All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 2511 - Chapter 2520

มหาปราชญ์รับกล่องยาไว้โดยมิรู้ตัว เขายังมิอาจเชื่อได้ว่าเซียวหลินเทียนจะยอมมอบยาแก้พิษให้ตนอย่างง่ายดายเช่นนี้เซียวหลินเทียนดูเหมือนจะอ่านความสงสัยของเขาออก จึงยิ้มเยาะแล้วเอ่ยออกมา “มหาปราชญ์ ข้าแสดงความจริงใจออกไปแล้ว ส่วนเจ้าจะกินหรือไม่กินก็แล้วแต่เจ้าจะเลือกเองเถิด!”“ข้ายังเปิดเผยข่าวให้เจ้ารู้ได้อีกเรื่อง นั่นคือหลงหมิงควบคุมเย่หรงไว้แล้ว และใช้เขากับหลิงอวี๋ไปล้วงความลับจากเลี่ยวหงเสีย!”“กล่าวอีกนัยก็คือ เขารู้ที่อยู่ของผลึกมังกรแล้ว หากเขาได้ผลึกมังกรไป จะมีผลเช่นไร เจ้าก็คิดเอาเองเถิด!”“ข้าพูดได้เพียงเท่านี้ หากเจ้ามิอยากร่วมมือกับข้า เจ้าก็ไปจัดการหลงหมิงเองเถิด! ข้าเองก็ต้องคิดหาทางไปช่วยหลิงอวี๋ด้วย!”เมื่อพูดจบแล้ว เซียวหลินเทียนก็กระโดดขึ้นไป กระโดดไปมิกี่ครั้งก็หายลับตาไปแล้วกระทั่งมหาปราชญ์ไล่ตามออกมา เซียวหลินเทียนก็จากไปไร้ร่องรอยแล้วสีหน้าของมหาปราชญ์ดูแย่ลงอย่างยิ่ง เขาจึงรีบกลับไปที่ห้องปรุงโอสถของตน แล้วตรวจสอบยาแก้พิษที่อยู่ในกล่องอย่างรีบร้อนเขาหยิบยาแก้พิษขึ้นมาส่วนหนึ่งแล้วทำการตรวจสอบส่วนผสมในนั้นอย่างละเอียดส่วนผสมเหล่านี้ล้วนมิใช่ยาพิษแต่

เมื่อมีการคาดเดาเช่นนี้ ฝูหยางก็มิกลัวอีกต่อไปแล้วเขาเอ่ยขึ้นมาทันที “มหาปราชญ์ เช่นนั้นข้าจะไปแจ้งตระกูลจงเจิ้งให้มาทำลายเมืองหลวงแดนเทพร่วมกัน เช่นนี้แล้วเมื่อเจ้านายช่วยท่านปู่ทวดฝูออกมา​แล้ว​ พวกเราค่อยมาทำความสะอาดความยุ่งเหยิงนี้​ ดีหรือไม่ขอรับ?”“อืม! เจ้าไปเถิด!”มหาปราชญ์ตอบรับพอเป็นพิธีและเร่งความเร็วรีบไปที่ราชสำนักฝ่ายในทางด้านราชสำนักฝ่ายใน​ แม่ทัพที่เฝ้าอยู่ค​ือเก๋อเจิงน้องชายของเก๋อหาวคนสนิทของหลงหมิงเขาเพิ่งกินอาหารเช้าไป​ กำลังดื่มชาอย่างสบาย​ ๆ คิดว่าครั้งนี้หลงหมิงได้เป็นมหาเทพแล้ว​ จะมอบตำแหน่งทางการอะไรให้ตนสักอย่างในเวลานี้องครักษ์​คนหนึ่งก็วิ่งเข้ามา​ แล้วตะโกนออกมา “แม่ทัพเก๋อ แย่แล้ว มหาปราชญ์นำกำลังคนเข้ามา เขามิได้พูดสิ่งใดทั้งนั้น​ เพียงแต่สังหารคนฝ่าเข้ามาแล้วขอรับ!”"ว่ากระไรนะ?"เก๋อเจิงเด้งตัวลุกขึ้นอย่างสับสนเล็กน้อยมหาปราชญ์มิใช่คนกันเองหรอกหรือ?เหตุใดเขาจึงต้องการช่วยเจ้าแห่งทิศใต้เล่า?“เร็วเข้า… ให้มือธนูเตรียมพร้อม​ หากพวกเขาบุกเข้ามา ก็สังหารให้หมดมิต้องละเว้น!”“ส่งคนไปรายงานข่าวในวังด้วย ขอให้มหาเทพหมิงทรงส่งคนมาสนับสนุนโดยเร็

เมื่อหลงหมิงเห็นสวินเย่ บนใบหน้าก็ยังคงมีสีหน้าดูแคลนเช่นเดิม“อาศัยคนไร้ค่าเช่นเขา แล้วยังจะกล้ามาท้าทายข้าอีก!”สวินเย่มองหลงหมิงอย่างเย็นชา “หลงหมิง คนโบราณ​กล่าวไว้ว่า​ บุรุษ​เมื่อจากกันสามวันก็ควรมองเขาเสียใหม่ด้วยสายตาเคารพยำเกรง​!”“ความสามารถของสวินเย่ที่ท่านรู้จักเหล่านั้น​ เป็นเพียงสิ่งที่ข้ายินยอมให้ท่านเห็นเท่านั้น! สิ่งที่ข้ามิยินยอมให้ท่านเห็นต่างหากคือความสามารถที่แท้จริงของข้า!”“เหอะ​ ๆ หลงหมิง แม้แต่ในฝันข้ายังคิดว่าจะทำให้ท่านตะลึงพรึงเพริดเข้าสักวัน วันนี้ข้าจะทำให้ท่านเห็นว่าข้ามีคุณสมบัติที่จะท้าทายท่านหรือไม่!”หลงหมิงตะลึงไปเล็กน้อย แต่ก็ยังมิเห็นเป็นจริงจังพลังของเขานั้นสูงสุดในแดนเทพ และสิ่งที่สวินเย่ถนัดก็คือวิชากู่และการวางยาพิษ ตราบใดที่ตนระมัดระวังมิให้ตกหลุมพรางของเขา สวินเย่จะทำอะไรเขาได้“มิต้องพูดจาไร้สาระ หากพวกเจ้ายอมจำนนแต่โดยดี ข้าอาจจะให้พวกเจ้าเป็นศพที่ครบสมบูรณ์ มิฉะนั้นก็รอถูกข้าฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยได้เลย!”หลงหมิงเอ่ยออกมาอย่างเย่อหยิ่งเซียวหลินเทียนเห็นหลงหมิงสวมชุดมหาเทพเก้ามังกรสีเหลืองสดใส เห็นได้ชัดว่าเมื่อเขาได้ข่าวก็รีบออก

ภาพที่น่ากลัวนี้ ทำให้หลงหมิงกับเหล่าทหารที่เมื่อครู่กำลังตะโกนส่งกำลังใจล้วนตะลึงไปตอนที่มหาปราชญ์มีชีวิตอยู่ยังบาดเจ็บได้​ แต่นี่ตายแล้วกลับแข็งแกร่งกว่าตอนมีชีวิตอีกหรือ?หลงหมิงมองมหาปราชญ์ที่เดินเข้ามาทีละก้าว แล้วฟาดฝ่ามือโจมตีไปตามสัญชาตญาณ​ปัง...ฝ่ามือนี้ทำให้ร่างมหาปราชญ์สั่นไหวไปมา​ แต่ภาพร่างของมหาปราชญ์​แหลกละเอียดที่หลงหมิงจินตนาการไว้นั้นก็ยังคงมิเกิดขึ้นแม้แต่เซียวหลินเทียนเองก็อึ้งไปเช่นกัน​ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าสวินเย่น่ากลัวเดิมทีเขาคิดว่าสวินเย่ใช้กู่ควบคุมมหาปราชญ์ไว้แต่คิดมิถึงเลยว่าสวินเย่มิได้ทำเพียงเท่านั้นตนช่วยสวินเย่ออกมา​ คงมิได้เป็นการเพิ่มศัตรูที่มิอาจเอาชนะได้ขึ้นมาอีกคนหรอก! “สวินเย่ เจ้าทำอะไรกับเขากันแน่?”หลงหมิงทั้งโกรธทั้งหงุดหงิด​ เขามีพลังในขั้นวิญญาณศักดิ์​สิทธิ​์์ และฝึกจนร่างกายคงกระพันแล้วแต่ดูจากท่าทางของมหาปราชญ์ในตอนนี้​ กลับดูเหมือนแข็งแกร่งกว่าตนอีก“เหอะ​ ๆ ต่อให้ข้าบอกท่าน​ แล้วท่านจะจัดการเขาได้รึ?”สวินเย่ยิ้มออกมาอย่างภูมิใจ​ “หลงหมิง กู่ที่ข้าเพาะเลี้ยงไว้มิใช่แค่กู่ศพเท่านั้น​ แต่มันคือราชากู่ศพที่เหนือก

หลังจากที่แส้เพลิงแดงโบกไปมา​ ร่างกายของมหาปราชญ์ก็แหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเลือดที่เหลืออยู่ในร่างกายของมหาปราชญ์ผสมเข้ากับเนื้อที่แหลกลาญแล้วตกลงมาราวกับฝน...เหล่าทหารที่หลบมิทันถูกสาดใส่​ จนร้องคร่ำครวญออกมาอย่างใจสลายในเลือดเนื้อเหล่านั้นมีพิษ!เมื่อเซียวหลินเทียนร่อนลงมาที่พื้น ก็เห็นทหารหลายคนเจ็บปวดจนกลิ้งไปมาบนพื้น และบริเวณที่เลือดเนื้อสาดใส่ก็เริ่มเน่าเปื่อย“ฮ่า​ฮ่า หลงหมิง ท่านคิดว่าทำให้มหาปราชญ์ระเบิดจนตาย แล้วจะทำลายราชากู่ของข้าได้รึ!”“หากข้าพ่ายแพ้ต่อท่านได้ง่ายดายเช่นนั้น ชื่อเสียงของข้าก็เป็นเพียงภาพลวงตาแล้ว!”“ข้าจะบอกท่านให้ นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น!”“ท่านรีบตรวจดูสักหน่อยเถิดว่ามีเลือดเนื้อของมหาปราชญ์เปื้อนไปหรือไม่ ถ้ามีละก็ เช่นนั้นก็รีบไปหาหมอเถิด!”“หากสายไป ท่านจะเป็นเช่นเดียวกับมหาปราชญ์​ กลายเป็นหุ่นเชิดของข้า...”หลงหมิงกำลังคิดจะพุ่งเข้าไปสังหารเซียวหลินเทียน แต่เมื่อได้ยินคำพูดของสวินเย่​ เขาก็ชะงักไปเขารีบตรวจสอบร่างกายตนว่ามีเลือดเนื้อของมหาปราชญ์เปื้อนหรือไม่โดยมิรู้ตัว“ไป...”เมื่อสวินเย่เห็นสถานการณ์​เช่นนี้​ ก็รีบตะโกนเร