All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 2551 - Chapter 2560

ตามคำสั่งของหลงหมิง องครักษ์หลายนายก้าวออกมาพร้อมกับนำโซ่ตรวนมาคล้องบนร่างของหลิงอวี๋ และคุมตัวนางขึ้นรถม้าไปโดยมิเปิดโอกาสให้โต้แย้งจางเฉียงที่ยังคงคุกเข่าอยู่ เมื่อเห็นภาพนั้นก็ร้อนใจร้องตะโกนขึ้นว่า “ฝ่าบาท กระหม่อมถูกแม่ทัพเก๋อกัดจนบาดเจ็บ แม่ทัพเก๋อกับกระหม่อมมีเรื่องบาดหมางกัน เขาไม่มีทางมอบยาถอนพิษให้กระหม่อมแน่พ่ะย่ะค่ะ!”“ขอฝ่าบาททรงมีรับสั่ง ให้แม่ทัพเก๋อส่งมอบยารักษาเพื่อช่วยชีวิตกระหม่อมด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”หลงหมิงมิแม้แต่จะหันกลับไปมอง เมื่อขึ้นไปบนหลังม้าแล้วจึงกล่าวว่า “เก๋อหาว เจ้าต้องรักษาผู้บาดเจ็บทั่วทั้งเมืองเพียงลำพัง กำลังคนคงมิเพียงพอ เช่นนั้นก็ให้จางเฉียงเป็นผู้ช่วยคอยสนับสนุนเจ้าเถิด!”“หากจางเฉียงเป็นกระไรไปแม้แต่น้อยนิด ตัวข้าจะเอาเรื่องเจ้า!”กล่าวจบ หลงหมิงก็ควบม้าทะยานไปข้างหน้า เหล่าองครักษ์ที่ติดตามมาก็รีบควบม้าตามไปติด ๆจางเฉียงมองไปยังเก๋อหาวอย่างลำพองใจและกล่าวอย่างเหิมเกริมว่า “เก๋อหาว ได้ยินที่ฝ่าบาทตรัสแล้วหรือไม่? หากข้าเป็นอันใดไป เจ้าต้องโดนตัดหัวแน่!”เก๋อหาวมองเขาอย่างรังเกียจ แล้วแสยะยิ้มกล่าวว่า “ข้าจะไปจัดการเรื่องครอบครัวให้เรียบร้

เมื่อหลิงอวี๋ถูกผลักขึ้นไปบนรถม้าก็เห็นเย่หรงนอนอยู่บนนั้น เนื้อตัวของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลจากแส้ ใบหน้าที่หล่อเหลาถูกตีจนเละเทะไปด้วยเลือดเนื้อหลิงอวี๋รีบสร้างม่านพลังขึ้นในรถม้า แล้วเอ่ยถามเสียงเบา “หรงเกอเอ๋อร์ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”เย่หรงพยายามเค้นรอยยิ้มออกมาแล้วตอบหลิงอวี๋ “วางใจเถิด แค่บาดแผลภายนอกเท่านั้น!”“หลงหมิงมัวแต่คาดคั้นถามหาที่ซ่อนของผลึกมังกร เลยมิได้สงสัยเรื่องอาการบาดเจ็บที่เท้าของข้า”“ข้ามิอยากให้เขาสงสัย ตอนแรกก็เลยทำเป็นขัดขืนมิยอมบอกความจริง เลยโดนเขาเฆี่ยนไปหลายสิบที”“จากนั้นข้าแกล้งทำเป็นทนมิไหวแล้วร้องขอความเมตตา บอกเขาไปว่าสถานที่ซ่อนผลึกมังกรที่ท่านแม่กล่าวไว้ในบทกวีคือยอดเขาเฟยหวง เขาก็เชื่อ!”หลิงอวี๋ถอนหายใจอย่างโล่งอกหากเย่หรงบอกเรื่องยอดเขาเฟยหวงตั้งแต่แรก ด้วยนิสัยขี้ระแวงของหลงหมิง เขาคงมิเชื่อเป็นแน่การที่เย่หรงต้องเจ็บตัวเพื่อแลกกับความไว้ใจของหลงหมิง ก็นับเป็นการเก็บเกี่ยวผลลัพธ์อย่างหนึ่ง“พี่หญิงหลิงหลิง ครั้นไปถึงยอดเขาเฟยหวงแล้วจะทำอย่างไรต่อหรือ”เย่หรงเอ่ยถาม “ท่านปู่และคนอื่น ๆ จะช่วยพวกเราได้อย่างไร”“ข้าเองก็มิรู้เหมือนกัน ค

หลังจากได้ฟังอูจาบอกเล่าเกี่ยวกับสภาพตำแหน่งที่ตั้งของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ เซียวหลินเทียนก็ล้มเลิกความคิดที่จะบุกโจมตียอดเขาหินคู่จากทางด้านหลังป่าทึบเช่นนั้นหากหลงเข้าไปข้างในก็อาจจะหาทางออกมามิได้จนกระทั่งสิ้นใจ แล้วจะไปพูดถึงการช่วยหลิงอวี๋ได้อย่างไร!“ในเมื่อบุกเข้ายอดเขาหินคู่มิได้ เช่นนั้นเราก็ชิงตัวคนกลางทาง สกัดกั้นหลงหมิงไว้ระหว่างการเดินทาง!”เซียวหลินเทียนกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยวต่อให้หลงหมิงจะมีวรยุทธ์สูงส่งเพียงใด แต่สองหมัดย่อมยากจะต้านทานสี่มือ เซียวหลินเทียนมิเชื่อเด็ดขาดว่า ภายใต้การวางแผนอย่างรอบคอบของตน หลงหมิงจะสามารถพาตัวหลิงอวี๋ไปจากเงื้อมมือของเขาได้อย่างราบรื่นขันทีโม่ได้เดินทางไปขอความช่วยเหลือจากแม่ทัพฝ่ายซ้ายผู้เป็นศิษย์พี่ของเขาแล้วเซียวหลินเทียนมิรู้ว่าขันทีโม่จะเกลี้ยกล่อมแม่ทัพฝ่ายซ้ายได้สำเร็จหรือไม่ เขาทำได้เพียงระดมคนจากตำหนักปีกเงินทั้งหมดมาเตรียมพร้อมสู้ตายกับหลงหมิงการปะทะกันซึ่งหน้าเช่นนี้ มีเพียงผลลัพธ์สองทางคือ หากมิเสียหายหนักทั้งสองฝ่ายก็เป็นฝ่ายหนึ่งที่พ่ายแพ้ย่อยยับไปเลยเซียวหลินเทียนเคยประจักษ์ถึงความน่าสะพรึงกลัวของหลงหมิงมาแล้ว ในใจ

เผยอวี้เห็นทุกคนล้วนมีน้ำใจ มิได้หนีทัพเอาตัวรอด ก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งเขาตบอกตัวเองแล้วกล่าวว่า “ฉินซานพูดถูก พี่หญิงหลิงหลิงคือพี่สะใภ้ของพวกเรา ส่วนข้ากับนางยิ่งมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นขึ้นไปอีก!”“หากข้าหนีเอาตัวรอดไปในตอนนี้ หลิงหว่านคงไม่มีวันให้อภัยข้าไปชั่วชีวิต!”“พวกท่านทุกคนช่วยเป็นพยานให้ข้าด้วย ข้าจะต้องช่วยหลิงอวี๋ออกมาให้ได้ เมื่อถึงเวลาที่เรากลับไปยังฉินตะวันตก พวกท่านต้องช่วยพูดส่งเสริมข้า ให้หลิงหว่านยอมแต่งงานกับข้าให้ได้”เซียวหลินเทียนรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ คนเหล่านี้ล้วนเป็นสหายแท้ของเขาทั้งสิ้น!ตนจะต้องจดจำสหายเหล่านี้ไว้ หากมีโอกาสในภายภาคหน้า ตนจะต้องตอบแทนพวกเขาอย่างแน่นอน“ขอบคุณพวกเจ้ามาก!”เซียวหลินเทียนประสานมือคารวะทุกคนพลางกล่าวอย่างหนักแน่นว่า “ขอเพียงพวกเราร่วมแรงร่วมใจกัน ก็ไม่มีอุปสรรคใดที่พวกเราจะข้ามผ่านไปมิได้!”“วันพรุ่ง พวกเราทุกคนมาพยายามให้ถึงที่สุดกันเถิด!”เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้น ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปตามแผนที่วางไว้ ซุ่มอยู่ตามเส้นทางสำคัญหลายสายเพื่อรอคอยการมาถึงของพวกหลงหมิงขณะที่เซียวหลินเทียนและเผยอวี้กำลังรอคอยอย่างอดทน สายลั

ท่านผู้เฒ่าเย่ก็เข้าใจคำพูดของเซียวหลินเทียนเช่นกัน เขามิรู้สึกตื่นเต้นแม้แต่น้อย กลับกัน ในใจนั้นพลุ่งพล่านไปด้วยความรู้สึกสิ้นหวังอย่างสุดซึ้ง“เมื่อครั้งอดีต ตระกูลใหญ่ของเราต่างร่วมแรงร่วมใจกันต่อสู้กับฝูไห่อย่างมิคิดชีวิต แต่หลายร้อยปีให้หลัง พวกเรากลับต้องมาเข่นฆ่ากันเองเพื่อมหาวัตถุศักดิ์สิทธิ์เพียงชิ้นเดียว!”“นี่คือความก้าวหน้า หรือว่าความถดถอยกันแน่?”“ฝูไห่ยังมิถูกปล่อยออกมา พวกเราก็กลับมาสู้รบกันเองเช่นนี้แล้ว หากเขาออกมาเห็นภาพนี้เข้า จะมิหัวเราะเยาะพวกเราเหล่าตระกูลใหญ่หรอกหรือว่า ที่ทำไปทั้งหมดนั้นสูญเปล่า?”“พี่ใหญ่ของข้าเคยบอกว่า มหันตภัยแห่งแดนเทพนั้นน่ากลัวยิ่งนัก แต่ข้ากลับรู้สึกว่า การสู้รบกันเองภายในพวกเราต่างหากคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุด!”กำเนิดจากรากเหง้าเดียวกัน เหตุใดต้องเผาผลาญกันอย่างเร่งร้อนถึงเพียงนี้!มิว่าตระกูลเหล่านี้จะสกุลเย่ สกุลจงเจิ้ง หรือสกุลเฉียว ล้วนเป็นราษฎรของแดนเทพ เป็นชีวิตคนที่มีเลือดเนื้อทั้งสิ้น!ท่านผู้เฒ่าเย่ร่ำไห้น้ำตานองหน้า ทุบหน้าอกทึ้งผมด้วยความเจ็บปวดใจ “หากบรรพบุรุษของตระกูลใหญ่ทั้งหลายยังมีชีวิตอยู่ เมื่อเห็นภาพเช่นนี้ จะมิ