“อาอวี๋ พวกเจ้าหนีออกมาจากปากของสัตว์ประหลาดได้อย่างไรกัน?”หลังจากกลับมาถึงที่คฤหาสน์อู่ เซียวหลินเทียนจึงมีเวลาซักถามหลิงอวี๋ถึงการหนีออกมาเย่หรงเองก็มาที่คฤหาสน์อู่เช่นกัน เขาก็สงสัยใคร่รู้เช่นเดียวกับเซียวหลินเทียนหลิงอวี๋ยิ้มแล้วเล่าเรื่องตั้งแต่เผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาด ไปจนสุดท้ายที่พบถ้ำลับที่นำไปสู่คุกน้ำให้พวกเขาฟังดวงตาของเย่หรงเป็นประกายขึ้นมา แล้วเขาก็เอ่ยออกไปอย่างกระตือรือร้น “พี่หญิงหลิงหลิง เช่นนี้ก็สามารถช่วยท่านแม่ของข้าได้แล้วมิใช่หรือ?”“นี่คือความโชคดีที่แฝงอยู่ในความโชคร้ายกระมัง!”“อืม ข้าเองก็รู้สึกว่านี่คือความโชคดีที่แฝงอยู่ในความโชคร้ายเช่นกัน!”หลิงอวี๋ยิ้มพลางพยักหน้าไปด้วย “สามวันหลังจากนี้ท่านอาหลินจะลงเวร ถึงเวลานั้นเมื่อเราได้ตำแหน่งที่ตั้งของคุกน้ำอย่างละเอียดแล้ว พวกเราค่อยมาวางแผนกันว่าจะช่วยท่านแม่ของเจ้าอย่างไร!”“ตอนนี้ต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไว้ จะให้เกิดข้อผิดพลาดอีกมิได้แล้ว!”เซียวหลินเทียนนึกถึงมังกรฟ้าตั้วนั้นที่หลิงอวี๋เอ่ยถึง แล้วจึงเอ่ยออกมา“หลงจิ้งไปช่วยหวงฝู่หลิน แต่ข้าได้ข่าวมาว่าการเดินทางของพวกเขามิได้ราบรื่นนัก!”
Baca selengkapnya