All Chapters of อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Chapter 2271 - Chapter 2280

ท่านปู่ที่นั่งอยู่ข้างๆ ยื่นมือคว้าข้อมือเขาไว้ถังอู๋เจวี้ยนก้มหน้ามองเขา"ท่านปู่?"หรือท่านปู่จะไม่อยากให้เขาไปดูว่าเกิดอะไรขึ้นกัน?หรือก็คือ ท่านปู่เองก็พบว่าคนเหล่านี้ดูแปลกไป?"อู๋เจวี้ยน เคารพเหล่าผู้อาวุโสหน่อย" ผู้อาวุโสใหญ่เอ่ยขึ้นช้าๆ จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนตอนที่คนในตระกูลยังไม่ทันได้ภูมิใจกับการที่เขามาปกป้อง เขาก็เอ่ยต่อว่า "พวกเจ้ามีเรื่องอะไรอยากพูด ก็มาพูดกับข้าก่อนเถอะ อู๋เจวี้ยนถึงแม้จะรับช่วงผู้นำตระกูลแล้ว แต่ตอนนี้สำหรับเขา ชีวิตของอู๋เยว่ก็ยังสำคัญที่สุดอยู่ดี"น้ำเสียงของเขาขรึมลงมา "ข้ายังอยู่ที่นี่ พวกเจ้าก็เริ่มคิดจะเอาภาระหนักอึ้งของเขาชิงถงมาผูกมัดอู๋เจวี้ยนแล้วรึ? ข้ามอบเขาชิงถงให้เขา เพราะอยากให้เขาปกป้องเขาชิงถงจริงๆ แต่ไม่ได้ต้องการให้เขามาเจอกับความทุกข์และความไม่เป็นธรรมในเขาชิงถง"เขาพูดพลาง คลายมือของถังอู๋เจวี้ยนออก "อู๋เจวี้ยน เจ้าไปซะ ข้าจะดูว่าพวกเขาคนไหนกล้าขวาง"คิดจะไม่ไว้หน้าพวกเขา?ถังอู๋เจวี้ยนเม้มปาก "ท่านปู่ ท่านอย่าเพิ่งโกระเคืองไป ระวังสุขภาพด้วย""ไปดูอู่เยว่เถอะ"ผู้อาวุโสใหญ่ส่งสายตาให้เขาเขามองไปยังคนที่ขวางทางตรงหน้าถั

ถังชิ่นพอได้ยินเสียงของถังอู๋เยว่ระยะห่างที่ใกล้แค่นี้ กลับยังฟังออกถึงความชรา ไม่ใช่เสียงของชายหนุ่มที่ยังบริสุทธิ์แบบนั้นต่อให้มีม่านบางกั้นไว้ นางก็ยังเห็นผมขาวเต็มศีรษะของเขาแม้บนหน้าจะยังมองไม่ออก แต่นางก็รู้สึกว่าตนเองเข้าใจชัดเจนแล้วเรื่องที่ลือกันนั้นไม่ผิดเลย และไม่ได้เกินเลยแม้แต่นิด คุณชายน้อยมีหน้าตาเหมือนกับชายชราจริง!ไม่แน่บนหน้าเขาอาจจะยังมีริ้วรอยคนแก่อยู่อีกมากด้วยเหมือนกับผู้อาวุโสใหญ่แบบนั้นนางเป็นสาวน้อยคนหนึ่ง จะมาแต่งงานกับ "คนแก่" แบบนี้ได้ยังไง?พอคิดถึงตรงนี้ นางจึงระงับความรังเกียจในใจไว้ ฝืนยิ้มออกมา "คุร๙ายน้อยยังจำข้าได้ไหม? ข้าคือชิ่นชิ่น""ชิ่นชิ่น?"ถังอู๋เยว่นึกขึ้นมาตอนเด็กๆ ท่านปู่กับเหล่าผู้อาวุโสเคยพูดไว้จริงๆ ว่าตระกูลสายข้างมีเด็กสาวที่ถูกฝากเลี้ยงไว้คนหนึ่ง ตอนที่กำเนิดมามีลางดี ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นช่วงที่ภัยพิบัติของเขาชิงถงคลี่คลายลงด้วย แม่นางคนนั้นเองก็หน้าตาน่ารัก น่าเอ็นดู สู้หมั้นหมายกับเขาไว้เลยน่าจะดีตอนนั้นพวกเขารู้สึกว่า หลังจากนี้ผู้นำตระกูลก็มีพี่ใหญ่เขาอยู่ เขาสามารถทุ่มเทให้กับการเรียนรู้ แล้วใช้ความรู้ความสาม

เสียงของถังอู๋เยว่ยังคงดังขึ้นต่อ"แต่ว่า หลายปีนี้ข้าก็พักฟื้นอาการป่วยอยู่ตลอด ไม่เคยออกมาพบแม่นางถังชิ่นเลย และไม่เคยหาข่าวเรื่องตัวนางอีกด้วย ยิ่งไปกว่านั้น ผู้อาวุโสต่อมาก็ไม่ได้เอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมาอีก พวกเราทั้งสองครอบครัว ก็ไม่มีการแลกเปลี่ยนใบเกิดและหมั้นหมายกันอ่ย่างเป็นทางการด้วย"สีหน้าของถังชิ่นเปลี่ยนไปมา"คุณชายน้อย พวกเราไปพูดกันแบบส่วนตัวดีไหม?" ถังเซิงเหลือบมองน้องสาวผาดหนึ่ง ในใจรู้สึกไม่ค่อยดีขึ้นมา และอยากให้เรื่องนี้ยังพอมีโอกาสได้คลี่คลายลงอยู่แต่ถังอู๋เยว่ก็ไม่ให้โอกาสกับนาง พูดต่อมาอีกว่า"ดังนั้น เรื่องนี้วันนี้ข้าขออธิบายไว้ที่นี่อย่างเป็นทางการ เรื่องงานแต่งงานของข้ากับแม่นางถังชิ่น เป็นแค่เรื่องล้อเล่นของเหล่าผู้อาวุโสสมัยที่พวกเรายังเด็กเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องจริง เป็นจริงขึ้นมาไม่ได้ ข้ากังแม่นางถังชิ่นหลังจากโตแล้วก็ไม่เคยพบกันอีกเลย ไม่มีความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น และขออธิบายไว้ตรงนี้ เพื่อไม่ให้ส่งผลกระทบกับการแต่งงานของแม่นางถังชิ่นในภายหลัง"ถังอู๋เยว่พูดจบ ก็หมุนตัวมาประสานมือคารวะให้ถังชิ่น"ถังชิ่น หลังจากนี้พวกเราก็เป็นคนของเขาชิงถงด้วยกัน นอกจาก

"เสี่ยวเยว่ ไม่เป็นไรใช่ไหม?"ถังอู๋เจวี้ยนขมวดคิ้วมองทิศที่ถังชิ่นวิ่งออกไปสองปีนี้ดูท่าใจคนบนเขาชิงถงจะปั่นป่วนไปแล้ว เด็กสาวตัวเล็กๆ อย่างถังชิ่นมาอวดดีต่อหน้าอู๋เยว่ได้ตั้งแต่เมื่อไรกัน?"ท่านพี่ ข้าไม่เป็นไร"ถังอู๋เยว่ไม่ได้เอาเรื่องถังชิ่นมาใส่ใจ เขามองไปยังนักระบำพวกนั้น กดเสียงต่ำบอกกับถังอู๋เจวี้ยนว่า "คนเหล่านี้ผิดปกติ พวกเขามีเจตนาไม่ได้กับพี่หญิงฟู่กับอ๋องเจวี้ยน""ข้ารู้แล้ว วางใจเอะ เดี๋ยวพี่จัดการเอง"สายตาของถังอู๋เจวี้ยนเหลือบไปบนตัวชายหนุ่มหลายคนข้างๆ ฟู่จาวหนิงสายตาของเขาฉาบไว้ด้วยความเย็นเยือก สีหน้าของชายหนุ่มพวกนั้นขาวซีดกันหมด ถอยออกไปหลายก้าวพร้อมกกันรู้จักกลัวแล้วหรือ? ก็ยังรู้จักกลัวอยู่นี่ เขาคิดว่าคนพวกนี้จะไม่สนอะไรกันแล้วเสียอีกขนาดเขาที่มีความรู้สึกแปลกประหลาดต่อตัวฟู่จาวหนิง มีความคุ้นเคยอย่างประหลาด เขาก็ยังไม่เคยคิดจะเข้าใกล้ฟู่จาวหนิงมากกว่านี้เลยแล้วคนพวกนี้คิดอะไรกันอยู่?ทีละคนสองคน พวกเขาคิดว่าฟู่จาวหนิงจะถูกพวกเขาแค่เข้าไปมอบสุราให้แล้วหวั่นไหวรึ? จะเกิดความรู้สึกอะไรขึ้นมาว่างั้น?น่าขำงานเลี้ยงร้อยไม้ผล มันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

ตอนที่ถังอู๋เจวี้ยนพูด ถังอู๋เยว่ก็ยืนอยู่ข้างกายเขา จ้องมองเขาอันที่จริงเขาก็ยังไม่รู้ ว่าที่แท้ในใจของพี่ชาย เขาจะมีประโยชน์มากแบบนี้ เขาไม่ใช่แค่ขยะที่อยู่เล่นแต่กับสัตว์พวกนั้น"ตอนนี้ที่ข้าพูดเรื่องพวกนี้กับพวกเจ้า เพราะอยากจะบอกพวกเจ้าว่า ข้าสองปีนี้ลงแรงไปมากกับโรคของอู๋เยว่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ดูดำดูดีเขาชิงถงเลย และเพราะมีอู๋เยว่อยู่ เขาชิงถงหลังจากนี้ก็จะยิ่งมีความหวังมากขึ้น"สายตาของถังอู๋เจวี้ยนกวาดผ่านคนในตระกูลเหล่านั้นไปน้ำเสียงของเขาเองก็เย็นลงมาไม่น้อย"เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า นี่กลับทำให้พวกเจ้าคิดว่า ข้ามีใจเห็นแก่ตัว ราวกับทอดทิ้งเขาชิงถงไปแล้ว ตอนนี้ข้าจะบอกพวกเจ้าอย่างชัดเจนอีกครั้งว่า เขาชิงถงนั้น เดิมทีเป็นของครอบครัวเรามาตั้งแต่แรก พวกเราต้องการเร้นจากโลกภายนอก ซึ่งครอบครัวตัดสินใจแล้ว หลังจากข่าวแพร่ออกไป ผู้อาวุโสของพวกเจ้าจึงรู้สึกว่าการติดตามพวกเราจึงจะเป็นทางออก""ดังนั้น พวกเขาเองก็ตัดสินใจที่จะพาครบอครัวญษติพี่น้องติดตามเรา ครอบครัวหนึ่งบอกต่ออีกครอบครัว ตระกูลหนึ่งนำพาอีกตระกูล พวกเจ้าถึงได้ติดตามพวกเราออกมา ภูเขาชิงถงแห่งนี้ เดิมทีเราเป็นคนค้นพบ เ