Semua Bab โคตรคนยอดปรมาจารย์: Bab 1381 - Bab 1390

เย่ซิวเอ่ยเสียงเรียบ “ผมไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าลูกชายของคุณ แต่เขาเป็นคนที่วิ่งมาหาผมแล้วจะฆ่าผมก่อน ผมก็แค่ถูกบังคับให้ต้องสู้กลับเท่านั้น”หญิงงามเอ่ยเสียงเย็น “ทำไมลูกชายสุดที่รักของฉันต้องไม่ฆ่าคนอื่น ทำไมต้องเลือกฆ่าแก คงเพราะแกทำชั่วไว้มากมาย เขาแค่ลงโทษคนชั่วพิทักษ์ความยุติธรรมเท่านั้นเอง”เย่ซิวหัวเราะออกมาจริงอย่างที่ว่า มีแม่แบบไหนก็มีลูกแบบนั้น พ่อแม่ไม่เป็นตัวอย่าง ลูกก็จะเสียคน“พูดไปก็ไร้ประโยชน์ ผมบอกเลยนะว่าวันนี้ต่อให้ใครมาก็ช่วยเขาไว้ไม่ได้หรอก!”ใบหน้าของหญิงงามฉายแววอำมหิต “บังอาจขนาดนี้คงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วสินะ แกคิดว่าแกคู่ควรแตะต้องลูกชายฉันเหรอ งั้นแกก็ตายไปพร้อมกันกับเขาเลย!”พูดจบ เธอก็ชูนิ้วชี้กับนิ้วกลางแนบชิดกัน ก่อนที่ปราณกระบี่สีชมพูจะก่อตัวขึ้นแล้วฟาดลงตรงหัวของเย่ซิวอย่างแรงเธอไม่รู้เลยว่าเย่ซิวคือคนที่เคยช่วยคนทั้งสำนักของเธอไว้และเพราะคำสาบานนั้นทำให้เฉินอิ๋งอิ๋งไม่สามารถเอ่ยความจริงออกมาได้ตอนนั้นเฉินอิ๋งอิ๋งเองก็ถูกหนิวต้าลี่ตามตื๊อจนรำคาญเต็มทน ถึงได้หยิบชื่อเย่ซิวขึ้นมาใช้เป็นเกราะ บอกว่าเธอชอบเขาหนิวต้าลี่เลยปิดเรื่องนี้เป็นความล

หลัวเวยเวยรีบวิ่งเข้ามาทันที ก่อนจะคว้ามือของเย่ซิวไว้แล้วส่งพลังวิญญาณของตัวเองเข้าไปในร่างเขาเย่ซิวส่ายหน้า “ยังไม่ตายหรอก เธอไปบอกให้คนจัดการเก็บกวาดสนามรบ ของที่ได้ให้แบ่งเท่า ๆ กันกับทุกคนที่ร่วมสู้ แล้วก็เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับศึกนองเลือดกับสำนักสหัสราคะ”หลัวเวยเวยพยักหน้ารับทันที ก่อนจะรีบไปจัดการตามคำสั่งตอนนี้ไม่ว่าอย่างไรก็สายเกินแก้แล้ว ทำได้เพียงเผชิญหน้าตรง ๆ เท่านั้นเย่ซิวเดินไปยังศพของหนิวต้าลี่ จุดไฟเผาร่างจนมอด เหลือทิ้งไว้เพียงสิ่งของไม่กี่อย่างหนึ่งคือแหวนผนึกของระดับสูง อีกหนึ่งคือป้ายหยกภายในแหวนผนึกของนั้นมีทรัพยากรกว่าหลายพันล้านส่วนป้ายหยกนั้นซ่อนวิชาระดับสูงอันทรงพลังที่ชื่อว่าหมื่นกระบี่หวนสำนักแต่เจ้าหนิวต้าลี่นี่มันหัวกลวง มีของล้ำค่าขนาดนี้ติดตัวอยู่แท้ ๆ กลับไม่คิดฝึกเลยสักนิด ตอนนี้กลับตกมาอยู่ในมือเย่ซิวฟรี ๆ เสียได้จากนั้นเขาก็หยิบมีดสั้นที่เหลิ่งเฟิงมอบให้ และเติมพลังวิญญาณลงไปไม่นาน เสียงของเหลิ่งเฟิงก็ดังขึ้นในโสตประสาท “ว่าไงน้องเย่ เกิดอะไรขึ้น? ถึงได้มีเวลามาหาฉัน”เย่ซิวไม่เสียเวลาอธิบายยืดยาว รีบเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟังอย่

หลังจากคำสั่งต่าง ๆ ถูกส่งออกไป ทุกคนก็รีบลงมือทันทีเย่ซิวจัดให้สิงโตหยกขาวทั้งแปดตัวประจำอยู่บนแปดจุดสำคัญของฐานค่ายกลอีกสามตำแหน่งให้ยอดฝีมือระดับปฐมญาณของสำนักคอยนั่งคุมส่วนตำแหน่งหลักสุดท้าย แน่นอนว่าเป็นเขาเองทุกอย่างเตรียมพร้อมเรียบร้อย เย่ซิวเพียงเฝ้ารออย่างเงียบ ๆ เท่านั้นภายในถ้ำสำนัก สี่ร่างแยกรวมถึงจางเสี่ยวอวี๋ รั่วอวิ๋น เหมียวเหวินเหวิน ต่างก็เร่งมือกลั่นโอสถกันอย่างบ้าคลั่งครั้งนี้เป็นวิกฤตความเป็นความตายจริง ๆแต่วิกฤตมักมาพร้อมโอกาส ถ้าเย่ซิวผ่านวิกฤตนี้ไปได้และกวาดล้างสำนักสหัสราคะสำเร็จไม่ว่าจะเป็นตัวเขาเองหรือสำนักอวิ้นหลิง ทุกอย่างก็จะก้าวขึ้นไปอีกระดับอย่างมหาศาลส่วนเรื่องการแบ่งทรัพยากร เย่ซิวมั่นใจว่าเหลิ่งเฟิงจะไม่แอบฮุบสิ่งที่เขาควรได้ไว้เองแน่นอนเขามองคนไม่เคยพลาดแม้เหลิ่งเฟิงจะเป็นหัวหน้าองค์กรนักฆ่า แต่เขาไม่ใช่คนโลภมากหรือเจ้าเล่ห์ไร้ยางอายนี่คือเหตุผลที่เย่ซิวเลือกที่จะร่วมมือกับเขาเวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ เพียงไม่นานก็ล่วงเลยมาสองวันบนยอดเขาห่างไปทางเหนือกว่าห้าร้อยลี้ เจ้าสำนักสหัสราคะได้ถูกสกัดเอาไว้เหลิ่งเฟิงกับราชานักฆ่าอีกคนห

มุมปากของเย่ซิวโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มราวกับแผนการสำเร็จจากนั้นการต่อสู้ก็ยืดเยื้อต่อไปอีกครึ่งชั่วโมง ในที่สุดค่ายกลก็ทลายลงในที่สุดเย่ซิวพุ่งเข้าไปทันที ทั่วร่างปกคลุมด้วยเกล็ดมังกร รอบกายมีเงาของเครื่องรางศักดิ์สิทธิ์และสมบัติเวทมนตร์ลอยวนไปมา พร้อมทั้งยังปลดปล่อยร่างจำแลงกระดูกขาวออกมาด้วยหลังจากสูญเสียพลังไปมาก ตอนนี้ร่างแยกของเจ้าสำนักสหัสราคะเหลือพลังประมาณเทียบเท่าผู้บำเพ็ญตนระดับรวมกายาขั้นสมบูรณ์ราวสองสามคนรวมกันแม้เย่ซิวจะยังไม่อาจเอาชนะได้ในทันทีแต่เพราะนี่ไม่ใช่ร่างจริง ถ้าค่อย ๆ สู้อย่างต่อเนื่องก็ย่อมทำลายมันลงได้และนอกจากจะปะทะกันด้วยพลังแล้ว แม้แต่ฝีปากเย่ซิวก็ไม่ยอมแพ้จะว่าน่ารังเกียจก็ใช่ แต่เพื่อรักษาชีวิตเอาไว้ เขาก็จำเป็นต้องทำ“ดูเอาเถอะ เป็นเจ้าสำนักใหญ่โตแท้ ๆ ดันมาบุกโจมตีสำนักระดับหกอย่างฉัน เธอนี่มันเสียชาติเกิดชะมัด”“ฉันสงสัยจริง ๆ ว่าเธอมีลูกกับใคร ถึงได้ออกมาเป็นไอ้โง่สมองพิการแบบนั้น ดูยังไงก็ไม่ใช่คนปกติ”“ทำไมถึงได้กระหายขนาดนี้ล่ะ? หรือว่าไม่มีผู้ชายไหนสนใจ? ไม่จริงใช่ไหม ไม่น่าใช่หรอก”“อารมณ์ร้ายขนาดนี้อย่าบอกนะว่าเข้าสู่วัยทองแล้ว? บ

เหลิ่งเฟิงไม่ได้รู้สึกว่าการทำแบบนี้มีอะไรผิดปกติเลยส่วนสีหน้าของเจ้าสำนักสหัสราคะนั้นกลับเต็มไปด้วยความลังเลและสับสนเงื่อนไขข้อแรกกับข้อสามพอจะยอมรับได้ แต่ข้อที่สองนี่สิ เธอไม่อยากจะรับมันเลยจริง ๆเพราะเย่ซิวคือคนที่ฆ่าลูกชายของเธอเมื่อเห็นเธอมีท่าทีลังเล เหลิ่งเฟิงจึงเอ่ยต่อทันที“เธออย่าไปโทษน้องชายฉันเลย เรื่องนี้มันเป็นเพราะลูกชายเธอเองที่เป็นคนหาเรื่องจะไปฆ่าเขาก่อนเย่ซิวแค่จนตรอกเท่านั้นเอง แถมเขายังให้โอกาสลูกชายเธอหลายครั้ง แต่ลูกชายเธอไม่เห็นค่าเอง”สีหน้าของเธอแย่มาก แม้จะรู้ว่าเหลิ่งเฟิงพูดถูก แต่ก็ยังรู้สึกขุ่นเคืองใจอยู่ดีเหลิ่งเฟิงเอ่ยต่อ “ลูกชายเธอเป็นคนแบบไหน เธอก็น่าจะรู้ดีที่สุด อันที่จริงเขาตายไปก็ดีแล้วไม่งั้นสักวันมันจะพาสำนักของเธอไปสู่หายนะ ยังไงเธอก็ยังสาวอยู่ อยากมีลูกอีกก็แค่คลอดเพิ่มเท่านั้น”“พอเถอะ หุบปากซะ ฉันยอมตกลงก็ได้”ถึงเธอจะไม่เต็มใจเลยสักนิดแต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วไม่อย่างนั้นสุดท้ายเธอคงต้องกลายเป็นหมาที่สิ้นหวังเธอฝืนกลืนความอับอาย กัดฟันทำพันธสัญญาด้วยเลือดต่อหน้าพวกเขาสองคนจากนั้นเหลิ่งเฟิงก็รีบแจ้งข่าวนี้ให้เย่ซิว