ไป๋เฉี่ยวมองดูมือเรียวของหลิงอวี๋ที่ลูบไล้ไปตามเรียวขาคุณหนูของตน ในใจเปี่ยมล้นไปด้วยความคาดหวังผ่านไปครู่ใหญ่ หลิงอวี๋จึงลุกขึ้นยืน แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “แต่งตัวให้รั่วหลานเถิด”ไป๋เฉี่ยวรีบร้อนเอ่ยถามว่า “ฮูหยิน ตรวจพบแล้วหรือไม่ว่าคุณหนูของบ่าวป่วยเป็นโรคอันใด?”หลิงอวี๋โบกมือ “เจ้าแต่งตัวให้นางให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”ในใจของไป๋เฉี่ยวก็เริ่มเกิดความมิพอใจในตัวหลิงอวี๋เช่นเดียวกับไป๋อวี้ นางระงับโทสะไว้ชั่วคราวแล้วหยิบอาภรณ์มาสวมให้รั่วหลานทางที่ดีท่านหมอผู้นี้ต้องตรวจพบสิ่งใด มิเช่นนั้น ตนจะมิเกรงใจนางอีกต่อไปเป็นแน่ไป๋เฉี่ยวทำหน้าบึ้งตึง พลางสวมใส่อาภรณ์ให้รั่วหลานอย่างรวดเร็วขณะกำลังจะสวมเสื้อคลุมตัวนอก หลิงอวี๋ก็พลันยื่นมือออกไป “ไป๋เฉี่ยว เจ้าดูไฝดำเม็ดนี้บนหลังคุณหนูของเจ้าให้ดี ๆ เจ้าแน่ใจรึว่ามันมีขนาดเท่านี้มาตลอด มิได้ใหญ่ขึ้นเลย?”ไป๋เฉี่ยวชะงักไปครู่หนึ่ง สายตาจับจ้องไปยังไฝดำบนแผ่นหลังของรั่วหลานตามที่หลิงอวี๋ชี้นางครุ่นคิด แล้วส่ายหน้า “มิน่าจะใหญ่ขึ้นนะเจ้าคะ บ่าวว่าไฝบนหลังของคุณหนูก็มีขนาดเท่านี้มาตลอด”หลิงอวี๋มิยอมแพ้ “เจ้าแน่ใจรึ
Read more