All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 2751 - Chapter 2760

จู้เฉียงพูดถึงตรงนี้ก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ครั้งนี้ข้าน้อยกับพานเจี้ยนก็ถูกจัดให้ไปฝึกต่อสู้กับสัตว์ประหลาดอีกครั้ง!”“ครั้งนี้พวกเราไปกันสิบห้าคน มิรู้ว่าแม่ทัพเจี่ยงไปล่อหลอกสัตว์ประหลาดตัวนั้นมาจากที่ใด แม่ทัพเจี่ยงบอกว่ามันคืออสูรเพลิงคราม”“อสูรเพลิงครามตัวนี้ตัวมันเป็นสีแดงทั้งตัว ขนตรงขมับของมันเป็นราวกับเปลวเพลิง และบนหัวของมันก็มีเขาใหญ่ ๆ สองข้าง รูปร่างใหญ่โตมาก!”“แม่ทัพเจี่ยงให้พวกเราจับเป็นมัน แต่อสูรเปลวเพลิงตัวนั้นแข็งแกร่งเกินไป พวกเรามีจำนวนมากถึงเพียงนั้นก็ยังมิใช่คู่ต่อสู้ของมัน ต่างก็ถูกมันไล่จนต้องหนีกันไปทั่วทั้งภูเขา!”“พานเจี้ยนถูกมันกัดเข้าที่หน้า ข้าน้อยรีบเข้าไปช่วยเขาไว้ก็ถูกมันข่วนจนบาดเจ็บอีก!”“โชคดีที่ตอนนั้นพวกเราอยู่บนเนิน แม่ทัพเจี่ยงจึงพาคนตามมาแล้วแทงอสูรเพลิงครามจนมันบาดเจ็บ”“ข้าน้อยกับพานเจี้ยนกลิ้งตกหน้าผา ตอนนั้นข้าน้อยยังมีสติอยู่ ก็พบว่าคนอื่น ๆ ล้วนยุ่งอยู่กับการจับอสูรเพลิงคราม ไม่มีใครสนใจพวกเรา!”“ดังนั้นข้าน้อยจึงตัดสินใจเด็ดขาด แล้วพาพานเจี้ยนหนีออกมา!”จู้เฉียงยิ้มขมขื่นแล้วมองไปทางพานหลิง “ดังนั้น มิใช่ว่าไม่มีแพทย์ทหาร

จู้เฉียงได้ฟังเช่นนั้นก็ประสานมือขึ้นมาพลางเอ่ย “ฮูหยินอู่คือผู้มีพระคุณของข้าน้อย ท่านมีเรื่องอันใดเชิญพูดมาได้เลยขอรับ หากเป็นสิ่งที่จู้เฉียงทำได้ก็จะมิปฏิเสธแน่นอน!”หลิงอวี๋จึงเอ่ยไปว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็จะบอกความจริงกับเจ้าแล้วกัน!”“นอกจากพวกเราสองคนจะเป็นสหายของแม่ทัพจี้แล้ว ก็ยังเป็นสหายของเจ้าแห่งทิศใต้ด้วย ตอนนี้เจ้าแห่งทิศใต้เป็นมหาเทพ พวกเราต้องมุ่งหน้าไปหาพระองค์ที่เมืองหลวงแดนเทพ!”“พวกเรายังขาดคนอยู่ หากว่าเจ้ายินดีที่จะทำงานรับใช้พวกเรา อ๋องซู่ให้เบี้ยหวัดเจ้าเท่าใด พวกเราจะเพิ่มให้อีกเท่าตัว!”“ส่วนครอบครัวของเจ้า พวกเราจะเขียนจดหมายไปหาแม่ทัพจี้ ให้เขาช่วยตามหาให้!”จู้เฉียงรู้สึกลังเล เดิมทีเขาคิดว่าหากรอดชีวิตมาได้ เขาจะกลับไปตามหาครอบครัวแล้วใช้ชีวิตธรรมดาไปตลอดชีวิตแต่ตอนนี้หลิงอวี๋ยื่นข้อเสนอเช่นนี้กับตน หากเขามิตอบรับจะดูเป็นการเนรคุณอย่างเห็นได้ชัดหรือไม่? ยิ่งไปกว่านั้น ท่านอู่ผู้นี้จะเป็นคนตีสองหน้า เมื่ออยู่ต่อหน้าเป็นอย่างลับหลังเป็นอีกอย่างเช่นเดียวกับอ๋องซู่หรือไม่?เซียวหลินเทียนเห็นท่าทีลังเลของจู้เฉียงก็เอ่ยออกไป “จู้เฉียง เจ้าวางใจ

จู้เฉียงนึกย้อนดู จากนั้นก็เบิกตาโต “ใช่แล้ว สิบห้าวัน!”“ทุกสิบห้าวันพวกเราจะได้รับโอสถบำรุงวิญญาณหนึ่งเม็ด เจี่ยงชิงบอกว่านี่คือโอสถชั้นดี และเพราะว่าราคาสูง ทุกสิบห้าวันจึงให้พวกเราได้แค่หนึ่งเม็ด!”“โอสถบำรุงวิญญาณนี้พวกเราล้วนคิดว่ามันคือของดี กินแล้วรู้สึกมีชีวิตชีวา รู้สึกว่ามีพละกำลังมากขึ้น!”“นับระยะเวลาดูแล้ว วันนี้ก็จะเป็นวันที่พวกเราจะได้กินโอสถบำรุงวิญญาณพอดี!”เนื่องจากจู้เฉียงกับพานเจี้ยนหนีออกมา จึงมิได้กินโอสถบำรุงวิญญาณ ดังนั้นจึงมิอาจยับยั้งพิษได้จนกำเริบขึ้นมาจู้เฉียงจึงเอ่ยถามเสียงสั่น “ความหมายของฮูหยินอู่ก็คือ หากพวกเราไม่มียาแก้พิษ ก็จะตายหรือขอรับ?”หลิงอวี๋พยักหน้า “ดีที่พวกเจ้าโชคดีมาพบข้า มิฉะนั้นเมื่อครู่พวกเจ้าสองคนก็ตายไปแล้ว!”พานหลิงกับหลิงหว่านล้วนฟังแล้วเบิกตาโพลงพานหลิงจึงเอ่ยขึ้นอย่างร้อนใจว่า “เช่นนั้นอ๋องซู่ก็ใช้วิธีการนี้มาควบคุมพวกท่านไว้มิใช่หรือ ต่อให้พวกท่านจะหนีออกมา แต่ก็มิสามารถควบคุมการกำเริบของพิษได้?”จู้เฉียงโกรธจนกำหมัดแน่น อยากจะไปสังหารเจี่ยงชิงยิ่งนัก สตรีโหดร้ายผู้นี้ นางทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร!“ฮูหยินอู่ ท่านมีวิธ

ผลไม้ต้นนี้ เมื่อถูกหลิงอวี๋ย้ายไปที่ข้างบ่อน้ำก็ยิ่งเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจวันรุ่งขึ้นเมื่อหลิงอวี๋ตื่นเช้าขึ้นมา สิ่งแรกที่ทำก็คือเข้าไปตรวจดูในมิติ แล้วนางก็เห็นผลไม้ที่ข้างบ่อน้ำมีเถาวัลย์งอกขึ้นมาอย่างแน่นหนา และปกคลุมไปทั่วพื้นดินด้วยหลิงอวี๋ดีใจมาก มิสนใจกินอาหารเช้าและเอาแต่ง่วนอยู่ในมิตินางสร้างโครงให้เถาวัลย์เหล่านี้เพื่อให้เลื้อยไปตามโครงเมื่อสร้างเสร็จแล้ว หลิงอวี๋ก็เหนื่อยจนเหงื่อชุ่มไปทั้งตัวนางมองผลงานของตนอย่างพึงพอใจ เชื่อว่าภายในมิกี่วันนี้ โครงเหล่านี้จะเต็มไปด้วยเถาวัลย์เป็นแน่เพียงแต่มิรู้ว่าผลไม้นี้คืออะไรกันแน่ แล้วจะออกดอกเป็นอย่างไรกันกระทั่งหลิงอวี๋ออกมา เซียวหลินเทียนก็ออกไปแล้วหลิงหว่านนั่งอยู่ในห้องและยกอาหารเช้ามาให้นางแล้ว“พี่หญิงหลิงหลิง ท่านกำลังทำอะไรอยู่หรือ? ข้าเรียกท่านตั้งหลายครั้งเชียว!”หลิงหว่านรู้ว่าหลิงอวี๋อยู่ในมิติ เพียงแต่มิรู้ว่าในมิตินั้นมีอะไรอยู่บ้างนางมีแหวนพระสุเมรุ แต่มิอาจจินตนาการได้ว่ามิติของหลิงอวี๋มีความวิเศษอะไร“ข้ากำลังปลูกผลไม้ของหยวนป๋อ ข้าจะบอกเจ้านะ ผลไม้ต้นนั้นเจริญเติบโตรวดเร็วสุด ๆ เวลาเพ

หลิงอวี๋เปิดเผยเรื่องที่มีคนมาเฝ้าดูกับชิงเสวียนก็เพื่อหยั่งเชิงและชักให้นางเผยข้อมูลที่สำคัญกว่าออกมาใช้โอกาสนี้เพื่อดูว่าความสัมพันธ์ของครอบครัวฮูหยินหยางกับอ๋องซู่ว่าแน่นแฟ้นเพียงใดหากฮูหยินหยางรู้ว่าเจี่ยงชิงที่อยู่ข้างกายอ๋องซู่ลอบทำร้ายบุตรีของตน แล้วยอมทนกล้ำกลืนความโกรธนี้ไว้ เช่นนั้นหยางรั่วหลานก็คือคนที่ต้องเสียสละแม้ว่าหลิงอวี๋จะยินดีช่วยนาง แต่หยางรั่วหลานก็มิแน่ว่าจะรอดหากฮูหยินหยางยอมที่จะช่วยลูกสาว และมิเสียดายที่จะต้องกลายเป็นศัตรูกับอ๋องซู่ เช่นนั้นพวกหลิงอวี๋ก็สามารถช่วยได้!เวลาค่อย ๆ ผ่านไปจนถึงเวลาอาหารกลางวัน ลู่ปินก็เข้ามารายงานว่าตระกูลหยางไม่มีความเคลื่อนไหวแม้แต่น้อยและคนที่แอบเฝ้าอยู่หน้าประตูก็ยังมิล่าถอยไปด้วยเช่นกันหลิงหว่านฟังแล้วก็ค่อนข้างผิดหวัง จึงเอ่ยกับหลิงอวี๋ว่า “พี่หญิงหลิงหลิง ข้ามิเชื่อเลยจริง ๆ ว่าฮูหยินหยางจะมิสนใจความเป็นความตายของหยางรั่วหลานได้เช่นนี้!”“นางยังเป็นแม่ของหยางรั่วหลานอยู่นะ มีแม่ที่รู้ว่าลูกสาวตัวเองถูกคนอื่นทำร้ายแล้วยังนิ่งเงียบเช่นนี้ได้อย่างไรกัน!”หลิงอวี๋ยิ้มออกมาเล็กน้อย “ใจเย็น ๆ ก่อน หยางรั่วหลานยังมิต