Semua Bab อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Bab 2231 - Bab 2240

ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็ถือว่าออกไปท่องเที่ยวแล้วกัน หลังจากนี้ถ้าไม่ไหวก็หาเมืองพักผ่อนเสีย"เรื่องนี้ก็พูดลำบาก แต่ว่าข้าน่ะคิดได้แล้ว พวกเจ้าไม่ต้องกังวล ที่ที่มีครอบครัวอยู่ก็คือบ้าน ไปที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น" คำนี้ของผู้เฒ่าฟู่ไม่ใช่พูดเพื่อมาปลอบใจ แต่เขาคิดเช่นนี้จริงๆยิ่งไปก่านั้นพอคิดถึงว่าพวกฟู่จาวหนิงอยู่ที่เมืองหลวงก็ถูกจักรพรรดิจับจ้องกดดันอยู่ตลอด แล้วยังอาจเกิดอันตรายขึ้นได้ตลอด เขาก็ไม่อยากอยู่ในเมืองหลวงต่อแล้วรอตอนที่ร่างกายจักรพรรดิไม่ไหวแล้ว ช่วงพิเศษที่ผลัดเปลี่ยนอำนาจจักรพรรดิ ตัวตนของพวกเขา เป็นไปได้มากว่าจะถูกลากเข้าไปในการแย่งชิงนี้ ถึงตอนนั้นพวกเขาก็จะกลายเป็นจุดอ่อนของฟู่จาวหนิงไป ท่านผู้เฒ่ารู้สึกว่าตอนนั้นพวกเขาจะเป็นตัวถ่วงให้ฟู่จาวหนิงดังนั้น ไม่ว่าจะพิจารณาจากด้านไหน พวกเขาออกไปล้วนเป็นเรื่องดีในเมื่อเป็นเรื่องดี เรื่องความอาลัยความเศร้าใจเล็กน้อยต่อบ้านเกิดก็มองข้ามไปได้"ท่านปู่ ไม่แน่หลังจากออกเมืองหลวงแล้ว ท่านพี่อาจจะกล้ามีลูกก็ได้" ฟู่จาวเฟยกดเสียงต่ำ "ถึงตอนนั้นท่านก็จะได้อุ้มเหลนแล้ว ท่านไม่ใช่บ่นมาตลอดว่าอยากอุ้มเหลนหรือ?"ผู้เฒ่าฟู่อายุขนาดนี้แ

ขันทีพอเห็นท่าทางเช่นนี้ของพระสนมอวี้เฟย ก็ถอยตัวออกมาตอนที่มาบอกต่อหน้าองค์จักรพรรดิ สีหน้าจักรพรรดิก็ปั้นยากขึ้นแล้ว"ตรวจสอบชัดเจนหรือยัง?""เรียนฝ่าบาท คนที่มาทำคลอดให้พระสนมอวี้เฟยล้วนเป็นคนที่นางเลือกมาเอง ยิ่งไปวก่านั้นก่อนและหลังทำคลอดก็ไม่ได้สัมผัสกับคนอื่นเลย ตรวจสอบชัดเจนแล้ว พวกนางไม่มีโอกาสที่จะเปลี่ยนตัวเด็กได้""ข้าก็คิดว่าไม่น่าเป็นไปได้ นางจับจ้องเขม็งเสียขนาดนั้น ก่อนหน้าก็ป้องกันจุดนี้ไว้ สั่งว่าก่อนและหลังนางคลอดเด็ก ในวังห้ามถือหรืออุ้มของอะไรที่มองไม่เห็นหน้าตาเข้าออก แล้วจะสลับตัวเด็กได้ยังไงกัน?""เด็กคนนั้น ข้าเห็นว่าตาลึกจมูกโด่ง ดูคลายกับลูกที่พระสนมหวนเฟยคลอดออกมาเลย ไม่เหมือนกับเด็กของแคว้นเจาพวกเรา เห็นได้ชัดว่ามีเป็นหน้าตาของแคว้นหมิ่น ไม่มีทางผิดแน่นอน" องค์จักรพรรดิถอนหายใจเขาเรียกคนไปตรวจสอบแล้ว หลังจากที่รู้ว่าพระสนมอวี้เฟยคลอดองค์หญิงออกมา สิ่งแรกที่ทำก็คือสั่งให้คนไปตรวจสอบมาอย่างละเอียด แต่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติบวกกับหน้าตาของเด็กคนนี้ ไม่น่ามีอะไรผิดพลาดคนแคว้นหมิ่นส่วนใหญ่มีหน้าตาแบบนั้น"ข้าก็ผิดหวังมากจริงๆ พระสนมอวี้เฟยก่อนหน้านี้ยืนย

องค์รัชทายาทรู้สึกว่า ไท่ซ่างหวงก่อนหน้านี้ในเมื่อเอาตราประทับส่งให้อ๋องเจวี้ยนรักษา ก็อธิบายได้ว่าตราประทับเองก็ส่งต่อให้องค์รัชทายาทได้!ตราประทับแคว้นเจาอยู่อยู่ในมือเขา กับอยู่ในมืออ๋องเจวี้ยนนั่น ย่อมแตกต่างกันถ้าอยู่ในมือเขา ตำแหน่งองค์รัชทายาทของเขาก็จะยิ่งมั่นคง โอกาสที่จะขึ้นไปบนบัลลังก์ก็จะยิ่งมีมากขึ้นหรือว่าเหล่าพี่น้องของเขาเหล่านั้น ยังมีใครที่แย่งของไปจากในมือเขาไปได้อีก?ตอนนี้เขาจะกล่อมอ๋องเจวี้ยน"เสด็จอา อันที่จริงหลานก็รู้มาตลอด ว่าท่านจงรักภักดีกับแคว้นเจา ยิ่งไปกว่านั้นหลายปีก่อนที่ท่านสุขภาพยังไม่ดี ไม่มีความคิดจะยุ่งเกี่ยวกับการบริหารราชการแคว้นเจาเท่าไรนัก เสด็จพ่อเองก็คิดมากเกินไป เช่นนี้ไหม หลานตอนนี้ไม่ใช่ว่าออกราชการแทนอยู่หรือ? อำนาจตรงนี้ก็พอมีอยู่ หลานจะสนับสนุนท่านให้ไปเขาชิงถงกับพระสะใภ้เอง!"องค์รัชทายาทรู้สึกว่า ตนเองต้องมอบความจริงใจออกมาให้พอเพียง เพียงพอจะให้เงื่อนไขที่ทำให้อ๋องเจวี้ยนหวั่นไหวได้ จึงจะทำให้อ๋องเจวี้ยนหวั่นไหวขึ้นมา แล้วทำให้เขานำตราประทับแคว้นเจาส่งมาถึงมือเขาเขารู้ ว่าอ๋องเจวี้ยนกับพระชายามีรักกันมาก ตอนนี้พระชายาออกไปเ

"องครักษ์เงามังกรจัดการเรียบร้อยแล้วหรือ?"ฟู่จาวหนิงยังคงกังวลเรื่องหลังจากแบ่งกลุ่มองครักษ์เงามังกรนี่อาจจะเป็นเรื่องที่ยากลำบากสุดของเซียวหลันยวน องครักษ์เงามังกรที่ออกมากับเขาเหล่านั้น เขาเองก็ต้องคอยปลอบประโลมพวกเขาให้ดีด้วยแม้จะพูดว่าไม่ไว้ใจคนไม่น่าวางใจ แต่หน้าที่เดิมขององครักษ์เงามังกรก็คือปกป้องราชวงศ์แคว้นเจา ตอนนี้เซียวหลันยวนถึงแม้จะออกจากเมืองหลวงแคว้นเจา แต่ตัวตนเขาก็ยังแบกฐานะอ๋องแคว้นเจาอยู่หลังจากนี้ เขาอาจจะไม่ใช่อ๋องของแคว้นเจาอีกแล้ว พอถึงตอนนั้น องครักษ์เงามังกรเหล่านี้จะยังอยู่กับเขาต่อไปได้ไหม?ฟู่จาวหนิงแทบจะไม่เคยรู้จักสัมผัสองครักษ์เงามังกรเหล่านั้นเลย เคยเจอกันหลายครั้ง แต่ต่างคนก็ต่างทำงานของตนนางเองก้ไม่รู้ระดับความภักดีต่อเซียวหลันยวนของพวกเขาอยู่อยู่ระดับไหนแล้ว"พวกเขาหลังจากนี้คงไม่ถึงกับกลับคำหรอกกระมัง?"พอเห็นนางกังวลจริงๆ เซียวหลันยวนก็โอบนางแน่นขึ้น จูบลงไปเบาๆ บนเส้นผมปลิ้วไสวของนาง หัวเราะขึ้นมา"วางใจเถอะ ในเมื่อข้าพาคนเหล่านี้ออกมาแล้ว ก็คือเชื่อมั่นในตัวพวกเขา ถึงแม้พวกเขาหลังจากนี้จะมีคนกลับคำ อยากกลับแคว้นเจา แต่ก็คงไม่ถึงกับแท

จะเป็นฮองเฮาของตงฉิงหรือไม่ พูดมาตอนนี้ยังเร็วเกินไปฟู่จาวหนิงรู้ว่าเซียวหลันยวนจัดแจงไว้เสร็จสรรพแล้ว จึงวางใจลงมา"เจ้าอาจจะไม่รู้ ที่ข้าออกมาได้อย่างวางใจ ก็เพราะท่านพ่อตารับเรื่องมากมายต่อไปแล้ว" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นมาอีก"พ่อของข้าหรือ?" ฟู่จาวหนิงประหลาดใจหน่อยๆนางคิดไม่ถึงว่าเซียวหลันยวนจะเอาเรื่องส่งให้กับฟู่จิ้นเชินเซียวหลันยวนพยักหน้า "ใช่ ด้วยความคิดของท่านพ่อตา ข้าเชื่อว่าเขาจะสามารจัดการได้ ดังนั้นเรื่องหลายเรื่องจึงส่งให้เขาจัดสรรและจัดวาง เขาเองก็บอกข้าแล้ว เรื่องที่ข้าควรทำที่สุดในตอนนี้คือปกป้องความปลอดภัยของตัวเจ้า ขอแค่ข้าอยู่กับเจ้า ปกป้องเจ้าจนปลอดภัย งานต่างๆ เขาจะช่วยจัดการให้"เขาชะงักไป เอ่ยต่อว่า "และข้าก็รู้สึกว่าที่พ่อตาพูดมีเหตุผลเอามากๆ"ดังนั้นเขาจึงตรงเข้ามาโดยไม่มีลังเลฟู่จาวหนิงใจอุ่นวาบขึ้นมาตอนนี้นางสัมผัสได้ถึงความรู้สึกการถูกใส่ใจ ห่วงใยและปกป้องแล้ว ความรู้สึกแบบนี้เป็นสิ่งที่นางไม่เคยมีมาก่อน"แล้วก็ยังมีท่านลุงเล็ก เขาเคยบอกว่าจะส่งท่านลุงคนโตไปหาพวกท่านพ่อด้วย" นางเอ่ยขึ้น "ได้ยินท่านลุงเล็กบอกว่า ท่านลุงคนโตอันที่จริงก็มีฝีมืออย