บทที่ 25

พอเซ็นชื่อเสร็จ มือข้างหนึ่งของโหลวฉางเยว่ถือสัญญาเอาไว้และอีกข้างหนึ่งก็ประคองเฉียวซีซีเอาไว้อย่างโซเซแล้วเดินตามซูหยุนออกไปจากห้อง

ซูหยุนมองสอดส่องทั้งซ้ายขวาอย่างระวัง พอไม่เจอเหวินเหยียนโจวจึงแอบหันกลับไปถามว่า “คุณกับเพื่อนคุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไรค่ะ เมื่อครู่ขอบคุณนายน้อยซูนะคะ” โหลวฉางเยว่ขอบคุณอย่างจริงใจ ถึงแม้จะให้ดื่มสองแก้วสุดท้ายอีกเธอก็ยังดื่มต่อไหว แต่จะต้องทรมานมากแน่ ซูหยุนเข้ามาช่วยเธอเอาไว้แท้ๆ

นี่เป็นครั้งแรกที่โหลวฉางเยว่มองซูหยุนด้วยสายตาที่จริงใจเช่นนี้ แม้ว่าจะเคอะเขินบ้างแต่ยิ้มเห็นฟัน “ไม่ต้องเกรงใจ ๆ ขอแค่คุณพิจารณาที่จะมาทำงานกับผมก็พอครับ”

โหลวฉางเยว่แสดงออกถึงความเป็นไปได้

หลังจากที่ปฏิเสธข้อเสนอของซูหยุนที่จะให้คนส่งพวกเธอกลับ โหลวฉางเยว่ก็ประคองเฉียวซีซีและกลับก่อน

ซูหยุนรู้สึกพอใจกับการที่ได้ช่วยเหลือและได้รับคำขอบคุณและเดินกลับเข้าไปในห้องด้วยความสุข

เห็นเหวินเหยียนโจวนั่งอยู่ตรงนั้น เขาพึมพำว่า “พี่โจวครับ เมื่อกี้ผลักผมทำไม?”

เหวินเหยียนโจวมองเขาอย่างเป็นกลาง

ซูหยุนหัวเราะอย่างสาแก่ใจ “แต่ไม่เป็นไรหรอก ผมได้เป็นอัศวินขี่ม้าขาวไปช่ว