All Chapters of อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Chapter 2201 - Chapter 2208

ฟู่จาวหนิงขมวดคิ้ว "พิณอยู่ในมือข้าแล้ว ไม่อยากจะคืนให้เลย"ดูจะให้หน้านางเกินไปแล้ว!หยิบพิณตัวนี้เข้ามาล่อลวงเซียวหลันยวน สร้างความวุ่นวายในจวนอ๋อง แล้วยังคิดจะเอาคืนเรอะ?เสี่ยวเซ่อตกตะลึง "เจ้าจะแย่งพิณของข้าหรือ?!"หยวนอี้เองก็หน้าเปลี่ยนสี "หมอเทวดาฟู่ พิณตัวนี้เป็นของเสี่ยวเซ่อ พวกเราเองก็มีพระราชโองการของจักรพรรดิเข้ามา ใครก็ห้ามแตะต้องหรือแย่งพิณของเผ่าพวกเขา กระทั่งข้า ก็ยังไม่มีโอกาสได้แตะพิณนี้เลย ขอให้ท่านคืนให้เสี่ยวเซ่อด้วย""หยวนอี้ พวกท่านได้รับการต้อนรับอย่างดีในแคว้นเจานานเกินไปแล้ว ดังนั้นเลยลืมตัวตนฐานะของตัวเองไปแล้วหรือ?" น้ำเสียงฟู่จาวหนิงเย็นเยียบลงมา สายตาที่มองหยวนอี้ก็เหมือนมองคนโง่คนหนึ่งหยวนอี้ตกตะลึงฟู่จาวหนิงหมายความว่าอะไร"ที่นี่คือแคว้นเจา"เซียวหลันยวนต่อคำพูดของฟู่จาวหนิงให้ แฝงไว้ด้วยความดูถูก "ข้ากับพระชายาขนาดคำพูดองค์จักรพรรดิก็ยังไม่แน่ว่าจะฟัง แล้วไหนจะเรื่องจักรพรรดิแคว้นหมิ่นของเจ้า จักรพรรดิแคว้นหมิ่นจะมีพระราชโองการอะไร แล้วมันเกี่ยวกับเราตรงไหน?"น่าขำคนแคว้นหมิ่นหยิ่งทะนงมาตลอด ตอนนี้มองออกจริงๆ แล้วหยวนอี้จึงรู้สึกว่า พร

ราชองครักษ์ล้อมจวนอ๋องเจวี้ยนไว้แล้ว ก่อให้เกิดการตกตะลึงขึ้นทั้งเมืองหลายคนใจสั่นขึ้นอย่างรุนแรง คิดความเป็นไปได้หนึ่งขึ้นมาพร้อมกัน...องค์จักรพรรดิในที่สุดก็จะลงมือกับอ๋องเจวี้ยนแล้วหรือ?"ขอให้อ๋องเจวี้ยนส่งตัวจงเจี้ยนองครักษ์จวนอ๋องออกมาด้วย จักรพรรดิสั่งให้ข้า ตัดหัวจงเจี้ยนทิ้งเสียหน้าจวนอ๋อง เพื่อระงับความโกรธของใต้เท้าหยวนจากแคว้นหมิ่น"ขุนพลน้อยทหารราชองครักษ์ตะโกนขึ้นมาหน้าประตูใหญ่ผู้ดูแลจงหน้าซีดเขาเองก็คิดไม่ถึง ว่าจักรพรรดิจะต่ำช้าหน้าไม่อายขนาดนี้องค์จักรพรรดิต้องรู้แน่ ว่าอ๋องเจวี้ยนให้ความสำคัญกับองครักษ์ที่ติดตามมาหลายปีมาก จงเจี้ยนเองเป็นคนที่ปรากฏตัวต่อหน้าองค์จักรพรรดิมาแล้วหลายครั้งแต่องค์จักรพรรดิก็ยังบีบท่านอ๋อง ไม่ใช่แค่ให้ท่านอ๋องส่งจงเจี้ยนออกไป กระทั่งยังจะตัดหัวจงเจี้ยนที่หน้าประตูใหญ่จวนอ๋องด้วย!นี่คือจะเหยียบหน้าของท่านอ๋องให้จมอยู่ใต้เท้าเลย!เมื่อคืนสังหารเสี่ยวเซ่อ เป็นคำสั่งของท่านอ๋อง จงเจี้ยนก็แค่ทำตามคำสั่ง ถ้าท่านอ๋องส่งจงเจี้ยนออกไปจริงๆ นั่นไม่ใช่จะทำให้องครักษ์คนอื่นๆ รู้สึกแย่หรือ?องค์จักรพรรดิมีความคิดนี้กระมัง?เขาอยากให้

ตัวลองยาอะไรกัน!เซียวหลันยวนมองไก่ตัวผู้ที่วิ่งพล่านกระโจนไปทั่วในกลุ่มทหารราชองครักษ์ มุมปากกระตุกหนิงหนิงของเขาไปอุ้มไก่ตัวผู้มาจากไหนเนี่ย?เขาจำได้ว่า ตอนที่ในจวนตุ๋นน้ำแกงไก่จะซื้อแต่แม่ไก่นี่?"อย่าวิ่งสิ!""หยุดนะ! อย่าขยับ!""อ๊า! จับเจ้าสองตัวนี่ไว้!"กองราชองครักษ์ถูกไก่ตัวผุ้สองตัวนี้ทำเอาสับสนวุ่นวาย ยังมีคนถูกไก่จิกด้วย หลังมือเลือดออกทันทีนี่มันไก่ตัวผู้อะไรเนี่ย! ทำไมถึงได้ดุแบบนี้?ขุนพลน้อยคนนั้นร้องขึ้นมา "ฆ่าพวกมันซะ! อย่าวุ่นวาย!"แต่ว่า ตอนที่เขาร้องขึ้นมา ราชองครักษ์พวกนั้นก็รู้สึกว่าเงาคนตรงหน้าเปลี่ยนจากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสี่ ซ้อนทับกันขึ้นมาขณะเดียวกัน พวกเขาก็รู้สึกหมดแรงไปทั้งตัวไม่นานนัก ก็มีเสียงตุบๆ พวกเขาทยอยกันล้มลงไป ดาบในมือก็หล่นลงพื้นเคร้งคร้างเพียงไม่นาน ก็ล้มพับลงไปหมดขุนพลน้อยโบกดาบคิดจะฟันไก่สองตัวนั้น แต่พวกมันก็ไว้เหลือเกินเสียงฟู่จาวหนิงดังขึ้นว่า "พวกเจ้าอย่าขยับนะ นั่นเป็นไก่ลองยาของข้าจริงๆ บนตัวมีผลยาสาดอยู่ ข้าไม่อยากทำร้ายพวกเจ้ไาปด้วย อ๊า พวกเจ้าทำไมล้มกันไปหมดแล้วล่ะ? บอกให้พวกเจ้าอย่าขยับแล้วไง"ดาบในมือขุน

และก็ทำได้แค่นี้แล้วฟู่จาวหนิงรู้สึกว่า เซียวหลันยวนอาจจะเสียใจมากกว่านาง เพราะอันเหนียนพาภรรยาออกไป พ่อแม่เขากับน้องสาวอันชิงยังอยู่ในเมืองหลวง หลังจากนี้โอกาสที่ครอบครัวจะได้เจอหน้ากันก็น้อยลงแล้วสำหรับเรื่องครอบครัวของเขา ต้องเป็นเรื่องที่ยากลำบากมากแน่นอนเซียวหลันยวนเกรงว่าจะรู้สึกแค่ว่า อันเหนียนเดือดร้อนเพราะตัวเขา ไม่เช่นนั้นจะถึงกับต้องจากบ้านเกิดเมืองนอนเลยหรือ"ตระกูลฟู่ล่ะ"เซียวหลันยวนคิดไปถึงตระกูลฟู่นี่แตกต่างกับตระกูลอัน ถ้าฟู่จาวหนิงออกจากเมืองหลวง ใครจะรู้ว่าองค์จักรพรรดิจะลงดาบกับตระกูลฟู่ไหม?"ข้าจะกลับตระกูลฟู่รอบหนึ่ง"ฟู่จาวหนิงเองก็รู้ว่าเรื่องนี้สำคัญ จะชักช้าไม่ได้"ได้" เซียวหลันยวนเห็นนางเดินไปที่ประตู ก็ร้องเรียกนางขึ้นอีก "หนิงหนิง"ฟู่จาวหนิงหมุนตัวกลับมา "มีเรื่องอะไรอีกหรือ""ถ้าคนในครอบครัรวไม่ยอมออกไปด้วย" เซียวหลันยวนรู้สึกว่าตนเองดูจะเห็นแกตัวหน่อยๆ ถ้าหากคนตระกูลฟู่ไม่ยอมไป เขาก็ยังหวังให้ฟู่จาวหนิงไปกับเขานี่เท่ากับอยากจะให้เลือกตัวเขาระหว่างเขากับครอบครัวเขาคนเดียว จะมีน้ำหนักเท่าครอบครัวตระกูลฟู่ไหมนะเซียวหลันยวนคำพูดมาถึงข้า