Semua Bab ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Bab 2621 - Bab 2630

บรรดาขุนนางและเซียวหลินเทียนต่างดื่มจนหมดจอกในคราวเดียวขณะที่ทุกคนคิดว่างานเลี้ยงหลวงใกล้จะเลิกรา ก็พลันได้ยินเสียงเซียวหลินเทียนประกาศก้องขึ้นว่า “ฮองเฮายังมีเรื่องหนึ่งที่จะประกาศให้ทราบ!”“ขอให้เหล่าขุนนางผู้ภักดีทุกท่าน ชะลอการกลับจวนไปสักครู่!”“อาอวี๋ ขึ้นมาเถิด!”หลิงอวี๋จึงเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างกายเซียวหลินเทียน ท่ามกลางสายตาทุกคู่ที่จับจ้องทุกสายตาจับจ้องไปยังหลิงอวี๋ด้วยความสงสัย มิรู้ว่านางมีเรื่องอันใดจะกล่าวในใจของสวีเนี่ยนจือพลันบังเกิดความรู้สึกมิสบายใจขึ้นมาอย่างบอกมิถูก นางมองหาเซียวเยวี่ยตามสัญชาตญาณ ทว่าเขากลับยืนอยู่ข้างกายเซียวหลินเทียนต่อหน้าธารกำนัลเช่นนี้ นางย่อมมิอาจก้าวเข้าไปใกล้เขาได้เลย“ขุนนางทุกท่าน ข้าต้องขออภัยก่อน ที่รบกวนเวลาพักผ่อนของทุกท่านในยามวิกาลเช่นนี้!”หลิงอวี๋ยืนเคียงข้างเซียวหลินเทียน กล่าวด้วยสีหน้าจริงจังว่า “พวกท่านคงทราบดีว่าอีกมินานข้าและฝ่าบาทจะต้องเดินทางไปยังแดนเทพ เรื่องนี้มิอาจล่าช้า จำต้องจัดการให้เรียบร้อยโดยเร็วที่สุด!”“วันนี้เป็นโอกาสอันดีที่ทุกท่านอยู่พร้อมหน้ากัน จึงต้องรบกวนทุกท่านช่วยรับฟังด้วย!”หลิงอวี๋สูดล

ยังมิทันที่หลิงอวี๋จะได้เอ่ยคำใด สวีเนี่ยนจือพลันร้องห้ามขึ้น “องค์รัชทายาทน้อย อย่าได้ปกป้องหม่อมฉันเลยเพคะ!”สวีเนี่ยนจือทรุดกายลงคุกเข่า ปอยผมด้านหน้าปรกลงมาบดบังดวงตาทั้งคู่ของนางนางก้มหน้าลงและกล่าวอย่างสงบนิ่ง “ฮองเฮาตรัสว่าหม่อมฉันวางยาพิษแม่นมลี่และท่านอ๋องเฉิง หม่อมฉันยอมรับทั้งหมดเพคะ!”“ฮองเฮา โปรดประทานความตายให้เนี่ยนจือด้วยเถิดเพคะ!”“ฮองเฮา... ก่อนตาย… เนี่ยนจือเพียงอยากจะกล่าวประโยคหนึ่ง... หม่อมฉันมิเคยคิดแย่งชิงสิ่งใดจากฮองเฮาเพคะ!”“มิเคยคิดแย่งชิงความโปรดปรานของฝ่าบาท และมิเคยคิดจะแย่งชิงองค์รัชทายาทน้อยไปเช่นกันเพคะ องค์รัชทายาทน้อยทรงเป็นพระโอรสของท่าน ที่เนี่ยนจือดูแลเอาใจใส่พระองค์ ก็เพียงเพราะเห็นว่าพระองค์ขาดมารดาคอยดูแล มิเคยคิดจะแทนที่ฮองเฮาแม้แต่น้อยเพคะ!”วาจานี้ของสวีเนี่ยนจือ ทำให้เหล่าขุนนางและฮูหยินพลันจินตนาการไปไกลเหล่าขุนนางต่างรู้สึกว่าตนเองฟังความนัยของสวีเนี่ยนจือออกแล้วหลิงอวี๋ใส่ร้ายสวีเนี่ยนจือเพียงเพราะความอิจฉา ต้องการอาศัยโอกาสนี้กำจัดนางให้พ้นทางเพราะท้ายที่สุดแล้ว ในวังหลวงตอนนี้ก็ไม่มีพระสนมคนอื่นอีก สวีเนี่ยนจือเป็นกุ้ยเหริ

ท่านอ๋องเฉิงยิ้มเยาะพลางชี้ไปทางสวีเนี่ยนจือ “สวีเนี่ยนจือคอยดูแลองค์รัชทายาทน้อย ตัวข้าบางทีก็ไปกินข้าวกับองค์รัชทายาทน้อย ข้าจะนึกถึงได้อย่างไรว่าสตรีผู้นี้จะวางยาพิษข้า!”สวีเนี่ยนจือเผชิญกับคำกล่าวหาของท่านอ๋องเฉิงเช่นนั้น ก็ยังคงมีท่าทีสงบนิ่งอยู่ “ท่านอ๋องเฉิง แม้ว่าฮองเฮาจะช่วยเหลือท่านไว้ ท่านเองก็มิควรทำในสิ่งที่ขัดต่อมโนธรรมโดยการมาใส่ร้ายหม่อมฉันนะเพคะ!”“หม่อมฉันสวีเนี่ยนจือขอสาบานต่อฟ้าดินว่า มิเคยทำในสิ่งที่พวกท่านกล่าวหาเป็นแน่!”ท่านอ๋องเฉิงได้ยินเช่นนั้นก็โกรธจนตัวสั่น เมื่อหลิงอวี๋เห็นสถานการณ์เช่นนั้นก็รีบขยิบตาให้หลี่ว์จงเจ๋อ จากนั้นหลี่ว์จงเจ๋อก็รีบยัดโอสถช่วยชีวิตให้ท่านอ๋องเฉิงหนึ่งเม็ดทันที เพื่อให้ท่านอ๋องเฉิงระงับความโกรธลงและมิให้กระทบต่อสุขภาพหลิงอวี๋เองก็กังวลเช่นกันว่าท่านอ๋องเฉิงจะโกรธจนเกิดเรื่องมิดีขึ้น นางจึงเอ่ยว่า “เหตุใดสวีเนี่ยนจือต้องสังหารท่านอ๋องเฉิงหรือ ที่จริงแล้วนอกจากหมายจะกำจัดท่านอ๋องเฉิง เพื่อจะควบคุมองค์รัชทายาทน้อยได้เต็มที่แล้ว ยังมีเหตุผลสำคัญอีกอย่างหนึ่งด้วย!”หลิงอวี๋มองท่านอ๋องเฉิงอย่างเวทนา ก่อนจะเอ่ยว่า “เรื่องนี้ต้องเริ่ม

หลังจากเสียงตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดของใต้เท้าผู้นั้น เขาก็เปิดหนังสือที่อยู่ในมือให้ทุกคนได้เห็นทั่วกันพวกของอันซินชะโงกหน้าเข้าไปดู แล้วก็เห็นว่าในหนังสือนั้นมีกระดาษแผ่นหนึ่งสอดไว้“ข้าขอดูหน่อยว่าเขียนอะไรไว้”เมื่อครู่อันซินพูดเข้าข้างสวีเนี่ยนจือ ในยามนี้เมื่อเห็นว่าใต้เท้าผู้นั้นโกรธถึงเพียงนี้ นางก็อดมิได้ที่จะก้าวเข้าไปหยิบกระดาษนั้น“นางทำได้ ข้าก็ทำได้เช่นกัน และจะทำได้ดีกว่านางด้วย!”“ข้าจะไปแทนที่ในตำแหน่งของนาง ทำให้ผู้คนทั้งหมดได้เห็นความดีของข้า!”อันซินอ่านออกเสียงอย่างดัง มือของนางสั่นเล็กน้อย นางเห็นว่านอกจากประโยคนี้แล้ว บนกระดาษแผ่นนั้นยังเขียนชื่อของหลิงอวี๋ไว้อีกมากส่วนสิ่งที่ทำให้อันซินหวาดกลัวก็คือ บนชื่อเหล่านั้นล้วนเต็มไปด้วยรอยมีดคมที่แทงลงไป ราวกับว่าในใจของคนที่เขียนกระดาษแผ่นนี้เต็มไปด้วยความเกลียดชังที่มีต่อหลิงอวี๋นางเขียนลงไปเช่นนั้น เมื่อเขียนเสร็จก็ราวกับว่ามิสามารถระบายความโกรธแค้นที่มีอยู่ในใจออกไปได้ จึงใช้ปลายมีดจิ้มแทงลงไปที่ชื่อของหลิงอวี๋ซ้ำ ๆท้ายกระดาษแผ่นนี้ยังเขียนไว้ด้วยว่า ‘หลิงอวี๋ ข้าขอสาปแช่งให้เจ้าตายอยู่ที่แดนเทพ!’‘ทุกสิ่

อันซินและเจียงอวี้ได้ยินเช่นนี้ก็ลุกขึ้นแล้วเอ่ยเป็นเสียงเดียวกันในทันที “เป็นเรื่องจริงเพคะ!”หลิงหว่านจึงเอ่ยต่อ “เพื่อที่จะเลี้ยงวัวนมให้ดี หม่อมฉันจึงกินอยู่ในโรงเพาะเลี้ยงทั้งหมดเพคะ หม่อมฉันไปศึกษาการเพาะเลี้ยงจากบรรดาคนที่เลี้ยงวัวนม หมู่บ้านรอบ ๆ ก็ด้วย ขอเพียงมีอาจารย์ผู้มีประสบการณ์ หม่อมฉันก็จะเข้าไปศึกษากับเขาเพคะ!”“หม่อมฉันต้องลำบากทุกข์ยากเพื่อสิ่งนี้ตั้งเท่าไร พวกท่านมิรู้หรอกเพคะ พวกท่านเห็นว่าในตอนนี้หม่อมฉันแต่งกายดูดี ก็คงจะคิดมิถึงแน่นอนว่าหม่อมฉันเองก็มีหญ้าติดบนหัว บนใบหน้าเปรอะเปื้อนมูลวัวและกินอาหารคล้ายกับอาหารหมูเช่นกัน!”“หม่อมฉันพึ่งพาความพากเพียรของตนค่อย ๆ ก้าวไปเรื่อย ๆ จึงทำให้มีผลลัพธ์เช่นวันนี้ และสามารถทำให้ครอบครัวของหม่อมฉันมีวันที่ดีได้เพคะ!”หลิงหว่านมองไปทางสวีเนี่ยนจืออย่างกล่าวโทษ“ท่านบอกว่าข้าพึ่งอิทธิพลของฮองเฮาในการหาประโยชน์ ท่านเคยตรวจสอบความเพียรพยายามเหล่านี้ของข้าหรือไม่?”“สวีเนี่ยนจือ ข้ามิได้ทำร้ายผู้ใด และมิได้มีเจตนาจะทำร้ายใครด้วย ทุกสิ่งทุกอย่างที่ข้ามี ล้วนเป็นการใช้สองมือของตนค่อย ๆ ก้าวไปอย่างมั่นคงและเพียรพยายามจนได้ส