หลิงอวี๋รวบรวมสมาธิ สร้างเขตแดนอาคมขึ้นภายในห้องทรมานเพียงเท่านี้ก็มิต้องกังวลว่าคนข้างนอกจะได้ยินการสนทนาของพวกเขาอีกต่อไป“หรงเอ๋อร์ ตอนนี้พวกเราก็คุยกันได้อย่างสบายใจแล้ว!”หลิงอวี๋กล่าว “บทกวีนั้น ข้าคิดถึงปริศนาที่ซ่อนอยู่ออกแล้ว ต้นไม้ที่ท่านแม่เจ้าปลูกให้เจ้า แสงอัสดงรำไรทอดเงาใต้พฤกษา นั่นเป็นการซ่อนทั้งสถานที่และเวลาเอาไว้!”“ทิศทางน่าจะอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของต้นไม้ที่ท่านแม่ปลูกให้เจ้าเล็กน้อย ตรงกับเงาที่ทอดลงมาจากยอดไม้พอดี”“ส่วนเวลาที่แน่ชัด ประโยคที่ว่า ยิ่งโศกาเมื่อเมฆาบดบังเคหาของแม่ ท่านแม่ก็ได้บอกใบ้ไว้แล้ว น่าจะอยู่ระหว่างยามเซิน[footnoteRef:0]ถึงยามโหย่ว[footnoteRef:1]!” [0: ยามเซิน เริ่มนับตั้งแต่เวลา 15.00 – 17.00 น.] [1: ยามโหย่ว เริ่มนับตั้งแต่เวลา 17:00-19:00 น.] “ช่วงเวลานี้แสงแดดจะส่องไปที่ยอดไม้ หากค้นหาตามทิศทางที่บอก ก็น่าจะพบสิ่งที่ท่านแม่ของเจ้าทิ้งไว้ให้!”เย่หรงมองหลิงอวี๋ด้วยความนับถือ มิคาดคิดว่านางจะถอดรหัสปริศนาในบทกวีของเลี่ยวหงเสียได้แล้ว“พี่หญิงหลิงหลิง แต่การที่เราจะหนีไปจากเงื้อมมือของเจ้าแห่งทะเลนั้น แทบจะเป็นไปมิได้เลย!
Read more