Chapter 3

Chapter 3

“But I wanna stay with you, Mommy,” nakangusong sabi ng anak ko.

“Ilang araw ka lang naman doon…”

Hindi ko rin gustong mahiwalay sa anak ko. Pero kailangan kong tiisin. Natatakot akong makita ni Jai ang bata lalo pa’t may hinala na ito. 

“You already know my answer, Mommy. Hindi ako pupunta sa lugar ni Tita Mommy, and that’s final!” Pumunta siya sa kama at padabog na nagtalukbong ng kumot.

Napabuga ako ng hangin. Mukhang mahihirapan akong kumbinsihin ang anak ko. Napagdesisyonan kong magluto na lang nang hapunan. Mamaya ko na siya kakausapin baka magbago na ang kanyang isip. 

Pero nagkamali ako. Nang maghapunan kami, Keiran had refused to acknowledge me, he was a stubborn kid, I could admit. Kaunti lamang ang kinain niya sa nilutong kong paborito niyang ulam. Pagkatapos niyon ay umakyat din siya kaagad sa kanyang silid.

Kasalukuyan akong naghahanda para matulog nang bumukas ang pinto. My little boy trotted in with his favorite teddy bear.

“Keiran?” Umupo ako at pinagmasdan siyang lumapit sa kama.

He climbed the bed and laid by my right side. Napangiti ako nang yumakap siya sa akin.

“Okay, what’s going on? Akala ko hindi mo na kakausapin si Mommy.” Natawa ako nang humigpit ang yakap niya sa akin.

“Mommy, dito na lang ako,” ungot niya, mas lalong isiniksik ang sarili sa gilid ko.

I sighed and caressed his smooth hair. Ang hirap din namang magdesisyon na sa Vista Azerra siya mananatili ng ilang linggo. Hindi ako sanay na malayo ng ilang araw ang anak ko sa akin.  

“Sana kaya kong ipaliwanag sa ‘yo ang lahat, anak…” bulong ko.

Minsan na siyang nagtanong noon sa akin sa kanyang ama. Ang naging sagot ko ay nasa malayo lugar ito nagtatrabaho at malabong makauwi sa amin nang gano’n kadali. Inasahan kong marami siyang magiging tanong tungkol sa kanyang ama ngunit isa lang ang sinabi niya. Hihintayin niya ito hanggang sa pwede nang umuwi sa amin. Napaiyak ako sa sinabi ng anak ko. Awang-awa ako sa kanya. Pero wala akong ibang nagawa kun’di yakapin siya. 

I cleared my throat. Pakiramdam ko may bumara sa aking lalamunan. Sana kapag dumating ang panahon na malaman niya ang katotohanan, maintindihan niya ako.

Bumaba ang mga mata ko sa kanya. Nakayakap pa rin ng mahigpit sa akin.

“Is there any reason why you don’t wanna go to Tita Mommy’s place?” I asked gently.

Keiran nodded against my chest. Bigla akong nagtaka. Ano naman ang rason ni Keiran bakit ayaw niyang magpunta doon? Was Scaxy mistreating my son behind my back? 

Umiling ako. Hindi magagawa ni Scaxy ‘yon sa anak ko. Ramdam ko kung gaano nito kamahal ang pamangkin.

“I’ll miss you,” Keiran whispered, leaving me stunned. 

Okay, this was the reason? Parang kinurot ang puso ko. 

“You should know Mommy is gonna miss you more. But, you need to go, Tita Mommy misses you a lot. At saka kapag ginawa mo ‘yon magiging happy si Mommy.”

Pagkasabi ko niyon, nag-angat ng tingin si Keiran sa akin. Ang malaabo niyang mga mata ay nakatitig sa akin. How much those eyes reminds me of his father.

Ilang beses ko mang sabihing nakalimutan ko na ang ama ni Keiran. Hindi ko pa rin maitatanggi sa sarili na naaalala ko ito lalo na at may iniwan itong palaging magpapaalala sa akin sa lalaki.

“Really? You’ll be happy if I go there?”

Nakangiting tumango ako. 

“Then, I’m going! I want you to be happy always,” Keiran muttered.

“Papayag ka nang pumunta kay Tita Mommy?” I asked slowly.

“Yes!” he screamed.

I smiled before hugging him tightly. Kahit naman hindi siya pumunta sa Vista Azerra, palagi akong magiging masaya basta nandito siya sa aking tabi.

Being a single mother of five year-old baby boy wasn’t a day’s job. Stressful? Tiring? Exhausting? Call it whatever you like. Pero para sa akin, isa sa pinakamagandang nangyari sa buhay ko nang ipinanganak ko si Keiran. 

“Mama!” ‘Yon ang unang malinaw na salitang nabanggit ni Keiran. Umiiyak na niyakap ko siya nang mga panahong ‘yon.

Ito ang nagbigay ng dahilan para magpatuloy akong mabuhay. Binago nito ang pangarap ko noon para sa sarili ay napunta lahat sa anak ko. 

Marami akong natutunan nang dumating si Keiran sa buhay ko. Napilitan akong mag-mature ng mabilis. At kanailangan kong maging malakas upang makabangon ulit. Wala na akong mga magulang na masasandalan. Ngunit hindi ipinaramdam ni Scaxy at nang mga taong malapit sa akin na mag-isa ako. Palagi silang nakaalalay sa akin hanggang sa magawa ko ng bumangon ulit.

“Magpakabait ka kay Tita Mommy, okay? H’wag pasaway. Sasakit ang ulo niya kapag ginawa mo ‘yon.” mahigpit na bilin ko habang naghahanda ako sa pag-alis ni Keiran.

Sa sobrang excited na makita ang pamangkin, si Scaxy mismo ang sumundo sa anak ko. Ilang beses na siyang nakiusap na sa kanya muna si Keiran pero hindi ako pumayag. Kaya ngayon tuwang-tuwa siya sa naging desisyon ko. Ngunit ang hindi alam ni Scaxy ay mayro'ng malaking dahilan bakit mananatili muna sa kanya ang anak ko. Hindi ko sinabi sa kanya, alam kong matataranta na naman ang pinsan ko kapag nalaman niya.

Scaxy arrived an hour ago and after spending a little time with him, nagpasyang aalis na sila ni Keiran. Mabigat ang loob ko.

“I’m gonna miss you, Mommy.” Humaba ang kanyang nguso habang nakayakap baywang ko. Halatang ayaw ding malayo sa akin.

“Mommy is gonna miss you more,” bulong ko bago siya niyakap.

“Okay, Keiran, it’s getting late, aalis na tayo.” Scaxy said, causing us to break the hug. 

Naunang lumabas ng bahay si Scaxy kasabay si Sidney, dala ang gamit nilang dalawa. Sasama si Sidney kay Keiran sa Vista Azerra. Mas mapapanatag ako kung nando’n siya. Para naman matulungan niya si Scaxy na bantayan ang anak ko.

Paglabas ng bahay. Yumakap ulit si Keiran bago pumasok sa kotse. 

“Take care of my son for me, Scaxy,” sabi ko matapos niya akong harapin.

Tumango siya at marahang hinaplos ang aking mukha. Ang kanyang mga mata ay malamlam na nakatitig sa akin. ‘Yon ang palagi niyang ginawa sa tuwing magkikita kami. Para bang nangungulila sa akin ng matagal. 

Sa lahat nang pinasasalamatan ko ay si Scaxy. Kailan man ay hindi niya ako hinusgahan. Wala akong narinig na salita mula sa kanya. Ang laki ng naitulong niya sa akin. Para mabantayan ako at matulungan sa pag-aalaga kay Keiran, piniling magtrabaho ni Scaxy dito sa Cagayan at magtayo ng resort.

“Mag-ingat ka palagi. At kumain sa tamang oras. At saka h’wag mong kalimutan magpahinga. Hindi ka robot,” paalala niya bago ako niyakap ng mahigpit.