Semua Bab ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Bab 2631 - Bab 2640

เมื่อเซียวหลินเทียนเห็นว่าความตายเข้าใกล้สวีเนี่ยนจือแล้วแต่นางก็ยังคงยุแยงในความสัมพันธ์ของตนและหลิงอวี๋อยู่ เขาก็โกรธเสียจนเกือบจะควบคุมมิอยู่เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “สวีเนี่ยนจือ เสียดายที่เจ้ามีความรู้และการศึกษาสูง แต่สิ่งแรกที่เจ้าทำก็ผิดพลาดไปเสียแล้ว!”“จิตใจของเจ้าไร้ความเมตตา เพื่อประโยชน์ส่วนตนเจ้ายอมผลักให้แม่นมลี่ถึงตาย เจ้าวางยาพิษท่านอ๋องเฉิง วางแผนใส่ร้ายอู๋จื่อผิง ทั้งยังจ้างมือสังหารไปสังหารครอบครัวของเฉินฮุยอีก!”“แม้แต่เด็กผู้บริสุทธิ์สองคนเจ้าก็มิปล่อยไป เจ้าจะยังมีใจคิดถึงราษฎรได้อีกหรือ?”“กลยุทธ์ที่ดีอะไรเหล่านั้นก็เป็นดังที่หลิงอวี๋บอกไว้ว่า ล้วนเป็นกลยุทธ์ที่เจ้าคิดขึ้นมาจากการทัศนวิสัยแคบและสร้างภาพเอาใจผู้คนทั้งสิ้น มิสามารถทำให้เกิดขึ้นจริงได้หรอก!”“หากเจ้ามีใจทำเพื่อแผ่นดินจริง ในตอนที่เจ้าใช้ประโยชน์จากองค์รัชทายาทน้อยไปเปิดคดีเก่าของตระกูลของตนที่กรมอาญา เจ้าก็มิควรละเลยคดีของตระกูลอื่น ๆ ไป!”“เจ้าจะพิจารณาอย่างจริงจังว่ายังมีคดีที่ผิดพลาดและอยุติธรรมอีกมากน้อยเท่าใด แล้วเตือนข้ากับองค์รัชทายาทน้อยให้ไปช่วยเหลือผู้ที่บริสุทธิ์เหล่านั้น!”“สิ่

ยังมีเซียวหลินเทียนอีกคนที่คิดเช่นเดียวกับหลิงอวี๋ เขามองสวีเนี่ยนจือด้วยสายตารังเกียจ แล้วประกาศออกไปด้วยเสียงอันดัง“เรื่องคดีของสวีชิง ข้าขอสั่งให้หลี่ว์เซียงตรวจสอบใหม่อีกครั้ง หากพิสูจน์ได้ว่าสวีชิงถูกใส่ร้าย ข้าจะคืนความยุติธรรมให้กับใต้เท้าสวี...”“ส่วนคดีที่สวีเนี่ยนจือทำร้ายแม่นมลี่ วางยาพิษท่านอ๋องเฉิงและจ้างมือสังหารไปสังหารทั้งครอบครัวของเฉินฮุยนั้น ข้าขอมอบให้ขุนนางบัญชาการเป็นผู้สอบสวน หากหลักฐานมัดตัวแน่นหนา ก็ให้ทำการประหารสวีเนี่ยนจือด้วยการตัดหัวและเสียบประจาน!”หลี่ว์เซียงและขุนนางบัญชาการก้าวออกมารับพระราชโองการ ส่วนสวีเนี่ยนจือก็ต้องถูกสอบสวนต่อไปนางเหม่อมองเงาของเซียวเยวี่ยและเซียวหลินเทียนที่อยู่ตรงหน้าตนค่อย ๆ เล็กลงไปเรื่อย ๆแต่เงาที่ดูสง่าผ่าเผยของหลิงอวี๋กลับดูราวกับยิ่งใหญ่โตขึ้นเรื่อย ๆนางกับหลิงอวี๋แตกต่างกันเช่นนี้เชียวหรือ?ในชั่วพริบตาสวีเนี่ยนจือก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาทั้งที่นางสามารถใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย อาศัยความไว้ใจที่เซียวเยวี่ยมีต่อตนยืนหยัดอยู่ในวังได้อย่างมั่นคงอีกทั้งยังสามารถใช้ความรู้สึกขอบคุณที่เซียวหลินเทียนมีต่อตน ไปเรียกร้องควา

ทันทีที่ใต้เท้าเผยเอ่ยคำพูดนี้ออกไป ฮูหยินผู้เฒ่าเผยและฮูหยินเผยก็ตกตะลึงทันทีฮูหยินเผยรู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันใดยังมิต้องพูดถึงว่าบ้านเกิดของตระกูลเผยอยู่ห่างไกลความเจริญแค่ไหนเลย เพียงเท่านี้ก็ทำให้ฮูหยินเผยที่เติบโตอยู่ในเมืองหลวงมาตั้งแต่เด็กมิอยากไปแม้แต่น้อยแล้วเอาแค่ใต้เท้าเผยก็ยังอยู่ในช่วงวัยกลางคน เส้นทางราชการกำลังราบรื่น ยังมิทันแก่แล้วจะขอเกษียณตัวเองกลับบ้านเกิดเช่นนี้ได้อย่างไรกัน!เพื่อที่จะทำให้เผยอวี้ได้สมหวัง ฮูหยินผู้เฒ่าเผยเองก็มิคาดคิดว่าลูกชายของตนจะเสียสละอย่างยิ่งใหญ่เช่นนี้เมื่อนึกดูว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ลูกชายขยับขันแข็งมาตลอด ต้องลำบากยากเข็ญกว่าจะมีความสำเร็จเช่นในทุกวันนี้หากเผยอวี้กลับมา ตำแหน่งทางราชการของใต้เท้าเผยก็มีแต่จะรุ่งเรืองขึ้น และได้เป็นขุนนางขั้นสูงสุด หากละทิ้งไปเช่นนี้ จะมิรู้สึกผิดต่อความลำบากนับสิบปีของเขาหรือฮูหยินผู้เฒ่าเผยก็ยิ่งโกรธแค้นฮูหยินเผยยิ่งนัก ในใจเกิดความคิดชั่วร้ายขึ้นมาแล้ว หากสามารถทำให้ฮูหยินเผยตายไปโดยมิให้ใครรู้ได้ นางจะต้องกำจัดสตรีผู้นี้เพื่อตระกูลเผยอย่างแน่นอนคำพูดนี้ของใต้เท้าเผยก็ทำให้ท่านอดีตเสนาบด

หลิงอวี๋นึกถึงตอนอยู่ในภาพมายาของเย่ซงเฉิงที่เห็นราษฎรไร้ที่อยู่และอาหาร นางจึงคิดว่าเมล็ดพันธุ์เหล่านี้น่าจะช่วยพวกเขาได้เป็นแน่ จึงรบกวนให้เกิ่งเสี่ยวหาวช่วยปลูกให้ตนและส่งเสริมอย่างเต็มที่หลิงอวี๋เล่าให้หลิงหว่านฟังคร่าว ๆ ถึงสรรพคุณของเมล็ดพันธุ์นั้น เมื่อหลิงหว่านรู้ถึงความสำคัญของเมล็ดพันธุ์เหล่านี้ นางก็รีบเอ่ยทันที “ข้าจะบอกเกิ่งเสี่ยวหาวให้แน่นอนเจ้าค่ะ! ที่ไร่นาของตระกูลเรามีที่ดินอยู่หลายสิบหมู่พอดี ให้เขาปลูกในที่ดินเหล่านี้ไปก่อนเถิด!”หลิงอวี๋พยักหน้า แล้วเอ่ยถามว่า “ท่านลุงสบายดีหรือไม่? แล้วท่านแม่ของเจ้าสบายดีเช่นกันหรือไม่?”หลิงหว่านตอบออกไปอย่างสบาย ๆ “ท่านพ่อสบายดีเจ้าค่ะ เวลาพักกลับไปก็ไปช่วยข้าดูแลพวกวัวนม!”“จริงสิ เขายังรับเด็ก ๆ ในหมู่บ้านต่าง ๆ เป็นลูกศิษย์ด้วยนะเจ้าคะ เวลาว่างก็สอนวรยุทธ์ให้พวกเขา เขาบอกว่าจะช่วยฝึกขุนพลให้กับฉินตะวันตก!”“ส่วนท่านแม่… ด้วยเกลี้ยกล่อมของข้า นางจึงยอมออกจากวัดแล้วเจ้าค่ะ ช่วงนี้นางเองก็มาช่วยข้าดูแลพวกวัวนมด้วยเช่นกัน!”หลิงอวี๋ได้ยินแล้วก็รู้สึกปลื้มใจมาก แม้ว่าตอนแรกท่านป้าจะเคยถูกจ้าวหรุ่ยหรุ่ยบีบบังคับให้ทำเรื่องที

เมื่อเผยอวี้และฉินซานเห็นท่าทีสิ้นหวังของอูจาก็รู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาอูจาถือเป็นคนที่ค่อนข้างมีเหตุผลในตระกูลอู หากแม้แต่อูจายังสิ้นหวัง แล้วตระกูลอูจะทำอย่างไรเล่า?เผยอวี้กดไหล่ของอูจาอย่างสงบ“อูจา​ ฝนตกห่าใหญ่เช่นนี้มิรู้ว่าจะตกไปถึงเมื่อไร แม้ว่าเราจะมีเสบียงอยู่ แต่พวกตระกูลใหญ่ข้างนอกนั่นก็จับตามองอยู่ พวกเรามิอาจรับรองได้ว่าจะต้านไปได้นานแค่ไหน!”“หากตั้งรับไปเช่นนี้ มิช้าก็เร็วก็ต้องถูกโจมตีจนแตกพ่าย! ถึงเวลานั้นพวกตระกูลใหญ่เหล่านั้นไม่มีทางปล่อยพวกเราไปแน่!”ฉินซานก็เอ่ยขึ้นมาเช่นกัน “ข้ากับแม่ทัพเผยไปตรวจสอบที่ภูเขาด้านหลังมาแล้ว ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ยังมียอดเขาอีกหลายยอดเขาที่มิพังทลาย หากพวกเราย้ายคนออกไป ทำเช่นนี้บางทีอาจจะยังมีโอกาสรอด!”หานเหมยอยู่ข้าง ๆ ก็เอ่ยออกมาเช่นกัน “พี่ใหญ่อู แม่ทัพเผยกับแม่ทัพฉินพูดถูก หมู่บ้านตระกูลอูแห่งนี้อยู่กันแน่นขนัดเกินไป หากถูกโจมตีขึ้นมา เช่นนั้นทุกคนจะหนีมิทัน!”“ยามนี้เพื่ออาหารเล็กน้อยพวกตระกูลใหญ่เหล่านั้นยังลงมือกันใหญ่โตเช่นนี้ พวกสัตว์ที่อยู่รอบ ๆ ก็พากันหนีเข้าป่าลึกไปหมดแล้ว”“หากพวกเขาไม่มีของกิน พวกเขาก็จะยิ่งโหดเหี้ยมม