MARAHAS akong nagpakawala ng buntong hininga nang basta na lang ako pinatayan ng antipatikong lalaking iyon. I am not yet done! Ang bastos niya para patayan ako ng tawag. Pigil ang inis kong ibinalik ang cellphone sa guwardiya.Sapo ko ang aking noong nagsimulang maglakad nang pabalik-balik. Malakas ang kalabog ng aking dibdib sa galit sa taong iyon. Galit na galit ako sa mga sandaling ito. Galit ako dahil hindi siya sumunod sa usapan. Ang linaw-linaw ng napagkasunduan namin tapos heto ang gagawin niya? I know that he is a fucking bastard but how could he do this to me?! To his daughter! Hindi ba niya alam na nagwawala ang malditang maliit na iyon kapag nagigising nang wala ako?! "Please, Sandra, calm down..." Tawag pansin ni Danice. "Kanina pa ako nahihilo sa kakaparoo't parito mo, eh." Tumigil ako at hinarap ang kaibigan. Nilapitan niya ako at hinawakan ang magkabilang kamay. "I know that you are worried about your daughter right now but don't you trust him this time? I'm sure nam

"OH, ANO? Nasaan na ang inaanak ko?" Iyon kaagad ang salubong na tanong sa akin ni Danice nang makalabas ako sa bahay ni Elias nang hindi kasama ang anak ko. Walang buhay akong tumayo kanina mula sa pagkaka-upo at saka parang tinangay ang kaluluwa ko at muntik pang mapagulong sa hagdan kung hindi lang ako nakahawak sa railings. Ni hindi ko na nga alam kung gaano akong katagal na nakaupo lagi. Basta na lang akong tumayo at bumaba ng hagdan. Tiningnan ko lang ang kaibigan at isang beses na umiling. Umawang ang kanyang labi at agad na rumihestro sa kanyang mga mata ang kalituhan. Ngunit kahit gusto niyang magtanong ay hindi na lamang niya pinilit. Siya na rin ang pumara ng taxi dahil kung ako pa ang hihintayin niya, mas gusto kong maglakad. Hahayaan ko ang aking mga parang dalhin ako kahit saan. Mabawasan lang itong sakit na nararamdaman ko. Nang may tumigil na taxi sa harapan namin ay nagpatulak na lang ako basta kay Danice, gusto kong bumalik sa loob ng bahay at sugurin ulit si Eli

KASALUKUYAN akong nagliligpit ng ilang gamit ko dahil naisipan kong umuwi na muna ng Sta. Cruz dahil dalawang araw lang ang pinayagan nilang leave ko. Noong araw na iyon kasi ay desidido ako at malaki ang tiwala ko na sandaling-sandali lamang kami rito dahil ipakikilala ko lang naman ang anak ko sa ama niya at pagkatapos ay uuwi na rin kami. Ganoon, sobrang dali. Pero hindi ko inaakalang ganito akong paglaruan ng tadhana.Ang tindi, gusto lang namang makilala ng bata ang ama niya pero heto at kinuha pa siya sa akin. Wala ng ibang sisisihin pa kundi ako, kung hindi sana ako nagpadala sa kagustuhang magkita ang dalawa ay sana kasama ko pa ngayon ang anak ko. Tatlong araw? Aanhin ko naman ang tatlong araw na ibinigay niya sa akin upang magdesisyong titira ako kasama niya kung ibang-iba na ang buhay namin ngayon kumpara noon? Kung noon ay pwedeng-pwede niya akong hilahin kung saan at kusa akong sasama. Pero ngayon ay hindi na pwede, marami na akong kailangan ikonsidara. Ang trabaho ko,

"HINDI mo talaga maikakaila ang koneksyong namamagitan sa dalawang iyan, sir..." Anang tinig ni Manang Azon sa aking gilid. "Tingnan mo oh, kung magyakapan ay akala mo takot na takot mawalay sa isa't isa." Puna pa niya. "Wala pa ngang isang araw na nagkalayo silang dalawa ay ganito na sila kung magyakapan, paano pa kaya kung ilang araw, linggo o kaya naman taon? Hay, ang pagmamahal talaga ng isang ina ay hindi nasusukat ng kahit ano..."I gave her a side eye look as she walked away slowly at my back, leaving me there, speechless and can't move a muscle while staring at the two. Cassandra and Inez Isabelle who's now snuggling each other. I could just stare at them as they embrace each other like there's no tomorrow. I am frozen in place because I don't know what I would do. Halos mabaliw akong kakapatahan sa anak namin dahil iyak ito nang iyak at gusto talagang makita ang ina, at ang sandaling magkita sila ay para itong koala kung lumapit sa mommy nito. Wala akong makitang pagtutol

WALA naman talagang certain course on how to be a parent in the first place. Basta mo na lang mararamdaman ang responsibilidad mo at kapasidad na mayroon ka kapag nariyan na mismo sa harapan mo ang anak mo. Mapapasabi ka na lang na ah, gusto kong maging mabuting tao para sa batang ito. Gusto kong gumawa ng tama na maaari niyang mapakinabangan. Iyong ganoon. Hindi rin natin malalaman kung magiging mabuting magulang ba tayo sa isa o dalawang beses mo pa lang naaalagaa ang anak mo. Especially to those first time parents, they don't know what to expect and what to do next. It takes time to figure it out, ang mahalaga ay sinusubukan mo araw-araw. Araw-araw rin ay mayroong bagong kaalaman at nakakatuwa ang ganoon. Umuuga-uga ang kanyang mga balikat sa sobrang pagtawa pero kailangan niyang takpan ang bibig para huwag magising ang anak. He's so amazed of her daughter's silliness. However, despite of those laughs I could see the glimmer of tears in his eyes and seconds later, his laughs turn