All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 2721 - Chapter 2730

หลิงอวี๋ครุ่นคิด แล้วหัวเราะเยาะออกไป “อันเหลียน หากไม่มีเหตุแล้วจะมีผลได้อย่างไรเล่า?”“เจ้าบอกว่าบัดนี้มิใช่เวลาตามหาว่าใครเป็นฝ่ายลงมือก่อน เช่นนั้นข้าขอถามว่า เมื่อใดจึงจะเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดในการตามหารึ?”“เจ้ามิให้นายน้อยของพวกเจ้าตรวจสอบให้แน่ชัดว่าผู้ใดผิดผู้ใดถูก หรือว่าเจ้าคิดจะให้ข้าแบกรับคำกล่าวหาไร้เหตุผลนี้ไปโดยไม่มีที่มาเช่นนั้นหรือ?”“เรื่องถูกผิดนั้น เจ้ารู้ดีอยู่แก่ใจ หากเจ้าเป็นนางรับใช้ที่ซื่อตรง ก็มีแต่จะช่วยตักเตือนเจ้านายของตนมิให้ทำในสิ่งเลวร้าย!”“แต่เจ้ามิตักเตือนมิห้ามปราม ทั้งยังบิดเบือนความจริงและสนับสนุนในเรื่องเลวทรามอีก สิ่งนี้หากจะพูดให้น่าฟังสักหน่อยก็คือความจงรักภักดี!”“แต่หากจะพูดให้ระคายหูสักหน่อย ก็คือการทำเช่นนี้เป็นการยุยงคุณหนูของเจ้าให้ยิ่งมิเคารพกฎหมายและคุณธรรมมิใช่หรือ?”“ข้าว่าเจ้ามิได้หวังดีต่อคุณหนูของเจ้าสักนิด แต่เจ้าคิดจะยุยงให้นางก่อเรื่องที่ใหญ่โตยิ่งขึ้น ทำให้สุดท้ายแล้วในวันหนึ่งนางจะต้องชดใช้ด้วยชีวิตเพราะความโอหังของนางเอง!”ลุงต้วนฟังอยู่ด้านข้าง จากนั้นก็พยักหน้าเห็นด้วยเขานึกถึงการต่อสู้ของหยวนซือหลิงกับหลิงอวี๋ก

กระทั่งเกิ่งสื่อออกไปแล้ว หลิงอวี๋จึงกางม่านพลังในกระโจมแล้วมองไปทางเซียวหลินเทียน“ท่านมีความคิดว่าอย่างไรเพคะ?”หลิงหว่านมองหลิงอวี๋อย่างสงสัย มิรู้ว่าการที่นางถามคำถามนี้โดยไม่มีที่มานั้นมันหมายความว่าอย่างไร?เซียวหลินเทียนครุ่นคิดแล้วเอ่ยออกมา “ตามเหตุผลแล้ว หากในบ้านมีผู้ป่วยแล้วแม่ทัพต่งพบกับหมอที่มีชื่อเสียง ก็มีแต่จะเชิญหมอที่มีชื่อเสียงไปที่บ้านเพื่อรักษาผู้ป่วย!”“แต่แม่ทัพต่งผู้นี้กลับให้เจ้ารออยู่ที่นี่ แล้วยอมให้ผู้ป่วยลำบาก มิยอมเชิญเจ้าไปที่บ้านเขา!”“เช่นนี้ก็มีความเป็นไปได้สองอย่าง!”หลิงอวี๋ยิ้มแล้วมองไปทางหลิงหว่าน “หว่านเอ๋อร์ เจ้าลองพูดมาว่าความเป็นไปได้สองอย่างที่พี่เขยเจ้าว่านี้คืออะไร?”หลิงหว่านชะงักไปเล็กน้อย แล้วจึงเข้าใจว่าหลิงอวี๋รู้สึกว่าเรื่องนี้มีลับลมคมใน ดังนั้นนางจึงได้เอ่ยถามเซียวหลินเทียนเช่นนั้นและเมื่อเซียวหลินเทียนได้ยินหลิงอวี๋เอ่ยถาม เขาก็รู้ว่าสิ่งที่นางต้องการจะถามนั้นคืออะไรความรู้ใจกันเช่นนี้ทำเอาหลิงหว่านรู้สึกอิจฉา กว่าพี่หญิงหลิงหลิงกับพี่เขยจะมาถึงจุดที่รู้ใจกันได้เช่นนี้ ทั้งสองคนจะต้องใช้เวลาบ่มเพาะกันมานานอย่างแน่นอนควา

ชีพจรของรั่วหลานขาด ๆ หาย ๆ มิแน่นอนตอนนี้หลิงอวี๋จึงมิอาจวินิจฉัยได้ว่านางป่วยเป็นโรคกระไรนางใช้ความสามารถในการรับรู้ตรวจสอบจนพบว่า ภายในร่างกายของรั่วหลานก็มีพลังวิญญาณอยู่เช่นกัน แต่พลังวิญญาณเหล่านี้ก็ขาด ๆ หาย ๆ ด้วย มันล่องลอยไม่มีระเบียบเลยสักนิดนี่คือโรคกระไรกัน?หลิงอวี๋พบโรคเช่นนี้เป็นครั้งแรก สิ่งนี้ดูราวกับว่าเกินกว่าความรู้ที่ตนเรียนมาแล้ว“พวกเจ้าคือสาวใช้ของคุณหนูรั่วหลานหรือ?”ทันทีที่หลิงอวี๋เงยหน้าขึ้น ก็เห็นว่าสาวใช้ทั้งสองจ้องตนอยู่ที่ข้างเตียง นางจึงเอ่ยถามออกไปสาวใช้ทั้งสองคนนั้น คนหนึ่งค่อนข้างสูง ส่วนอีกคนหนึ่งมีใบหน้ากลม ๆเมื่อได้ยินหลิงอวี๋ถามเช่นนั้น สาวใช้ที่ตัวสูงก็ก้าวเข้ามาแล้วเอ่ยว่า “ฮูหยินอู่ บ่าวชื่อไป๋เฉี่ยว นี่คือน้องสาวบ่าวชื่อไป๋อวี้เจ้าค่ะ!”“พวกเราสองคนเป็นสาวใช้ส่วนตัวของคุณหนูเจ้าค่ะ!”หลิงอวี๋เอ่ยถามออกไป “ไป๋เฉี่ยว เจ้าบอกข้าได้หรือไม่ว่าคุณหนูของพวกเจ้าเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? ก่อนที่จะป่วยมีอาการอันใดหรือไม่ แล้วหลังจากที่ป่วยแล้วมีอาการอันใดบ้าง?”ปีนี้ไป๋เฉี่ยวอายุยี่สิบ มีรูปลักษณ์งดงาม การแต่งกายก็ดูมิคล้ายกับสาวใช้ทั่วไป

ท่านอ๋องมองไปทางหลิงอวี๋ แล้วสีหน้าก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย จากนั้นก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมไปว่า “ฮูหยินทำการช่วยตรวจรักษาให้รั่วหลานแล้ว วินิจฉัยออกมาว่ารั่วหลานป่วยเป็นโรคกระไรหรือ?”หลิงอวี๋มิพูดจาและยืนอยู่อย่างสง่างามแม่ทัพต่งหมดปัญญา ทำได้เพียงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ออกไปท่านอ๋องได้ฟังแล้วยังมิทันได้พูดอะไร ไป๋อวี้ก็ชิงเอ่ยขึ้นมาก่อน “ท่านอ๋อง สิ่งที่บ่าวพูดก็เป็นความจริงเช่นกันเพคะ นางตรวจคุณหนูอยู่นานมากแล้ว แต่ก็มิได้พูดอะไรที่มันสมเหตุสมผลออกมา!”“แล้วบ่าวจะมิสงสัยในตัวนางได้หรือเพคะ? ผู้ใดจะรู้ว่านางจะหยิ่งยโสถึงเพียงนั้น เพียงพูดมิถูกใจนางก็จะไปเสียแล้ว!”“ท่านอ๋อง บ่าวรู้สึกว่านางก็แค่หลอกลวงเพคะ มิแน่ หยวนป๋อผู้นั้นก็เป็นพวกเดียวกับนางเช่นกัน แค่ร่วมมือกันแสดงละครก็เท่านั้น!”“ท่านอ๋อง เพื่อหลีกเลี่ยงการทำให้คุณหนูต้องลำบาก ท่านอย่าไปเชื่อนางเป็นอันขาดเพคะ!”ท่านอ๋องขมวดคิ้วมุ่น เขาครุ่นคิดแล้วมองไปทางหลิงอวี๋ “ฮูหยินมีความมั่นใจกี่ส่วนว่าจะสามารถรักษารั่วหลานให้หายดีได้?” หลิงอวี๋แย้มรอยยิ้ม แล้วเอ่ยตอบอย่างเย็นชาไปว่า “ดูท่าทางของท่านอ๋องแล้วก็เคยสู้รบม

หลิงอวี๋ขมวดคิ้วโดยมิรู้ตัว แล้วตกอยู่ในห้วงความคิดอ๋องซู่เห็นว่าหลิงอวี๋มิพูดจา เขาก็อดทนรอไปครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยถามไปว่า “ฮูหยิน ตรวจพบสาเหตุหรือไม่?”หลิงอวี๋นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยออกไป “ในเลือดไม่มีสารพิษ และมิได้มีไข่กู่ด้วยเพคะ!”“ท่านอ๋อง หม่อมฉันคิดได้หนึ่งความน่าจะเป็น… พวกท่านถอยออกไปก่อนได้หรือไม่ ให้หม่อมฉันกับไป๋เฉี่ยวถอดอาภรณ์ของรั่วหลานออกแล้วทำการตรวจร่างกายของนางอย่างละเอียดดูเสียหน่อย?”ไป๋เฉี่ยวตะลึงไปครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยไปว่า “ฮูหยิน ข้ารับรองได้ว่าคุณหนูของข้ามิได้มีบาดแผลภายนอกแม้แต่น้อย!”“ข้ากับไป๋อวี้เช็ดตัวให้นางทุกวัน หากมีบาดแผลภายนอก พวกเราจะต้องพบอย่างแน่นอน!”หลิงอวี๋เห็นว่าไป๋เฉี่ยวมิได้สงสัยในทักษะการแพทย์ของตนดังเช่นไป๋อวี้ นางจึงเอ่ยออกไปอย่างอดทน“บางครั้งการหมดสติไปก็มิแน่ว่าจะเกิดจากบาดแผลภายนอก บางทีอาจจะเกิดจากความผิดปกติของส่วนใดส่วนหนึ่งในร่างกายก็เป็นได้!”“ข้าเคยตรวจศพของคนที่ตายโดยไร้สาเหตุ ครานั้นดูแล้วนางก็มิได้ถูกยาพิษ และมิได้มีบาดแผลภายนอกเช่นกัน”“แต่สุดท้ายแล้ว ข้าก็ไปพบจุดแดงขนาดประมาณปลายเข็มที่ด้านหลังของนาง และสาเหตุ