All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 2731 - Chapter 2740

หลิงอวี๋ทำราวกับมิได้ยินคำดูแคลนเหล่านั้นแม้แต่น้อย แต่ไหนเลยหลิงหว่านจะทนรับความโกรธแค้นนี้ได้หลิงอวี๋เป็นถึงฮองเฮาฉินตะวันตก เป็นผู้สูงศักดิ์เหนือผู้ใดในแผ่นดินเงินห้าสิบตำลึงงั้นหรือ?ในวังหลวงฉินตะวันตก แม้แต่ข้ารับใช้ที่คอยกวาดพื้นก็ยังหามาได้ สองพี่น้องไป๋เฉี่ยวรู้หรือไม่ว่าพวกนางกำลังเหยียดหยามผู้ใดอยู่?แม่ทัพต่งเองก็บังเกิดโทสะขึ้นมาเช่นกัน เขาเป็นผู้เห็นกับตาตนเองว่าหลิงอวี๋ประมือกับสองพี่น้องหยวนป๋ออย่างไรวรยุทธ์ของหลิงอวี๋น่าสะพรึงถึงเพียงนั้น ต่อให้วิชาแพทย์ของนางมิเอาไหน แต่ผู้ที่มีวรยุทธ์ระดับนี้จะเป็นคนธรรมดาสามัญได้อย่างไรยังมินับรวมถึงกลุ่มของนายท่านอู่ที่ตามมาในภายหลังตัวแม่ทัพต่งเองก็เป็นผู้นำทัพ แม้จะมองออกว่าวรยุทธ์ของคนอย่างลู่ปินนั้นยังด้อยกว่าตนแต่พวกเขากลับมีท่วงท่าการวางตัวที่เป็นระเบียบแบบแผนยิ่งนัก เห็นได้ชัดว่าเป็นกลุ่มคนที่มิธรรมดาไป๋เฉี่ยวใช้เงินเพียงห้าสิบตำลึงมาดูแคลนคนผู้นี่ มิเพียงแต่เป็นการหยามเกียรติของฮูหยินอู่ แต่ยังเป็นการลบหลู่แม่ทัพต่งเช่นเขาด้วยก่อนหน้านี้ที่ถูกไป๋เฉี่ยวตำหนิ แม่ทัพต่งก็มิพอใจอยู่แล้ว ครั้นได้ยินนางกล่าววาจา

แม่ทัพต่งเอ่ยอย่างกระตือรือร้นว่า “รับใช้ข้าหลวงหยางหรืออ๋องซู่ก็เหมือนกัน สองท่านอาจยังมิทราบว่าอ๋องซู่และรั่วหลานบุตรีของข้าหลวงหยางได้หมั้นหมายกันแล้ว!”กล่าวถึงตรงนี้ แม่ทัพต่งก็ลุกขึ้นยืนแล้วประสานมือคารวะหลิงอวี๋ “ฮูหยิน ขออภัยด้วย ก่อนหน้านี้ข้าน้อยต่งโป้ปด!”“คุณหนูรั่วหลานเป็นบุตรีของข้าหลวงหยาง มิใช่บุตรีของข้า!”“เพียงแต่เรื่องราวมีที่มาที่ไป ข้าน้อยต่งจึงจำต้องกล่าวความเท็จ! ข้าน้อยต่งต้องขออภัยที่ปิดบังฮูหยิน!”หลิงอวี๋โบกมือพลางกล่าว “แม่ทัพต่งทำไปก็เพื่อปกป้องรั่วหลาน นับเป็นเหตุผลที่พอจะเข้าใจได้ ข้ามิถือโทษท่านหรอก!”“เชิญแม่ทัพต่งนั่งลงก่อนเถิด!”เซียวหลินเทียนแย้มยิ้มกล่าวว่า “ดูจากท่าทีของอ๋องซู่ที่มีต่อภรรยาข้าในวันนี้แล้ว ข้ามิคิดว่าการรับใช้อ๋องซู่จะเป็นทางเลือกที่ฉลาดนัก!”แม่ทัพต่งยิ้มอย่างขมขื่น เขารู้ดีว่าเซียวหลินเทียนยังคงขุ่นเคืองใจที่หลิงอวี๋ถูกหยามเกียรติในวันนี้เขาจึงฝืนยิ้มกล่าวว่า “นายท่านอู่ อ๋องซู่เพียงแต่ยังมิเคยประจักษ์ในฝีมือการรักษาของฮูหยิน จึงได้เกิดความคลางแคลงใจ หากเขาทราบเรื่องราวความเป็นมา ย่อมต้องใช้งานพวกท่านอย่างแน่นอน!”หลิงอ

วาจาของหลิงอวี๋ ยิ่งทำให้แม่ทัพต่งประจักษ์ในคุณธรรมอันสูงส่งของนางหากเป็นหมอคนอื่นถูกไป๋เฉี่ยวและไป๋อวี้เหยียดหยามถึงเพียงนั้น มิคิดแค้นเคืองก็ดีถมไปแล้ว ไหนเลยจะเอ่ยปากตักเตือนด้วยความหวังดีอีก!เมื่อดื่มสุรากันเสร็จสิ้น แม่ทัพต่งจึงพาต่งหลิ่วและเกิ่งสื่อขอตัวลาจากไปหลิงหว่านเก็บกวาดจนเรียบร้อย ก่อนจะกลับไปพักผ่อนยังกระโจมที่เกิ่งสื่อเตรียมไว้ให้นางเซียวหลินเทียนและหลิงอวี๋นั่งลง“อาอวี๋ หากเป็นดังที่เจ้าว่า เมื่อใดที่อาการของหยางรั่วหลานกำเริบขึ้นมา นางก็จะเหลือเวลาอีกมิกี่วันใช่หรือไม่?”เซียวหลินเทียนขมวดคิ้ว “เช่นนั้นพวกเราจะอยู่ที่นี่ต่ออีกสักสองสามวันเพื่อรอดูสถานการณ์ก่อนดีหรือไม่?”หลิงอวี๋พยักหน้า “หม่อมฉันก็กำลังจะบอกท่านเรื่องนี้เช่นกันว่าเราควรอยู่ที่นี่ต่ออีกสักสองสามวันเพคะ!”“อาการป่วยของหยางรั่วหลานทำให้หม่อมฉันใคร่รู้ยิ่งนัก หม่อมฉันอยากอยู่เพื่อศึกษาดูอาการ เผื่อในภายหน้าหากพบเจออาการป่วยเช่นนี้อีก จะได้มีวิธีรับมือเพคะ!”“อีกอย่าง อ๋องซู่และข้าหลวงหยางกำลังวางแผนการลับอันใดอยู่ หม่อมฉันก็อยากจะสืบให้กระจ่างเช่นกัน!”“หากอ๋องซู่ทำเพื่อราษฎรอย่างแท้จริง ต

เซียวหลินเทียนร้อนใจกล่าวว่า “เจ้ามิกลัวหรือว่าเป็นยาพิษ! ของสิ่งใดก็มิรู้ ยังกล้าเอาเข้าปาก!”หลิงอวี๋ลิ้มรสพลางกล่าวว่า “ท่านวางใจเถิด มิใช่ยาพิษหรอก!”นางเคี้ยวสองสามครั้ง ใบหน้างดงามฉายแววประหลาดใจเล็กน้อย “เซียวหลินเทียน สมุนไพรนี้มีถึงห้ารสชาติ หม่อมฉันคล้ายเคยเห็นในบันทึกที่เย่ซงเฉิงมอบให้ท่านอาจารย์ของหม่อมฉัน!”หลิงอวี๋หยิบบันทึกของเย่ซงเฉิงออกมาจากห้วงมิติ แล้วใช้ความทรงจำเปิดไปยังหน้าที่บันทึกเรื่องราวของสมุนไพรชนิดนี้“หญ้าห้ารส!”“โดยทั่วไปมักเติบโตในที่รกร้าง ริมลำธาร และที่อับชื้น มีรสเผ็ดเล็กน้อยและหวาน มีพิษอ่อน สรรพคุณช่วยห้ามเลือดสร้างเนื้อเยื่อสมานแผล ขับร้อนถอนพิษ เป็นวัตถุดิบจำเป็นสำหรับปรุงยาถอนพิษขั้นสูง!”ทว่าหลิงอวี๋พลิกดูบันทึกของเย่ซงเฉิงจนทั่วแล้ว ก็ยังมิพบบันทึกเกี่ยวกับสมุนไพรอีกหลายชนิดที่เหลือ“นี่คืออะไรหรือ?”สายตาของเซียวหลินเทียนเหลือบไปเห็นผลไม้แห้งเหี่ยวผลหนึ่งอยู่ใต้กล่อง แม้จะแห้งจนแบน แต่เปลือกนอกสีแดงสดของมันยังคงเด่นชัดหลิงอวี๋เองก็มิเคยเห็นเช่นกัน จึงรับมาดูด้วยความใคร่รู้แม้จะเรียกว่าผลไม้ แต่ความจริงแล้วมันแห้งเหี่ยวจนมิต่างจาก

พานหลิงยิ้มกล่าวว่า “น่าจะใช่เจ้าค่ะ!”“เดิมทีกำหนดการงานอภิเษกสมรสของอ๋องซู่กับคุณหนูหยางคือวันที่สิบห้า แต่เพราะเกิดอุทกภัยขึ้นเสียก่อน จึงต้องยกเลิกไปเจ้าค่ะ!”“แต่เห็นว่าฤกษ์แต่งงานคงต้องเลื่อนออกไปอีกสักพัก ได้ยินมาว่าอ๋องซู่กับข้าหลวงหยางนำสินสอดทองหมั้นและสินเดิมของคุณหนูหยางออกมาเพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัยด้วยนะเจ้าคะ!”“ชาวบ้านในปากั๋วโจวของเราต่างซาบซึ้งใจในตัวอ๋องซู่และข้าหลวงหยางยิ่งนัก!”หลิงหว่านจึงฉวยโอกาสเอ่ยขึ้น “คุณหนูหยางผู้นี้ยอมสละได้แม้กระทั่งสินสอดและสินเดิมของตนเอง ช่างมีจิตใจดีงามโดยแท้!”“จริงสิ ข้าได้ยินมาว่าคุณหนูหยางยังเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ด้วย แล้วนางได้เปิดโรงหมอหรือไม่?”พานหลิงส่ายหน้า “คุณหนูหยางเชี่ยวชาญการแพทย์หรือเจ้าคะ? เรื่องนี้ข้ามิทราบเลย รู้เพียงว่าฮูหยินหยางมีความรู้เรื่องยา แต่นางก็มิได้เปิดโรงหมอเจ้าค่ะ!”หลิงหว่านหัวเราะ “เช่นนั้นคงเป็นเพราะในปากั๋วโจวของพวกเจ้ามีหมอจำนวนมากแล้ว ฮูหยินหยางจึงมิจำเป็นต้องออกมาเปิดหน้าเปิดโรงหมอกระมัง!”หลิงหว่านได้รับอิทธิพลความคิดมาจากหลิงอวี๋ นางจึงรู้สึกว่าหน้าที่ของหมอคือการช่วยชีวิตผู้คนรักษาผู้บา