All Chapters of ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย: Chapter 1521 - Chapter 1530

ยามดึกสงัดฟู่เฉินหวนรีบรุดกลับไปเขาออกคำสั่งว่า “นับจากนี้ไปทุกคนจงถอยร่นไปสิบลี้ หากมิได้รับคำสั่งของข้า ห้ามเคลื่อนไหวโดยพลการ”เฉินชีมาถึงบนเขาอย่างกะทันหัน การเคลื่อนไหวของพวกเขาจึงต้องหยุดลงจากนั้นฟู่เฉินหวนก็รีบข้ามสะพานกลับไปยังคฤหาสน์จี้เยวี่ยเดิมทีซ่งเชียนฉู่หลับไปแล้ว แต่เมื่อได้ยินข่าวคราวของลั่วชิงยวนก็รีบพลิกตัวลุกขึ้นสวมเสื้อคลุมวิ่งออกมา“เป็นอย่างไรบ้าง? เป็นข่าวดีหรือข่าวร้าย?” ซ่งเชียนฉู่กังวลยิ่งนักฟู่เฉินหวนกล่าวเสียงหนักแน่น “ลั่วชิงยวนกับเฉินชีมาถึงบนเขาแล้ว ลั่วชิงยวนอาจจะมาถึงในอีกสองวันนี้”เมื่อได้ยินดังนั้น ซ่งเชียนฉู่ก็ตื่นเต้นอย่างมาก “จริงหรือ?”“จะมาจริง ๆ หรือ?”“ในที่สุดข้าก็จะได้พบนางแล้ว!”ฟู่เฉินหวนกลับกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “พวกเจ้าต้องรักษาความลับเรื่องตัวตนของข้าไว้อย่างเคร่งครัด”“อย่าให้นางรู้ว่าข้าเป็นใคร”เมื่อได้ยินดังนั้น ซ่งเชียนฉู่ก็ตกใจเล็กน้อย “เหตุใดหรือเพคะ?”ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วแน่น “หากนางรู้ว่าข้าเป็นใคร นางอาจจะมิยอมให้ข้าอยู่ข้างกายอีกต่อไป”“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าหลอกลวงนางมานานถึงเพียงนี้ หากนางรู้ความจริง ย่อมต้

“ไป พวกเราขึ้นไปกันเถิด!” ซ่งเชียนฉู่กล่าวด้วยความตื่นเต้น แล้วดึงลั่วชิงยวนปีนขึ้นไปบนหน้าผาคนใบ้ที่อยู่ด้านหลังก็ติดตามขึ้นไปซ่งเชียนฉู่เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง แล้วจงใจถามว่า “นี่สหายของเจ้าหรือ?”ลั่วชิงยวนตอบว่า “ใช่ สหายจากแคว้นหลี”นางมิได้กังวลว่าคนใบ้จะนำเรื่องนี้ไปบอกฉินอี้ นางเชื่อว่าคนที่ร่วมเป็นร่วมตายมาด้วยกันย่อมไว้ใจกันได้ยิ่งไปกว่านั้น แม้ฉินอี้จะล่วงรู้เส้นทางนี้ก็ไร้ประโยชน์ เพราะใต้ภูเขาลูกนี้ล้วนมีคนของเฉินชีอยู่ฉินอี้จะกระทำการใด ย่อมมิอาจรอดพ้นสายตาของเฉินชีไปได้ซ่งเชียนฉู่จับมือนาง แล้วกล่าวด้วยความตื่นเต้นว่า “ท่านดูสิ คฤหาสน์ของเราสร้างเสร็จแล้ว ไม่มีร่องรอยถูกไฟไหม้หลงเหลืออยู่เลย”ลั่วชิงยวนมองแล้วรู้สึกดีใจ คฤหาสน์กลับคืนสู่ความยิ่งใหญ่ดังเดิมแล้วจริง ๆ อีกทั้งบนเขาก็มีผู้คนมิน้อย ดูเหมือนจะมีการจ้างผู้คุ้มกันมามากมาย“ข้ามิคาดคิดเลยว่าจะสร้างสะพานนั้นเสร็จได้ในเวลาอันสั้นเช่นนี้”“ช่วงนี้ทุกคนคงลำบากกันมากกระมัง”ซ่งเชียนฉู่ยิ้มแล้วกล่าวว่า “มิลำบากเลย ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณฉู่จิ้ง”“เพราะเขาช่วยเหลือ เราจึงสามารถสร้างสะพานนี้ได้เร็วถึงเพียงนี้”

มินานนัก ซ่งอวี่ก็กลับมาจากการเก็บสมุนไพรเหน็ดเหนื่อยจนเหงื่อท่วมกายเฉินเซี่ยวหานอยู่ใกล้จึงก้าวเข้าไปยื่นน้ำให้ถ้วยหนึ่ง “ท่านลุง วันนี้ท่านเก็บสมุนไพรได้เมากกว่าเมื่อวานอีกนะขอรับ”ซ่งอวี่นั่งลงโบกพัดพักครู่หนึ่งเขากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ใช่แล้ว วันนี้พบหนองน้ำแห่งหนึ่ง มิคาดคิดว่าแถวนั้นยังมีของดีอยู่มิน้อย”เฉินเซี่ยวหานจึงย่อตัวลง แล้วกล่าวว่า “ท่านลุง สมุนไพรเหล่านี้ต้องนำไปตากแดดใช่หรือไม่ขอรับ? ข้าจะช่วยจัดเรียงเอง”“ดีมาก รบกวนเจ้าแล้ว”เมื่อเห็นดังนั้น ฉู่จิ้งก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไป “ท่านลุง ข้าก็จะช่วยท่านด้วย”ลั่วชิงยวนชะงักไป สายตามองกระดานหมากที่ยังเล่นมิจบซ่งเชียนฉู่ก็เห็นเช่นกัน นางเดินเข้ามาอย่างจนปัญญา แล้วกล่าวว่า “ข้าจะเล่นกับท่านต่อเอง”“สองคนนั้นพึ่งพามิได้เลย”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ “พึ่งพามิได้เลยงั้นหรือ? ข้าว่าดูแล้วน่าจะพึ่งพาได้นะ”“ข้ามิคาดคิดว่าเฉินเซี่ยวหานจะอยู่ที่นี่”ซ่งเชียนฉู่เล่นหมากพลางกล่าวไปด้วย “เขามานานแล้ว การที่คฤหาสน์สามารถสร้างใหม่ได้ ก็เป็นส่วนหนึ่งของความพยายามของเขาเหมือนกัน”“ตอนแรกข้ามิ

ลั่วชิงยวนอดมิได้ที่จะถอนหายใจ “เจ้าเหมาะที่จะหาสตรีที่ชอบกระบี่มากกว่า”“พวกเจ้าคงจะเข้ากันได้ดี”“แต่ข้ามิใช่คนผู้นั้น”เฉินชีคุ้นเคยกับการปฏิเสธของลั่วชิงยวนแล้ว เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “อาเหลาเข้าใจว่าข้าชอบอะไร พวกเราก็เข้ากันได้ดี”“เช่นนั้นเจ้าเข้าใจข้าหรือไม่เล่า?” ลั่วชิงยวนนั่งอยู่บนม้านั่งเตี้ย พลางหมุนไก่ป่าที่กำลังย่างอยู่บนกองไฟเฉินชีหยุดสิ่งที่กำลังทำอยู่ สายตาลึกล้ำของเขาจับจ้องที่แผ่นหลังของลั่วชิงยวน “ย่อมเข้าใจ”“ข้าคือผู้ที่เข้าใจอาเหลาที่สุดในใต้หล้านี้”เช่นเดียวกับที่เขารู้ว่าวันนี้นางไปที่ภูเขาฝั่งตรงข้ามหน้าผาไปพบสหายจากแคว้นเทียนเชวียเพราะรอยยิ้มที่เปี่ยมล้นบนใบหน้าของนางเมื่อกลับมาในวันนี้ มิเคยปรากฏมาก่อนตลอดเวลาที่อยู่ในแคว้นหลีเป็นความสุขและความพึงพอใจที่มาจากใจจริงทั้งหมดล้วนเผยออกมาจากในแววตาและคิ้วลั่วชิงยวนมิได้เอ่ยคำใด เพียงแค่ย่างไก่พลางรับลมราตรีและฟังเสียงเฉินชีตีเหล็กเป็นจังหวะเมื่อย่างเสร็จแล้ว ลั่วชิงยวนก็ยื่นเนื้อไก่ให้เฉินชีแล้วกล่าวว่า “หากครึ่งเดือนเป็นเวลาที่กระชั้นชิดเกินไปสำหรับเจ้า ข้าก็สามารถเลื่อนออกไปอีกสองสามวันได้”

“โฉวสือชี เจ้าไปจัดการเตรียมการ…” ลั่วชิงยวนกระซิบสั่งการบางอย่างโฉวสือชีฟังแล้วก็ตาเป็นประกาย จากนั้นก็ยกยิ้ม “ช่างเป็นกลอุบายที่ดีนัก”จากนั้นโฉวสือชีก็รีบไปจัดการอย่างเร่งด่วนเดิมทีฉีอวี้อยากจะพูดอะไรกับลั่วชิงยวน แต่เมื่อเห็นโฉวสือชีวิ่งไปเร็วถึงเพียงนั้น นางก็ได้แต่รีบตามไปติด ๆ“จะทำกระไรหรือ? ให้ข้าไปด้วยสิ”“ข้าจะช่วยท่านเอง”......สองวันต่อมา ลานประลองก็เตรียมพร้อมแล้ว ร้านน้ำชาและโรงสุราข้าง ๆ หลายแห่งก็เปลี่ยนเป็นบ่อนพนันชั่วคราวในนั้นสามารถวางเดิมพันการประลองระหว่างลั่วชิงยวนกับจูลั่วว่าใครจะแพ้ใครจะชนะได้เวลามิถึงครึ่งวันก็คึกคักกันไปทั่วฉีอวี้อดมิได้ที่จะหัวเราะแล้วพูดว่า “นี่เป็นครั้งแรกที่ข้ามาตลาดมืดแล้วเห็นความคึกคักถึงเพียงนี้”“คราวนี้คงได้เงินมิน้อย!”ขณะที่กล่าว ฉีอวี้ก็ควักเงินออกมา “ข้าขอร่วมเดิมพันด้วย”“เช่นนั้นข้าก็ไปด้วย” โฉวสือชีก็รีบหยิบถุงเงินออกมาจากอกเสื้อจูลั่วเดินอยู่บนถนน เมื่อเห็นบ่อนพนันที่คึกคักก็ตกใจมากในใจสงสัยจึงเข้าไปดู เมื่อเห็นจำนวนผู้คนที่เดิมพันเขากับจำนวนผู้คนที่เดิมพันลั่วชิงยวนนั้นใกล้เคียงกันเขาก็รู้สึกประหลาดใ