Semua Bab ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Bab 2531 - Bab 2540

หลิงอวี๋รวบรวมสมาธิ สร้างเขตแดนอาคมขึ้นภายในห้องทรมานเพียงเท่านี้ก็มิต้องกังวลว่าคนข้างนอกจะได้ยินการสนทนาของพวกเขาอีกต่อไป“หรงเอ๋อร์ ตอนนี้พวกเราก็คุยกันได้อย่างสบายใจแล้ว!”หลิงอวี๋กล่าว “บทกวีนั้น ข้าคิดถึงปริศนาที่ซ่อนอยู่ออกแล้ว ต้นไม้ที่ท่านแม่เจ้าปลูกให้เจ้า แสงอัสดงรำไรทอดเงาใต้พฤกษา นั่นเป็นการซ่อนทั้งสถานที่และเวลาเอาไว้!”“ทิศทางน่าจะอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของต้นไม้ที่ท่านแม่ปลูกให้เจ้าเล็กน้อย ตรงกับเงาที่ทอดลงมาจากยอดไม้พอดี”“ส่วนเวลาที่แน่ชัด ประโยคที่ว่า ยิ่งโศกาเมื่อเมฆาบดบังเคหาของแม่ ท่านแม่ก็ได้บอกใบ้ไว้แล้ว น่าจะอยู่ระหว่างยามเซิน[footnoteRef:0]ถึงยามโหย่ว[footnoteRef:1]!” [0: ยามเซิน เริ่มนับตั้งแต่เวลา 15.00 – 17.00 น.] [1: ยามโหย่ว เริ่มนับตั้งแต่เวลา 17:00-19:00 น.] “ช่วงเวลานี้แสงแดดจะส่องไปที่ยอดไม้ หากค้นหาตามทิศทางที่บอก ก็น่าจะพบสิ่งที่ท่านแม่ของเจ้าทิ้งไว้ให้!”เย่หรงมองหลิงอวี๋ด้วยความนับถือ มิคาดคิดว่านางจะถอดรหัสปริศนาในบทกวีของเลี่ยวหงเสียได้แล้ว“พี่หญิงหลิงหลิง แต่การที่เราจะหนีไปจากเงื้อมมือของเจ้าแห่งทะเลนั้น แทบจะเป็นไปมิได้เลย!

หลิงอวี๋กล่าวถึงตรงนี้ก็ยังรู้สึกมิหนำใจนัก “ท่านแม่ทัพเก๋อ ท่านเข้าเวรในวัง มิกังวลหรือว่าคนที่ถูกกัดจะเป็นคนในครอบครัวของท่าน?”“ข้าดูจากอายุของท่านแล้วคงจะแต่งงานมีลูกแล้ว หากคนที่ถูกกัดเป็นบุตรชายของท่าน เดิมทีอาจจะยังมีทางช่วยได้ แต่กลับถูกสังหารไปเช่นนี้ ท่านมิเจ็บปวดใจบ้างหรือ?เก๋อหาวปีนี้อายุสามสิบแล้ว เขามีบุตรชายสองคน บุตรสาวหนึ่งคนเมื่อได้ยินคำพูดของหลิงอวี๋ หัวใจของเก๋อหาวก็พลันบีบรัดขึ้นมาเมื่อครู่ตอนที่องครักษ์มารายงาน เขาก็ได้ยินว่ามีคนของตระกูลเก๋อถูกกัดบาดเจ็บเช่นกันตอนนั้นเขาคิดเพียงว่าเป็นคนอื่นในตระกูล มิได้นึกถึงครอบครัวของตนเอง ตอนนี้พอได้ฟังคำพูดของหลิงอวี๋ เขาก็อดมิได้ที่จะกังวลขึ้นมาลูก ๆ ของเขาจะมิเป็นอะไรใช่หรือไม่?เก๋อหาวคิดพลางรีบร้อนเดินออกไป สั่งให้องครักษ์คนหนึ่งรีบไปดูที่บ้านของตนว่าคนที่ถูกกัดเป็นใครบ้าง!หลังจากทหารองครักษ์ไปแล้ว เก๋อหาวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปในห้องทรมาน“หลิงอวี๋ เจ้าสามารถช่วยคนที่ถูกกัดได้หรือไม่?”หลิงอวี๋เห็นว่าเก๋อหาวติดกับแล้ว จึงกล่าวว่า “ข้ามิรู้ว่าจะช่วยได้หรือไม่ ต้องเข้าใจก่อนว่าเกิดกระไรขึ้น

เก๋อหาวสูญเสียบุตรชายคนโตไปแล้ว เขาจะยอมให้โศกนาฏกรรมเกิดขึ้นกับบุตรชายคนเล็กของเขาอีกมิได้ มิว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม เขาจะต้องช่วยบุตรชายคนเล็กของเขาให้ได้องครักษ์ที่ถูกส่งออกไปตามหาผู้บาดเจ็บใช้เวลาครึ่งวันกว่าจะกลับมา เก๋อหาวรอคอยอย่างกระวนกระวายใจทว่าองครักษ์ทั้งสองกลับมามือเปล่าเมื่อเก๋อหาวเห็นก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้า และตวาดว่า “ข้าให้พวกเจ้าออกไปหาผู้บาดเจ็บกับศพ มันยากนักหรือไร? ไยมินำอะไรกลับมาเลยเล่า?”องครักษ์คนหนึ่งพูดอย่างละอายใจว่า “ท่านแม่ทัพเก๋อ พวกเราพบผู้บาดเจ็บสองคนกับศพแล้วขอรับ แต่พอไปถึงประตูวัง ก็ถูกแม่ทัพหลี่สังหาร ส่วนศพก็มิได้รับอนุญาตให้นำเข้ามาในวังขอรับ!”“เขาบอกว่าพระราชวังเป็นสถานที่สำคัญ มิอนุญาตให้สิ่งสกปรกเหล่านี้มาแปดเปื้อน!”“พวกเราบอกไปแล้วว่าท่านแม่ทัพเก๋อต้องการใช้คนเหล่านี้ทำธุระ แต่เขากลับบอกว่าหากจะนำศพเข้าวัง ต้องมีพระราชโองการของฝ่าบาทเท่านั้น!”เก๋อหาวโกรธจนใบหน้าเขียวคล้ำในทันที หลงหมิงนำคนออกไปปราบปรามความวุ่นวายข้างนอก คงจะมิกลับมาในเวลาอันรวดเร็วเก๋อเจิ้งลูกชายของเขายังรอให้หลิงอวี๋ตรวจดูผู้บาดเจ็บและศพเพื่อคิดหาวิธีช่วยเขาอยู

เหลืออีกเพียงมิกี่ชั่วยามก็จะรุ่งสาง เก๋อหาวเดินวนไปวนมาด้วยความร้อนรนใจเมื่อฟ้าสาง หลงหมิงจะคุมตัวหลิงอวี๋ไปยังภูเขาศักดิ์สิทธิ์ การไปครั้งนี้หลิงอวี๋ย่อมไม่มีทางรอดชีวิตกลับมาได้ส่วนเก๋อเจิ้งก็จะสูญเสียโอกาสรอดชีวิตสุดท้ายไปเช่นกัน!เก๋อหาวมองเวลาที่ล่วงเลยไปทีละน้อย เขาคิดถึงใบหน้าเล็ก ๆ ที่ยังไร้เดียงสาของเก๋อเจิ้ง ป่านนี้เจ้าตัวน้อยคงกำลังสิ้นหวังอยู่เช่นกัน!อีกทั้งยังมีลี่เหมยภรรยาของตน นางต้องหวาดผวาซ่อนตัวเก๋อเจิ้งเอาไว้ เสี่ยงอันตรายที่อาจต้องสูญเสียลูกชายไปได้ทุกเมื่อ เพื่อรอคอยความหวังจากตนหรือว่าตนจะต้องเป็นคนทำลายความหวังของพวกเขาลงด้วยมือตัวเองเช่นนี้?หากวันใดวันหนึ่ง ลี่เหมยล่วงรู้ว่าแท้จริงแล้วเก๋อเจิ้งยังมีหนทางรักษาให้หายได้ แต่กลับต้องหมดสิ้นความหวังนั้นไปเพราะการตายของหลิงอวี๋นางจะเกลียดชังเขาหรือไม่?เก๋อหาวยิ่งคิดก็ยิ่งร้อนใจ พลันหยุดชะงักฝีเท้าลงอำนาจและเกียรติยศนั้นสำคัญก็จริง แต่สิ่งที่ตนทำไปทั้งหมดก็เป็นเพียงการเสริมส่งอำนาจบารมีให้หลงหมิงเท่านั้นหลงหมิงมีบุตรชายบุตรสาวมากมาย มิได้ใส่ใจความเป็นความตายของผู้อื่นอยู่แล้วแต่ตนมิอาจเพิกเฉยต่อคว

เมื่อถูกแม่ทัพหลี่ซักไซ้ถาม เก๋อหาวก็สูดลมหายใจเข้าลึกพยายามข่มสติให้สงบเขาเชิดหน้าขึ้นอย่างทระนง แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ข้าจะไปที่ใด จำเป็นต้องรายงานท่านด้วยรึ?”“แม่ทัพหลี่ ท่านมิคิดว่าตัวเองก้าวก่ายมากไปหน่อยหรือ?”แม่ทัพหลี่แค่นเสียงเย็นชา “ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ข้ารับผิดชอบความปลอดภัยในวังหลวง ห้ามผู้ใดเข้าออกตามอำเภอใจ เมื่อเจ้าต้องการจะออกจากวัง ข้าย่อมต้องไต่ถามเป็นธรรมดา!”“เก๋อหาว อย่ามาทำกำเริบกับข้า! หากไม่มีพระราชโองการจากฝ่าบาท เจ้าก็อย่าหวังว่าจะไปที่ใดได้!”แม่ทัพหลี่จงใจวางมือลงบนด้ามกระบี่ที่เอว แสดงท่าทีว่าหากเก๋อหาวคิดจะบุกฝ่าไป ก็พร้อมจะสังหารทันทีเก๋อหาวโกรธจนขบกรามแน่น เขาจ้องแม่ทัพหลี่เขม็ง แล้วตวาดอย่างเกรี้ยวกราด “ข้าออกไปทำธุระตามพระบัญชาของฝ่าบาท ฝ่าบาทมิได้มีรับสั่งห้ามข้าออกไป!”“ท่านกล้าขัดขวาง ก็เท่ากับจงใจถ่วงเวลาของข้า!”“หากงานสำคัญของฝ่าบาทต้องล่าช้า ท่านจะรับผิดชอบไหวรึ?”พูดจบ เก๋อหาวก็วางมือลงบนด้ามกระบี่ของตนเช่นกัน แสดงท่าทีพร้อมจะลงมือหากแม่ทัพหลี่กล้าสร้างความลำบากให้ตนแต่แม่ทัพหลี่หาได้เห็นเก๋อหาวอยู่ในสายตาไม่ เขาขยับเข้าไป