All Chapters of อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Chapter 2501 - Chapter 2510

"เจ้าลัทธิ พวกเรามีคนมากขนาดนี้ อ๋องเจวี้ยนจะมีกันสักกี่คนเชียว? เขาเป็นอ๋องเจวี้ยนที่แคว้นเจา แต่จักรพรรดิเจาก็เอาแต่กันท่าเขามาตลอด เดิมทีก็ไม่มีอำนาจการทหารอยู่แล้ว ตอนนี้เขาอยู่ต่อในแคว้นเจาไม่ได้ ถูกบีบให้มายังตงฉิง ข้างกายอย่างมากก็พาคนมาได้หลักร้อยเท่านั้น"ผู้คุมกฎถูยังไม่ได้ออกไปดูสถานการณ์ด้านนอก ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าคนที่มาทั้งหมดมีจำนวนเท่าไรตอนนี้เขาอยากจะสังหารเซียวหลันยวนเพียงเท่านั้น"ไร้สาระ!"ผู้คุมกฎอีกคนหนึ่งตัดบทผู้คุมกฎถูอย่างไม่พอใจ"เจ้าเข้าใจตัวอ๋องเจวี้ยนผิดหรือเปล่า?"ผู้คุมกฎจูโกรธจัดจนแทบขาดสติ เขาได้ยินเสียงต่อสู้ภายนอกจนใจคอไม่ค่อยดีขึ้นมาหน่อยๆ แล้ววิชายุทธ์ของผู้คุมกฎจูแน่นอนว่าไม่เลวนัก ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเลี้ยงงูพิษไว้สองตัว และยังมีกู่พิษอยู่อีกหลายตัว พิษเหล่านี้ของเขาในลัทธิเทพทำลายล้างจัดว่าอยู่ในแนวหน้าได้อยู่แต่ว่า ผู้คุมกฎจูกลับรักตัวกลัวตายเอามากๆเขารู้สึกมาตลอด ว่าคนบางคนถ้าไม่ต้องไปแหยมได้ก็อย่าเข้าไปยุ่ง เช่นนี้จะได้มีชีวิตยืนยาวไปอีกหน่อยต่อให้เป็นอ๋องเจวี้ยนจากแคว้นเจา แต่ก่อนเขารู้สึกว่า คนผู้นี้ภายใต้สถานการณ์ที่เสด็จแม

เจ้าลัทธิเทพทำลายล้างรู้สึกมาตลอด ว่าลัทธิเทพทำลายล้างถ้าจะพัฒนาต่อไป จะมีคนแค่นี้ไม่ได้จะต้องไม่ปล่อยให้มีแต่พวกที่ก่ออาชญากรรม ทำสิ่งที่ตรงข้ามกับลัทธิมาร่วมกับพวกเขาอีกแล้วก็ไม่ควรจะพึ่งพาแต่การใช้พิษกับการฆ่าฟันอย่างเดียวอีกต่อไปพวกเขายังต้องดึงดูดคนดีๆ เข้ามาให้มากขึ้น ยิ่งไปกว่านั้นยังต้องมีความสามารถที่ถูกทำนองคลองธรรมด้วย จึงจะสามารถปรับทิศทางหลักของลัทธิเทพทำลายล้างให้ดีและก้าวไปได้ไกลกว่าเดิมไม่แน่ว่าพอมีคนเหล่านั้นอยู่ ลัทธิเทพทำลายล้างของพวกเขาหลังจากนี้อาจฟอกตัวเองให้ขาวสะอาดขึ้น แล้วเป็นที่ยอมรับจากฝ่ายธรรมะก็ได้"ฟู่จาวหนิงก็ไม่ต้องพูดแล้ว" เจ้าลัทธิเทพทำลายล้างเอ่ยขึ้น "ข้ารู้สึกสนใจในตัวนางอยู่ตลอด ยิ่งไปกว่านั้น หลายวันก่อนหน้านี้ยังได้ข่าวจากทางแคว้นหมิ่นมาด้วย"เขาชะงักไปเล็กน้อยจึงพูดต่อว่า "แคว้นหมิ่นทางนั้น แสดงความจริงใจอย่างยิ่งออกมา คิดจะเชิญฟู่จาวหนิงไปที่แคว้นหมิ่น ขนาดที่ว่าเสนอตำแหน่งพระชายาองค์รัชทายาทให้กับนาง บอกว่าขอแค่นางอยากไป ต่อให้นางจะแต่งงานแล้วก็ตาม ถ้าหากหย่าขาดจากอ๋องเจวี้ยน ตำแหน่งชายาองค์รัชทายาทก็จะยกให้กับนาง"คำพูดนี้ ทำให้พวกผ

เงาคนด้านนอกกลุ่มนั้น สังหารกันจนประกายดาบสาดส่องไปทั่วพวกของผู้คุมกฎจูยืนดูอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง ก็เห็นคนหลายคนล้มลงไปแล้วและมีเสียงกรีดร้องดังลอดเข้ามาเป็นระยะ"ผู้คุมกฎ ที่ล้มลงไปคงไม่ใช่คนของพวกเราหรอกใช่ไหม?"ข้างๆ มีคนที่ได้ยินเสียงกรีดร้องเหล่านี้ รู้สึกหวาดหวั่นในใจขึ้นมาลัทธิเทพทำลายล้าง นอกจากบนภูเขาเหมืองแล้ว ยังมีกลุ่มเล็กๆ ที่เจ้าลัทธิฝั่งขวาพาเข้าไปในภูเขาด้วย ที่เหลือถ้าไม่ได้อยู่ในเมืองอวิ๋นจิง ก็อยู่กันบนเขาจำนงเทพแล้วที่สำคัญที่สุดก็คือบนเขาจำนงเทพนี้ดังนั้น ที่นี่คือที่ตั้งกำลังหลักของพวกเขาถ้าหากที่ตายไปล้วนเป็นคนของพวกเขา เช่นนั้นไม่ใช่อธิบายได้ว่า อ๋องเจวี้ยนพาคนเข้ามาจำนวนมากจริงๆ หรือ?"ผู้คุมกฎ เจ้าลัทธิให้พวกเราออกไปสู้ รู้สึกเหมือนให้พวกเราออกไปตายเปล่าอยู่นะ""นั่นสิ ผู้คุมกฎ เดิมทีก็ไม่ใช่พวกเราด้วยที่ไปยั่วโมโหอ๋องเจวี้ยน เจ้าลัทธิฝั่งซ้ายกับผู้คุมกฎถูพวกนั้นต่างหาก ที่หลายปีนี้คอยแต่จะต่อต้านอ๋องเจวี้ยนอยู่ตลอด อีกอย่าง เมื่อก่อนที่วางยาพิษอ๋องเจวี้ยน ก็เป็นคำสั่งของเจ้าลัทธิ แต่ตอนนี้พวกเขากลับให้พวกเราเข้าไปสู้กับอ๋องเจวี้ยนเนี่ยนะ มันยุต

อาจจะเพราะคนลัทธิเทพทำลายล้างเหล่านี้เห็นถังอู๋เจวี้ยนนำคนไปทำลายค่ายกล จึงร้อนรนกันขึ้นมาดังนั้นครั้งนี้วิธีการต่อสู้ของพวกเขาจึงดุเดือดยิ่งขึ้นก่อนหน้านี้ค่อนข้างเน้นไปที่ป้องกัน แค่อยากจะเอาชีวิตรอดจากเงื้อมมือของเซียวหลันยวน แต่ตอนนี้มีคนจำนวนมากที่ดูเหมือนจะไม่กลัวตายแล้ว พิษพวกนั้นก็ไม่คิดจะเก็บเอาไว้อีก ทั้งสาดทั้งพ่นทั้งโยน สารพัดสารเพวิธีพวกของชิงอีก็ถูกคนวิธีโจมตีของพวกลัทธิเทพทำลายล้างเหล่านี้ทำเอาตกตะลึงไปร้ายกาจจริงๆ พิษสารพัดชนิดแบบนี้รอบๆ เห็นแค่ควันพิษผงพิษหลากสีสันยิ่งไปกว่านั้นที่น่าตลกกว่าก็คือ พวกเขาบางส่วนยังติดพิษของพวกเดียวกันด้วย จากนั้นก็ต้องมาแลกเปลี่ยนยาถอนพิษกันพอเห็นสภาพนี้ของพวกเขา พวกของสืออีก็รู้สึกน่าขันสุดๆ"นี่เล่นอะไรกันน่ะ!"พวกเขาล้วนปิดปากปิดจมูกกัน กระบี่ในมือตวัดแสงเย็นราวเกล็ดคะนิ้งพุ่งเข้าสังหารพวกเขาอย่างไร้ความปรานีเซียวหลันยวนกลับรู้สึกว่า คนเหล่านี้ไม่ใช่สาวกศูนย์กลางของลัทธิเทพทำลายล้างแล้วคนพวกนั้นล่ะ? ไม่น่าจะมีแค่มดปลวกพวกนี้นี่?"ถังอู๋เจวี้ยน ต้องทำลายกลไกให้ไว ข้าจะช่วยเจ้าผ่านไป"เซียวหลันยวนส่งกระแสเสียงกับถั

คนตระกูลถังเหล่านี้ พอเลิกแขนเสื้อขึ้น บนแขนก็ล้วนเป็นเช่นนี้มีคนกระทั่งหนักหน่อย ผิวหนังเน่าเปื่อยไปแล้ว ต่อให้พันผ้าไว้ ก็ยังมีน้ำหนองซึมออกมามีคนถึงกับร้องไห้พูดว่า "เจ้าพวกนี้อยู่ในร่างกาย ไม่ว่าจะทำให้อาเจียนยังไง กรอกยาน้ำลงไปยังไง ก็สำรอกออกมาไม่ได้ ทั้งที่เห็นมันคลานอยู่ในส่วนต่างๆ ของร่างกายแท้ๆ แต่จะทำยังไงก็ขุดมันออกมาไม่ได้"พวกเขาพูดพลางตัวสั่นระริกขึ้นมา คิดถึงเรื่องที่คนในตระกูลเคยทำแบบนี้มาก่อน สถานการณ์ตอนนั้นทำให้พวกเขาแค่นึกถึงก็ล้วนเก็บไปฝันร้ายกันเลยทีเดียว"ข้ามีพี่คนนึง เขาอยากลองดูว่าจะดึงแมลงกู่นี่ออกมาได้หรือไม่ แต่ไม่ว่าจะขุดจะล้วงยังไงก็ล้วงไม่ถึง ที่ที่เห็นว่ามันอยู่ที่แขนนี่เอง พอใช้เชือกพันหัวท้ายท่อนแขนไว้จนแน่น ก็ยังขังหนอนกู่พวกนี้ไว้ตรงกลางไม่ได้ พอใช้มีดคว้านลงไป พวกมันก็มุดเข้ากระดูกไปในพริบตา ความเจ็บปวดที่มุดเข้ากระดูกนั้น ใครก็ทานทนไว้ไม่ได้""พอคว้านลงไปอีกก็ยังไม่เจอ แต่ก็ยังอยากจะคว้านต่อลงไปอย่างประหลาด จนกระทั่ง... ท่อนแขนทั้งท่อนพังยับเยิน หนอนกู่ก็เจาะเข้าไปยังตำแหน่งหัวใจ กัดคนจนตาย ความตายนั้นเป็นการตายที่หัวใจถูกกัดกิน เป็นความตา