Lahat ng Kabanata ng ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Kabanata 2521 - Kabanata 2530

นี่เป็นเพียงการเริ่มต้น!หลงหมิงยังมิทันได้เข้าใจความหมายในคำพูดของสวินเย่อย่างลึกซึ้งดีนัก ความวุ่นวายก็บังเกิดขึ้นในที่อื่น ๆ ทั่วเมืองหลวงแดนเทพแล้วเมื่อฝูหยางมาถึงตระกูลจงเจิ้ง ตระกูลจงเจิ้งก็เริ่มเคลื่อนไหวแล้วเช่นกันพวกเขาและเหล่าตระกูลขุนนางทรงอำนาจที่มิพอใจการปกครองของตระกูลหลงมานานหลายปี ต่างรู้ดีถึงวิธีการของหลงหมิงหลายปีมานี้พวกเขามิยอมจ่ายภาษีจนสร้างความมิพอใจให้ตระกูลหลงมานาน เมื่อหลงหมิงขึ้นครองราชย์ มีหรือจะยอมปล่อยให้พวกเขาสุขสบายต่อไปก่อนหน้านี้ตระกูลจงเจิ้งได้ช่วยสำนักซิงหลัวของตงกู่อวี้กอบโกยเงินทองไปมิน้อย ทั้งยังพัวพันกับเรื่องของฝูไห่ด้วยความกังวลว่า หลงหมิงจะเล่นงานพวกเขาเป็นอันดับแรก ตระกูลจงเจิ้งจึงอาศัยจังหวะที่หลงหมิงยุ่งอยู่กับการจัดการมหาปราชญ์ นำคนเข้ายึดประตูเมืองทางใต้ และรีบนำทัพของตนเองออกไปอย่างรวดเร็วในยุคแห่งความวุ่นวาย ย่อมมีวีรบุรุษเกิดขึ้น ยอดฝีมือที่ตระกูลจงเจิ้งรวบรวมมาตลอดหลายปีต่างก็คิดที่จะโค่นล้มการปกครองของตระกูลหลง และพากันเข้าร่วมกับตระกูลจงเจิ้งเมื่อหลงหมิงได้รับข่าวคนเหล่านี้ก็ได้ย้ายไปยังภูเขาอนันต์จนหมดสิ้นแล้ว พวกเขาย

ขณะที่หลิงอวี๋กำลังครุ่นคิดอยู่นั้นหลงหมิงก็เข้ามา เขาเปลี่ยนมาอยู่ในชุดลำลองของจักรพรรดิ เป็นชุดผ้าไหมสีน้ำเงินเข้มที่มีลวดลายมังกรเงินกำลังโบยบินทอแทรกอยู่บนเนื้อผ้าเมื่อหลิงอวี๋เห็นเขาสวมหน้ากากสีเงิน ก็แค่นเสียงหัวเราะเย็นชาคงเป็นเพราะก้อนหินยักษ์ของอูอวี๋หลานสร้างความเสียหายให้หลงหมิงอย่างมาก จนเขาไม่มีหน้าจะไปพบผู้คนได้เลยเมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว บารมีของหลงหมิงก็ดูด้อยลงไป“หลิงอวี๋ คิดออกหรือยังว่าผลึกมังกรของเลี่ยวหงเสียซ่อนอยู่ที่ใด?”หลงหมิงหยุดยืนห่างจากหลิงอวี๋มิไกลนัก เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกว่า “คืนนี้เป็นโอกาสสุดท้ายที่ข้าจะให้เจ้า!”“เจ้าจงบอกที่ซ่อนของผลึกมังกรมาโดยดี ตัวข้าจะให้เซียวหลินเทียนกลับฉินตะวันตกไปเลี้ยงดูบุตรชายของพวกเจ้าจนเติบใหญ่ หาไม่แล้วพวกเจ้าทั้งครอบครัวรวมถึงราษฎรในฉินตะวันตกของเจ้าจะต้องตาย!”มือทั้งสองข้างของหลิงอวี๋ถูกล่ามโซ่ตรึงไว้กลางห้องในลักษณะกางแขน นางมองหลงหมิงด้วยสายตาเฉยเมย “ตอนที่อยู่ในคุกน้ำ ท่านกับข้าก็ได้ยินคำพูดของเลี่ยวหงเสียเหมือนกัน นางมิเคยบอกที่ซ่อนของผลึกมังกรกับข้าเลยแม้แต่น้อย”“หลงหมิง ท่านคืออัจฉริยะด้านกา

หลิงอวี๋เห็นเพียงเย่หรงถูกล่ามคอด้วยโซ่เหล็กเส้นหนึ่ง บนโซ่นั้นยังแขวนกระดิ่งเอาไว้เขามิได้เดินเข้ามา แต่ถูกลากร่างเข้ามาบนพื้นหลิงอวี๋เหลือบไปเห็นว่าข้อเท้าของเย่หรงเต็มไปด้วยเลือด เห็นได้ชัดว่าถูกหยางหงหนิงตัดเอ็นร้อยหวายที่เท้าทั้งสองข้างจนขาดแม้แต่หลงหมิงเองก็ยังชะงักไปเมื่อเห็นภาพนั้น ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างควบคุมมิได้“หยางหงหนิง ฝีมือมิเลวเลย!”ตัดเอ็นร้อยหวายของเย่หรงทำให้เขาเดินมิได้ ต่อให้เย่หรงฟื้นคืนสติ แล้วเขาจะหนีไปไหนได้!“ขอบพระทัยฝ่าบาทที่ทรงชมเพคะ!”หยางหงหนิงจ้องมองหลิงอวี๋อย่างเคียดแค้น คืนนั้นนางถูกคนขององค์หญิงหานเยวี่ยยิงเข้าที่ไหล่ ด้วยความตกใจจึงพลัดตกลงไปในน้ำเมื่อเห็นว่าคนของตนถูกองค์หญิงหานเยวี่ยควบคุม นางจึงมิกล้าแสดงตัวอีกต่อไป และอาศัยความมืดเป็นเกราะกำบัง ค่อย ๆ คลานถอยห่างไปยังที่ไกลในตอนนั้นพวกของหลงเพ่ยเพ่ยค้นหาเพียงบริเวณใกล้ ๆ หากเดินไปไกลกว่านั้นอีกสักหน่อย ก็คงจับตัวหยางหงหนิงได้แล้วน่าเสียดายที่หลงเพ่ยเพ่ยถูกองค์หญิงหานเยวี่ยเร่งให้ขึ้นเรือ จึงพลาดโอกาสที่จะจับกุมหยางหงหนิงไปหยางหงหนิงยิ้มร่าพลางกล่าวว่า “เดิมทีหม่อมฉันคิดจะเลี

หลิงอวี๋เล่าข้ามส่วนสำคัญไป ทำให้เเย่หรงฟังแล้วสับสนงุนงง เขาได้แต่มองหลิงอวี๋อย่างว่างเปล่า “ตอนที่ท่านแม่ของข้าถูกขังในคุกน้ำ ข้าเพิ่งจะสามขวบ ข้ามิรู้หรอกว่าบทกวีนั้นมีความหมายว่ากระไร!”เมื่อหลงหมิงได้ยินเช่นนั้น สีหน้าพลันเคร่งขรึมลงทันที พร้อมกับตวาดเสียงดัง“เจ้ามิรู้ แล้วผู้ใดในใต้หล้านี้จะรู้เล่า!”“เย่หรง เจ้าคิดดูให้ดี ก่อนที่ท่านแม่ของเจ้าจะถูกจับตัวไป นางได้ให้คำใบ้อะไรกับเจ้าไว้บ้าง ที่เกี่ยวข้องกับบทกวีนี้?”เย่หรงส่ายหน้าอย่างบริสุทธิ์ “ก่อนที่ท่านแม่จะถูกจับตัวไป ข้ายังมิได้พบหน้านางเลย แล้วนางจะให้คำใบ้อะไรกับข้าได้?”“เจ้าแห่งทะเล ท่านจำเรื่องราวตอนอายุสามขวบได้หรือ?”คำพูดนี้ทำเอาหลงหมิงถึงกับจุกจนพูดมิออก เขาจะไปจำเรื่องตอนสามขวบได้อย่างไรกัน!หรือว่าเย่หรงผู้นี้จะมิรู้เรื่องจริง ๆ?หลงหมิงยังมิทันได้เอ่ยปาก หยางหงหนิงที่อยู่ด้านข้างก็หัวเราะเยาะ “ฝ่าบาท หม่อมฉันว่าทั้งเย่หรงและหลิงอวี๋ต่างก็เจ้าเล่ห์นัก โดยเฉพาะหลิงอวี๋ นางยุยงให้ฝ่าบาทถอนพิษกู่ให้เย่หรงแล้วพาตัวมาด้วย ในเรื่องนี้จะต้องมีแผนการร้ายซ่อนอยู่เป็นแน่!”“ฝ่าบาท ที่นี่คือห้องทรมานมิใช่หรือเพค

ในเวลานี้ หลงหมิงไม่มีกะจิตกะใจจะสอบสวนหลิงอวี๋อีกต่อไป เขารีบเดินออกไปอย่างร้อนรนเมื่อเดินออกจากห้องทรมาน หลงหมิงเกิดความคิดขึ้นมา จึงสั่งกับเก๋อหาวว่า “ขังพวกเขาสองคนไว้ด้วยกัน แล้วคอยแอบฟังว่าพวกเขาพูดอะไรกันบ้าง!”“พ่ะย่ะค่ะ!”เก๋อหาวพยักหน้ารับอย่างเข้าใจความนัยแล้ว จึงอยู่เฝ้าต่อภายในห้องทรมาน หลิงอวี๋ได้ยินคำพูดขององครักษ์ก็เบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงเกิดอะไรขึ้นที่เมืองหลวงแดนเทพกันแน่? เหตุใดคนแค่มิกี่คนที่ถูกกัดถึงสร้างความโกลาหลครั้งใหญ่เช่นนี้ได้?นี่ฟังดูเหมือนการติดเชื้อโรคเลย!ขณะที่นางกำลังครุ่นคิด ก็ได้ยินเสียงของเย่หรงดังขึ้น“พี่หญิงหลิงหลิง ข้าขอโทษ ข้ามันมิได้เรื่องเอง ถึงได้ทำให้ท่านต้องเดือดร้อนไปด้วย!”“ครั้งนี้เจ้าแห่งทะเลคงจะหลอมโลหิตสลายกระดูกท่านแน่ หากท่านมีโอกาสก็หนีไปคนเดียวก่อน มิต้องห่วงข้า!”“สิ่งที่ข้าติดค้างท่าน ข้าจะชดใช้ให้ในชาติหน้า!”หลิงอวี๋ได้สติกลับคืนมา เห็นเย่หรงพยายามยันกายคุกเข่าลงบนพื้น ริมฝีปากของเขาถูกกริชของหยางหงหนิงกรีดเป็นแผลหลายแห่ง เมื่ออ้าปากพูดโลหิตสดก็ไหลซึมออกมาตามมุมปาก“พูดกระไรของเจ้า หากข้าหนีไปได้แล้วจะทิ้