Semua Bab ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Bab 2541 - Bab 2550

เมื่ออำนาจเสื่อมสลาย บริวารย่อมหนีหาย!เก๋อหาวได้ฟังแล้วก็รู้สึกทั้งร้อนใจทั้งโกรธแค้น แต่ก็มิอาจโทษเหล่าบ่าวไพร่ที่ต่างทิ้งตระกูลเก๋อเพื่อหนีเอาตัวรอดในยามวิกฤตได้บ่าวไพร่พวกนี้คงจะขวัญผวากับการสังหารหมู่แบบมิเลือกหน้าของหลงหมิงเป็นแน่ในเมื่อเก๋อหาวเองยังมิอาจปกป้องบิดาชราและบุตรชายของตนได้ แล้วพวกเขาจะคาดหวังให้เก๋อหาวปกป้องพวกเขาได้อย่างไรกัน!“ชางป๋อ ช่วยปลอบขวัญคนที่ยังเหลืออยู่ให้ดี ใครที่ยอมอยู่ต่อ ก็จงมอบเงินให้คนละสองร้อยตำลึง!”เก๋อหาวสั่งการขณะเดิน เมื่อมาถึงลานหน้าเรือนของมารดา ลี่เหมยได้ยินเสียงจึงรีบออกมาต้อนรับด้วยความตื่นเต้นระคนดีใจ“ท่านพี่ ท่านกลับมาแล้ว!”ลี่เหมยโผเข้าสู่อ้อมอกของเก๋อหาวแล้วปล่อยโฮออกมา นางเห็นบุตรชายคนโตและพ่อสามีถูกลากออกไปสังหารต่อหน้าต่อตาเมื่อนึกถึงสีหน้าที่ทั้งหวาดกลัวและสิ้นหวังของบุตรชายในตอนนั้น หัวใจของลี่เหมยก็ราวกับถูกมีดกรีดเมื่อได้เห็นหน้าสามี ลี่เหมยก็ร้องออกมาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจและปวดร้าว “ตอนนั้นข้ารับรองกับพวกเขาแล้วว่าจะมัดตัวปินเอ๋อร์ไว้ จะมิให้เขาออกไปทำร้ายคนเด็ดขาด!”“แต่พวกทหารหน้าเหี้ยมโหดพวกนั้นกลับมิสนใจฟั

อันที่จริงลี่เหมยก็อัดอั้นตันใจในตัวเก๋อหาวมานานแล้วแม้ว่าเก๋อหาวจะติดตามหลงหมิงและได้รับความไว้วางใจให้ทำงานสำคัญ แต่เขาก็ได้ร่วมกับหลงหมิงทำเรื่องชั่วร้ายมานับมิถ้วนในตอนแรกหากมิใช่เพราะถูกหลี่ลี่ตอแยจนไร้หนทางไป ลี่เหมยก็คงมิชายตาแลคนอย่างเก๋อหาวด้วยซ้ำยังนับว่าโชคดีที่หลังแต่งงานเก๋อหาวดีต่อนางมาก ลี่เหมยจึงยึดมั่นในคติที่ว่า เมื่อแต่งให้ไก่ก็ต้องตามไก่ แต่งให้สุนัขก็ต้องตามสุนัข จึงทนฝืนใจใช้ชีวิตอยู่กับเขาต่อไปนางคิดว่าการเป็นแบบอย่างที่ดีทั้งคำพูดและการกระทำของตน จะทำให้เก๋อหาวค่อย ๆ เปลี่ยนไปได้ทว่า ต่อหน้านางนั้นเก๋อหาวรับปากทุกอย่าง แต่ลับหลังก็ยังคงทำตัวเหมือนเดิมบรรดาสหายสนิทของลี่เหมยต่างก็พากันตีตัวออกห่าง เพราะรังเกียจนิสัยใจคอของเก๋อหาวในใจของลี่เหมยนั้นเต็มไปด้วยความอัปยศ แต่เพราะเห็นแก่ลูกทั้งสามคน นางจึงยังคงปฏิบัติต่อเก๋อหาวเช่นเดิมมิเปลี่ยนแปลงวันนี้เมื่อได้เห็นบุตรชายคนโตของตนถูกคนของหลงหมิงสังหารอย่างโหดเหี้ยมโดยมิแม้แต่จะไต่สวน มันจึงเป็นการโจมตีอย่างหนักสำหรับลี่เหมยนางเห็นเงาของเก๋อหาวซ้อนทับอยู่บนร่างของเหล่าทหารที่หยิ่งผยองและอำมหิตเหล่านั้

“หลิงอวี๋ ศพที่ข้านำมาพอจะมีประโยชน์บ้างหรือไม่?”เก๋อหาวจ้องมองหลิงอวี๋ด้วยแววตาคาดหวังเขาเสี่ยงภัยจากการถูกกัดเพื่อนำศพนี้กลับมา เพียงเพื่อหวังว่ามันจะเป็นประโยชน์ต่อหลิงอวี๋ และสามารถช่วยชีวิตบุตรชายของตนได้“น่าจะใช้การได้! ข้ากำลังรอผลอยู่!”หลิงอวี๋เอ่ยปลอบโยน “ขอเพียงพวกเราร่วมแรงร่วมใจกัน จะต้องช่วยเก๋อเจิ้งได้อย่างแน่นอน!”หลิงอวี๋ยังกล่าวมิทันจบประโยค เก๋อหาวและลี่เหมยก็เห็นชางป๋อวิ่งเข้ามาอย่างร้อนรน“นายน้อยใหญ่ มิดีแล้วขอรับ ฝ่าบาททรงนำกองทัพหลวงมาด้วยพระองค์เอง ตอนนี้มาถึงหัวถนนแล้วขอรับ!”“ว่ากระไรนะ?”เก๋อหาวผุดลุกขึ้นยืน ใบหน้าซีดเผือดลงทันทีหรือว่าเรื่องที่ตนแอบพาหลิงอวี๋ออกมาจะถูกเปิดโปงแล้ว?แต่หลิงอวี๋ยังคิดหาวิธีช่วยเก๋อเจิ้งมิได้ แล้วจะทำอย่างไรดีเล่า?หลิงอวี๋เองก็นิ่งอึ้งไปเช่นกัน นางเองก็คิดว่าจะช่วยเก๋อเจิ้งให้รอดแล้วค่อยหาทางหนีตอนนี้เก๋อเจิ้งยังมิรอดพ้นขีดอันตราย นางจะทอดทิ้งเขาโดยมิสนใจแล้วหลบหนีไปได้ลงคอหรือ?หลิงอวี๋เหลือบมองเก๋อหาวและลี่เหมย ที่กำลังมองมาที่ตนด้วยสายตาสิ้นหวังนางเม้มริมฝีปากแน่น ตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวแล้วเอ่ยขึ้น “เก๋

“จางเฉียง ท่านดูสิว่านี่คืออะไร?”เก๋อหาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบจางเฉียงมองไปตามสัญชาตญาณ ก็เห็นรอยกัดบนลำคอของเก๋อหาว เขาถึงกับตะลึงงันไปในทันที“แม่ทัพผู้นี้มิว่าจะเป็นวรยุทธ์หรือพลังบำเพ็ญล้วนสูงส่งกว่าเจ้า แต่ก็ยังถูกคนคลุ้มคลั่งกัดจนบาดเจ็บได้!”“พวกเจ้าองครักษ์เหล่านี้ ใครกันที่วรยุทธ์จะสูงส่งกว่าแม่ทัพผู้นี้ได้อีก?”เหล่าองครักษ์เมื่อเห็นภาพนี้ต่างก็ตกใจจนรีบถอยห่างออกไป เพราะกลัวว่าเก๋อหาวจะคลุ้มคลั่งกระโจนเข้ามากัดพวกเขาเก๋อหาวสามารถเป็นถึงแม่ทัพคนสนิทของหลงหมิงได้ วรยุทธ์และพลังบำเพ็ญย่อมสูงส่งกว่าพวกเขาเป็นแน่เฉกเช่นจางเฉียงที่มิอาจหลบเลี่ยงจนถูกเก๋อหาวกัดได้ หากเก๋อหาวคิดจะโจมตีพวกเขา ใครเล่าจะหนีรอดไปได้?หลงหมิงเองก็แอบตกใจเช่นกัน เขาจ้องมองเก๋อหาวอย่างระแวดระวัง หากปล่อยให้เก๋อหาวหนีรอดออกไปได้ ผู้คนเกินกว่าครึ่งในเมืองหลวงคงต้องประสบเคราะห์กรรมเป็นแน่“จางเฉียง ท่านถูกข้ากัดแล้ว อีกมินานก็จะแสดงอาการ ตอนนี้ท่านยังกล้าพูดอีกหรือไม่ว่าคนที่ถูกกัดล้วนเป็นพวกไร้ค่า?”เก๋อหาวตะคอกเสียงกร้าว “ตามที่ท่านพูด ขอเพียงถูกกัดก็สมควรถูกประหาร เช่นนั้นท่านก็สมควรตายด้ว

“เจิ้งเอ๋อร์ก็เป็นลูกของข้า ข้ายอมทำทุกอย่างเพื่อเขา!”ลี่เหมยกล่าวพลางจูงมือของเก๋อหาวขึ้นมา“ท่านพี่ หากเจิ้งเอ๋อร์หายดีแล้ว หลงหมิงจะปล่อยพวกเราไปหรือไม่เจ้าคะ?”“หากเขาปล่อยเราไป เรากลับไปอยู่ที่ไร่นาในชนบทกันเถิดเจ้าค่ะ!”ลี่เหมยมองเก๋อหาวอย่างคาดหวังนางมิอยากให้เก๋อหาวต้องกลับไปเป็นเครื่องมือให้หลงหมิงและทำเรื่องเลวร้ายไร้มนุษยธรรมอีกต่อไปแล้วหลังจากผ่านเหตุการณ์เลวร้ายครั้งนี้มา ลี่เหมยก็ได้เห็นความจริงใจที่เก๋อหาวมีต่อนาง นางยินดีที่จะเริ่มต้นทำความรู้จักกับเขาใหม่อีกครั้ง และใช้ชีวิตร่วมกับเขาอย่างหมดหัวใจไปตราบนานเท่านาน“ข้าเป็นแต่นักสู้ มิเคยทำไร่ไถนา!”เก๋อหาวกล่าวออกมาโดยมิรู้ตัวเมื่อเห็นแววตาผิดหวังที่ฉายชัดในดวงตาของลี่เหมย เก๋อหาวก็รีบคว้ามือของนางกลับไปกุมไว้ พลางกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “แต่ข้าเรียนรู้ได้!”“ข้าคิดว่าหากข้าต้องไปขุดดิน ด้วยวรยุทธ์ของข้าแล้ว ต้องทำได้ดีและเร็วกว่าชาวไร่พวกนั้นเป็นแน่!”แววตาผิดหวังของลี่เหมยแปรเปลี่ยนเป็นความยินดีในทันใด “ท่านพี่ ท่านยอมไปใช้ชีวิตในชนบทกับข้าจริง ๆ หรือเจ้าคะ?”เก๋อหาวกล่าวอย่างรักใคร่ “ข้าเคยบอกแล้วว่า ที่ใ