All Chapters of อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Chapter 2481 - Chapter 2490

โจวรุ่ยยังไม่เคยพบพระชายาคนนี้ แต่ก็ได้ยินชื่อพระชายามาแล้วหลายครั้งเขารู้สึกอยากรู้อยากเห็นอย่างมากต่อพระชายาอ๋องเจวี้ยนแต่ว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาอยากรู้อยากเห็นได้เดิมทีเขากังวลกลไกกับยาพิษในจวนว่าการมาก แต่พอเห็นพวกของอ๋องเจวี้ยนแฝงเข้าไปในจวนว่าการอย่างรวดเร็ว จัดการรื้อถอนกลไกแรกออกอย่างรวดเร็ว เขาก็มั่นใจขึ้นมาทันทีดูท่าจะไม่มีปัญหาอะไร!คนของอ๋องเจวี้ยน ร้ายกาจจริงๆ"กลิ่นหอมนี้ผิดปกติอยู่หน่อยๆ"จงเจี้ยนเดินมาด้านหน้า พอลมวูบหนึ่งพัดเข้ามา ก็ได้กลิ่นหอมดอกไม้ขึ้นทันทีกลิ่นจางๆโจวรุ่ยรู้สึกว่ากลิ่นนี้ไม่ได้แปลกตรงไหน เพราะเป็นกลิ่นดอกไม้ที่จาง มากด้านหลังจวนว่าการเองก็มีต้นดอกไม้อยู่หลายต้น แล้วตอนนี้ก็เป็นช่วงที่ดอกเหมยบานสะพรั่งด้วยแต่จงเจี้ยนก็ให้พวกเขากินยาลูกกลอนลงไปกันคนละหนึ่งเม็ดทั้งหมดต่อมาโจวรุ่ยจึงได้รู้ว่า กลิ่นดอกไม้นี้คือผงคลายเส้นเอ็นที่ร้ายกาจมากถ้ามีคนเข้ามาแล้วเข้าไปมากหน่อย จะทำให้หมดเรี่ยวแรง แม้แต่เดินก้าวสองก้าวก็ยังไม่ไหว แต่จะล้มคว่ำไปตรงนั้นเลยแล้วถ้ากินยาถอนพิษไม่ทันเวลา สามวันให้หลังก็ช่วยไม่ได้แล้ว จะไร้เรี่ยวแรงไปตลอด

การช่วยจางลี่เฉิงออกมา เป็นสิ่งที่เซียวหลันยวนรู้สึกว่าถูกต้องอย่างยิ่งเพราะจางลี่เฉิงคุ้นเคยกับเมืองอวิ๋นจิงกับเขาจำนงเทพมากเขาเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงและรอบคอบมาก ยิ่งไปกว่านั้นยังชอบอ่านหนังสือ หนังสือที่หลงเหลืออยู่ในเมืองเขาอ่านมาแล้วแทบทั้งหมดนี่เป็นคนที่ความจำดีมากคนหนึ่งยิ่งไปกว่านั้นยังมีพลังในการลงมือทำแข็งแกร่งมากด้วยตั้งแต่อายุสิบห้า จางลี่เฉิงเป็นคนที่ติดตามจอมยุทธ์กลุ่มหนึ่งออกไปค้นหาเมืองและชุมชนอื่นๆอันที่จริงพวกเขาก็เคยไปยังชุมชนกับเมืองที่เหลืออยู่บางส่วน ต่อให้จะไม่เจอกับประชาชนที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็จะช่วยกู้สิ่งของบางอย่างกลับมาจางลี่เฉิงยังจัดตั้งพิพิธภัณธ์ประวัติศาสต์ตงฉิงขึ้นในเมืองอวิ๋นจิงอีกด้วย โดยจัดแสดงสิ่งของที่เหลืออยู่เพียงหนึ่งถึงสองชิ้น รวมถึงหนังสือเก่าที่ชำรุด และเครื่องประดับต่างๆ เอาไว้ในพิพิธภัณฑ์แห่งนั้นกระทั่งว่า เขายังรวบรวมคนบางกลุ่มขึ้นมา เพื่อศึกษาประวัติศาสตร์เก่าแก่ของตงฉิงโดยเฉพาะสำนักศึกษาในเมือง ก็เปิดสอนวิชาต่างๆ มากมาย รวมถึงวิชาช่างฝีมือสำหรับการฟื้นฟูวัตถุโบราณและสิ่งของต่างๆ ด้วยดังนั้น จางลี่เฉิงจึงมีบารมีอย่าง

ฟู่จาวเฟยไม่รู้ว่าทูตเทพเหยี่ยวอะไรนั่นช่วยกลับมาจากที่ไหน"แต่ว่า คนคนนั้นเป็นทูตเทพเหยี่ยวได้สองปีก็ป่วยตายไป ต่อมาทุกคนล้วนบอกว่าอัปมงคล เทพเหยี่ยวน่าจะไม่ชอบเขา แล้วจึงทำการเลือกใหม่อีกคน"เซียวหลันยวนขมวดคิ้ว"เสี่ยวเฟย เจ้าคิดจะบอกว่า เจ้าลัทธิเทพทำลายล้างอาจจะเป็นผู้รับใช้เทพเหยี่ยวคนนั้นของพวกเจ้าก่อนหน้านี้หรือ?"ฟู่จาวเฟยกลับส่ายศีรษะ"ไม่ใช่ขอรับ พี่เขย ข้าอยากจะบอกว่า เงื่อนไขการคัดเลือกผู้รับใช้เทพเหยี่ยวนั้นมีอยู่สองข้อ ที่คนภายนอกอาจมองว่าแปลกประหลาดมาก หากผ่านสองข้อนี้ไปได้ คนคนนั้นก็คงจะมีพรสวรรค์อยู่บ้าง""สองข้อไหน?" ถังอู๋เจวี้ยนรู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา"ข้อหนึ่งคือไม่กลัวพิษแต่กำเนิด"ตอนที่ฟู่จาวเฟยพูดขึ้นมาก็รู้สึกอิจฉาอย่างมาก"อีกข้อหนึ่งคือไม่กลัวอุณหภูมิร้อนสูง พวกเราตอนนั้นยังเด็กจึงไม่ค่อยเชื่อ ยังมีเด็กบางคนซุกซน อยากไปทดลองดูว่าจริงหรือไม่ ดังนั้นจึงแอบไปวางยาพวกเขา""มีหญ้าพิษ และหนอนผีเสื้อมีพิษบางส่วน คนทั่วไปถ้าถูกหนอนคลานไปบนผิวหนัง ผิวก็จะเกิดตุ่มพองน้ำเรียงเป็นแนว และจะแดงบวม เน่าเปื่อยได้ง่ายมาก""แต่ว่าข้าเห็นผู้รับใช้เทพเหยี่ยวโดนห

สามวันต่อมาอากาศเย็น มีหมอกบนเขาจำนงเทพตั้งแต่ช่วงกลางคืนจนถึงเช้าตรู่ ถูกปกคลุมด้วยเมฆหมอกบางๆ จนดูเต็มไปด้วยกลิ่นอายของเซียนในเมืองอวิ๋นจิงมีคนบอกเวลายามด้วยตอนยามห้า คนบอกเวลายามพอตีเคาะกลองยาม เตรียมจะกลับไปนอนหลับ ก็รู้สึกว่าด้านหลังมีลมอะไรพัดผ่านไปเขาหมุนตัวไปดู ก็ไม่มีอะไรแต่ว่า ข้างๆ ก็เป็นหอระฆังแห่งหนึ่งของเมืองอวิ๋นจิงพอดีบนหอระฆังแต่ก่อนจะมีข้าราชการคอยเฝ้าอยู่ตลอด คนของลัทธิเทพทำลายล้างก็เข้ามาสับเปลี่ยนข้าราชการพวกนี้ออกไปที่นี่สามารถมองเห็นถนนใหญ่บริเวณประตูเมืองได้ตลอดเส้นทาง พอมีอะไรเคลื่อนไหวก็จะเห็นได้หมดคนของลัทธิเทพทำลายล้างไร้เหตุผล แม้จะไม่ฆ่าคนส่งเดช แต่บางครั้งก็ยังมีการทุบตีเตะต่อย หรือเหยียดหยามเข้ามา แล้วยังใช้พวกพิษที่ทำให้เกิดตุ่มพุพองบนหน้าหรือทำให้คันขึ้นมาเหมือนกันคนบอกเวลายามตอนที่เดินผ่านหอระฆังแห่งนี้ก็หวาดระแวงหลังจากผ่านมาจึงถอนใจโล่งแต่เมื่อครู่ที่มีลมพัดผ่านไป เขารู้สึกไปเองหรือ?เขาเหลือบมองไปทางหอระฆัง ตัวสั่นขึ้นมา รู้สึกว่าไม่ควรไปยุ่งเรื่องคนอื่นต่อให้ไม่ใช่ลมแล้วทำไมกัน?คนบอกเวลายามรีบออกไปและเขาก็ไม่รู้เลย ว

จงเจี้ยนพาจางลี่เฉิงวิ่งไปตามที่ต่างๆ ในเมือง ล่อคนต่างๆ ออกมาจางลี่เฉิงเป็นเหมือนแผนที่เดินได้เลยจริงๆ เขาคุ้นเคยกับเมืองอวิ๋นจิงอย่างมาก เคยเดินผ่านตรอกเล็กซอกซอยทุกสาย แล้วยังเข้าใจการจัดวางเป็นอย่างดีมีเขานำทาง คนมากมายที่ตามมา ก็ยังตามจงเจี้ยนไม่ทัน"ใต้เท้าจง ยาถอนพิษที่พระชายาของพวกท่านให้มานี่ร้ายกาจมากเลย"ตอนที่พอผ่อนลมหายใจได้ จางลี่เฉิงก็ตบผงพิษที่ติดอยู่บนเสื้อเบาๆ แล้วจึงถอนหายใจออกมาถ้าเป็นคนอื่น ตอนนี้คงจะถูกพิษของลัทธิเทพทำลายล้างเล่นงานไปแล้วถึงอย่างไรพวกเขาก็ไล่ตามมาอย่างกระชั้นชิด ทั้งยังระดมอาวุธลับกับยาพิษใส่พวกเขาไม่หยุดบนตัวพวกเขา ติดผงพิษมาไม่น้อยเลยระหว่างทางยังเจอกับซุ่มโจมตีอีกหลายครั้ง พิษของอีกฝ่ายก็ถูกโยนเข้ามาหลากหลายรูปแบบแต่ว่า จงเจี้ยนที่พาเขา ไม่สนใจพิษพวกนั้นเลย เลี่ยงได้ก็เลี่ยง ถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็ฝ่าเข้าไปตรงๆตอนแรก จางลี่เฉิงคิดว่าพวกเขาจะติดพิษ หลังจากผ่านไปพักหนึ่ง เขาจึงรู้สึกว่า สิบชนิดก็น่าจะโดนสักอย่างสองอย่าง จนถึงตอนนี้ เขากลับเหลือแต่แค่ความตกตะลึงเพราะพวกเขาตอนนี้ยังคงมีชีวิตชีวา ไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยมิน่า จงเจี้ย