All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 2501 - Chapter 2510

มินานเรือก็เข้าเทียบท่าหยางหงหนิงฉุดกระชากหลงเพ่ยเพ่ยไปรออยู่ที่กราบเรือ ด้วยความตื่นเต้นพอทหารวางสะพานเทียบท่า นางก็ลากหลงเพ่ยเพ่ยลงจากเรือเชือกที่มัดหลงเพ่ยเพ่ยอยู่นั้นถูกฉินซานตัดขาดไปก่อนหน้าแล้ว หลงเพ่ยเพ่ยเพียงแสร้งกำปลายเชือกไว้ในมือ ทำทีเป็นว่ายังคงถูกมัดอยู่ในฝ่ามือของนางกำกริชเล่มเล็กที่ฉินซานมอบให้ไว้ แล้วแสร้งทำเป็นอ่อนแรง เดินโซซัดโซเซตามหยางหงหนิงลงไปยังชายฝั่งฉินซานยังมิลงมาจากเรือ หลงเพ่ยเพ่ยจึงยังมิอาจลงมือได้ นางได้แต่จ้องมองหยางหงหนิงอย่างเย็นชาขณะสั่งการให้ทหารคุมตัวฉินซานและคนอื่น ๆ ลงมา“ใครก็ได้ นำตัวพวกเขาไปที่คุกน้ำ ส่งตัวให้แม่ทัพหลี่!”หยางหงหนิงหันไปออกคำสั่งกับเหล่าทหารที่มารอรับช่วงต่อเมื่อหลงเพ่ยเพ่ยเห็นทหารกลุ่มหนึ่งเดินออกมาจากพุ่มไม้ก็ร้อนใจขึ้นมา มินึกว่าหยางหงหนิงยังมีคนรอสมทบอยู่บนฝั่งอีก นางจึงสบตากับฉินซานทั้งสองตัดสินใจลงมือพร้อมกัน หากมิลงมือก็คงไม่มีโอกาสหนีอีกแล้วหลงเพ่ยเพ่ยกำกริชเล่มเล็กในมือแน่น แล้วแทงเข้าใส่หยางหงหนิงอย่างแรงแต่สิ่งที่นางคาดมิถึงก็คือ ในชั่วเวลาเดียวกันนั้นเอง ทหารกลุ่มที่ออกมาจากพุ่มไม้กลับชักดาบออกมาแล้

องค์หญิงหานเยวี่ยครุ่นคิดไปมา ในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะสนับสนุนเจ้าแห่งทิศใต้ตามรับสั่งของเสด็จแม่การที่นางมายังสระเก้ามังกร ก็เป็นไปตามพระประสงค์ของฮองเฮาที่ต้องการช่วยเลี่ยวหงเสียออกมา“เพ่ยเพ่ย เสด็จย่าของเจ้าบอกว่าเลี่ยวหงเสียคือคนเดียวในใต้หล้าที่ล่วงรู้ความลับของเสด็จปู่ทวดของเจ้า ขอเพียงเราช่วยนางออกมาได้ ก็จะมีหนทางเอาชนะหลงหมิงและฝูไห่ได้!”องค์หญิงหานเยวี่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “หลังจากที่อามาถึงสระเก้ามังกร สายลับของข้าก็พบว่าคนของหลงหมิงได้ซุ่มกำลังรออยู่ที่คุกน้ำแล้ว”“ในตอนแรกข้ายังคงสงสัยอยู่บ้าง คิดว่าการเคลื่อนไหวของเราถูกหลงหมิงล่วงรู้แล้ว เขาจึงสะกดรอยตามข้ามาถึงคุกน้ำแห่งนี้”องค์หญิงหานเยวี่ยมิกล้าปะทะซึ่งหน้ากับเจ้าแห่งทะเล จึงได้ซ่อนตัว พร้อมทั้งส่งสายลับคอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของหลงหมิงต่อไปผลปรากฏว่าคนของหยางหงหนิงกลับกำลังซุ่มซ่อนอยู่ริมสระเก้ามังกรอย่างลับ ๆ ล่อ ๆองค์หญิงหานเยวี่ยครุ่นคิด ก็เดาได้ว่าหลงเพ่ยเพ่ยและเย่หรงต้องมาเพื่อช่วยเลี่ยวหงเสียเป็นแน่ซึ่งก็ตรงกับความตั้งใจเดิมของนางพอดีองค์หญิงหานเยวี่ยจึงมีรับสั่งให้คนเข้าจับกุมคนของหย

ท่าทีของสวินเย่ทำให้เซียวหลินเทียนถึงกับนิ่งอึ้งไป เขายังนึกว่าตนกับสวินเย่ได้ผ่านความเป็นความตายร่วมกันมา อย่างไรเสียก็น่าจะมีเยื่อใยต่อกันอยู่บ้างแต่ไหนเลยจะรู้ว่า เมื่อสวินเย่พ้นจากอันตราย ก็กลับหน้าเป็นหลังมือมิเห็นหัวกันเสียแล้ว“เราตกลงกันแล้วมิใช่หรือ? ข้าจะหาทางช่วยรักษาขาให้ท่านเอง!”เซียวหลินเทียนพอจะเข้าใจนิสัยของผู้เฒ่าประหลาดผู้นี้อยู่บ้าง จึงกล่าวอย่างใจเย็นว่า “หรือท่านจะลองตั้งเงื่อนไขมาก็ได้ ต้องการให้ข้าทำสิ่งใดก็จงบอกมาเถิด!”องค์หญิงหานเยวี่ยมีชาติกำเนิดสูงส่ง นิสัยจึงค่อนข้างหยิ่งทะนง เมื่อเห็นผู้เฒ่าประหลาดผู้นี้พิการขาทั้งสองข้างจนเดินมิได้ แต่ยังทำท่าทีหยิ่งยโสโอหัง ก็หัวเราะเย็นชากล่าวว่า“เซียวหลินเทียน จะไปเสียเวลาพูดกับเขาด้วยเหตุใดกัน ท่านเป็นคนช่วยเขาขึ้นมาเอง หากมิยอมช่วยก็โยนกลับลงไปในทะเลสาบ ให้เขาไปเผชิญชะตากรรมเอาเองเถิด!”สวินเย่หัวเราะคิกคัก “คนตระกูลหลงนี่ช่างหยิ่งยโสเสียจริง! หลงหมิงก็เป็นเช่นนี้ องค์หญิงท่านก็เป็นเช่นเดียวกัน!”“ได้ มิต้องการให้ข้าช่วยก็โยนข้าลงไปเลยสิ!”“ผู้เฒ่าอย่างข้าตายไป พวกท่านก็คงได้ตามไปเป็นเพื่อนในมิช้า ข้าก็แค่

เซียวหลินเทียนเห็นท่าทีน้อยใจขององค์หญิงหานเยวี่ย เขาก็หน้าแดงขึ้นมา จากนั้นก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วลุกขึ้นยืน “องค์หญิง ข้าผิดเอง ขออภัย!”เขาหันไปคำนับองค์หญิงหานเยวี่ย แล้วเอ่ยออกมาอย่างจริงใจ “หลงหมิงมิยอมรับตัวตนของอาอวี๋ อาอวี๋เองก็มิยอมรับพ่อของนางผู้นี้! แต่องค์หญิงช่วยเหลือพวกเราด้วยความถูกต้อง ข้าก็มิควรแสดงท่าทีมิเคารพองค์หญิงเช่นนี้!”“ข้าจะระวัง และจะมิต่อต้านองค์หญิงอีก!”ทันใดนั้นเซียวหลินเทียนก็นึกถึงสถานการณ์ขององค์หญิงหานเยวี่ยขึ้นมา นางดีต่อพวกเขา แต่ตนกลับวางท่าห่างเหิน เช่นนี้ก็ทำให้องค์หญิงหานเยวี่ยเสียความรู้สึกไปจริง ๆหลงเพ่ยเพ่ยก็เข้ามาช่วยไกล่เกลี่ยสถานการณ์เช่นกัน “เสด็จอา พี่ใหญ่เซียวก็เป็นห่วงความปลอดภัยของพี่หญิงหลิงหลิงเช่นกันเพคะ… ตั้งแต่ที่พี่หญิงหลิงหลิงมาถึงเมืองหลวงแดนเทพ ก็มีคนนับมิถ้วนจ้องจะช่วงชิงหยกหล้าสุขาวดีของนาง และคิดจะสลายเลือดเนื้อและกระดูกของนางด้วย!”“พี่ใหญ่เซียวแค่มิอยากให้คนอื่นรู้ว่าพี่หญิงหลิงหลิงมีหยกหล้าสุขาวดีอยู่เพคะ!”ถ้อยคำที่อ่อนโยนเหล่านี้และท่าทีที่จริงใจของเซียวหลินเทียน ทำให้สีหน้าขององค์หญิงหานเยวี่ยดีขึ้นมาก นาง

หลิงอวี๋ยิ่งคิดก็ยิ่งมั่นใจว่าเลี่ยวหงเสียให้เบาะแสในการตามหาผลึกมังกรกับพวกเขาไว้แต่ปัญหาคือตอนนี้เย่หรงถูกหลงหมิงควบคุมไปแล้ว หลิงอวี๋มิสามารถไปถามเย่หรงได้ว่า ต้นไม้ที่เลี่ยวหงเสียปลูกให้เขานั้นอยู่ที่ใด!จริงสิ เย่หรงมิรู้ แต่บางทีคนตระกูลเย่อาจจะรู้ก็ได้เนื่องจากตอนนั้นเลี่ยวหงเสียอาศัยอยู่ในบ้านตระกูลเย่ ต้นไม้ที่นางปลูกให้เย่หรง คนในตระกูลเย่ไม่มีทางที่จะมิรู้หรอกขณะที่หลิงอวี๋กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น นางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินลงมาจากที่สูงนางรีบแสร้งทำเป็นก้มหน้าลงอย่างไร้เรี่ยวแรงแล้วพิงกำแพงอยู่ทันที“หลิงอวี๋ มีเรื่องใหญ่ที่ดีมาก ๆ เจ้าจะต้องอยากรู้แน่นอน!”คนที่มาคือเก๋อหาว เขาหัวเราะคิกคักแล้วเอ่ยออกมา “เจ้าแห่งทะเลได้เลื่อนขั้นแล้ว มหาเทพหลงสวรรคตแล้ว ตอนนี้เขาได้ขึ้นเป็นมหาเทพแล้ว!”“อีกสามวันหลังจากนี้ก็จะจัดพิธีราชาภิเษกขึ้นด้วย!”หลิงอวี๋ตกตะลึงไปทันที มหาเทพหลงสวรรคตแล้วหรือ?เหตุใดกะทันหันถึงเพียงนี้!จากนั้นหลิงอวี๋ก็ตั้งสติขึ้นมาได้ทันที ที่แท้นี่ก็คือสาเหตุที่หลงหมิงมิมาซักถามนางนั่นเองมหาเทพหลงสวรรคต หลงหมิงก็ยุ่งอยู่กับการขึ้นเป็นมหาเทพหลง จึงไม่ม