เหอหยวนเจ๋อไม่เงยหน้าขึ้น “ตอนนี้คุณควรจะอยู่ในสำนักงานกิจการพลเรือนแล้ว”อวิ๋นซูหายใจเข้าลึกๆ แล้วนั่งลงตรงข้ามเหอหยวนเจ๋อ“คุณไม่สามารถถอนหุ้นได้ฉันก็จะไม่หย่า”เหอหยวนเจ้อเงยหน้าขึ้นแล้วยิ้ม “อวิ๋นซู คุณรู้ตัวว่าคุณพูดถึงอะไร”“ฉันรู้ดี” อวิ๋นซูพูดอย่างสงบ “ฉันเพิ่งรู้วันนี้ว่าตระกูลอวิ๋นต้องอาศัยตระกูลเหอเพื่อรักษาศักดิ์ศรีของพวกเขา คุณขอไตฉันข้างหนึ่งมันก็ไม่มากเกินไป”พูดถึงเรื่องนี้ เธอก้มศีรษะลงแล้วเม้มริมฝีปากสีแดงของเธอแล้วยิ้ม “แต่ยังไง เพื่อให้ได้อยู่กับอวิ๋นซือฉิง ถ้าฉันตายเพื่อเธอมันก็ไม่มากเกินไป”เหอหยวนเจ๋อขมวดคิ้ว “อวิ๋นซู อย่ามาเข้าใจผิด ฉันให้คุณตายตอนไหน..."อวิ๋นซูโบกมือขัดจังหวะเหอหยวนเจ๋อ "เงินที่ใช้กับครอบครัวของอวิ๋นนั้นเป็นของคุณ คุณอยากที่จะถอนหุ้นก็ตามใจ แต่คุณต้องให้โอกาสครอบครัวอวิ๋นให้หายใจต่อ ฉันเคยคำนวณแล้ว ตราบใดยังอยู่ในบริษัทนั้นยังมีห้าสิบล้านก็เพียงพอกับที่จะหมุนเงิน ฉันหวังว่าคุณจะให้เวลาฉันครึ่งเดือนในการรวบรวมเงิน”เหอหยวนเจ๋อหัวเราะเยาะ “ครึ่งเดือนงั้นเหรอ ห้าสิบล้านเหรอ อวิ๋นซูคุณนี่เหมือนกับเจ้าหญิงตัวน้อยที่อาศัยอยู่ในหอคอยงาช้าง คุ

เสียงแหบแห้งของอวิ๋นซูที่ต่ำลงต่ำ ทำให้อวิ๋นซูค่อยๆตระหนักว่าเธอ... กำลังกอดเหอหยานสือไว้เธอทำตัวไม่ถูกเลยรีบถอยหลังหนึ่งก้าวใบหน้าสีขาว ยิ้มจนเป็นสีแดง"ขอโทษ ฉัน......"หน้าอกของเหอหยานสือรู้สึกว่างเปล่าทันทีริมฝีปากบางของก็ขยับเบา ๆ ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ฉันให้คุณยืมได้”อวิ๋นซูตัวแข็ง สงสัยว่าเขาได้ยินผิด “คุณพูดอะไร”เหอหยานสือถูกเธอมองอย่างรู้สึกไม่สบายใจ “ห้าสิบล้าน”อวิ๋นซูเลิกคิ้ว “เหอหยานสือ ขอบคุณนะแต่ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้”“ฉันช่วยคุณได้จริงๆ” เหอหยานสือมองไปที่อวิ๋นซูโดยไม่กระพริบตา “จริงๆแล้ว ฉันคือเหอกรุ๊ป...”“ฉันรู้ว่าคุณเป็นผู้บริหารระดับกลางของตระกูลเหอ เงินเดือนประจำปีไม่น้อยแต่ห้าสิบล้านยังคงเป็นเงินจำนวนมากสำหรับคุณ” อวิ๋นกล่าวด้วยรอยยิ้ม "เว้นแต่คุณมาจากตระกูลเหอกรุ๊ป“แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น เราจะไม่แต่งงานกัน”“ทำไม” ดวงตาของเหอหยานสือมืดมนราวกับตลับหมึกถูกกระแทก"แต่ก่อนฉันแต่งงานกับเหอหยวนเจ๋อเพื่อการมีชีวิตต่อ ตอนนี้ตระกูลของเขารักฉันมาก ไม่ว่าฉันจะต้องการอะไร พวกเขาก็จะหามาให้แม้แต่พระจันทร์บนท้

“ฉันมาหาคุณในวันนี้ เพราะว่า...”เฉินโกโบกมือ “เฮ้ นี่เป็นครั้งแรกที่คุณอวิ๋นออกมาคุยเรื่องงานสินะ กฎของเราคือดื่มก่อนแล้วค่อยพูดกัน”หลังจากนั้นเขาก็ดีดนิ้ว “พนักงาน เอาไวน์แดงที่ดีที่สุดหนึ่งขวดมาให้ฉัน”ไม่นานพนักงานก็ยื่นขวดไวน์มาให้เฉินโกก็รับมาแล้วรินไวน์ให้อวิ๋นซูด้วยตัวเอง“คุณอวิ๋น นี่คือไวน์แดงที่ฉันชอบที่สุด ลองชิมดูสิ”อวิ๋นซูมองดูไวน์แดงที่เต็มแก้วแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย“ทำไม ไม่ไว้หน้ากันเลย” เฉินโกก้มหน้าลงและพูดอย่างไม่พอใจอวิ๋นซูไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจิบนิดหน่อยสีหน้าของเฉินโกก็ดูยากยิ่งขึ้น “ดูเหมือนว่าคุณอวิ๋นจะไม่จริงใจ ถ้าเป็นแบบนี้คุณควรกลับไปดีกว่า”อวิ๋นซูรีบพูดว่า “ไม่ใช่ ฉันแค่ดื่มไม่เก่งเท่านั้นเอง...”เมื่อเห็นว่าเฉินโกยังมีสีหน้าเย็นชา อวิ๋นซูก็หยิบขวดไวน์ขึ้นแล้วดื่มมันทั้งหมดในอึกเดียวจากนั้นเฉินโกก็ยิ้มอีกครั้ง “แบบนี้ถูกต้อง มาเร็ว รินไวน์เพิ่มให้คุณอวิ๋น”คราวนี้ก็รินเต็มแก้วอวิ๋นซูทำได้เพียงจำใจแล้วดื่มมัน หลังจากดื่มแล้ว เขาก็ล้มลงบนเก้าอี้เบาๆ ใบหน้าที่แดงก่ำ “ไม่ไหวแล้ว ประธานเฉิน ฉัน... ฉันดื่มไม่ไหวแล้ว”เฉินโกยิ้มด้วยดวงตาที

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นทำให้อวิ๋นซู สติกลับมาอีกครั้งเมื่อเธอผลักเหอหยานสือออกไป เธอก็อ้าปากค้าง “สาย สายนี้ น่าจะมาจากเหมียวเหมียว”เมื่อพูดจบก็เลยหยิบมารับสายด้วยความตื่นตระหนก “เหมียวเหมียว”“หู๊ คุณรับสายซักที ฉันเป็นห่วงจะตายแล้ว เป็นยังไงบ้างไอ้สารเลวนั่นไม่ได้ก่อเรื่องให้คุณใช่ไหม”อวิ๋นซูไม่กล้ามองแผ่นหลังของเหอหยานสือที่อยู่ข้างหลังเขา “เปล่า ฉันออกไปแล้ว““ออกไปก็ดีแล้ว แต่เดี๋ยวรอก่อนนะ” ทันใดนั้นหลินเหมียวเหมียวก็รู้สึกถึงความผิดปกติ ก็ "เป่า ทำไมคุณถึงหายใจแรงขนาดนั้น มันไม่ใช่สารเลวที่ไล่ตามคุณใช่ไหม ฉันจะไปหาคุณตอนนี้ ...”“ไม่ต้อง ไม่ต้อง” อวิ๋นซูตอบอย่างรวดเร็ว “ฉันไม่เป็นไร บางทีฉันอาจจะกังวลเกินไป สรุปว่าเรื่องนี้ได้รับการแก้ไขแล้ว... เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันค่อยคุยกับ”หลังจากวางสาย อวิ๋นซูภายในรถเงียบมากราวกับได้เสียงเข็มตกลมหายใจที่มีเสน่ห์ตอนนี้ยังไม่จางหายไปทำตัวไม่ถูก...มากกว่าตอนนั้นอีกเธอมองดูเธออยู่นานแล้วพูดว่า “...เมื่อกี้มีการตรวจสอบความเซอร์ไพรส์อีกแล้วเหรอ”เหอหยานสือลดอุณหภูมิรถลง แต่ความร้อนในร่างกายเพิ่มขึ้นเท่านั้นเขาพูดอย่างหงุดหงิ

ไม่ได้รออีกฝ่ายพูดจบ เหอเหยียนสือลากเหมิงเหยาไปที่ประตูเปิดประตูแล้วโยนเธอออกไปดวงตาของเขาเย็นชาและคนที่รัศมีรอบตัวเขาเย็นชาอย่างน่ากลัว“คุณเหมาะสมงั้นหรอ!”ใบหน้าของเหมิงเหยาซีดลงทันทีเย่ชางเหยียนซึ่งอยู่ไม่ไกลกับฉากนี้ก็ได้แต่ส่ายหัวนี่เขายังไม่ยอมรับอีกหรอว่าเขาชอบอวิ๋นซูเขาเป็นเป็ดปากแข็ง ซักวันเขาจะได้รับผลนี้...เวลาตีสาม อวิ๋นซูยังคงนอนไม่หลับการจูบก็เหมือนกับการจูบและริมฝีปากก็ยังเร่าร้อนสัมผัสนั้นพร้อมกับจูบอันเร่าร้อนอีกครั้งแก้มของเธอไหม้โดยไม่รู้ตัวร่างกายของเธอรู้สึกคันแทบจะทนไม่ไหวเมื่อเธอพลิกตัวนอนไม่หลับ ก็มีเสียงดังจากหน้าประตูมันไม่ใช่การเคาะแต่มันเป็นการลูบประตูมากกว่าอวิ๋นซูตื่นขึ้นมาทันที เธอลุกขึ้นไปห้องครัวเพื่อหยิบมีด เธอเดินย่องไปที่ประตูอย่างระมัดระวังเธอมองจากตาแมวนั่นคือเหอหยานสือเธอขว้างมีดทันทีแล้วเปิดประตูทันทีที่ประตูเปิดกลิ่นแอลกอฮอล์อันรุนแรงก็กระทบหน้าเธอ“คุณดื่มเหล้ามาหรอ” อวิ๋นซูก้มตัวปิงพบเหอหยานสือเหอหยานสือที่เมานั้นก็เหมือนลูกแมวที่เชื่อฟัง ตาทั้งสองดวงของเขาปิดสนิทปลายดวงตาจนกลบไฝที่ดวงตาของเขา ถ้าไม่รู้ก็คงค