Semua Bab โคตรคนยอดปรมาจารย์: Bab 1201 - Bab 1206

เย่ซิวส่งเสียงผ่านจิตไปหาเธอว่า “เธอบ้าไปแล้วหรือไง?!”เจ้าตัวเสือดาวตัวนั้นแข็งแกร่งมาก มันแข็งแกร่งถึงระดับถอดจิตขั้นกลางแล้วแถมในบริเวณไม่ไกลจากตรงนี้เขายังสัมผัสได้ถึงพลังที่คล้ายกันอีกสองสายพูดอีกอย่างก็คือมีเสือดาวทั้งหมดสามตัว และแต่ละตัวก็มีพลังในระดับใกล้เคียงกันถ้าเธอตะโกนออกมาแบบนั้น อีกสองตัวก็จะถูกดึงดูดเข้ามาด้วย พอต้องรับมือพร้อมกันจะยิ่งลำบากถ้าเสียงดังเกินไปก็อาจดึงดูดปีศาจตนอื่นที่อยู่ไกลออกไปเข้ามาด้วยซ้ำเย่ซิวไม่แน่ใจว่าปีศาจในพื้นที่นี้จะร่วมมือกันจัดการศัตรูที่บุกรุกหรือไม่ถ้าใช่ ก็เท่ากับว่ามีอันตรายถึงชีวิตในแววตาของเฉินเยียนจือเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น เธอเองก็รู้ว่าตัวเองเผลอใจร้อนเกินไป จึงรีบตอบกลับว่า “ฉันเห็นของชิ้นนั้นแล้วตื่นเต้นเกินไป ไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้นเลย”สมุนไพรสีม่วงต้นนั้นแน่นอนว่าไม่ธรรมดา แม้แต่เย่ซิวเองพอเห็นครั้งแรกก็เกือบควบคุมตัวเองไม่อยู่สมุนไพรนั้นมีชื่อว่า หญ้าดาราประกายเมื่อกินเข้าไปแล้ว มีโอกาสที่จะเกิดลวดลายรูปดาวบนร่างกายถ้าลวดลายนี้ปรากฏขึ้น จะสามารถรับพลังแห่งดวงดาวได้ทุกเมื่อถ้าใช้คำศัพท์ในเกมมาอธิบาย ก็เท

กระแสน้ำจำนวนมหาศาลไหลทะลักเข้ามา เย่ซิวรู้สึกว่าหนังตาหนักอึ้งจนแทบจะลืมไม่ขึ้น อยากจะปิดเปลือกตาลงเสียเดี๋ยวนั้นนี่นับเป็นการบาดเจ็บที่สาหัสที่สุดนับตั้งแต่เขามาอยู่ในโลกนี้เลยเขากัดลิ้นตัวเองอย่างแรง ความเจ็บปวดรุนแรงช่วยให้สติกลับคืนมาเขารีบหยิบโอสถจำนวนมากออกมากลืนลงไปพลังโอสถค่อย ๆ แผ่ซ่านไปทั่วร่างและถูกดูดซึมเข้าไป ทำให้ร่างกายของเขาเริ่มฟื้นคืนพลังขึ้นทีละน้อย หัวใจก็กลับมาเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆเย่ซิวกวาดตามองไปรอบด้านเขาไม่รู้เลยว่าในทะเลสาบแห่งนี้จะมีปีศาจที่ทรงพลังซ่อนตัวอยู่หรือไม่เพื่อความปลอดภัย เขาจึงหยิบพระราชวังขนาดย่อมที่มีไว้ติดตัวออกมา แล้วเข้าไปข้างใน และปล่อยให้พระราชวังจิ๋วนั้นจมดิ่งลงไปที่ก้นบึ้งของทะเลสาบณ ส่วนที่ลึกที่สุดของทะเลสาบ มีเงาดำขนาดมหึมาพุ่งขึ้นมา มันอ้าปากอันกว้างใหญ่ราวถ้ำและกลืนพระราชวังทั้งหลังเข้าไปในคำเดียวภายในพระราชวัง เย่ซิวนั่งขัดสมาธิอยู่กลางโถงใหญ่ ก่อนจะเร่งหมุนเวียนพลังและดูดซับพลังโอสถอย่างต่อเนื่อง เพื่อฟื้นฟูบาดแผลทั่วร่างกายให้กลับมาแข็งแกร่งดังเดิมโชคดีที่ร่างกายของเขาแข็งแกร่งผิดมนุษย์ บวกกับการโจมตีก่อนหน้านั้น

ตูม!พลังอันแข็งแกร่งสายหนึ่งปะทุออกมาจากตัวเฉินเยียนจือเธอทะลวงเข้าสู่ระดับจินตานขั้นสมบูรณ์ได้อย่างราบรื่นพลังวิญญาณในร่างแน่นหนาขึ้น ผิวพรรณเปล่งประกาย ดูมีชีวิตชีวาและงดงามสะดุดตาถึงขั้นทำให้ใครบางคนอยากจะดึงเธอเข้ามากอดไว้แล้วทะนุถนอมอย่างสุดหัวใจเฉินเยียนจือถอนหายใจเฮือกใหญ่ บนใบหน้าปรากฏรอยยิ้มจาง ๆอายุเท่านี้แต่สามารถฝึกฝนจนถึงระดับนี้ได้ก็ถือว่าไม่ธรรมดาแล้วแต่พอคิดถึงเย่ซิวที่อายุพอ ๆ กันแต่กลับอยู่ในระดับถอดจิต ก็รู้สึกหมดกำลังใจทันทีหมอนี่ต้องไม่ใช่มนุษย์แน่ ไม่อย่างนั้นจะเก่งกาจผิดมนุษย์มนาขนาดนี้ได้ยังไงเย่ซิวโอบเอวที่นุ่มนวลของเฉินเยียนจือไว้ แล้วพุ่งตรงไปในทิศทางหนึ่งด้วยความเร็วสูงเฉินเยียนจือรู้สึกไม่ค่อยชิน ก่อนจะเอ่ยเสียงเบาๆ ว่า “ปล่อยฉันได้ไหม ฉัน…อยากเดินทางเอง”เย่ซิวยิ้มบาง “เธอนี่ไม่เหมือนเมื่อก่อนเลยนะ ถึงได้พูดเสียงอ่อนกับฉันแบบนี้ได้”เฉินเยียนจือหน้าเครียดเล็กน้อย “ฉันก็ไม่อยากเป็นแบบนี้หรอก แต่นายมันเก่งเกินไป ถ้ายังกล้าท้าทายนายแบบโง่ ๆ เหมือนเมื่อก่อน ฉันก็กลัวว่านายจะ…”คำหลังเธอพูดไม่ออกเย่ซิวไม่พูดอะไรต่อ ก่อนจะรีบมุ่งหน้าไปข้