Semua Bab ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง: Bab 1291 - Bab 1300

‘จั๋วจิ่วปกป้องชิ่งหมิงฝากด้วยนะ'จั๋วซือหรานมองอักษรพวกนี้ ก็อดถอนใจเงียบๆ ออกมาไม่ได้ชิ่งหมิงยืนอยู่ข้างๆ เนื้อหาอักษรไม่กี่ตัวนั้น เขาเองก็เห็นมันอย่างชัดเจนบนใบหน้าหล่อเหลาของเขา สีหน้ายังคงปั้นยากอยู่ไม่มีน้ำตาใดๆ แต่ดวงตากลับแดงก่ำ"..." จั๋วซือหรานเม้มปาก มองชิ่งหมิง เรียกขึ้นมาเสียงทุ้มต่ำ "ชิ่งหมิง..."แต่ชิ่งหมิงไม่ใช่เด็กหนุ่มที่พูดจาตะกุกตะกักแบบแต่ก่อนแล้ว จั๋วซือหรานรักษาอาการป่วยเรื้อรังของเขาจนหายดีแล้วเขาในตอนนี้ เป็นชายหนุ่มที่รับผิดชอบเรื่องต่างๆ ได้แล้วดังนั้นตอนนี้ เขาไม่รอให้จั๋วซือหรานได้ปลอบหรือเกลี้ยกล่อม เอ่ยขึ้นมาก่อนว่า "ดู่ท่าป๋อยวนจะถูกพวกเขาพาตัวไปแล้ว พวกเรามาเสียเวลาอยู่ที่นี่ก็ไม่มีความหมายอะไร"จวงชิ่งหมิงเอียงตามองไปทางจั๋วซือหราน "ไปเถอะ ไม่งั้นอีกเดี๋ยว..." เขามองไปทางเส้นขอบฟ้า "...ฟ้าจะสางแล้ว"เขาเข้าใจสถานการณ์ของเฟิงเหยียนอย่างชัดเจนจั๋วซือหรานมองสีหน้าของเขาอย่างละเอียด จากนั้นก็พยักหน้าเบาๆ "ได้ เช่นนั้นไปกันก่อนเถอะ กลับไปแล้วค่อยหารือกัน"หลังจากชิ่งหมิงเดินออกไปสองสามก้าว ก็หันกลับไปมองยังจุดก่อนหน้านี้ ร่องรอยหลุมบ่

จั๋วซือหรานเอียงหัวมองเขาผาดหนึ่ง ความหมายชัดเจนอยู่แล้วถึงอย่างไรก็อยู่ในหุบเขาหมื่นพิษมานาน แม้ปันอวิ๋นจะไม่อยากยอมรับ แต่ก็อดพูดไม่ได้ ว่าเขากับจั๋วซือหรานก็มีความรู้กันแล้วจริงๆพอเห็นสายตาของจั๋วซือหราน ปันอวิ๋นก็รู้ว่า ที่จะแอบดอดไปนอนนี่น่าจะหมดหวังแล้วเขามองเฟิงเหยียนอย่างเคืองๆ จากนั้นก็ความหายาลูกกลอนกระตุ้นสมองออกมาเคี้ยวกร้วมๆกวักมือเรียกศิษย์สำนักเข้ามา กำชับไปคำหนึ่งเซี่ยอวิ๋นซีแม้ในใจจะเป็นห่วงลูกสาวมาก แต่ก็รู้ว่าลูกสาวปกติเป็นคนมีแผนการในใจอยู่แล้วยิ่งไปกว่านั้นสภาพเองก็ดูดีอยู่ จึงพอวางใจลงได้ชั่วคราว บวกกับเสี่ยวหวายเองก็อยู่ที่นี่มานานแล้ว ต้องเข้าใจสถานการณ์ช่วงนี้ดีแน่ๆ อีกเดี๋ยวค่อยถามเสี่ยวหวายเอาดังนั้นนางจึงไม่พูดอะไรมาก พยักหน้าตามจั๋วหวาย ตรงไปยังห้องพักที่จัดไว้แล้วพร้อมศิษย์สำนักจั๋วเฮ่ออิงเดิมทีควรจะตามศิษย์สำนักไปด้วยกัน แต่เขาก็ยังไม่วางใจจั๋วซือหราน จึงยังยืนอยู่ที่เดิม จ้องนางอยู่ครู่หนึ่งจั๋วซือหรานก็ไม่ได้เร่งรัดอะไร มองเขาด้วยสายตาราบเรียบครู่ต่อมา จั๋วเฮ่ออิงก็ทนไม่ไหว เดินขึ้นหน้าไปสองสามก้าว หลังจากกวาดสายตามองนางไปทั้งตัวแล้

ดวงตาจวงชิ่งหมิงเบิกโพลงอย่างงุนงงจั๋วซือหรานอยู่ข้างๆ ได้ยินคำนี้ ก็อดขมวดคิ้วขึ้นมาไม่ได้เช่นกัน"ตัวตนอย่างวิญญาณวัตถุโดยธรรมชาติ พบได้แต่มิอาจไขว่คว้า ไม่ใช่แค่ตระกูลของเจ้าที่ต้องการตัวตนที่ควบคุมได้และใช้ประโยชน์ได้เช่นนี้ แต่สภาผู้อาวุโสเองก็ไม่ปฏิเสธสิ่งเหล่านี้ด้วยเช่นกันปันอวิ๋นมองเขา "ดังนั้นการกระโดดจากตระกูลไปหาสภาผู้อาวุโส ไม่ได้ถือเป็นการช่วยเหลือกอบกู้ แต่เป็นแค่กระโดดจากหลุมหนึ่งไปอีกหลุมหนึ่งเท่านั้น เพียงแต่ว่าในหลุมนี้อาจจะมีอิสระมากกว่าหลุมก่อนหน้าก็เท่านั้น""ขอแค่เจ้ายังเป็นตัวตนที่ควบคุมได้ คนของสภาผู้อาวุโส ก็น่าจะปล่อยเจ้าได้ชั่วคราว แค่ใช้งานเจ้าตอนที่ต้องการใช้ก็พอ"หลังจากปันอวิ๋นพูดคำนี้ ก็ชะงักลงไปครู่หนึ่ง ถามขึ้นว่า "หลายปีนี้ เจ้าน่าจะเคยทำงานให้สภาผู้อาวุโสบ้างใช่ไหม?"จวงชิ่งหมิงออกแรงบิดนิ้ว เวลาที่เขากระวนกระวาย จะทำแบบนี้ออกมาโดยไม่รู้ตัว น่าจะเป็นนิสัยที่ติดมาก่อนที่จะรักษาหายดีจวงชิ่งหมิงนึกได้ว่าช่วงหลายปีนี้ก็หลอมสกัดของไปไม่น้อยเลย เพียงแต่เทียบกับในตระกูลแล้ว ดูสบายกว่ามากแต่ถ้าให้พูดขึ้นมาจริงๆ ด้านคุณสมบัติก็ยังคงเป็นแบบเดียวกั

จั๋วซือหรานกัดฟัน ในน้ำเสียงมีความอายกลายเป็นโกรธอยู่หน่อยๆชายหนุ่มไม่พูดอะไรอีก เพียงแต่จากจังหวะหายใจที่เปลี่ยนไป ก็ยังออกไม่ยากว่าเขากำลังกลั้นหัวเราะอยู่แม้นางจะยังเคืองอยู่ แต่ก็จริงที่ว่าแค่มีเขาอยู่ใกล้ๆ นางก็จะรู้สึกสบายมาก นอนหลับได้สนิท กินข้าวได้มากขึ้นอีกชามอะไรแบบนั้นดังนั้น ก่อนหน้านี้ที่ยังกดฟันเคืองอยู่ตอนหลังก็หลับลึกไปเสียแล้ว ใบหน้าแนบกับหน้าอกเฟิงเหยียน หลับอย่างสบายเฟิงเหยียนไม่ได้หลับ และไม่ง่วงเท่าไรนักน่าจะเพราะว่า เตียงหยกเย็นนี้มันสบายจริงๆ แต่อุณหภูมิกลับทำให้เขาตื่นตัวมากหรือบางทีคงเพราะ การปรากฏตัวของเฝินเทียน การเกิดเรื่องของตันติ่ง...เรื่องกะทันหันเหล่านี้ ทำให้สมองเขาไม่อาจหยุดคิดได้เลยบวกกับว่า แม่ของจั๋วซือหรานก็มาแล้ว สำหรับเรื่องของเขากับนาง รวมถึงเด็กในท้อง...บางทีอาจจะเกิดการเปลี่ยนแปลงที่แตกต่างออกไปเรื่องเหล่านี้กดอยู่ในใจเขา ทำให้เขาหลับไม่ลงดังนั้น จึงก้มลงมองดูใบหน้าหลับลึกของนางต่อให้อยู่ในความมืด สายตาของเขาก็ยังดีอยู่ ตอนนี้มีแสงเรืองรองรางๆ ของเตียงหยกเย็น จึงยิ่งทำให้ใบหน้าหลับลึกของนางชัดยิ่งขึ้นยังคงงดงาม ไม่

จั๋วซือหรานจงใจพูดแบบนั้นเพื่อทำให้เขาอึดอัดแต่เขาดันลุกขึ้นมาทันที ทำให้จั๋วซือหรานต้องมาอึดอัดแทนนางถลึงตาโตทันที เห็นว่าเขาเหมือนจะออกไปด้วยกันกับนางจั๋วซือหรานเบิกตาโพลงดึงแขนเสื้อเขาไว้ "ท่านบ้าไปแล้วเรอะ? ออกไปตอนนี้ ท่านก็กลายเป็นท่านอ๋องย่างกันพอดี!"ไม่รู้ประโยคนี้คำไหนไปหยอกเขาเข้ามุมปากชายหนุ่มยกขึ้นยิ้มละไม "ไม่เป็นไร""ไม่เป็นไรบ้าอะไรล่ะ..." จั๋วซือหรานขมวดคิ้วแน่น กดไหล่เขาไว้ถึงอย่างไรนางก็ไม่ใช่หญิงสาวอ่อนแอ หลายวันก่อนร่างกายถึงจะอ่อนแรงไปบ้าง ไม่มีเรี่ยวแรงนัก แต่ตอนนี้ฟื้นฟูกลับมาแล้ว สภาพเองก็ไม่เลวนักดังนั้นจึงไม่มีเก็บแรง กดเขานั่งลงไปบนเตียงหยกเย็น "นั่งลง!"เฟิงเหยียนไม่ดิ้นรน ยอมให้นางกดลงนั่งอย่างว่าง่ายครู่ต่อมา เหมือนรู้สึกว่าแหย่พอแล้ว จึงเอ่ยขึ้นว่า "ไม่ต้องกังวล"เขาชี้ไปที่คอของตนเอง "นอนบนเตียงหยกเย็นไปนาน เหมือนกับตอนที่แช่สระเย็นก่อนหน้าไม่ผิดเพี้ยน"ตราประทับคำสาปบนตัวเหล่านั้น พอสูดรับพลังเย็นเอาไว้มากเพียง ก็จะสามารถต้านทานอาการบาดเจ็บเผาไหม้เหล่านั้นได้จั๋วซือหรานไม่ได้โง่ ไม่รู้หลักการนี้เสียที่ไหน?เพียงแต่ว่า นางเองก็ชัดเ