลับกลายเป็นหานเหมยที่กำลังสั่งสอนนางนางโอบเถาจื่อแล้วกล่าวว่า “หานเหมยพูดถูก เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถิด!”“พวกเราทุกคนล้วนเคยทำผิดพลาด เพียงแต่บางความผิดพลาดนั้นยังมีโอกาสแก้ไขได้! แต่บางความผิดพลาดกลับไม่มีโอกาสได้แก้ตัวอีกแล้ว!”“ตอนนี้รอบตัวเราเต็มไปด้วยอันตราย มีเพียงต้องระมัดระวังรับมืออย่างรอบคอบเท่านั้นจึงจะมิทำผิดพลาดอีก!”“เอาเถอะ อย่าพูดเรื่องพวกนี้เลย! เรามาเปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่า พวกเจ้าเล่าให้ข้าฟังหน่อยสิว่าฉินตะวันตกเป็นแบบไหนกัน?”“ที่นั่นเหมือนกับเมืองหลวงแดนเทพแห่งนี้หรือไม่?”นี่เป็นสิ่งที่หลิงอวี๋สงสัยใคร่รู้จริง ๆ นางลืมเลือนเรื่องราวในอดีตไปแล้ว และในระยะเวลาอันสั้นนี้ก็ยังมิสามารถกลับไปยังฉินตะวันตกได้การได้ฟังเรื่องราวจากปากของหานเหมยและเถาจื่อ อาจช่วยให้นางนึกถึงผู้คนที่ถูกลืมเลือนไปได้บ้างหานเหมยและเถาจื่อจึงผลัดกันเล่าเรื่องราวของฉินตะวันตกและชีวิตในตำหนักอ๋องอี้ให้หลิงอวี๋ฟังทั้งหานเหมยและเถาจื่อต่างเล่าอย่างมีชีวิตชีวาและเปี่ยมด้วยความรู้สึก หลิงอวี๋เป็นผู้

“ท่านอาสะใภ้หลิน พวกเราเป็นสหายของท่านอาหลิน รักษาท่านมิต้องใช้เงินหรอกเจ้าค่ะ!”หลิงอวี๋กลั้นความรู้สึกปวดใจไว้ พลางเดินเข้าไปในห้องภายในห้องนั้นดูซอมซ่อยิ่งกว่าด้านนอก มีเพียงเตียงก่ออิฐหนึ่งตัว กับโต๊ะเก่า ๆ ผุพังตัวหนึ่งวางอยู่สตรีผมเผ้ายุ่งเหยิงผู้หนึ่งกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ผ้าห่มที่คลุมกายก็เต็มไปด้วยรอยปะซ่อมสารพัดสีสันนางดูซูบผอม ใบหน้าเหลืองซีด ดวงตาจมลึกลงไปเช่นเดียวกับเสี่ยวเฉียงนางมองหลิงอวี๋อย่างระแวดระวัง ไอออกมาหลายครั้งแล้วจึงส่ายหน้า “ข้ามิเคยได้ยินสามีข้าพูดถึงสหายเช่นพวกท่านเลย!”“พวกท่านไปเถิด ข้ามิขอรักษา!”หลิงอวี๋แย้มยิ้มเล็กน้อย “ท่านอาสะใภ้หลิน พวกเรามิใช่พวกหลอกลวง ท่านดูสภาพบ้านท่าน ก็ไม่มีอะไรให้พวกเราหลอกเอาได้!”“มาเถิด ให้ข้าตรวจดูอาการท่านสักหน่อย!”หลิงอวี๋มิสนใจท่าทีขัดขืน แล้วเดินเข้าไปนั่งบนเตียงอิฐเก่า ๆ นั้น เอื้อมมือไปจับข้อมือของนางเพื่อตรวจชีพจร“ได้ยินท่านอาหลินบอกว่าท่านไอเป็นเลือด เป็นมานานเท่าใดแล้วหรือเจ้าคะ?”หลิงอวี๋เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเมื่ออาสะใภ้หลินได้ยินหลิงอวี๋รู้กระทั่งเรื่องที่นางไอเป็นเลือด ความระแวดระว