วันรุ่งขึ้น โหลวฉางเยว่ได้ติดตามเหวินเหยียนโจว เพื่อตามมิสเตอร์สมิธคนเมื่อวานนั้นไปยังโรงงานผลิตเรือมังกร　　ปี๋หยุนกรุ๊ปร่วมลงทุนเป็นสิ่งหลัก เป็นหนึ่งในบริษัทการลงทุนที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ ซึ่งล้วนมีโครงการในการลงทุนทั้งในและนอกประเทศ และมีอิทธิพลเป็นอย่างมาก ส่วนสถานะทางสังคมก็มีบทบาทที่สำคัญมากเช่นกัน ดังนั้นจึงได้เป็นผู้นำในการสนับสนุนโครงการของรัฐบาลอีกด้วย　　อาทิ โรงงานผลิตเรือมังกรที่เป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่จับต้องไม่ได้แห่งนี้　　โหลวฉางเยว่เก็บกิริยาท่าทางและอารมณ์แบบเมื่อคืนไว้ และยืนเคียงข้างเหวินเหยียนโจวตามปกติของตำแหน่งเลขานุการของท่านประธาน ในเวลาที่เธอจำเป็นต้องพูดก็จะพูด และในเวลาที่เธอไม่จำเป็นต้องพูดเธอก็จะติดตามไปอย่างเงียบ ๆ เท่านั้น　　ภายในโรงงานขนาดใหญ่นี้ เรือมังกรหลายสิบลำที่หลากหลายสีสันและลวดลาย รวมทั้งรูปลักษณ์ที่ต่างกันออกไป ได้ถูกจัดวางเอาไว้ หัวหน้าโรงงานได้แนะนำให้กับพวกเขา และสมิธได้ยินแล้วก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมา　　หัวหน้าโรงงานภาคภูมิใจ “เรือเหล่านี้มีความยาวเพียงสิบแปดเมตรเท่านั้นครับ ซึ่งเรากำลังผลิตเรือมังกรที่ยาวที่สุดในโลกอยู่ โดยมีความยาวทั้งหมด

พยาบาลใช้น้ำยาฆ่าเชื้อช่วยเช็ดแผลให้กับไป๋โหยว น้ำยาได้ไปกระตุ้น จนไป๋โหยวร้อง “โอ้ย” ขึ้นมาเล็กน้อย เหวินเหยียนโจวรีบเดินเข้าไปทันที “เป็นไงบ้าง?”　　 “ไม่เป็นไร ๆ ค่ะ ฉันเป็นแผลแค่นิดเดียวค่ะ” ไป๋โหยวมองเขาอย่างเป็นห่วง “ประธานเหวินคะ ไหล่ของคุณเป็นยังไงบ้างคะ? เจ็บไหมคะ? รีบให้คุณหมอตรวจดูหน่อยเถอะค่ะ”　　ไหล่ของเหวินเหยียนโจว ถูกมุมเรือมังกรกระแทกเข้าในตอนที่ปกป้องไป๋โหยว　　เหวินเหยียนโจวไม่ได้สนใจ “ผมไม่ต้องหรอก”　　แต่พอเห็นฝ่ามือของไป๋โหยว กลับเตือนอย่างใส่ใจ “อย่าโดนน้ำจนกว่าแผลจะหายดีนะ ติดเชื้อแบคทีเรียจะหายยาก เดี๋ยวผมจะจัดเตรียมแม่บ้านให้มาดูแลคุณ”　　 “ฉันดูแลตัวเองได้ค่ะ ประธานเหวินคะ คุณอย่าปฏิบัติกับฉันเหมือนเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรสิคะ”　　โหลวฉางเยว่มองดูพวกเขาที่เป็นห่วงเป็นใยกันและกันด้วยสายตาที่เย็นชา นับตั้งแต่เวลานี้เป็นต้นไปความเหนื่อยล้าและความผิดหวัง ในที่สุดสะสมจนเป็นน้ำทะเล และดึงเธอจมลงไปจนหมดสิ้น　　ช่างน่าเบื่อจริง ๆ 　　โหลวฉางเยว่วางขาที่บาดเจ็บที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยลงไปบนพื้นอย่างไม่มีเสียงใด ๆ ก่อนจะลองลุกขึ้นยืน ความเจ็บปวดได้พุ่งขึ้นไปจากเท้าจนแทงเข้

จนถึงตอนนี้ โหลวฉางเยว่ถึงจะมองไปที่เขา “นี่เป็นเดิมพันระหว่างฉันกับเธอ ทุกคนที่อยู่ที่นี่ รวมทั้งคุณประธานเหวิน ล้วนเป็นพยานกันทั้งนั้น ฉันก็แค่ทำตามผลของเดิมพัน ประธานเหวินคิดว่าฉันมีปัญหาตรงไหนเหรอคะ? ฉันทำผิดตรงไหนเหรอ?”　　เธอดูเหมือนเม่นที่มีหนามอยู่ทั่วตัว เม่นที่แยกเขี้ยวอยู่ มันต่างจากท่าทีที่สุขุม ไม่ทำตัวเด่นและถ่อมตัวตามปกติของเธออย่างสิ้นเชิง　　เหวินเหยียนโจวรู้สึกถึงความแปลกไปเล็กน้อย　　“เธอให้ร้ายฉัน และทำแม้กระทั่งใส่ร้ายฉัน บางทีเธออาจดึงเชือกแล้วมาตำหนิฉัน หากไม่ใช่เพราะมีหลักฐาน อาศัยแค่คำพูดสองสามคำของเธอ บวกกับอาศัยการปกป้องที่ลำเอียงของคุณประธานเหวิน วันนี้ต่อให้ฉันกระโดดลงแม่น้ำหวงผู่ก็เกรงว่าจะต้องโดนพูดว่าฆ่าตัวตายเพราะเกรงกลัวต่อความผิด ทำไมฉันต้องรับความไม่ยุติธรรมนี้ไว้ด้วยคะ? แล้วพอรับความยุติธรรมนี้ไว้แล้วทำไมถึงคืนความบริสุทธิ์กลับมาไม่ได้คะ?”　　โหลวฉางเยว่โต้ตอบไปคำต่อคำ และมองตรงเข้าไปในดวงตาของเหวินเหยียนโจว ไม่หลบไม่ซ่อน ไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิงและไม่ถ่อมตัวจนดูต่ำต้อย! 　　“และถ้าหากว่า ลูกค้าโดนเรือทับเป็นอะไรขึ้นมา ไม่ไว้หน้ากัน ก็จะต้องรับผิดชอ

ข้อมูลเป็นอะไรที่แพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว เรื่องที่โหลวฉางเยว่ติดต่อกับหลายบริษัทบ่อย ๆ ในช่วงนี้ ก็ไม่อาจปิดบังจากคนในได้　　เหวินเหยียนโจวไปขี่ม้าที่ทุ่งหญ้าเพื่อพักผ่อนในวันหยุดสุดสัปดาห์กับเพื่อน ๆ สองสามคน และระหว่างเวลานี้ก็คุยกันถึงหัวข้อนี้ขึ้นมา　　ซูหยุนถามขึ้นอย่างซื่อบื้อว่า “จริงหรือเปล่า? ที่ว่าพี่โจวยอมปล่อยให้เลขาโหลวจากไป?”　　 “จริงแท้แน่นอน ผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคลของฉันก็ยังได้ติดต่อเธอไปแล้วเช่นกัน เพียงแต่ไม่รู้ว่าเพราะอยู่นอกเหนือการพิจารณาวางแผนเรื่องอาชีพการงาน หรือว่าเพราะฉันรู้จักโจวเอ๋อร์กันแน่ แต่ถึงอย่างไรเธอก็บอกว่าไม่ค่อยเหมาะสม และปฏิเสธมาแล้ว”　　เย่เหอหรานเหลือบมองไปที่เหวินเหยียนโจว สายตานั้นแฝงความหมายที่ตำหนิเขาอยู่เล็กน้อยที่ขัดโอกาสในการคว้าคนมีความสามารถเอาไว้　　เหวินเหยียนโจวสวมชุดขี่ม้าสีดำ ส่วนล่างสะโพกคือม้าขาวตัวหนึ่ง หน้าตาหล่อแต่เย็นชา เมื่อเทียบกับสวมชุดสูทแบบคนชนชั้นสูงนั้น ตอนนี้ดูสบาย ๆ กว่ามาก　　พวกเขากำลังคุยเรื่องโหลวฉางเยว่กันอยู่ แต่เขากลับดูเหมือนฟังเรื่องของคนแปลกหน้าอยู่เสียอย่างนั้น　　แต่พอคิดดูอย่างละเอียดแล้ว เหวินเหยีย

โหลวฉางเยว่รีบพูดไกล่เกลี่ยขึ้นว่า “ประธานเสี่ยวจินก็มาทานอาหารด้วยเหรอคะ? ซุปเห็ดในร้านนี้ก็ค่อนข้างอร่อยเลยนะคะ เดี๋ยวคุณลองสั่งดูได้เลยค่ะ ยังมีเรื่องที่คุณคุยกับฉันในวันนั้น ฉันยังพิจารณาอยู่นะคะ รอให้พิจารณาเสร็จแล้ว ฉันจะติดต่อคุณไปอีกทีนะคะ”　　จินอี้เฟยยังเห็นแก่หน้าของโหลวฉางเยว่อยู่ เขาเหลือบมองไปที่ซูหยุน ก่อนจะพูดกับเธอต่อว่า “ครับ ผมจะลองสั่งดูแน่นอน และผมก็รอคำตอบของคุณอยู่นะครับ”　　จากนั้นก็พาเพื่อนร่วมงานสาวไปยังอีกโต๊ะทันที　　โหลวฉางเยว่มองไปที่ซูหยุน ซูหยุนก็รีบพูดขึ้นว่า “ไม่นะครับ ฉางเยว่ คุณอย่าไปพิจารณาเขาเลย ผมเองก็จริงใจจริง ๆ นะครับ”　　โหลวฉางเยว่ “จริงใจอะไรเหรอคะ?”　　 “จริงใจอยากจะจ้างคุณมาเป็นเลขาของผมจริง ๆ ครับ! ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย แล้วจะไปบริหารบริษัทของพ่อผมได้ดีอย่างไรล่ะครับ ผมต้องการคุณมากกว่าใคร” ซูหยุนกล่าวอย่างจริงใจ　　 “คุณวางใจได้เลยครับ ผมก็เป็นเพียงเจ้านายประเภทนั้น ประเภทที่ใช้แต่เงินมาจ้าง ไม่บีบบังคับ คุณไม่ต้องกังวลว่าผมจะไปเจ้ากี้เจ้าการผู้เชี่ยวชาญนะครับ คุณทำงานกับผมที่นี่ ก็เป็นผู้อำนาจเหนือคนทั้งปวงครับ!”　　ตอนแรกโหลวฉางเยว่โกร