Semua Bab ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Bab 2611 - Bab 2620

“เราออกไปเดินกันเถิด!”หลิงอวี๋พาสุ่ยหลิงเดินเล่นในวังหลวง นางจากวังหลวงไปปีกว่าแล้ว จึงอยากเห็นว่าตอนนี้ในวังเป็นอย่างไรบ้างตลอดทางที่มองไป ทุกอย่างล้วนเป็นระเบียบเรียบร้อย เหล่าขันทีและนางกำนัลในวังต่างก็ทำหน้าที่ของตนเองหลิงอวี๋มองภาพเหล่านั้นแล้วพลันนึกถึงเรื่องที่ท่านอ๋องเฉิงถูกวางยาพิษขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล ครานั้น แม้แต่ท่านอดีตเสนาบดีและหลี่ว์เซียงต่างก็คิดว่าท่านอ๋องเฉิงชราภาพร่างกายอ่อนแอจวนจะสิ้นใจหากมิใช่เพราะนางและเซียวหลินเทียนจับพลัดจับผลูได้กลับมาฉินตะวันตก ต่อให้ท่านอ๋องเฉิงสิ้นใจไป ก็คงไม่มีใครสงสัยถึงความผิดปกติถ้าเช่นนั้นแล้ว หรือว่าแม่นมลี่เองก็อาจจะเสียชีวิตเพราะถูกวางยาพิษเช่นกัน?ตอนนั้นแม่นมลี่ถูกรับเข้าวังมาเพื่อดูแลเซียวเยวี่ย หากแม่นมลี่ยังมีชีวิตอยู่ สวีเนี่ยนจือผู้นั้นจะยังมีโอกาสเข้าใกล้เซียวเยวี่ยเช่นนี้ได้หรือ?เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลิงอวี๋ก็รู้สึกหนาวเยือกขึ้นมาโดยมิรู้ตัว นางส่ายหน้า รู้สึกว่าตนช่างคิดเล็กคิดน้อยเกินไปแล้วนางจะยิ่งมองสวีเนี่ยนจือขวางหูขวางตา เพียงเพราะอีกฝ่ายชิงโอกาสหวีผมให้เซียวเยวี่ยไปมิได้!ทว่าหลิงอวี๋พลันคิดขึ้นมาอีกแง

“พวกเจ้าดูนั่น!”หลิงอวี๋ชี้ให้ดูสุ่ยหลิงและหลี่ว์จงเจ๋อ มองตามทิศทางที่หลิงอวี๋ชี้ไปเห็นกระดูกขาของแม่นมลี่ที่ถูกแสงยูวีส่อง ปรากฏคราบตะกอนเกาะอยู่เป็นจุด ๆ ประปราย“นั่นอะไรหรือเพคะ?”สุ่ยหลิงถามด้วยความสงสัยหลิงอวี๋ยิ้มเยือกเย็น “พิษร้าย... แม่นมลี่ถูกวางยาพิษชนิดเรื้อรังชนิดเดียวกับท่านอ๋องเฉิง พิษนี้จะค่อย ๆ กัดกร่อนอวัยวะภายในของแม่นมลี่!”“ทำให้แม่นมลี่ตายโดยที่ไม่มีใครสงสัยว่านางถูกวางยาพิษ!”“พิษเหล่านี้สะสมอยู่ในร่างของแม่นมลี่ จึงทำให้กระดูกมีลักษณะเป็นจุดด่างดำเช่นนี้!”“นอกจากนี้ การที่ศพของแม่นมลี่เน่าเปื่อยเร็วถึงเพียงนี้ ก็เป็นเพราะสารพิษเหล่านี้ด้วย!”สุ่ยหลิงเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง “พระนาง ใครกันที่ใจโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้? แม่นมลี่ก็มิได้ไปสร้างความบาดหมางกับผู้ใด เหตุใดจึงมีคนวางยาพิษนางได้?”หลิงอวี๋มิได้พูดอะไรหลี่ว์จงเจ๋อจมอยู่ในห้วงความคิด บิดาของเขาหลี่ว์เซียงได้รับพระราชโองการจากองค์จักรพรรดิให้สอบสวนคดีวางยาพิษท่านอ๋องเฉิงเมื่อคืนหลี่ว์เซียงบอกหลี่ว์จงเจ๋อว่า เรื่องท่านอ๋องเฉิงถูกวางยาพิษน่าจะเป็นฝีมือขององค์ชายเย่ท้ายที่สุด ท่านอ๋องเฉิงเ

สุ่ยหลิงครุ่นคิดแล้วส่ายหน้าทันที “นั่นย่อมเป็นไปมิได้! นางเข้าใกล้องค์รัชทายาทเช่นนี้ ย่อมต้องมีแผนการร้าย เราผู้รับผิดชอบความปลอดภัยขององค์รัชทายาทน้อย จะมิระแวดระวังคนที่มีเจตนาร้ายเช่นนี้ได้อย่างไรเพคะ!”หลิงอวี๋เห็นสุ่ยหลิงเข้าใจ จึงพยักหน้าด้วยความโล่งใจ “มิเพียงพวกเจ้าจะระแวงนาง แม้แต่ท่านอ๋องเฉิงและท่านอดีตเสนาบดีก็มิอนุญาตให้คนเช่นนี้อยู่ข้างกายเซียวเยวี่ย!”“สวีเนี่ยนจือ นางย่อมมิรีบร้อนที่จะแสวงหาผลประโยชน์ก่อนที่จะสร้างรากฐานของตนให้มั่นคง!”“เจ้าลองคิดดู ตอนนี้นางทำได้ดีมิใช่หรือ? เซียวเยวี่ยให้ความสำคัญกับนาง พวกเจ้าทุกคนต่างชื่นชอบนาง และมิระแวดระวังนางแม้แต่น้อย”“เจ้ากับหลิงซวนมิต้องให้นางเอ่ยปาก ก็ช่วยนางเรียกร้องผลประโยชน์ให้แล้ว!”สุ่ยหลิงนึกถึงเรื่องที่ตนช่วยสวีเนี่ยนจือขอรางวัลจากหลิงอวี๋ ใบหน้าก็แดงก่ำด้วยความละอายทันที“ฮองเฮา บ่าวเพียงแค่อยากช่วยพี่น้อง ไหนเลยจะคิดว่าสวีเนี่ยนจือจะเป็นคนเจ้าเล่ห์ถึงเพียงนี้!”หลิงอวี๋เห็นนางกระสับกระส่าย ก็ปลอบโยนว่า “สุ่ยหลิง นี่มิใช่ความผิดของเจ้า เจ้าเป็นคนจริงใจ!”“เจ้าช่วยพี่น้องของเจ้าเป็นเรื่องที่ควรทำ เป็นสวีเนี

เมื่อหลิงอวี๋เห็นเซียวหลินเทียนเพียงแต่เล่าความจริงอย่างเป็นกลาง โดยมิสงสัยในตัวนางเลยแม้แต่น้อย ตนก็รู้สึกโล่งใจนางจึงหวีผมให้เซียวหลินเทียนพลางเล่าเรื่องที่นางพบว่าสวีเนี่ยนจือสนิทสนมกับคนในวังมากเกินไปเซียวหลินเทียนฟังอย่างอดทน มิได้รีบร้อนช่วยสวีเนี่ยนจืออธิบายเหมือนสุ่ยหลิงและคนอื่น ๆเมื่อหลิงอวี๋พูดถึงเรื่องที่นางพาหลี่ว์จงเจ๋อและสุ่ยหลิงไปขุดศพมาตรวจสอบ คิ้วเข้มของเซียวหลินเทียนก็เลิกขึ้น ก่อนที่หลิงอวี๋จะพูดจบ เขาก็เดาเจตนาของนางออกแล้ว“ผลเป็นเช่นไรบ้าง? แม่นมลี่เสียชีวิตเพราะพิษใช่หรือไม่?”หลิงอวี๋พยักหน้า จัดการรัดรัดเกล้าให้เซียวหลินเทียนเรียบร้อย แล้วนั่งลงตรงข้ามกับเขาแม่นมลี่กับท่านอ๋องเฉิงโดนพิษชนิดเดียวกัน!“เซียวหลินเทียน หม่อมฉันสงสัยว่าสวีเนี่ยนจือเป็นคนวางยาเพคะ!”เซียวหลินเทียนขมวดคิ้วแน่น พลางตกอยู่ในห้วงความคิดหลิงอวี๋มิรบกวนความคิดของเขา ปล่อยให้เขามีเวลาไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนครู่หนึ่งเซียวหลินเทียนก็หัวเราะเยาะอย่างเย็นชา “สตรีนางนี้คิดแผนได้ดีจริง ๆ! สังหารแม่นมลี่เพื่อสร้างโอกาสเข้าใกล้เยวี่ยเยวี่ย แล้วค่อย ๆ ดึงคนในวังให้มาอยู่ข้างตน!”“จากนั้

หลิงอวี๋และเซียวหลินเทียนจูงมือเซียวเยวี่ยมาถึงศาลาในสวนเนื่องจากเป็นงานเลี้ยงยามค่ำคืน รอบศาลาในสวนจึงแขวนโคมไฟสว่างไสว และยังคงจัดที่นั่งแยกเป็นฝั่งแขกบุรุษและสตรีเช่นเดิม“ฝ่าบาท ฮองเฮา องค์รัชทายาทเสด็จแล้ว…”เสียงขันทีน้อยเซี่ยะประกาศก้อง บรรดาขุนนางและฮูหยินตราตั้งที่มาถึงศาลาในสวนแล้วต่างพร้อมใจกันคุกเข่าลง“ขอฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นหมื่นปี...”“ขอฮองเฮาทรงพระชนม์พันปี พันพันปี...”เซียวหลินเทียนกับหลิงอวี๋จูงเซียวเยวี่ยมายังกึ่งกลาง เนื่องด้วยเป็นงานเลี้ยงในวังแบบมิเป็นทางการ จึงทุกอย่างกระทำอย่างเรียบง่าย มิได้มีการตั้งแท่นสูง“ขุนนางทั้งหลาย ลุกขึ้นเถิด!”หลิงอวี๋มองดูบรรดาขุนนางและเหล่าฮูหยินตราตั้งที่ลุกขึ้นยืนฉับพลัน ฉากนี้ทำให้หลิงอวี๋รู้สึกหลากหลายอารมณ์ครั้งหนึ่งนางก็เป็นหนึ่งในพวกเขา คุกเข่าสามครั้งกราบเก้าครั้งต่อหน้าจักรพรรดิและฮองเฮาในตอนนั้นบัดนี้นางยืนอยู่ในตำแหน่งฮองเฮา ฐานะแตกต่างราวฟ้ากับเหวทว่าในขณะเดียวกัน ภาระความกดดันบนบ่านางก็เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณนางมิอาจทำตามใจชอบได้ดังเก่าอีกแล้ว นางต้องช่วยเหลือเซียวหลินเทียน ฝึกสอนเซียวเยวี่ย และแ