Lahat ng Kabanata ng ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Kabanata 2421 - Kabanata 2430

เซียวหลินเทียนเองก็เดินมาในเส้นทางของการเป็นองค์ชายเช่นกัน เขาเข้าใจถึงความอับจนหนทางของเจ้าแห่งทิศใต้เป็นอย่างดีเขามองเจ้าแห่งทิศใต้แล้วเอ่ยออกมาด้วยเสียงเคร่งขรึม “เจ้าแห่งทิศใต้ ถึงเวลาที่ท่านต้องตัดสินพระทัยแล้ว!”“เป็นถึงอ๋องผู้ยิ่งใหญ่ แต่แม้กระทั่งจะทวงความยุติธรรมให้ลูกสาวตัวเองยังต้องอยู่ใต้อาณัติของผู้อื่น เช่นนั้นตำแหน่งนี้จะมีความหมายอันใดหรือ?”“วันนี้ที่หลงเพ่ยเพ่ยกลับมาอย่างปลอดภัยนั้นนับว่าเป็นโชคดี!”“แต่หากวันข้างหน้าเจ้าแห่งทะเลโจมตีครอบครัวของท่านขึ้นมา ท่านก็ทำได้เพียงเป็นผู้ถูกโจมตีเช่นนั้นหรือ?”เจ้าแห่งทิศใต้เม้มปากแน่น แล้วเอ่ยออกมาอย่างขมขื่น “ท่านอู่ ท่านคิดว่าตัวข้ามิอยากลงมือหรือ?”“ตัวข้าสามารถคัดเลือกแม่ทัพใหญ่สิบนายมาต่อกรกับเจ้าแห่งทะเลได้นะ แต่ท่านรู้หรือไม่ว่าจุดจบจะเป็นเช่นไร?”“แม่ทัพใหญ่สิบนายของข้าล้วนมิอาจต้านทานเจ้าแห่งทะเลได้ พวกเขาถูกทำลายล้างทั้งกองทัพ!”“พลังของเจ้าแห่งทะเลนั้นอยู่ในดินแดนวิญญาณศักดิ์สิทธิ์แล้ว ต่อให้มองไปทั่วทั้งแดนเทพ เขาก็หาคู่ต่อสู้มิได้!”เจ้าแห่งทิศใต้ส่ายหัว “พวกเจ้ายังมิเคยได้เห็นว่าพลังที่สูงกว่าดินแดนที่ส

“เพ่ยเพ่ย เจ้ากลัวหรือไม่?”เจ้าแห่งทิศใต้ย้อนถามกลับไปหลงเพ่ยเพ่ยส่ายหัว “ลูกมิกลัวเพคะ!”“ขอเพียงอยู่กับเสด็จพ่อและท่านแม่ ลูกก็มิกลัวอะไรทั้งนั้น!”“ยิ่งไปกว่านั้นพวกเรามิได้มีเพียงคนของจวนเจ้าแห่งทิศใต้เท่านั้น ยังมีหญิงพี่หลิงหลิง เซียวหลินเทียน เย่หรง และมีกระทั่งพวกใต้เท้าเจียงที่อยู่ฝ่ายเรา!”“ขอเพียงพวกเราทุกคนร่วมแรงร่วมใจกัน จะต้องเอาชนะเจ้าแห่งทะเลได้อย่างแน่นอนเพคะ!”เจ้าแห่งทิศใต้เผยยิ้มออกมา “ดูท่าทีของท่านแม่และพี่สะใภ้ของเจ้าในวันนี้แล้ว พ่อภูมิใจยิ่งนัก! จวนเจ้าแห่งทิศใต้ของพวกเราไม่มีคนขี้ขลาด!”“เจ้าพูดถูก ขอเพียงพวกเราทุกคนร่วมแรงร่วมใจกัน ต่อให้เจ้าแห่งทะเลจะแข็งแกร่งเพียงใดก็หาได้ต้องกลัวไม่!”“บริวารของเจ้าแห่งทะเลก็มีแต่พวกมุ่งหวังแต่ผลประโยชน์เช่นพวกเสิ่นฮ่าวและเจ้ากรมหยาง เท่านั้น เมื่อต้องเผชิญกับภัยพิบัติครั้งใหญ่ จะมีใครเล่าที่ภักดีกับเขาจากใจจริง!”“ขอเพียงพวกเราจัดการพวกเขาไปทีละคน เมื่อเจ้าแห่งทะเลตัวคนเดียว ต่อให้พลังจะสูงส่งเพียงใดก็ต้านไว้ได้มิเท่าไรหรอก!”ขณะที่เจ้าแห่งทิศใต้กำลังพูดอยู่นั้น จู่ ๆ ก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ เขาจึงยิ้มพลางม

เมื่อฮูหยินหยางและฮูหยินเสิ่นได้ยินเสียงฝีเท้า ในใจก็มีความหวังขึ้นมาเจ้าแห่งทะเลส่งคนมาช่วยพวกเขาออกไปเร็วถึงเพียงนี้เชียวหรือ?หลังจากเสียงฝีเท้าก็ใกล้เข้ามา ฮูหยินหยางก็เห็นผู้คุมที่พาองครักษ์สองคนมาด้วยเขาเดินไปที่ห้องขังของหยางหงหนิงแล้วโบกมือ จากนั้นองครักษ์ทั้งสองคนก็หยิบโซ่เหล็กแล้วเปิดประตูห้องขังเดินเข้าไป“ผู้คุม นี่พวกท่านจะพาลูกสาวข้าไปที่ใด?”เมื่อฮูหยินหยางเห็นว่าองครักษ์ผูกโซ่เหล็กกับตัวของหยางหงหนิง นางจึงตะโกนออกไปอย่างตกใจผู้คุมร่างอ้วนเหลือบมองนางแล้วตำหนิออกไป “โวยวายหาปะไร? ก็ต้องพานางไปพิจารณาคดีแน่นอนสิ!”พิจารณาคดี?ฮูหยินหยางมองออกไปนอกหน้าต่างห้องขัง ก็เห็นว่าฟ้ามืดแล้วศาลาว่าการมีธรรมเนียมการพิจารณาคดีในเวลากลางคืนด้วยหรือ?มิรอให้ฮูหยินหยางได้คิดจนเข้าใจ องครักษ์ทั้งสองก็ลากหยางหงหนิงออกไปแล้วฮูหยินเสิ่นเห็นจากด้านข้าง นางจึงเอ่ยออกไปด้วยรอยยิ้ม “ฮูหยินหยาง ท่านมิต้องกังวลไป พวกเขามิกล้าทำอะไรหงหนิงหรอก!”"การพิจารณาคดีก็ทำแค่เป็นพิธีเท่านั้น!”หยางหงหนิงเดินตามองครักษ์ไปอย่างไร้ชีวิตชีวาดูราวกับว่านางจะมิรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรอบตัวนาง น

คราวนี้องครักษ์ทั้งสองมิได้ขังหยางหงหนิงไว้ในห้องขังเดี่ยว แต่เปิดห้องขังของฮูหยินหยางแล้วโยนหยางหงหนิงเข้าไป“ฮูหยินหยาง ท่านดูแลลูกสาวของท่านดี ๆ เถิด!”“ท่านชายของเราบอกว่าเห็นแก่ที่นางทำตัวดี อีกสองวันเขาจะมารับนางเข้าจวน!”“จวนใด?”ฮูหยินหยางเอ่ยถามออกไปอย่างไร้ชีวิตชีวาองครักษ์คนหนึ่งมองเห็นสภาพอาภรณ์ที่ยับเยินของหยางหงหนิง แววตาของเขาก็ฉายแววเยาะเย้ยออกมา “ก็ต้องเป็นจวนเจ้าแห่งทะเลน่ะสิ!”องครักษ์โยนโอสถรักษาแผลเข้ามาสองขวดแล้วก็ออกไปฮูหยินหยางมององครักษ์ของจวนเจ้าแห่งทะเลเดินออกไปอย่างงุนงง แล้วสมองของนางก็พลันนึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมาทันที… หลงซิน!คนที่กล้าทำเรื่องเช่นนี้กับหยางหงหนิงที่คุกหลวงศาลาว่าการได้ นอกจากหลงซินที่เย่อหยิ่งและมีบิดาที่มีอำนาจแล้ว จะเป็นผู้ใดได้อีกเล่า?ฮูหยินเสิ่นที่ถูกเสียงเหล่านี้ปลุกขึ้นมา ยังมิทันได้ลืมตาก็ได้ยินบทสนทนาเหล่านี้ก่อนแล้วนางจึงขยี้ตาที่งัวเงียนั้น จากนั้นก็ยิ้มแล้วเอ่ยกับฮูหยินหยาง “เมื่อครู่ข้าก็บอกแล้วให้เจ้าวางใจ ดูเอาเถิด ข้าพูดมิผิดใช่หรือไม่!”“เจ้าแห่งทะเลจะต้องช่วยพวกเราออกไปอย่างแน่นอน! นี่อย่างไรเล่า ตอนนี้มีท่านช

หลิงอวี๋ครุ่นคิดถึงคำพูดของเซียวหลินเทียนอย่างรอบคอบ สุดท้ายนางก็ตัดสินใจยกอำนาจในการตัดสินใจให้เถาจื่อหลิงอวี๋ใช้เวลาถอนพิษกู่ให้เถาจื่อเป็นเวลาหนึ่งชั่วยามหนอนกู่ถูกกลิ่นของหลินจือล่อให้ออกมา แล้วก็ถูกหลิงอวี๋ใส่ลงในขวดพิเศษทันทีนี่คือการทำให้หนอนกู่มีชีวิตอยู่ เพื่อมิให้เจ้าแห่งทะเลสังเกตเห็นความผิดปกติใด ๆกระทั่งทำเสร็จแล้ว หลิงอวี๋ก็เดินออกมาอย่างเหนื่อยล้าเซียวหลินเทียนรออยู่ข้างนอกแล้ว เมื่อเขาเห็นนางออกมา เขาก็เอ่ยถามออกไป “ข้าจะเข้าไปได้เมื่อใด?”“หลังเวลาธูปหนึ่งดอก!”หลิงอวี๋เอ่ยออกมาอย่างขมขื่น “พวกเราต้องบอกเรื่องที่นางได้ทำลงไปจริง ๆ หรือ?”“พวกเราปล่อยให้นางเดินจากไปเช่นนี้มิได้หรือ?”เซียวหลินเทียนจึงเอ่ยออกมาอย่างจนใจ “อาอวี๋ เจ้าก็รู้ว่าเป็นไปมิได้! เจ้าไม่มีข้ออ้างที่จะให้นางเดินจากไปอย่างไร้เหตุผลหรอก!”“หากพวกเรามิบอกนาง มิช้าก็เร็วนางก็จะต้องรู้ความจริงอยู่ดี!”หลิงอวี๋พูดมิออกแล้วเมื่อหานเหมยเห็นว่าหลิงอวี๋ลำบากใจ นางก็ครุ่นคิดแล้วก้าวเข้าไปเอ่ยกับหลิงอวี๋ “ฮองเฮาเพคะ ให้องค์จักรพรรดิเป็นผู้ตรัสเถิดเพคะ!”“หากบ่าวเป็นเถาจื่อ บ่าวก็ยินดีที่จะรับ