Semua Bab ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Bab 2591 - Bab 2600

ในตอนนั้นหลิงอวี๋กำลังติดอยู่ในห้วงสติของหยกหล้าสุขาวดี จึงมิรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรอบตัวเมื่อเห็นแววตาที่มืดครึ้มลงในทันใดของเซียวหลินเทียน หัวใจของนางก็พลันกระตุกวูบ“เซียวหลินเทียน เกิดเรื่องอะไรที่หม่อมฉันมิรู้ขึ้นหรือ?”เซียวหลินเทียนคิดว่ามิช้าก็เร็วหลิงอวี้ก็ต้องล่วงรู้เรื่องนี้อยู่ดี เขาจึงตัดสินใจเล่าเรื่องที่ตนประมือกับหลงหมิงในยามนั้นออกมาเขากล่าวด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดว่า “ตอนนั้นข้ากำลังรับมือกับแส้เพลิงแดงของหลงหมิง เย่หรงก็พุ่งออกมารับฝ่ามือนั้นแทนข้า เขาจึงถูกพลังของหลงหมิงซัดกระเด็นตกหน้าผาไป!”“หลงเพ่ยเพ่ยก็กระโดดตามลงไป!”หัวใจของหลิงอวี๋พลันจมดิ่ง ยอดเขาเฟยหวงสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นถึงเพียงนั้น การที่เย่หรงกับหลงเพ่ยเพ่ยตกลงไปจากหน้าผาเช่นนี้ จะยังมีทางรอดอีกหรือ?แต่แล้วในทันใดนั้น หลิงอวี๋ก็นึกถึงลูกแก้ววิญญาณที่เย่ซงเฉิงมอบให้แก่เย่หรงก่อนหน้านี้เย่หรงยังไม่มีโอกาสได้ใช้ลูกแก้ววิญญาณเลย เมื่อตกลงไปจากหน้าผา ด้วยความหลักแหลมของเขา มีหรือจะนึกถึงการใช้มันมิทัน!“อย่าได้กังวลไปเลยเพคะ เย่หรงมีลูกแก้ววิญญาณที่ท่านปู่เย่ซงเฉิงให้ไว้ เขาจะมิเป็นอะไรแน่นอน!”หลิงอวี๋

อีกทั้งร่างเดิมนั้นก็ครอบครองหยกหล้าสุขาวดีอยู่แล้ว ในชะตาลิขิตจึงได้ยอมรับในตัวของหลิงอวี๋หากจะกล่าวให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้นไปอีก หลิงอวี๋ทั้งสองคนอาจจะเป็นคนคนเดียวกัน พวกนางเพียงแค่หลอมรวมเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์โดยผ่านหยกหล้าสุขาวดีแน่นอนว่าเรื่องราวที่น่าเหลือเชื่อเช่นนี้เซียวหลินเทียนย่อมมิอาจเข้าใจได้ในทันทีแต่เขาเคยได้ประจักษ์ถึงการมีอยู่ของแดนเทพ ทั้งยังได้เห็นกับตาว่าตนสามารถเดินทางข้ามสองแผ่นดินได้ในพริบตา การจะยอมรับเรื่องนี้จึงมิใช่เรื่องยากเลยเซียวหลินเทียนมิสนใจว่าหลิงอวี๋ที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นดวงวิญญาณหรือไม่ เขาสามารถสัมผัสถึงตัวตนของนางได้อย่างแท้จริง และมิว่านางจะเป็นใคร นางก็มิเคยมีเจตนาร้ายต่อเขาคนที่เขารักก็คือหลิงอวี๋ผู้นี้ มิใช่ใครอื่น!“อาอวี๋!”เซียวหลินเทียนโอบกอดหลิงอวี๋ไว้ พลางกล่าวอย่างจริงใจว่า “มิว่าเจ้าจะเป็นใคร เจ้าก็คือคนที่ข้ารัก!”“ข้าโชคดีเหลือเกินที่สวรรค์ส่งเจ้ามาอยู่เคียงข้าง ทำให้ข้าได้มีเจ้า!”เซียวหลินเทียนแนบหน้าผากของตนเข้ากับหน้าผากของหลิงอวี๋เขารู้สึกว่าตนเองโชคดีมากจริง ๆในขณะนี้ เซียวหลินเทียนนึกถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นหล

หลิงอวี๋คิดเพียงเล็กน้อยก็ส่ายหัวแล้วเอ่ยออกมา “หม่อมฉันคิดว่ามิน่าจะมีกับดักอีกเพคะ!”“ท่านเห็นประตูด้านนอกหรือไม่? หากมิใช่ความบังเอิญที่หม่อมฉันครอบครองปิ่นนกกระเรียนอยู่ พวกเราไม่มีทางเปิดประตูสองบานนั้นได้หรอกเพคะ!”“มิรู้ว่าผู้ใดเป็นผู้สร้างที่นี่ขึ้นมา แต่เขาสร้างตำหนักใต้ดินแห่งนี้ด้วยเจตนาดี ผู้ที่สามารถเข้ามาได้ย่อมมีชะตาต้องกันกับเขา เขาน่าจะมิคิดร้ายกับพวกเราเพคะ!”“เซียวหลินเทียน ไม่มีเวลาแล้ว รีบไปเถิด จำไว้ด้วยเถิดเพคะ มิว่าจะเห็นอะไรด้านใน ก็จะต้องออกไปภายในครึ่งชั่วยามให้จงได้!”เซียวหลินเทียนคิดดูแล้วก็รู้สึกว่าสมเหตุสมผลเช่นกัน เจ้าของตำหนักใต้ดินเปิดประตูไว้แล้ว เวลาที่นาฬิกาทรายนี้กำหนดไว้ก็จำเป็นต้องปฏิบัติตาม บางทีนี่อาจจะเป็นกับดักที่แท้จริงของเจ้าของตำหนักใต้ดินก็เป็นได้“อืม เช่นนั้นเจ้าก็ระวังด้วย!”เซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋สบตากัน ก่อนจะแยกย้ายกันไปในสิบสองนักษัตรนับปีชวดเป็นตัวแรก เซียวหลินเทียนจึงเดินเข้าไปทางประตูของปีชวดก่อนโดยมิลังเลเมื่อผลักประตูหนัก​ ๆ​ บานนั้นไป เซียวหลินเทียนก็เห็นชั้นวางของ​เรียงรายอยู่​ ซึ่งบนนั้นเต็มไปด้วยตำราเซียวหลิ

“เซียวหลินเทียน เมื่อครู่ท่านบอกว่าเห็นว่ามีคนเข้าไป ท่านรู้ได้อย่างไร?”เดิมทีหลิงอวี๋ยังคิดว่าตนกับเซียวหลินเทียนคือคนแรกที่เข้าไปในตำหนักนี้ มิคาดคิดว่าจะมีคนเข้าไปก่อนหน้าแล้วทันใดนั้น นางก็นึกถึงก้อนหินลึกลับก้อนนั้นของอูอวี๋หลาน หรือว่าก่อนหน้านี้อูอวี๋หลานจะเคยเข้ามา?ภายในห้องที่ตนเข้าไปมิพบหินเช่นนั้น บางทีเซียวหลินเทียนอาจจะพบหรือ?“ศพหนึ่งศพ!”“ศพ?”หลิงอวี๋ตกใจจนเอ่ยออกไปโดยมิรู้ตัว “เช่นนั้นก็แสดงว่ามีคนเคยเข้ามาก่อนหน้าเราจริง ๆ หรือ?”“เขาตายอย่างไรเพคะ? หรือว่าเพราะอยู่เกินเวลาจนออกมามิได้ จึงถูกขังอยู่ด้านในจนตาย?”เซียวหลินเทียนขมวดคิ้วแล้วตอบออกไป “ข้าตรวจดูแล้ว เป็นศพบุรุษ ใบหน้าดำคล้ำ ดูจากลักษณะแล้วถูกพิษจนตาย!”“แต่ร่างกายของเขาคงสภาพดีมาก น่าจะเป็นดังที่เจ้าว่า เป็นเพราะอากาศที่พิเศษภายในตำหนักจึงเป็นเช่นนั้น!”เซียวหลินเทียนพูดแล้วก็หยิบแหวนพระสุเมรุและหยกที่นำมาจากศพยื่นให้หลิงอวี๋“เมื่อครู่ตอนอยู่ด้านในข้าไม่มีเวลาตรวจดูให้ละเอียด เจ้าลองดูหยกนี้ที บนหยกสลักมังกรไว้ด้วย!”“หรือว่าเขาจะเป็นคนของตระกูลหลง?”หลิงอวี๋รับหยกมา จี้หยกทำมาจากหยกเนื้อด

เมื่อได้ยินหลิงอวี๋เอ่ยถามเช่นนั้น ลูกสะใภ้ของท่านลุงหลี่ซึ่งเป็นสตรีซื่อ ๆ คนหนึ่งก็ก้าวเข้ามา แล้วจับมือหลิงอวี๋ไว้พร้อมทั้งเอ่ยถามว่า “น้องหญิง เจ้าเลี้ยงวัวเลี้ยงแกะเป็นหรือไม่?”“เย็บปักถักร้อยเล่า เป็นหรือไม่?”“หมู่บ้านตระกูลหลี่ของพวกเรามีโรงงานอยู่หลายแห่งทีเดียว ทั้งหมดล้วนเหมาะให้สตรีไปทำงานทั้งนั้น!”“ขอเพียงเจ้ามิเกียจคร้านและขยันทำงาน มินานก็จะมีชีวิตอยู่อย่างราบรื่นในหมู่บ้านตระกูลหลี่แน่นอน!”ลูกชายของท่านลุงหลี่ก็เข้ามาเช่นกัน เขาเอ่ยก็กับเซียวหลินเทียนว่า “ดูเจ้าท่าทางมีการศึกษา หากทำไร่นามิไหว ขอเพียงรู้ตำรา ข้าก็สามารถแนะนำเจ้าให้ไปเป็นครูที่หออักษรในหมู่บ้านได้นะ!”เซียวหลินเทียนฟังแล้วก็ตกตะลึง เขาจำได้ว่าเมื่อก่อนตนเคยมาหมู่บ้านตระกูลหลี่ หมู่บ้านนี้ไม่มีแม้แต่หออักษรเนื่องด้วยความยากจนข้นแค้นนี่เขาเพิ่งจากไปเพียงปีกว่า ไหนจึงจัดตั้งหออักษรได้แล้วเล่า?“ท่านลุง ข้าจำได้ว่าเมื่อก่อนเคยมาที่นี่ หมู่บ้านของพวกท่านแร้นแค้นยิ่ง แค่จะมีกินให้อิ่มท้องก็ยังเป็นปัญหา แล้วไหนมิได้มาสักพักใหญ่ เหตุใดจึงเปลี่ยนแปลงไปมากถึงเพียงนี้หรือ?”เซียวหลินเทียนเอ่ยถามออกไปอย่