All Chapters of อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Chapter 2411 - Chapter 2416

พอกลไกดังขึ้น ทั้งหมดรอบๆ ก็เหมือนกำลังเปลี่ยนแปลงไปอันดับแรก พวกเขาเห็นว่ากำแพงด้านหลังเหล่านี้ไม่อยู่แล้ว ตอนที่มองไปทางพวกฟู่จิ้นเชินก็ไม่ใช่ความรู้สึกแปลกประหลาดเหมือนอยู่ห่างไกลนั่นแล้ว แต่มองเห็นได้จริงๆ แทน"เปิดแล้วหรือ?"จากมุมมองทางพวกฟู่จิ้นเชินจะเห็นได้ชัดเจนยิ่งกว่าที่แท้กำแพงล้อมเหล่านั้น เหมือนค่อยๆ โดนกัดกร่อนจากบนลงล่างหายไปทีละชุ่นๆหลังจากกำแพงล้อมหายไปจนหมด พวกเขาก็มองเห็นพวกฟู่จาวหนิงทั้งสามคนพวกเขายืนอยู่กลางพื้นที่ว่างผืนใหญ่ผืนหนึ่ง ที่นั่นเป็นทุ่งหญ้าเขียวขจี มีพุ่มดอกไม้ปลูกไว้ และตอนนี้พุ่มดอกไม้เหล่านั้นถูกปกคลุมไว้ด้วยหิมะและพื้นที่เล็กๆ ที่พวกเขาทั้งสามคนยืนอยู่ ก็มีเสาดำสนิทตั้งอยู่หลายต้นพอมองเข้าไปด้านหน้าอีก ก็เป็นประตูวังสีแดงตำหนักที่ยิ่งใหญ่ในที่สุดก็ปรากฏแก่สายตาพวกเขาอย่างแท้จริงกำแพงแดง บนกระเบื้องมีกองหิมะ"เห็นวังจักรพรรดิแล้ว!"ฟู่จาวเฟยประคองท่านปู่อยู่ ก็รู้สึกตื่นเต้นจนทนไม่ไหวขึ้นมา"สวยงามจริงๆ ยิ่งใหญ่อลังการมาก" ผู้เฒ่าฟู่มองตำหนักแห่งนี้ ก็รู้สึกตื่นเต้นจนเบ้าตาร้อนวูบวาบกำแพงวังสูงมาก ประตูวังเองก็หนาหนักวังจัก

พอเข้ามาในตำหนักเฉาหยาง ต่อให้ยังไม่ได้จุดเตาถ่าน พวกเขาก็สัมผัสได้ว่าอบอุ่นกว่าภายนอกมากพอควรโครงสร้างนี้จะต้องออกแบบมาอย่างดีแน่นอนหลังจากเห็นสถานการณ์ด้านในแล้ว พวกของฟู่จาวหนิงก็ถอยออกไปก่อน เหล่าองครักษ์จึงเข้าไปทำความสะอาดความเร็วของพวกเขาสูงมากพอหน้าต่างทั้งหมดเปิดออก หลังจากไล่กลิ่นฝุ่นจางลงไปแล้ว พอกลับเข้าไปใหม่ ตำหนักเฉาหยางก็กลับมาดูใหม่หมดจดอีกครั้งบนพื้นปูพรมหนาไว้ บนโต๊ะเก้าอี้เหล่านั้นก็มีเบาะรองด้วย"พระชายา ข้าน้อยตรวจสอบแล้ว โต๊ะเก้าอี้เหล่านี้ยังค่อนข้างแข็งแรง ยิ่งไปกว่านั้น ในเตาถ่านเหล่านี้ก็ยังมีถ่านอยู่ด้วย มันยังจุดได้ไหม?" หงจั๋วถามจั๋วซือหรานนางรู้ว่าฟู่จาวหนิงรู้มากกว่า ถ่านที่วางอยู่ที่นี่มานานขนาดนี้ยังสามารถจุดได้หรือไม่ เรื่องนี้นางไม่รู้ ไม่แน่ใจว่าจะเป็นพิษหรือเปล่าฟู่จาวหนิงให้พวกเขาอย่าเพิ่งปิดหน้าต่างสนิท"ลองจุดดูสักเล่มเถอะ"พวกเขาเองก็เอาสิ่งของมาด้วยไม่น้อย เทียนที่อยู่ในโคมเองก็จุดขึ้นมาแล้วพอแสงสว่างขึ้น ในตำหนักก็ดูตระการตาสง่างามขึ้นมาฟู่จาวหนิงถูกพวกเขาประคองไปนั่งที่เก้าอี้ เฝิ่นซิงหยิบหมอนสี่เหลี่ยมมารองให้นาง จากนั้

ตอนนี้มีแสงจันทร์อ่อนๆแสงจันทร์ส่องมาบนหิมะทับถมพวกนี้ สะท้อนแสงขาวบริสุทธิ์ออกมา แต่โคมไฟสองสามดวงที่แขวนอยู่นอกตำหนัก มุมและขอบเขตของแสงที่ส่องออกมาก็สอดรับกันพอดิบพอดี"โคมที่แขวนอยู่นอกวังเสียไปแล้ว แต่พวกเราก็เอาโคมวังมาด้วย" เซียวหลันยวนบอกกับฟู่จาวหนิง "สถานที่นี้ล้วนมีจุดแข็งแรงที่จะแขวนโคมได้""สวยจริงๆ เดี๋ยวถ้าโคมไฟวังทั้งตำหนักสว่างขึ้น ต้องสวยมากแน่นอน"ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าตำหนักหลังนี้มหัศจรรย์มาก ต่อให้จะว่างเปล่ามานาน ไม่มีคนอาศัยอยู่ช้านาน แต่ก็ไม่มีความรู้สึกรกร้างอ้างว้างเลยเพียงแค่ไร้ผู้คนและเงียบสงบ ราวกับกำลังรอคอยความรุ่งโรจน์ที่จะกลับมาอีกครั้งอยู่เงียบๆ ในสายธารแห่งกาลเวลาหากมันถูกทิ้งจนรกร้าง เช่นนั้นพวกเขาคงไม่มีทางจัดการเก็บกวาดตำหนักฝูกวงนี้ออกมาได้ในเวลาสั้นๆ แน่แม้จะบอกว่ามีคนเกือบร้อยเข้าเก็บกวาดพร้อมกัน แต่ตำหนักที่แกะสลักลวดลายวิจิตรงดงามทุกซอกมุม การจะทำความสะอาดให้หมดถือว่าเป็นงานใหญ่เลยทีเดียว"พวกเราจะเฝ้ารอถึงวันนั้น" เซียวหลันยวนเองก็คาดหวังด้วยสิ่งที่คิดอยู่ในหัวเขาคือ หลังจากนี้เขากับลูกของจาวหนิงจะวิ่งไล่หยอกล้อกันและเติบโตขึ้นในต