ถ้าตอบกลับคำพูดของอีกฝ่าย คุณจะตกลงไปในวงจรที่ถามคำตอบคำเธอไม่ควรที่จะตอบคำถามเขาโหลวฉางเยว่เปิดหัวเรื่อง “มีประธานซิ่วจัดการ นายน้อยซูและประธานจินคงไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันขอตัวก่อน”ท่าทางของเธอนิ่งมากราวกับกำลังปฏิบัติกับคนที่ไม่คุ้นเคยเหวินเหยียนโจวมองเธอด้วยสายตาไร้ความปรานี หลังจากที่เธอพึ่งก้าวเท้ากลับไปสองเก้านั้นจึงเอ่ยปากไปว่า “เรื่องมันก็ผ่านไปสัปดาห์หนึ่งแล้ว ยังไม่หายอีกเหรอ?”โหลวฉางเยว่ผงะและรู้แจ้งทันที เขาคงคิดว่าวันนั้นที่เธออยู่ในโรงพยาบาลแล้วโดนกล่าวหา ถึงได้โมโหแล้วระบายอารมณ์ออกาแบบนั้น เมื่อเวลาผ่านไปเธอก็จะเย็นลงเองอันที่จริงภายหลังเธอได้ มองย้อนกลับไป ฉันยังรู้สึกว่าอารมณ์ของตัวเองวู่วามจนเกินไป ระบายความคับข้องใจทั้งหมดที่เธอได้รับจากเขาในคราวเดียว ในสายตาของเขา คงเป็นเหมือนตัวตลกโหลวฉางเยว่ไม่รู้จะพูดอะไร เธอลาออกแล้ว พูดได้เลยว่าพวกเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว เธอไม่มีความจำเป็นที่จะต้องสังเกตุอารมณ์ของเขาเหมือนอย่างเมื่อก่อนเธอไม่หันกลับไป แต่เดินหน้าต่อไปเหวินเหยียนโจวมองดูแผ่นหลังของเธอที่เดินโซเซ การแสดงออกที่เหมือนเดิมแต่ดูเหมือนจะเย็นชามาก

โหลวฉางเยว่ถือแก้วเหล้าขึ้นมา แก้วหนึ่งดื่มกริบเดียว หลังจากที่ดื่มหมด แล้วสามแก้วก็คว่ำแก้วเหล้าลงกับโต๊ะเธอหัวเราะ “ดื่มแล้ว หลังจากนี้นายน้อยซูจะมีแต่โชคลาภในเส้นทางที่ถูกต้อง วันนี้มีธุระด่วนจึงไม่สามารถอยู่ร่วมสนุกกับทุกคนได้ ขอโทษด้วยนะคะ”ดวงตาของเหวินเหยียนโจวจ้องเขม็ง โหลวฉางเยว่หันหลังกลับและจากไปเธอดื่มไว พูดคล่องแถมยังเดินเร็วอีกด้วย ทุกคนต่างไม่ทันตอบสนอง จึงไม่ได้รั้งเธอไว้ พอเธอเดินออกไปสักพักจึงพึมพำ ว่าน่าเบื่อโหลวฉางเยว่ก็น่าเบื่อแบบนี้แหละเธอตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก แบบนั้น ไม่ดื่มเหล้า ก็ออกมาจากห้องไม่ได้ แค่สามแก้วเอง ดื่มแล้วก็ จัดการปัญหาได้ แถมไม่รบกวน การตามหาเฉียวซีซีอีกด้วย ทำไมถึงจะไม่ดื่มล่ะ?การต่อต้านถือว่ามี ความหยิ่งทรนง แต่ความหยิ่งทรนงที่ใช้ในทางผิด แก้ไขปัญหาอะไรไม่ได้เลย เป็นเพียงเพิ่มความสนุกในแวดวงของเหล่าคุณชาย เท่านั้นโหลวฉางเยว่ไม่อยากคิดถึงเหตุผลที่เหวินเหยียนโจวให้เธอดื่มเหล้า หลังจากที่เธอจากไป เหวินเหยียนโจวก็ดับบุหรี่ของเขาและมองดูผู้คนที่กำลังรินเหล้าคนพวกนั้นต่างพากันสงสัย “…พี่โจวเป็นอะไรไป?”ซิ่วอวี้ที่นั่งข้าง ๆ เอ่ยขึ้

พอเซ็นชื่อเสร็จ มือข้างหนึ่งของโหลวฉางเยว่ถือสัญญาเอาไว้และอีกข้างหนึ่งก็ประคองเฉียวซีซีเอาไว้อย่างโซเซแล้วเดินตามซูหยุนออกไปจากห้องซูหยุนมองสอดส่องทั้งซ้ายขวาอย่างระวัง พอไม่เจอเหวินเหยียนโจวจึงแอบหันกลับไปถามว่า “คุณกับเพื่อนคุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” “ไม่เป็นไรค่ะ เมื่อครู่ขอบคุณนายน้อยซูนะคะ” โหลวฉางเยว่ขอบคุณอย่างจริงใจ ถึงแม้จะให้ดื่มสองแก้วสุดท้ายอีกเธอก็ยังดื่มต่อไหว แต่จะต้องทรมานมากแน่ ซูหยุนเข้ามาช่วยเธอเอาไว้แท้ๆนี่เป็นครั้งแรกที่โหลวฉางเยว่มองซูหยุนด้วยสายตาที่จริงใจเช่นนี้ แม้ว่าจะเคอะเขินบ้างแต่ยิ้มเห็นฟัน “ไม่ต้องเกรงใจ ๆ ขอแค่คุณพิจารณาที่จะมาทำงานกับผมก็พอครับ”โหลวฉางเยว่แสดงออกถึงความเป็นไปได้หลังจากที่ปฏิเสธข้อเสนอของซูหยุนที่จะให้คนส่งพวกเธอกลับ โหลวฉางเยว่ก็ประคองเฉียวซีซีและกลับก่อนซูหยุนรู้สึกพอใจกับการที่ได้ช่วยเหลือและได้รับคำขอบคุณและเดินกลับเข้าไปในห้องด้วยความสุขเห็นเหวินเหยียนโจวนั่งอยู่ตรงนั้น เขาพึมพำว่า “พี่โจวครับ เมื่อกี้ผลักผมทำไม?”เหวินเหยียนโจวมองเขาอย่างเป็นกลางซูหยุนหัวเราะอย่างสาแก่ใจ “แต่ไม่เป็นไรหรอก ผมได้เป็นอัศวินขี่ม้าขาวไปช่ว

คนขับรู้กฎของเหวินเหยียนโจว ดังนั้นเขาจึงกดหน้าต่างขึ้นอย่างใจเย็นเพื่อไม่ให้ทั้งสองคนที่นั่งเบาะหลังได้ยินโหลวฉางเยว่ชักมือกลับถอยห่างพูดอย่างห่างเหิน “จะรบกวนประธานเหวินได้อย่างไรกันล่ะคะ”ท่าทีของเหวินเหยียนโจวดูไม่ค่อยแยแส “เธอรบกวนฉันยังน้อยไปอีกเหรอ??”โหลวฉางเยว่ไม่คิดว่าเธอจะรบกวนเขาตรงไหน ไม่สามารถโต้เถียงกับเขาได้ในตอนนี้ “ความสัมพันธ์ของพวกเราในตอนนี้ไม่ค่อยเหมาะนะคะ”เหวินเหยียนโจวเยาะเย้ย “พวกเราเกี่ยวอะไรกัน?”ตอนนี้โหลวฉางเยว่รู้สึกเหนื่อยมาก แถมไป๋โหยวไม่ต้องการให้เธอเผชิญหน้ากับเหวินเหยียนโจวและเธอก็ไม่อยากเผชิญหน้ากับเหวินเหยียนโจวเช่นกันเธอรู้สึกหายใจไม่ออกเมื่ออยู่ในพื้นที่เดียวกันกับเขาเธอพูดว่า “ประธานเหวิน ฉันยังอยากอ้วกอยู่ค่ะ ไม่อยากนั่งรถแล้ว ตรงนี้ห่างจากที่พักนิดเดียวเอง ฉันเดินไปเองก็ได้แล้วค่ะ ถ้าพวกคุณสะดวกก็ช่วยไปส่งซีซีถึงทางเข้าหน้าคอนโดด้วยนะคะ”เหวินเหยียนโจวไม่รู้ว่าจะเกลี้ยกล่อมอย่างไรและเขาเองก็ไม่ได้มีความอดทนมากนัก “จะขึ้นไม่ขึ้นรถ?”“ฉันไม่อยากนั่งรถจริงๆ ค่ะ”เหวินเหยียนโจวถามแค่นั้นก็หันหลังกลับไปขึ้นรถแล้วสั่งให้คนขับออกรถเฉีย

หลังจากที่เติมน้ำเกลือเสร็จ พยาบาลก็มาถอดเข็มออกให้โหลวฉางเยว่ จากนั้นก็หยิบมือถือขึ้นมาตอบกลับข้อความไลน์ ของเฉียวซีซีเพื่อถามเธอว่าตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้างเฉียวซีซีไปทำงาน เป็นเรื่องยากที่คนทำงานจะลางานได้โหลวฉางเยว่ตอบกลับไปว่าตัวเองไม่เป็นอะไรแล้ว เตรียมตัวกลับบ้านได้ แต่จริงๆ เธออยากจะหลับต่ออีกสักหน่อยพยาบาลไม่ได้เร่งรีบเธอจึงหลับตาลงหลับถึงตอนกลางวันจากนั้นเธอก็ได้รับสายโทรศัพท์ “ใครคะ?”คนปลายสายไม่พอใจอย่างมาก “ฉางเยว่ ผมเอง ทำไมโทรไปกี่ทีก็ถามตลอดเลยว่าผมเป็นใคร คุณไม่ได้บันทึกเบอร์ผมไว้เหรอครับ?”“นายน้อยซูเหรอคะ?”“ก็ใช่น่ะสิ!”โหลวฉางเยว่พูด “ขอโทษค่ะนายน้อยซูที่ไม่ทันได้กดบันทึก”“เห้อ ไม่เป็นไร! ผมไม่ใช่คนคิดมากอะไร ขอแค่คุณไม่ลืมกลับไปกดบันทึกก็พอแล้วครับ” ซูหยุนให้ความสนใจในตัวของโหลวฉางเยว่มาก “ใช่ครับ ไลน์ของผมก็คือเบอร์นี้เลยนะ คุณกดบันทึกไปได้เลย ถ้าวันไหนเบื่อ ๆ ก็ส่งข้อความมาคุยกันได้”โหลวฉางเยว่ “ได้ค่ะ นายน้อยซูมีธุระอะไรรึเปล่าคะ?”“ก็ไม่ได้มีอะไร แค่นึกถึงที่คุณดื่มหนักเมื่อคืน แค่เป็นห่วงว่าคุณยังอาการหนักอยู่ไหม?”“ไม่หนักค่ะ ไม่เป็นไรเลย ขอบ