บทที่ 1846

นางรู้สึกไม่สงบ เพราะคนที่ป่วยตายไม่ได้จบแค่ตรงนี้ ยังจะมีคนที่ป่วยแล้วตายอีก ถึงอย่างไรนางก็ไม่ใช่จะทำได้ทุกอย่าง

ศพของคนป่วยตายนี้ถูกยกออกไป ส่งให้กับคนของจวนทางการจัดการ

ฟู่จาวหนิงก่อนหน้านี้แนะนำให้รวมคนมาตั้งกลุ่มพยาบาล วันนี้ก็จัดตั้งขึ้นมาแล้ว นางเองก็เอาแต่เสียใจไม่ได้ เข้าไปอบรมง่ายๆ กับคนเหล่านั้นทันที

พอยุ่งขึ้นมา ก็ผ่านไปอีกหลายวัน

หลายวันนี้ก็วุ่นจนหน้ามืดตามัว กลับถึงห้องดึกมากอยู่บ่อยๆ บางทีก็คุยกับเซียวหลันยวนคำสองคำ บางทีไม่เจอหน้าเลยก็มี

คนอื่นถ้าไม่มีเรื่องสำคัญแล้วคิดจะมาคุยกับนาง คือเป็นไปไม่ได้เลย

แต่ว่าในช่วงหลายวันนี้ คนที่ตายไปก็เพิ่มมากขึ้น

แค่ไม่กี่วัน ก็ตายไปแล้วสิบกว่าคน และยังมีคนอีกหลายร้อยที่ติดโรคระบาดใหม่

ประชาชนทั้งเมืองกับผู้ประสบภัยตกอยู่ในความหวาดกลัวและสิ้นหวัง ทุกวันได้ยินแต่เสียงร้องไห้น่าเวทนา

ทหารทางการกับกลุ่มพยาบาลที่ตั้งขึ้นมา ทุกวันซอกแซกไปทั่วเมือง คนทั้งหมดก็เหนื่อยมาก แต่ก็มีอ๋องเจวี้ยนคอยปรากฏตัวในเมืองทุกวัน ถือว่าเป็นยาสงบใจพิเศษ

"ขนาดอ๋องเจวี้ยนก็ยังอยู่ในเมืองเจ้อ พวกเราไม่กลัว"

"ได้ยินว่าอ๋องเจวี้ยนสุขภาพอ่อนแอมีหลายโรค