TWISTED MARRIAGE: When The Good Wife Finally Wants A Divorce의 모든 챕터: 챕터 311 - 챕터 320

"DADDY, NASAAN po kayo?"Halos maluha si Theo pagkarinig iyon sa kaniyang anak habang kausap ito sa telepono. Halatang kyuryuso ang bata kung ano na ang nangyayari sa kaniya pero hindi niya masabi ang totoo."A-Ah... nasa abroad si Daddy, anak," sagot ni Theo at kinagat ang ibabang labi upang mapigilan ang sariling maging emosyonal.Hindi sumagot si Baby Alex. Pero halatang dismayado ito. Naiintindihan naman iyon ni Theo. Syempre, sino ba namang anak ang hindi makakaramdam ng tampo kung hindi man lang niya nakikita ang ama nito.Naging madalang ang komunikasyon nilang mag ama kalaunan. Hanggang sa natigil na nga iyon nang tuluyan. Kasabay nang pagbigat ng loob ni Theo ay ang paglala rin ng kondisyon niya. Sa halos isang taon, nakawheelchair lang siya lagi at minsan, nakatitig sa kawalan. Mabuti na lang at kahit papaano nakakapagtrabaho pa rin siya sa bahay. Hindi naman niya pwedeng pabayaan ang kompaniya ng basta. At isa pa, mas nakakatulong iyon sa kaniya para maging okupado ang uta

SA LOOB LOOB NI THEO ay parang pinapatay na siya sa sakit. Sa kabila ng kaniyang ngiti ay sobra siyang nasasaktan. Inaasahan naman na niyang tuluyang makakamoved si Amanda sa kaniya. Pero ang sakit sakit pa rin pala kapag isinasampal na mismo sa mukha niya ang katotohanan.Tinalikuran na siya ni Amanda at hindi pa man din ito gaanong nakakalayo, saka naman dumating ang lalaking sinasabi nito. Nilapitan ni Damien si Amanda at nagpatong ng coat sa balikat nito upang hindi ito lamigin.Umigting ang panga ni Theo dahil sa sobrang selos. Siya dapat iyon, eh. Pero dahil ganito ang sitwasyon niya, ni wala man lang siyang magawa.Parang ang sweet sweet nilang dalawa. May pinagbubulungan sila na sila lang ang nakakaalam. Pasikretong kumuyom ang kamay ni Theo dahil do'n."Malamig..." ani Damien kay Amanda matapos ipatong ang coat.Napahawak doon si Amanda upang hindi mahulog ang coat. Pero para siyang natuklaw ng ahas nang may mapagtanto. Ang perfume sa coat ay parang kaamoy ng kay Theo. Sa is

"IPAPAHATID NA kita," pag offer ni Theo matapos matahimik ni Amanda ng ilang segundo. Nang nakabawi ay iniba na lang ni Theo ang usapan. Napansin niyang kanina pa gustong umuwi ni Amanda kaya naman hindi na napigilan pa ni Theo ang mag offer na ihatid ito.Agad na umiling si Amanda. "Hindi na kailangan. Kaya ko ang sarili ko," pagtanggi niya.Tumango si Theo. "Pero... pwede ba kitang samahan umuwi na lang?" lakas loob na tanong niya."At bakit?""Kasi... gusto kong makita ang mga anak natin," pag amin ni Theo.Pakiramdam ni Amanda ay binuhusan siya ng malamig na tubig. Hindi niya naisip na darating agad ang araw na ito. Pero hindi naman maiiwasan. Mangyayari at mangyayari pa rin ito. Hindi niya pwedeng alisin na lang basta si Theo sa buhay nila lalong lalo na sa mga anak nila. May karapatan pa rin ito bilang ama ng mga bata."Sige," tipid na sagot ni Amanda.Parang gustong magtatalon bigla ni Theo sa tuwa. Pero pinigilan niya ang sarili. Sa halip ay nagpasalamat na lang siya sa babae

"HANGGANG KAILAN ka magiging ganito kaduwag?" walang prenong tanong ni Carmella kay Theo nang bumisita siya ulit dito. Natanggap na ni Carmella ang estado niya sa buhay ng lalaki. Alam niyang hindi na maaalis sa sistema nito si Amanda. Tanging si Amanda lang ang may kakayahang pasayahin ito at bigyan ng rason para mas labanan ang karamdaman nito."Anong ibig mong sabihin?" nagmamaang maangan na tanong ni Theo at naubo na lang. Katatapos lang niyang uminom ng kaniyang gamot pero pakiramdam niya ay wala namang epekto iyon. Parang mas lalong humihina lang ang katawan niya."Alam mo ang ibig kong sabihin. Bakit lagi ka na lang ganito? Mas hinahayaan mong manaig iyang karamdaman mo! Lumaban ka naman, Theo!" Hindi na napigilan pa ni Carmella na pagtaasan ng boses si Theo. Nababanas na kasi siya sa lalaki. Hindi ganito ang pagkakakilala niya kay Theo. Mataas ang tingin niya rito at sobrang nakakapanibago talaga na ganito siya kahina sa harapan niya. Hindi pa siya nasanay kahit na sobrang ta

TULALA SI AMANDA pagkauwi. Hindi na niya alam kung paano niya naitawid ang araw na iyon sa kabila ng bumabagabag sa isipan niya. Parang gusto niyang maniwala na hindi sa mga sinabi ni Carmella. "Oh. Nandito ka na pala..." bungad bigla ni Sylvia kay Amanda pagkarating nito sa tinutuluyan nila pansamantala.Aalis din naman kasi sila lalo pa at hindi nila kasama ang mga bata. Naiwan ang mga ito kasama ang mga nanny nila kaya hindi sila pwedeng magtagal sa syudad."Oo, Ma. Kumain na ba kayo?" tanong ni Amanda kay Sylvia."Oo. Hindi na kita nahintay dahil nagutom ako," sagot ni Sylvia."Ah, mabuti naman po.""Ikaw ba? Kumain na?""Oo, Ma. Kumain na ako sa labas kanina pa.""Sige."Akmang aalis na si Amanda upang tumungo sa kwarto nang bigla siyang tawagin muli ni Sylvia kaya muli siyang napatigil at tumingin sa direksyon nito."Bakit, Ma?" tanong pa niya dito."Mukhang may malalim kang iniisip. Ayos ka lang ba, Amanda?" may pag aalala sa tonong tanong ni Sylvia.Hindi agad nakasagot si Am