KASALUKUYAN kaming naglalabanan ng tingin ni Elias. Nakaangat ang isang kilay niya na para bang nanghahamon pero hindi ko siya inurungan at pinagtaasan din ng kilay. "Hello? Sandra, nariyan ka ba?" Doon ko napagtanto na may kausap pala ako sa cellphone. "Para namang sira 'to, may nangyari bang masama? Bakit hindi ka makapagsalita?" Sunod-sunod niyang tanong. "W-Wala naman, ayos lang kami rito..." Sagot ko nang hindi inaalis ang tingin kay Elias na parang batang nagmi-make face at umirap. "Nga pala, napatawag ka!" Umingos ang nasa kabilang linya. "Anong klaseng tanong naman iyan, Maxine? Siyempre, nag-aalala! Ikaw ba naman na magtatatlong araw nang walang paramdam ay talagang mag-aalala kami! Lalo na sina nanay at tatay, gusto ka raw makausap at makumusta ang lagay ng apo nila." Umirap ako at saka ngumisi. "Aysus, ang sabihin mo, namimiss mo lang ako!" Nag-iwas ako ng tingin sa kaharap nang gawaran niya ako ng matalim na tingin. "Kunyari ka pang nag-aalala ang nanay at tatay, ah!"

NATULOS ako sa aking kinatatayuan sa sobrang gulat. The four of them were hugging me tightly that I lost the sight of Elias in front of us, watching. Ang huling nahapit na lamang ng mata ko ay ang pagkarga niya sa anak namin bago ko narinig ang sunud-sunod na mga katanungan nila. "GOODNESS gracious! It's really you!" Bulalas ng binabaeng si Ariel at tumalon-talon pa. "Ang tagal mong nawala! Hanap kami nang hanap sa'yo pati roon sa dati mong tinitirhan ay wala ka! We missed you so bad, our badass girl!" "Ikaw ba talaga ito? Hindi ba kami nananaginip? God! We missed you our Maxi-maxy!" Ani Alora at humiwalay saglit sa akin, tiningnan ako mula ulo hanggang paa saka bumalik sa pagkakayakap sa akin. "What happened to you all these years, huh? Where have you been? I thought dito ka na mamamalagi after your graduation! May offer na agad na naghihintay sayo since graduate ka ng Mass Com!" Dexter said and even flipped his imaginary bangs and he wiped his tears. "Bakla ka, after everything,

NAPABUGA na lamang ako ng hangin at walang magawang sinundan siya. Bitbit ang naglalakihang maleta at bag, dagdag pa ang aking mga gamit. Tuloy ay hindi na halos ako makakita ng maayos sa dinadaanan ko dahilan upang makabunggo ako ng kung sino. "Ouch! How stupid could you be to just crash into me?" Anang antipatikong boses ng lalaki. "Pasensya na po pasensya na," sinabi ko habang hindi man lang siya tinitingnan. Wala na akong panahon pang intindihin ang taong ito dahil maiiwanan na ako ni Tiffany! "What the hell..." Anang boses ng lalaki na para bang sinusundan ako. "Hey, hey stupid girl!" Malakas niyang pagtawag dahilan upang mapatigil ako at harapin siya.Agad na umusok ang ilong ko sa narinig. Pambihira, tinawag lang ba niya akong stupid?! Sa ganda kong 'to, tatawagin lang stupid ng isang bakulaw?! Ibinaba ko ang mga bag na dala at ipinatayo ang mga maleta upang harapin ang talipandas na nang insulto sa akin. "Teka, teka, anong karapatan mong tawagin akong stupid, ha? Ikaw ba

"PAGKATAPOS mong mag-enroll ay umuwi ka kaagad, ha?" Ani Tiya Liza nang magpaalam akong pupunta ng eskwelahan para mag-enroll. "Hindi na kita sasamahan, ipahahatid na lang kita sa driver at may gagawin kami ni Tifanny. Ito ang enrollment fee mo, ingatan mo ha?"Nakangiti kong tinanggap ang inabot ni Tiya. "Salamat po, Tiya. Ingat po kayo ni Miss Tifanny." Tanging tango lang ang isinagot niya. Nakakakaba pero kakayanin ko 'to. Malaki na ako kaya dapat ay kaya ko na ang mga bagay-bagay. Sinasabi ko iyon sa aking sarili pero ang totoo ay naiiyak na ako. "Ayos lang po ba kayo, Ma'am?" Tanong ni ng family driver nilang si Manong Dante. "Opo, ayos lang ako. Medyo kinakabahan po kasi ako." Pagsasabi ko ng totoo. "First time ko po kasing pumunta ng eskwelahan mag-isa," napalabi pa ako at bahagyang nag-init ang mukha. Tumawa si Manong Dante. "Naku, ayos lang iyan! Iyong isa ko ngang anak noong unang araw niya sa kolehiyo ay umiyak kasi gusto niya kami kasama ng Mama niya at natatakot nga

TATLONG oras ang makalipas bago ako tuluyang natapos sa pinapagawa ni Tifanny sa akin. Hindi naman iyon ganoon karami pero sa tuwing sumisilip siya at nakikitang malapit na akong matapos ay papasok saka guguluhin lahat.Mariin na lamang akong napapapikit sa kawalang magagawa. Gustuhin ko mang magalit at maglabas ng sama ng loob sa kanya pero alam kong wala naman akong karapatan at nasisiguro akong mas malupit pa ang gagawin niya sa akin. "Oh, you're done?" Nanunuyang tanong ni Tifanny nang Tifanny nang matapos ako sa mga damitan niya, ganoon din pati ang kanyang sahig na ilang beses kong minop. Isinarado ko ng maayos ang kanyang kabinet bago siya hinarap. "Opo, Miss... Pwede na po ba akong umalis?" Magalang kong sinabi. Naningkit ang kanyang mga mata at ipinalibot ang tingin sa kabuoan ng kanyang kwarto, nakalapat pa ang kanyang hintuturo sa kanyang baba na animong nag-iisip ng malalim.Diyos ko... Sana ay huwag na siyang mag-isip pa ng sunod na ipagagawa sa akin dahil marami pa ako