Semua Bab โคตรคนยอดปรมาจารย์: Bab 1111 - Bab 1120

นิ้วเรียวยาวสีขาวดุจหยกแตะลงบนหน้าผากของเย่ซิว ทันใดนั้น ข้อมูลอันซับซ้อนและลึกซึ้งจำนวนมหาศาลก็หลั่งไหลเข้ามาในจิตใจของเขาข้อมูลเหล่านั้นประทับลงในสมองของเย่ซิว และสุดท้ายก็รวมกันเป็นคำว่านักรบคาถานักรบ หนึ่งในเก้าคาถาศักดิ์สิทธิ์แห่งเต๋า!ดวงตาของเย่ซิวเปล่งประกายเจิดจ้า “ขอบคุณครับอาจารย์”คาถาศักดิ์สิทธิ์แห่งเต๋าทั้งเก้าตัวอักษรล้วนมีความสามารถเฉพาะตัวที่แตกต่างกันเช่นคาถานักรบนี้มีไว้สำหรับใช้งานร่วมกับอาวุธและสมบัติวิเศษโดยเฉพาะหากเป็นช่างหลอมอาวุธ เมื่อใช้คาถานี้ระหว่างการหลอมจะช่วยเพิ่มคุณภาพของอาวุธได้อย่างมากถ้าใช้ตอนต่อสู้กับศัตรู เมื่อร่ายคาถานี้ลงบนอาวุธของตัวเองจะช่วยเพิ่มพลังโจมตี ความคมกริบ และความแข็งแกร่งในช่วงเวลาสั้น ๆ ได้“เอาล่ะ เส้นทางต่อจากนี้นายต้องเดินไปเอง ฉันต้องไปแล้ว”“ท่านอาจารย์ ท่านจะไปที่ไหน?”“สถานที่อันตรายที่ตอนนี้เจ้ายังไม่จำเป็นต้องรู้”เย่ซิวถอนหายใจเงียบ ๆด้วยพลังของเขาในตอนนี้อาจารย์ยังบอกว่าอันตรายเลย เช่นนั้นต่อให้รู้ไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไรเขาช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี“จริงสิท่านอาจารย์ ท่านชื่อจริงว่าอะไร? คงไม่ใช่หลิวต้าจู

“คุณพูดจริงเหรอ?!”เมื่อได้ยินคำอธิบายเกี่ยวกับเครื่องยนต์จากปากของเย่ซิว นายกรัฐมนตรีถึงกับลุกพรวดขึ้นจากที่นั่งแม้แต่เขาซึ่งเป็นคนที่มีจิตใจมั่นคงก็ยังอดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้าตกตะลึงออกมา“แน่นอนว่าจริงครับ” เย่ซิวยิ้ม “ผมทดสอบมาแล้ว ใช้ไฟแค่พันหน่วยก็สามารถสร้างพลังวิญญาณออกมาได้หนึ่งสาย สำหรับประเทศหลงเถิง ต้นทุนขนาดนี้ถือว่าไม่สูงเลย”ค่าไฟในประเทศหลงเถิงแตกต่างกันไปตามพื้นที่ถ้าเป็นเมืองใหญ่ ราคาต่อหน่วยจะอยู่ที่สามบาทห้าสิบสตางค์ถึงสี่บาทเท่านั้นแต่ถ้าเป็นพื้นที่ห่างไกลที่มีแสงแดดเพียงพอ ราคาจะอยู่ที่แค่ห้าสิบสตางค์ถึงหนึ่งบาทเท่านั้น“ดี ๆ ๆ เยี่ยมไปเลย” นายกรัฐมนตรีพูดคำว่าดีซ้ำถึงสามครั้ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความยินดี “ผมตกลงกับคุณเรื่องนี้ เดี๋ยวผมจะให้คนไปเรียกเย่หลิงมา”นายกรัฐมนตรีสั่งให้ผู้ช่วยไปตามเย่หลิงมาทันทีไม่นานนัก เย่หลิงก็มาถึงห้องรับรองเธอยังคงมีท่าทีเย็นชาและหยิ่งทะนง ในอ้อมแขนของเธอกอดดาบไว้แน่น ดูราวกับจอมยุทธ์ผู้โดดเดี่ยวในละครโทรทัศน์แต่เย่ซิวรู้ดีว่ายัยนี่ก็แค่เป็นพวกติดนิสัยมิดเดิลซินโดรม“คารวะท่านนายก”เย่หลิงโค้งให้กับนายกรัฐมนตรีโดยไม่แ

เย่ซิวเดินทางไปที่ประเทศหลงเถิงก่อนเป็นอันดับแรกเขาตามหาถังเขอเข่อและรับเครื่องยนต์ที่เคยสั่งให้เธอสร้างไว้ รวมถึงแผงโซลาร์เซลล์นับแสนชิ้นหลังจากนั้นเขาก็ไม่รอช้า รีบกลับไปที่สำนักโอสถทันทีเย่ซิวเก็บเครื่องยนต์ไว้สองเครื่องในห้องลับ และบอกเรื่องนี้เฉพาะกับคนที่เขาไว้ใจมากที่สุดส่วนเตียงน้ำแข็ง แน่นอนว่าเขาก็ต้องนำติดตัวไปด้วยเขายังจัดสรรพื้นที่พิเศษให้กับม้าศึกเพลิงน้ำแข็ง เสี่ยวปิง และเสี่ยวอวี่เพื่อใช้เป็นที่อยู่ของพวกมันม้าศึกเพลิงน้ำแข็งยังคงถูกเขากดพลังไว้เพราะความภักดีของมันยังไม่ถึงจุดที่สามารถปล่อยให้แข็งแกร่งขึ้นได้ตรงกันข้าม เสี่ยวปิงกลับก้าวหน้าอย่างรวดเร็วชนิดที่ว่าขาข้างหนึ่งก้าวเข้าสู่ระดับวิญญาณก่อกำเนิดแล้วส่วนเสี่ยวอวี่ ตัวมันเริ่มโตขึ้นแต่ยังไม่สามารถปลุกพลังปีศาจได้พอเห็นเย่ซิว เสี่ยวอวี่ก็รีบวิ่งปราดเข้าไปหาเขาอย่างกระตือรือร้นพลางร้องเสียงแหลม ๆ ออกมาอ้อแอ้พร้อมทั้งซุกตัวเข้าหาเขาเย่ซิวลูบขนนุ่ม ๆ ของมัน รู้สึกได้ถึงสัมผัสที่น่าพึงพอใจเสี่ยวอวี่เองก็ดูจะชอบใจ มันหลับตาพริ้มอย่างสบายหากมันต้องการกลับไปเป็นร่างมนุษย์อีกครั้งอาจต้องใช้เวลาอีกนา

“ข้างนอกไม่ได้ปลอดภัยเสมอไป ก่อนออกไปต้องฟื้นฟูพลังให้ถึงขีดสุดก่อน”เมื่อได้ยินแบบนี้ หญิงสาวทั้งสามก็นึกขึ้นได้พวกเธอหยุดส่งพลังวิญญาณเข้าสู่เรือแล้วนั่งลงกลืนโอสถเพื่อฟื้นฟูพลังเย่ซิวมองไปยังทางออกที่อยู่ไม่ไกลด้วยดวงตาเป็นประกาย ขณะที่เขากำลังกินโอสถ เขาก็หยิบกระบี่ห้าขุนเขาออกมาเตรียมพร้อมด้วยเมื่อทั้งสี่คนฟื้นพลังจนเต็มที่แล้ว เรือก็พุ่งฝ่าคลื่นออกไปเมื่อพวกเขาพุ่งออกจากทางออก โลกที่กว้างใหญ่ไร้ขอบเขตก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าอากาศเต็มไปด้วยพลังวิญญาณเข้มข้นรูขุมขนทั่วร่างเปิดออกอย่างสบาย ดูดซับพลังอย่างเต็มที่นี่ต่างหากคือโลกแห่งการบำเพ็ญตนที่แท้จริงแต่ยังไม่ทันที่เย่ซิวและพวกเขาจะได้สัมผัสถึงความยิ่งใหญ่ของโลกนี้กระแสความเย็นยะเยือกก็โหมกระหน่ำเข้ามาพร้อมกับเงาดำขนาดมหึมาทั้งสี่คนเงยหน้าขึ้นก็พบว่าภูเขายักษ์ลูกหนึ่งกำลังถล่มลงมาหาพวกเขาทั้งสี่ออกแรงพร้อมกันทำลายภูเขาลูกนั้นจนแตกกระจายแต่ยังไม่ทันตั้งตัว ภาพตรงหน้าก็พร่าเบลอ พวกเขาถูกล้อมเอาไว้คนที่ล้อมรอบพวกเขาล้วนสวมชุดคลุมยาวสีฟ้า มือหนึ่งถือกระบี่ อีกมือถือโซ่ พวกเขาขี่หมาป่าน้ำแข็งสีขาวพลางจ้องมองพวกเขาด้

เดิมทีในความคิดของเย่ซิว โลกแห่งการบำเพ็ญตนควรจะเหมือนในละครโบราณทุกคนสวมเสื้อคลุมยาว ไว้ผมยาวใช้ปิ่นปักผมเก็บผมให้เรียบร้อย ดูสง่างามและมีรัศมีของเซียนแต่เมื่อเขามาถึงเมืองแห่งนี้กลับพบว่าทุกอย่างแตกต่างจากที่คิดโดยสิ้นเชิงรอบตัวเต็มไปด้วยแสงสีและความคึกคักเสื้อผ้าของผู้คนบนท้องถนนก็ทันสมัยอย่างมากรถยนต์ลอยฟ้าจอดอยู่เต็มไปหมด และยังมีคนขี่สัตว์อสูรที่ดูสง่างามหรือดุร้ายอยู่ทั่วไปเหล่าสาว ๆ หรือที่ควรจะเรียกว่านักบำเพ็ญหญิงต่างสวมกางเกงขาสั้น กระโปรงสั้น กางเกงถุงน่องสีดำ สีขาว สีเนื้อ และรองเท้าส้นสูง ชวนให้สะดุดตามองทันทีที่เย่ซิวก้าวเข้ามาในเมือง เขาก็ตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนรอบข้างเหตุผลก็ไม่มีอะไรมากก่อนเข้าเมืองเขาได้เปลี่ยนเป็นชุดคลุมสีขาวเพื่อไม่ให้ดึงดูดความสนใจพร้อมทั้งใช้พลังเร่งให้เส้นผมยาวขึ้น ทำให้เขาดูเหมือนคนโบราณแบบเต็มตัวแต่ดูเหมือนว่าวิธีนี้จะได้ผลตรงกันข้าม“หมอนี่เป็นอะไรของมัน?”“ยุคสมัยไหนแล้ว ยังมีคนแต่งตัวแบบนี้อีก”“หรือว่าเป็นนักแสดง?”……เสียงพูดคุยรอบตัวทำให้เย่ซิวรู้สึกอับอายเล็กน้อยเขารีบหาที่เปลี่ยนเสื้อผ้าในตรอกข้างทาง ตัดผ