Chapter 2

Chapter 2

Tulala ako habang nakatitig sa labas ng restaurant. Hindi mawala sa isip ko ang sinabi ni Jai. Kaya napagpasyahan kong ilayo muna si Keiran dito.

“Ms. Thara, maaga ba tayong magsasara mamaya?”

Nilingon ko ang nagsalita sa aking likuran, si Eufee. Ang isa sa waitress ng restaurant. Nagpupunas ng kanyang pawisang mukha gamit ang puting hanky.

Tumango ako. “May kailangan akong uwian ng maaga.”

“Parang gusto ko tuloy sumama sa ‘yo. Gusto kong makita si Keiran, nakaka-miss ang anak ninyo, Ms. Thara! Dalhin mo naman paminsan-minsan dito.”

Matipid akong ngumiti sa kanya. “Sa susunod…”

“Grabe katulad pa rin ng dati. Ang daming customers!” Pabagsak na ipinatong ni Ireem ang tray sa counter.

Ngayong araw ay ramdam ko ang pagod ng mga waitress ng restaurant. I looked around the restaurant and smiled at the disorganized chairs and tables. Ibig sabihin niyon ay maraming customer ang pumunta sa restaurant ngayong araw, it was really a great thing to me. Ngunit hindi naman ito ang unang pagkakataong puno ang aming restaurant. May mga panahon pa nga na hindi namin napapansin ang ibang mga customers dahil nauubusan kami ng table, okupado na lahat maging ang VIP room namin ay napupuno rin.

I exhaled loudly. Humila ako ng upuan at umupo malapit sa counter. Lumaki ang ngiti ko nang maalala ang kabuuang halaga ng kinita ko ngayong araw. For almost three years, I had been managing this restaurant all by myself and I could say it was the best thing ever. May alam ako sa pagluluto, kaya napagdesisyonan kong magtayo ng restaurant.

“Hindi ba nangangawit ang bibig mo kakangiti?” biro ni Enzo na pumukaw sa malalim kong pag-iisip.

Nag-angat ako ng tingin sa lalaki. “‘Di bale nang mangawit ang bibig ko kung pera naman ang dahilan niyon.”

Natawa siya at naiiling na lumapit sa counter. He makes two cups of coffee whipped with extra cream. At ibinigay sa akin ang isang baso.

“Salamat,” I told him and take a sip.

“You’re welcome, madam!”

Pabirong inirapan ko ang loko-lokong lalaki. Ginala ko ulit ang tingin sa paligid ng restaurant. Some of our customers are already done and they’re leaving.

“Gusto mo ng coffee? May ginawa ako para sa ‘yo.”

Nang mapadaan sa amin si Eufee. Hinarangan agad ni Enzo at ibinigay ang hawak ng coffee. Akala ko tinimpla ni Enzo para sa sarili.

Nagtaas ng kilay si Eufee at tinitigan ang coffee na hawak ni Enzo.

Ngumuso ang lalaki nang mapansing walang balak si Eufee para tanggapin ‘yon. “Baka lang kasi gusto mo...”

Huminga ng malalim si Eufee bago tinanggap ang coffee. Kahit nagsusungit siya, hindi naman kayang balewalain nang babae si Enzo.

My eyes catches a customer drop a large tip on his table before heading out. May suot itong itim na sombrero, kaya hindi ko nakita ng maayos ang mukha ng lalaki.

Nagmamadaling tinungo ni Enzo ang mesang pinag-iwanan ng tip at kinuha ‘yon.

“Grabe ang laking naman nito!” Binilang ni Enzo habang naglalakad papalapit sa amin. “Hindi ba nating 'to paghahatian?” he asked.

“Paghahatian? Wala kang share dito!” Lumapit si Eufee kay Enzo at hinablot ang pera. Tumakbo siya sa counter at itinago sa drawer.

“Hey! I’m the waiter here, dapat sa akin ‘yan!” protesta ni Enzo.

Nameywang na humarap sa kanya si Eufee. “May sinabi ba si Ms. Thara na maaari ka nang magtrabaho?”

“Akala ko…” tinignan ako ni Enzo.

Umigkas ang kilay ko sa kanya. Hindi ko alam kung anong trip niya. Nagulat ako nang sabihin ni Eufee na nag-apply ang lalaki bilang waiter sa restaurant ko. Wala na naman sigurong magawa sa kompanya ang lalaki, kaya dito nanggugulo.

Taga-pagmana ng mga Elizalde si Lorenzo. Ang ama niya ay gobernador at chairman naman ng malaking kompanya ang kanyang ina, at kilala ang kanilang pamilya na isa sa pinakamayamang angkan sa bansa. Kilala ko siya dahil naging secretary ako ng kanyang ina noon. Pero nag-resign din ako nang maitayo ko ang restaurant. Gusto kong mag-pokus sa aking business.

“Ma’am, tingin ko may gusto ‘yang si Sir Enzo kay Eufee.” Sa sinabi ni Ireem, nakuha niya ang atensyon ko.

“Paano mo naman nasabi?”

“Simula kasi noong magtrabaho si Eufee dito, halos magtambay na si Sir Enzo sa restaurant. Hindi naman siya gano'n dati. Tapos nakikita ko ang pasimpleng pagtitig ni sir kay Eufee.”

Binalik ko ang tingin kay Enzo, kinukulit niya si Eufee na naglilinis mesa. Maaaring posible ang sinabi ni Ireem. Maging ako ay nagtataka rin dahil palaging nandito si Enzo. Palihim akong napangiti. Mukhang tinamaan yata ang playboy na Elizalde.

Alas siyete pa lang ay nagsara na kami. Kailangan kong umuwi ng maaga upang maghanda ng hapunan. Nangako akong magluluto ako ng paboritong ulam ni Keiran ngayong gabi.

“Magandang gabi, Ate Thara,” nakangiting bati ni Sidney matapos akong pagbuksan ng pinto.

Apo si Sidney nang katulong ni Scaxy, at college student pa lamang. Dahil bakasyon ngayon, kinuha ko muna para magbantay kay Keiran habang nasa restaurant ako. Biglaan kasi ang pag-uwi ni Irene, ang Nanny ni Keiran sa kanila nang magkasakit ang ina nito.

“Good evening. Si Keiran? Tulog na?” tanong ko nang mapansing tahimik ang living room. Naaabutan ko minsan na naglalaro ang anak ko dito habang naghihintay sa akin.

“Nasa kanyang silid po, Ate. Kanina pa ‘yon hindi lumalabas,” sagot niya.

Bigla akong kinabahan. “May problema ba?”

“Hindi ko po alam. Tinanong ko siya kanina pero hindi namang sumasagot…”

Iniwan ko si Sidney at nagmamadaling umakyat sa ikawalang palapag kung saan ang silid ng anak ko.

“Keiran! Mommy is here!” sigaw ko pagbukas ng pinto. Ngunit wala akong nadatnang bata sa loob.

Ilang beses kong tinawag ang pangalan ng anak ko ngunit walang sumasagot. Dumagundong sa kaba ang dibdib ko. Ayaw kong mag-isip ng negatibo.

“Keiran! Please, h’wag mo namang takutin si M-mommy.” Bahagyang nangatal ang labi ko. Nanghihina napaupo ako sa kama.

Bumukas ang pinto nang silid at pumasok doon si Sidney. “Ate Thara, bakit po kayo sumigaw?”

“Sidney, si Keiran… nawawala,” nanginginig kong sinabi.

Hindi ko magpaliwanag ang kabang nararamdaman ko. Paano kung may nangyari masama sa anak ko?

“Keiran? Ginulat mo naman ako!” Gulat na napahawak sa dibdib si Sidney.

Biglang na lang sumulpot sa likuran namin si Keiran dala-dala ang paborito niyang robot na laruan.

“Saan ka ba galing, Keiran?” tanong ko.

He had a grave expression on his face. Tahimik niyang itinuro ang closet. Pumikit ako ng mariin bago lumuhod at niyakap ang anak ko.

“Please, don’t do that again, tinakot mo ako...”

“Mommy, ipamimigay mo na ba ako?”

Agad akong napabitaw sa pagkakayakap kay Keiran para tignan siya. “Saan mo naman narinig 'yan?”

Yumuko siya at ‘di nagsalita.

I smiled lightly. “Tingin mo ba kayang gawin ni Mommy ‘yon sa ‘yo?”

“Sabi ni Ate Sidney. Si Tita Mommy na ang mag-aalaga sa akin. Iiwan mo na ako sa kanya.”

Tinignan ko si Sidney. She slapped her forehead. Nang mapansing nakatingin ako sa kanya naging hilaw ang ngiti niya.

“Sorry, Ate. Nadulas kasi ang bibig ko.”

Marahan akong nagpakawala ng hangin bago ibinalik ang tingin kay Keiran.

“Listen, Sweetie. Hindi ka ipinamimigay ni Mommy, okay? Scaxy has been all over my neck, asking you to spend some weeks with her, hindi naman ako makatanggi baka magtampo ang Tita Mommy mo,” mahinahong paliwanag ko.