“ทำไมถึงเป็นเช่นนี้”สวี่ถิงมองไปยังเงาของหวังซือซือและหลินเซวียนที่เดินเข้าไปในโรงแรม พร้อมกัดฟันอย่างไม่เต็มใจ“สวี่ถิง สรุปว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่ เห็นได้ชัดว่าคนที่คุณซูชื่นชอบควรเป็นคุณถึงจะถูกต้อง ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นหวังซือซือได้ล่ะ？”จางเหวินเอ่ยถาม แต่เขาก็ระงับความโกรธไว้เพื่อไม่ให้ระบายออกมาเดิมที พวกเขาเข้าหาคุณซูด้วยความสนใจอย่างมาก โดยคิดว่าจะได้รับความโปรดปรานมากขึ้นต่อจากคุณซูแต่คาดไม่ถึง เรื่องราวกลับเปลี่ยนแปลงมาเป็นเช่นนี้แล้วไม่เพียงแต่ประจบสอพลอจนคุณซูไม่พูด ซ้ำยังให้พวกมันเหยียดหยามอย่างมากด้วย…“แน่นอนว่าเป็นเรื่องดีของคนขี้ขลาดตาขาวและไร้ความสามารถคนนั้น”สวี่ถิงจิตใจเต็มไปด้วยความโกรธเคือง“ถ้าไม่ใช่เพราะหมอนั่น พวกเราจะยืนกรานโต้เถียงกับเขาที่นี่ได้อย่างไร อีกทั้งยังทำให้คุณซูเห็นฉากนี้ได้อย่างไร ด้วยเหตุนี้จึงส่งผลกระทบต่อความรู้สึกของคุณซู”ในความคิดของเธอ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะการปรากฏตัวของหลินเซวียน ที่ทำให้เรื่องดีๆของพวกเขาพังลง“เพราะไอ้สารเลวนั่นอีกแล้ว！”จางเหวินกำหมัดแน่นด้วยความโกรธทุกครั้ง เมื่อเขาวางแผนใกล้เสร็จสิ้นสมบูรณ์แบบ ต้องถูกไอ้สารเลวนั่น

ผู้หญิงคนนี้ คิดที่จะทำอะไรกันแน่！หลินเซวียนวิตกกังวลหวังซือซือเมื่อได้ยินคำพูดแบบนั้นก็มีความรู้สึกวิตกกังวลขึ้นมาอีกระดับ เธอคิดว่าคุณซูถามคำถามนี้ขึ้นมากะทันหัน เพราะได้รับผลกระทบมาจากคำพูดของสวี่ถิงเมื่อสักครู่นี้เธอรีบเอ่ยอธิบาย“คุณซู ความสัมพันธ์ของฉันและหลินเซวียนเป็นเพียงแค่เพื่อนธรรมดาทั่วไปค่ะ ไม่ใช่อย่างที่สวี่ถิงพูดเมื่อสักครู่ ได้โปรดคุณซูอย่าเข้าใจผิดไปเลยนะคะ”“สบายใจเถอะ ฉันไม่เข้าใจพวกเธอผิดหรอก”เห็นหวังซือซือที่วิตกกังวลอยู่ ซูป๋ายมั่วก็ยิ้มอย่างนุ่มนวลพร้อมเอ่ยพูด“ก่อนที่ฉันจะหาพาร์ทเนอร์ ฉันได้ทำการหาข้อมูลเกี่ยวกับพวกเธอไว้ทั้งหมดก่อนแล้ว ที่เลือกร่วมมือกับเธอเพราะฉันเชื่อใจเธอ ฉันก็เพียงแค่มีความสงสัยเล็กน้อยก็เท่านั้น ถ้าหากคุณหวังไม่สะดวกใจที่จะพูด ก็จะไม่บังคับกัน”เฮ้อหวังซือซือโล่งอกขึ้นมาทันทีแท้จริงแล้ว คุณซูก็เพียงแค่สนใจในความสัมพันธ์ของฉันและหลินเซวียนก็เท่านั้นพอได้ยินประโยคนี้จากคุณซูแล้ว หวังซือซือก็สบายใจขึ้นมา พร้อมเอ่ยพูด“คุณซู ขอบคุณที่เชื่อใจฉันนะคะ ฉันและหลินเซวียนในตอนนี้เป็นเพียงแค่เพื่อนธรรมดากันก็เท่านั้นค่ะ”“งั้นก็เป็นเพื่อนธรรมดาที

ดวงตาของหลินเซวียนหรี่ลงซูป๋ายมั่ว ยังคงเก็บภาพนี้ไว้อยู่งั้นเหรอ？ซูป๋ายมั่วก็สัมผัสได้ถึงสายตาที่จ้องมองของหลินเซวียน แต่เดิมที่ภายในใจนิ่งสงบ ตอนนี้ก็กลับรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาทันทีทันใดเขาเองก็ เห็นแล้วงั้นเหรอ？เธอเริ่มกัดริมรีปากที่แดงก่ำอย่างเบา แต่ซูป๋ายมั่วที่คิดอะไรบางอย่างออกขึ้นมา วินาทีถัดมาก็เปลี่ยนมาเป็นคนเย็นชาเช่นเดิม พร้อมเอ่ยพูด“คุณหวัง รูปภาพที่คุณเห็นเมื่อสักครู่ ฉันหวังว่าคุณจะเก็บเป็นความลับแทนฉันนะคะ รูปภาพใบนี้เป็นรูปเดียวที่รู้สึกว่าถ่ายฉันออกมาได้ค่อนข้างดีในเวลานั้น ดังนั้นจึงเก็บมันไว้ตลอดหลายปีมานี้ค่ะ”“สบายใจได้เลยค่ะคุณซู ฉันจะไม่บอกใครอย่างแน่นอนค่ะ”หวังซือซือเอ่ยรับปาก“ค่ะ”ซูป๋ายมั่วพยักหน้าตอบรับอย่างเบาๆแต่สายตาของหลินเซวียนกลับหัวเราะเยาะกับตนเอง เพียงแค่เพราะว่ารูปนี้ถ่ายเธอออกมาค่อนข้างดี ดังนั้นจึงเก็บไว้งั้นเหรอ？ซูป๋ายมั่วมองไปยังแววตาที่หัวเราะเยาะเล็กน้อยของหลินเซวียน ภายในใจก็สั่นไหวเล็กน้อยเธอรู้ว่าหลินเซวียนเข้าใจเธอผิดแล้วเธอเองก็อยากจะบอกความในใจต่อหลินเซวียน แต่ว่า……“คุณซูรูปภาพอะไรเหรอคะ？”ในเวลานี้ เซียวเม่ยผู้ที่ยืนอยู่ด้า

“คุณคงไม่หลงกลกับคำพูดของฉันจริงๆใช่ไหม？”หลินซือซือมองไปทางด้านหลินเซวียนที่วิตกกังวล และอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าเมื่อสักครู่เธอก็เพียงแค่คาดเดาสุ่มสี่สุ่มห้า“ฮ่าๆ จะเป็นไปได้ไง！”หลินเซวียนยิ้ม พร้อมเอ่ย“ฉันเองก็คิดเหมือนกัน……”“เหอะ ไม่อนุญาตให้คิด”ในเวลานี้หวังซือซือตะคอกออกมาเบาๆ“ห๊ะ？”หลินเซวียนตกใจหวังซือซือโกรธเล็กน้อย สัมผัสได้ว่าปฏิกิริยาของตนเองค่อนข้างมากเกินไป และรีบเปลี่ยนหัวข้อในการพูดคุยทันที“หลินเซวียน คุณตอบฉันมาอย่างซื่อสัตย์นะ คุณรู้จักคุณซูใช่ไหม？”ติ๊งในเวลานี้ ลิฟต์ลงมาถึงชั้นที่หนึ่ง“พวกเราออกไปกันก่อนเถอะ”หลินเซวียนมองไปยังประตูลิฟต์ที่เปิดออก พร้อมเอ่ยพูด“อื้อ”หวังซือซือพยักหน้าทั้งสองคนเดินออกไปทางประตูของโรงแรม“หลินเซวียน คุณรู้จักคุณซูใช่ไหม？”หลินซือซือถามคำถามเมื่อครู่ต่อ“ทำไมจู่ๆถึงถามแบบนี้ละ？”หลินเซวียนต้องการฟังน้ำเสียงของหวังซือซือ“ถ้าไม่งั้นวันนี้คุณซูก็คงจะไม่มาหาฉันเพื่อพูดคุยเรื่องการร่วมมือโครงการใช่ไหม？”หวังซือซือเอ่ยพูด“ทำไมจะไม่ใช่ละ ก็เห็นอยู่ว่าคุณเก่งทั้งและยอดเยี่ยมถึงถูกคุณซูเลือก”หลินเซวียนเอ่ยอ้าง“หลินเซวียน คุณไม่จ

“คุณซู！”จางเหวินและสวี่ถิงเห็นว่าซูป๋ายมั่วและเซียวเม่ยเดินออกมาที่ประตูโรงแรม ก็รีบไปต้อนรับทันที“ทำไมพวกคุณถึงยังไม่ไปกันอีก？”ซูป๋ายมั่วขมวดคิ้วขึ้นมาทันทีสวี่ถิงชะงัก เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาอันเลือดเย็นของซูป๋ายมั่ว ในเวลานี้เธอไม่รู้ว่าสมควรจะตอบอย่างไรดีจางเหวินตีเนียนอย่างเห็นได้ชัด ทำหน้าทำตาเอาจริงเอาจัง พร้อมเอ่ยพูดอย่างสบายใจ“คุณซู เมื่อสักครู่เจอกับทหารจ้าวที่ประตูโรงแรม เธอมาหาหลินเซวียน”“มาหาหลินเซวียน？”ซูป๋ายมั่วแววตาสั่นคลอน พร้อมเอ่ยถามต่อ“จ้าวหลิงซานมาหาหลินเซวียนทำไม？”เธอประหลาดใจว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้นเธอและหลินเซวียนคลาดกันเพียงไม่ถึงหนึ่งนาที หลินเซวียนก็นั่งรถกับจ้าวหลิงซานออกไปด้วยกันแล้ว เธอมาไม่ทันสอบถามสาเหตุจางเหวินเห็นว่าซูป๋ายมั่วกำลังหาที่มาที่ไป จึงรีบเอ่ยพูด“คุณซู เรื่องราวเป็นแบบนี้ครับ เพราะว่าหลินเซวียนทำเรื่องผิดมา ดังนั้นจึงถูกทหารจ้าวมานำตัวไปด้วยตัวของเธอเอง”“ทำเรื่องผิดมา？”ซูป๋ายมั่วขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย“ใช่ครับคุณซู”จางเหวินมองไปยังสีหน้าของซูป๋ายมั่วจึงยิ่งเอ่ยพูดมากขึ้นอีก“เมื่อสักครู่ทหารจ้าวบอกว่าข้อมูลเอกสารส่วนตัวของเขามีปั