All Chapters of One Night Stand With The Billionaire: Chapter 91 - Chapter 100

Nagkatinginan sila ni Miguel, kapwa nagulat sa pareho nilang reaksyon. Ngunit agad na napansin ni Marga ang biglang pagdilim ng gwapong mukha ng amo sa kabila ng gulat na reaksyon nito. Hindi niya rin maipaliwanag kung bakit bigla siyang nakaramdam ng kaba. Sa alertong kilos ng bodyguard ni Miguel, tila malinaw na hindi basta simpleng insidente ang pag-ikot ng dalawang drone sa paligid ng villa. Mula nang makabalik siya sa Davao, hindi na niya napansin si Jay na nakasunod sa kanya. At hindi na rin sila ulit nagkausap pa ni Zhavie. Pero posible kayang nagkataon lang na may nag-e-explore ng drone sa area? Pagkakaalam niya, hindi basta-basta nakakalipad ang drone sa loob ng siyudad nang walang kaukulang permit. O baka naman… may nakasubaybay pa rin sa kanya — at may permiso pa para gawin iyon? Nayakap niya ang sarili habang unti-unting naglalakbay ang isip sa kung anu-anong posibilidad, ramdam ang malamig na simoy ng hangin na tila may dalang babala. While Miguel’s expression tu

Napigil ni Marga ang paghinga sa tanong ng kaibigan. Para bang biglang naumid ang kanyang dila at nag-leave the group ang kanyang utak. Paano niya sasabihin kay Zhavie na wala siyang ideya sa mga nangyari sa opisina dahil sa naging ganap nila ng pinsan nito? Na pinapunta siya sa Villa ni Miguel dahil siya ang napiling food taster para sa mga bagong version ng menu—ng ganun lang? Alam niyang kahit sino ang pagkukwentuhan niya tungkol sa nangyari kahapon ay siguradong magkakaroon ng wild imagination. Napahawak siya sa gilid ng office table at marahang nilaro ng mga daliri ang ibabaw niyon, tila hinahanap ang tamang sagot. “Marga?” tawag ni Zhavie nang mapansin ang kanyang pananahimik. Tila nagising naman ang dalaga mula sa malayong paglalakbay ng isip. “A-ah… ka-kasi hindi rin naman ako nagtagal kahapon sa office, Zhav. Wala din akong narinig na report na may nangyari,” pagdadahilan niya, pilit pinapakalma ang boses. “Bakit, may nalaman ka ba na nangyari?” tanong niya, hindi mait

Xander didn’t loosen his hold right away. His arms stayed firmly around her waist, as if he was afraid she might vanish the moment he let go. Slowly—almost reluctantly—he pulled back just enough to see her face. His hands remained on her arms, warm and steady, grounding her in a moment she wasn’t prepared for. “Marga…” he breathed out, his voice low and rough around the edges. Her heart lurched—one hard, traitorous thump that almost made her knees weaken. She tried to keep her expression sharp, irritated even, but her body betrayed her with a faint tremble she hoped he didn’t notice. His nearness was overwhelming; the heat of his touch lingered, seeping through her skin like a memory she wasn’t ready to revisit. He searched her eyes, and for a split second she forgot to breathe. Her pulse drummed in her ears—steady, loud, impossible to ignore. “I wasn’t ignoring you,” Xander murmured, thumbs unconsciously brushing her arms. “I wasn’t…. I just—” His jaw tightened, like he was

Marga’s scowl deepened at his teasing. She hated that she couldn’t even defend herself about that night—because it was true.She lifted her left brow sharply, fixing the laughing, mischievous man with the kind of glare meant to cut through steel.“Excuse me, that night was completely different, okay? I was out of my cognizance. And now—” she planted both hands on her waist, voice rising with every word, “I am fully awake, Xander! You just popped out of nowhere after ignoring me for almost two days, and then sasabihin mo sa'kin na dito ka matutulog?”Her irritation trembled at the edge of her voice, barely restrained.The smile on Xander’s lips slowly faded. He closed his eyes for a moment, exhaling deeply—as if grounding himself before facing her again.“Babe…” he whispered softly when he opened them, taking a step toward her.“Nope!” she cut him off instantly, snapping her hand up in warning. “Answer my question first, Xan! Don’t you dare try distracting me with your hugs and kisses

Napahawak ang malaya niyang kamay sa mga nakapulupot na bisig ni Xander sa kanyang beywang, marahan niya iyong pinisil—isang pakiusap, isang babala, isang desperadong “please, stop” na hindi niya masabi nang malakas. Lumunok siya nang mariin, pilit na pinipigilan ang sarili na hindi mahulog sa kiliting pumapaitaas sa kanya mula sa init ng pagdikit ng balat nila. "Yes, Boss… o-okay lang ako. Ma-may pinapanood lang kasi akong K-drama, Boss," mabilis niyang palusot habang mariin niyang ipinikit ang mga mata, umaasang huwag maramdaman ng kanyang Boss ang panginginig ng boses niya. Naiinis siya. Sa sarili niya. Sa sitwasyon. Sa katotohanang wala na siyang maitatago pa kay Xander—naririnig nito ang bawat hingal niya, bawat hirap mag-isip ng dahilan, bawat pag-aalangan na sinusubukan niyang takpan ng magaan na tono. At ang pinagmulan ng lahat ng pagsisinungaling niyang ito sa kanyang butihing Boss… ay nakayakap pa rin sa kanya ngayon, nakadikit ang dibdib sa kanyang likuran, at tahimik na