แค่เพียงสายตาก็ทำบอดี้การ์ดตัวสั่นไปทั้งตัว"ชั้นสองห้อง 208"หลังจากได้รับข้อมูลที่ เหอเหยียนสือก็ยกไปเหยียบเพจเจอร์ด้วยเท้าข้างเดียว แล้วหันหลังกลับไปชั้นบนเมื่อมองไปที่เพจเจอร์ที่ถูกแตกไปเป็นชิ้นๆ ทำให้ทุกคนล้วนก็มองหน้ากันไม่มีใครกล้าขยับจนกระทั่งเหอเหยียนสือเข้าไปในลิฟต์ เขาไม่กล้าหยิบเพจเจอร์ออกมาที่โทรหาผู้อื่นเพื่อขอความช่วยเหลือไม่นานลิฟต์ก็ขึ้นมาถึงชั้นสองเหอเหยียนสือเดินออกจากลิฟต์ สายตามองห้องห้องฉุกเฉิน208ไปที่ไฟสีแดงหน้าห้องฉุกเฉินสว่างอยู่ตาแดงที่ลุกราวกับใบมีดที่กรีดบาดแผลแทงตรงเข้าไปในหัวใจของเหอเหยียนสือเขากำหมัดแน่นจนสั่นเมื่อเดินถึงหน้าประตู เขาก็ยกมือขึ้นเคาะประตูประตูไม้เนื้อแข็งก็ถูกเปิดออกทุกคนที่อยู่ในห้องผ่าตัดต่างก็ตกใจแล้วมองไปที่ประตูกวาดตาก็มีคนยืนไปที่ประตูด้วยตาแดงก่ำเหมือนว่าเหอเหยียนสือนั้นควบคุมตัวเองไม่ได้คนอื่นๆไม่รู้จักเขา แต่พวกเขายังคงหวาดกลัวจนเงียบที่น่ากลัวของเขามีแค่เย่ชางแหยน หลังจากประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า"หยานซี คุณเป็นอะไรไป" ในความทรงจำของฉันไม่ว่าจะตอนไหน เหอเหยียนสือก็เป็นคนสงบใจเย็นคนนึงวันนี้เก

“เหอเหยียนสือ”“อืม”เสียงหึ่มในอกของเขาทำให้อวิ๋นซูรู้ว่านี่ไม่ใช่ความฝันเธออยู่ในอ้อมแขนของเหอเหยียนสือจริงๆออร่าฮอร์โมนที่แน่นหนาของชายหนุ่มทำให้แก้มของเธอค่อยๆแดงขึ้นอย่างเบาๆเธอพึมพำอย่างไม่สบายใจ "ฉัน... อยู่ที่ไหน?"“โรงพยาบาล” เหอเหยียนสือชงักไปหนึ่งวินาทีแล้วค่อยๆปล่อยอวิ๋นซูในขณะที่อวิ๋นซูกำลังจะเคลื่อนไหว เหอเหยียนสือก็รั้งเธอไว้“อย่าพึ่งขยับ คุณเพิ่งจพผ่าตัดต้องพักผ่อนให้เต็มที่”ใบหน้าของอวิ๋นซูก็ซีดเซียว "ไตของฉัน ... "“ยังอยู่” เหอเหยียนสือลูบที่ปลายนิ้ว “ตอนที่ฉันมาก็ผ่าตัดไปได้ครึ่งทางแล้ว คุณทำการผ่าตัดระบบผสมผสาน "ในที่สุดหัวใจอันวิตกกังวลของอวิ๋นซูก็กลับมาที่ท้องของเธอครู่หนึ่ง เธอมองไปที่เหอเหยียนสืออย่างประหม่า: "คุณโอเคใช่ไหม?"มีเพียงตระกูลเหอเท่านั้นที่สามารถเข้าไปในตึกนี้ได้บุคคลภายนอกไม่สามารถเข้ามาได้เหอเหยียนสือยิ้มอย่างมีเงื่อนงำแล้วตีตัวออกห่างจากอวิ๋นซู "คุณว่ายังไงละ"เขาอวิ๋นซูมองทั้งภายในและภายนอกจากนั้นถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากแน่ใจว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่เธอก็ถามอย่างสงสัยทันทีว่า "คุณคือ คุณเข้ามาได้ยังไง "เหอเหยี

"อันนี้เอาให้คุณ" พวกเขาแต่งงานตามสัญญา ไม่มีอะไรมากไปกว่าทะเบียนสมรสช่วงนี้ที่ฉันอยู่กับอวิ๋นซู มันทำให้รู้สึกทำผิดต่อเธอฉันจึงซื้อของขวัญเล็กๆ ให้กับเธออวิ๋นซูรับมันมา เปิดอย่างระมัดระวัง มันทำให้เธอถึงกับตกตะลึงในกล่องมีสร้อยข้อมือหยกสีเขียวที่วางอยู่กำไลที่สะท้อนแสงดูก็รู้ว่าทำจากวัสดุคุณภาพสูงแถมยังอุ่นๆเย็นสบายมืออีกด้วยอวิ๋นซูตกหลุมรักเข้าทันที แต่เมื่อคิดถึงราคา...เธออดทนพูดว่า "มันไม่ถูกแน่นอน ฉันว่าคุณควรส่งคืนดีกว่า"ไม่แพง “เหอเหยียนสือหยิบกำไลหยกจากมือของอวิ๋นซูแล้วสวมให้เธอในขณะที่อวิ๋นซูกำลังตกตะลึง สร้อยข้อมือหยกก็อยู่บนข้อมือของเธอแล้วข้อมือขาวเล็กๆของเธอ เมื่อสวมกำไลแล้วงดงามและน่ารักมากยิ่งขึ้นเหอเหยียนสือก็ไม่สามารถละสายตาไปได้สักพักอวิ๋นซูที่กำลังตื่นตระหนก เธอรีบถอดกำไลหยกออก: "ไม่ได้ ฉันไม่สามารถรับของขวัญชิ้นนี้ได้...ซือ... ทำไมฉันจึงถอดกำไลนี้ไม่ได้"เหอเหยียนสือรู้สึกขบขันกับรูปร่างที่น่ารักของเธอ แล้วคิ้วของเขาก็โค้งเล็กน้อย: "หยกเหมือนธรรมชาติของมนุษย์ ถ้าคุณถอดมันออกไม่ได้ แสดงว่าคุณนั้นเป็นชนเจ้าของมัน ถ้าคุณต้องการถอดมันออกจริงๆ

อวิ๋นซูยิ้มแล้วจับและจับมือหลินเหมียวเหมียวเบาๆ "ฉันเชื่อเขา!"นี่ไม่ใช่แค่การเดิมพันระหว่างเธอกับเหมิงเหยาแต่มันคือการเดิมพันระหว่างเธอกับเหอเหยียนสืออีกด้วยถ้าเธอพนันชนะแสดงว่าเธอมองคนไม่ผิดพนักงานช่วยอวิ๋นซูถอนกำไลข้อมือออก ในที่สุดก็ถอดออกมาได้ขณะนั้นท่านอาจารย์หยูก็มาถึงเขาสวมถุงมือจับกำไลข้อมืออย่างระมัดระวัง แล้วดูอย่างละเอียดเหมิงเหยาเห็นสิ่งนี้จึงพูดอย่างภาคภูมิใจด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "อวิ๋นซู วันนี้เธอโดนหนักแน่"อวิ๋นซูไม่ได้สนใจเหมิงเหยา ได้แต่มองไปที่ท่านอาจารย์หยูจากนั้นไม่นาน ท่านอาจารย์หยูก็วางกำไลข้อมือลงคิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นอวิ๋นซูรีบถาม "ท่านอาจารย์หยูมีปัญหาอะไรไหม"ท่านอาจารย์หยูยังคงเงียบเหมิงเหยาบิดเอวแล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์ "ท่านอาจารย์หยู ท่านเป็นผู้เชี่ยวชาญ ถ้าเป็นของปลอมก็คือของปลอม แต่เพียงเพราะเธอยังหมั้นกับเหอหยวนเจ๋อจึงไม่กล้าพูดออกมา"ท่านอาจารย์หยูสีหน้าจริงจัง: "ไม่ใช่ คุณเหมิง กำไลข้อมือหยกนี้แปลกเกินไป"อวิ๋นซู "ท่านอาจารย์หยูแปลกยังไง คุณพูดออกมาเลยก็ได้"ท่านอาจารย์หยูมองไปที่อวิ๋นซู "กำไลข้อมือนี้เป็นสิ่งที่นางสนมเมื่อเธอได้ร

“ถ้าเป็นการปลอมแปลงของเขาต้องมีทักษะสูงขนาดไหน” เหอหยานสือเปลี่ยนเรื่องโดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ “คุณทำอะไรลงไป”อวิ๋นซูไม่ได้สังเกตจึงตามน้ำตามเรื่องที่เขาพูด และได้แนะนำอาหารสามอย่างกับซุปหนึ่งอย่างที่เธอทำอย่างกระตือรือร้นหลังจากกินข้าวและดื่มเรียบร้อยแล้ว เหอเหยียนสือขอไปล้างจาน อวิ๋นซูไม่มีอะไรทำเลยคอมพิวเตอร์ออกหาหนังซักเรื่องเป็นหนังตลก อวิ๋นซูดูเพลินจนลืมไปเลยว่ามีคนอื่นอยู่ในบ้านเมื่อเหอหยานสือออกมา เขาเห็นฉากนี้อวิ๋นซูนั่งพรมอย่างไม่สนใจในภาพลักษณ์ ทั้งยังหัวเราะอย่างหนักจนเธอไม่เหมือนเป็นคุณหนูคนโตของตระกูลหยุนเลยทันใดนั้นเหอหยานซีก็คิดขึ้นว่า อวิ๋นซูเป็นคู่หมั้นของเหอหยวนเจ๋อ เขาได้ดูรูปถ่ายของหญิงสาวที่เข้าร่วมงานครอบครัวของเหอ ทุกๆรูปดูสวยงามและดูดี แต่เหมือนหุ่นเชิดบนเชือกทำให้ดูไม่มีชีวิตชีวาในเวลานี้เขารู้สึกว่าเธอช่างดูมีชีวิตชีวาเขาไม่ส่งเสียงอะไร ได้เพียงแต่มองเงียบๆความเพลิดเพลินที่ความอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำลายฉากนี้อวิ๋นซูเหลือบมองโทรศัพท์บนโต๊ะ ก็ขมวดคิ้วขึ้นทันทีสายนี้มาจากชางยาจู หลังจากการทะเลาะพ่อแม่ของเธอตั้งแต