All Chapters of อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Chapter 2211 - Chapter 2216

การตัดสินใจของคนตระกูลฟู่ ทำให้เซียวหลันยวนรู้สึกเกินคาดมากเขาคิดไม่ถึงเลย ว่าพวกฟู่จิ้นเชินจะกล้าหาญเด็ดเดี่ยวขนาดนี้รวมถึงผู้เฒ่าฟู่ด้วย อยู่ในเมืองหลวงแคว้นเจามาทั้งชีวิต แก่ชราแล้วแต่ก็ยังยอมติดตามลูกหลานออกจากบ้านเกิดเมืองนอน"ข้าไม่ได้บอกพวกเขา ว่าการตัดสินใจสุดท้ายของท่านคืออะไร แค่ให้พวกเขาตรงไปที่ตั้งโจวก่อน" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นอันที่จริงนางพูดเช่นนี้ ด้วยความชาญฉลาดของฟู่จิ้นเชิน ก็น่าจะพอคิดออกแล้วตั้งโจวอยู่ใกล้ตงฉิงมาก พวกเขาไปที่ตั้งโจว ถึงตอนนั้นก็ยังไปตงฉิงได้แต่ก็มีเงื่อนไขว่า ตงฉิงยังเห็นตะวันได้อีกครั้ง หรือก็คือ ซากปรักหักพังของตงฉิง ยังเหมาะให้คนอยู่อาศัยการต้องเริ่มใหม่ทั้งหมดพวกเขาไม่กลัว เพียงแค่มีเงื่อนไขเดียวเท่านั้น"หลานหรงทางนั้นมีความคืบหน้า"เซียวหลันยวนรู้ว่าฟู่จิ้นเชินน่าจะคิดออก ดังนั้นเขาจึงเผยข้อมูลบางอย่างกับฟู่จาวหนิง"เมืองเล็กแห่งหนึ่งของตงฉิงปรากฏขึ้นบนพื้นดินแล้ว สิ่งปลูกสร้างที่นั่นแทบจะสมบูรณ์ ยิ่งไปกว่านั้นต้นกำเนิดน้ำก็ยังอยู่ กระทั่งน้ำในบ่อยังคงใส่สะอาดมีรสหวาน เพียงแต่ยังต้องตรวจสอบให้ละเอียดวก่าเมืองเล็กแห่งนี้ตอนนั้นหายไ

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าจักรพรรดิเจาไร้ยางอายจริงๆแบบไม่ต้องใช้ผ้ามาปิดเลยด้วยซ้ำเพื่อจะรับมือเซียวหลันยวน เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แล้วก็ไม่พูดเหตุผลตรรกกะอะไรด้วยทั้งที่คิดจะตัดหัวจงเจี้ยนที่หน้าประตูจวนอ๋องแท้ๆ จะใช้วิธีแบบนี้กระตุ้นให้เซียวหลันยวนต่อต้าน แล้วใช้พฤติกรรมต่อต้านของเขามาลงโทษในข้อหากบฏแท้ๆ ยังจะมาพูดอะไรอีกว่าให้ส่งตัวตนออกมารับมือกับทูตก่อน?"องค์จักรพรรดิคิดจะให้อายวนส่งองครักษ์ที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ออกไปตัดหัวงั้นหรือ?" ฟู่จาวหนิงถามขึ้นอีกนางจะดูว่าองค์จักรพรรดิจะตอบประโยคนี้ได้ไหมองค์จักรพรรดิชะงักองค์จักรพรรดิชะงักไปเดิมทีตอนนั้นคือทำแล้วก็ทำไป พอตอนนี้มาพูดถึงอีกที เขาก็ยอมรับออกมาตรงๆ ลำบาก"นั่นไม่ใช่เพื่ออธิบายกับทูตของแคว้นหมิ่นหรือไรกัน?" เขาเอ่ยขึ้นแบบอึกอัก"เพื่อนักแสดงคนหนึ่ง""นางเป็นนักแสดง แต่นั่นก็เป็นนักแสดงที่หยวนกังรักมาก" องค์จักรพรรดิโมโห"แล้วอายวนของท่านไม่ใช่น้องชายสุดที่รักหรือ?"แหวะฟู่จาวหนิงพูดคำนี้จบ ตนเองยังรู้สึกขนลุกถ้าเซียวหลันยวนมาได้ยิน เขาคงจะกินข้าวไม่ลงแน่ทุกคนรู้ดีแก่ใจ ว่าเขาเป็นหนามยอกตาที่องค์จักรพ

ในสวนดอกไม้หลวงไม่มีคนอื่นอยู่นานแล้วพอองค์จักรพรรดิโมโห พระชายาอ๋องเจวี้ยนก็อยู่ ไทเฮาก็รีบตรงเข้ามา เหล่าขุนนางพอเห็นท่าไม่ดี ก็รีบถอยออกไปก่อนแล้วตอนที่องค์จักรพรรดิกำลังจะระเบิดก็โบกมือให้พวกเขาออกไปอีกตอนนี้ที่นี่จึงเหลือจักรพรรดิกับขันทีข้างกาย ไทเฮากับแม่นมอาวุโสที่ประคองนางอยู่ จากนั้นก็ฟู่จาวหนิงอีกคนแล้วก็ญังมีไก่ที่กำลังเขี่ยดินอยู่อีกตัวในพุ่มดอกไม้ไม่ไกลนักพูดมาถึงตรงนี้ ก็ไม่มีความคิดจะต้องปิดบังอะไรอีกแล้วจักรพรรดิเองก็ปล่อยเลยตามเลยเขามองไทเฮา สายตาดุดันเคียดแค้นไทเฮาถูกเขาจ้องด้วยสายตาเช่นนี้เป็นครั้งแรก ก็ยังอดถอยมาก้าวหนึ่งไม่ได้"ตอนนี้ข้าคิดออกแล้ว ตอนนั้นข้ามีโอกาาส ที่จะให้เสด็จพ่อส่งเซ๊ยวหลันยวนไปประจำในพื้นที่ศักดินาอันห่างไกล สถานที่นั้นอากาศเลวร้ายมาก คนท้องถิ่นก็โหดเหี้ยมกีดกันคนนอก ภาษีเองก็ต่ำมาก ถูกแบ่งเป็นพื้นที่ศักดินาของเขานานแล้ว"จักรพรรดิพูดอย่างเคียดแค้น "ถ้าตอนนั้นเซียวหลันยวนไปที่นั่นจริง ก็ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว! ไม่แน่บ้างทีข้าอาจจะยังคอยคิดถึงเขาบ้าง กระทั่งตบรางวัลอะไรให้เขาบ้าง"ไทเฮาคิดถึงเรื่องนั้นขึ้นมามาบอกอะไรว่าจะคอยค