บททั้งหมดของ The Spoiled Wife of Attorney Dankworth: บทที่ 531 - บทที่ 540

NAPAANGAT NA ANG mga mata ni Briel nang marinig ang boses ng ama. Sa mga sandaling iyon ay nakatuon iyon sa sahig ng hospital na para bang doon niya hinahanap ang sagot sa mga tanong niya. Pilit niyang kinakalamay ang sarili dahil hindi pa rin siya kumakalma at makapaniwala sa nangyari sa kapatid. Naaksidente si Gavin na kilala niyang magaling magmaneho. Parang ang imposible noon. Magaling na driver ang kapatid niya at ni minsan hindi pa ito nasangkot sa aksidente. Iniisip niya kung may sabotahe bang nangyari para humantong doon ang lahat. Umahon siya sa kanyang pagkakasalampak sa sahig habang hawak ng nanginginig niyang kamay ang bote ng tubig na ibinigay ni Giovanni. Hindi niya iyon tinanggihan dahil feeling niya rin ay naubos na ang lahat ng tubig niya sa katawan. Hinayaan lang naman siya ni Giovanni na umatungal ng iyak. Wala itong ibang sinabi at ginawa kung hindi ang panoorin lang siya. Hindi siya nito sinaway dahil batid ng Governor na sobrang nasasaktan ang dalaga. Biglang bum

NAPAG-USAPAN NA NILANG mag-asawa nang masinsinan ang tungkol kay Bethany matapos na ilang araw na pumanaw si Nancy. Nagkaroon na rin naman ng linaw ang isipan ni Estellita na nagbago ang pananaw sa pagkawala ng tinuring nilang anak. “Ano pa bang magagawa ko kung hindi ang tanggapin ang anak mo sa ibang babae?”Himalang biglang hindi na siya galit kay Bethany at si Nancy ang nagpa-realize noon sa kanya bago ito tuluyang mawala sa mundo kung kaya ngayon balewala na lang sa kanya ang existence ng anak ng asawa sa iba. Kung noon halos putukan siya ng ugat sa ulo sa sobrang galit, ngayon masama pa rin naman ang ugali niya pero nabawas-bawasan. Isa pa, matagal na panahon na ‘ring wala ang ina ni Bethany at nasa piling pa rin naman niya ngayon si Mr. Conley. May asawa na rin si Bethany kaya kakarampot na lang namang atensyon at oras ang hihingiin nito dahil may sarili na itong pamilya na kailangan niyang pagtuonan ng pansin. Iyon na lang ang inisip ni Estellita na malaki rin ang natulong.

HINDI NA HININTAY pa ni Giovanni ang sagot ng pamangkin at nagkukumahog na siyang lumabas nang makita ang lalaking nagbigay ng matinding sakit sa kapatid niyang si Beverly at sumira sa buhay nito. Maingat niya pang hinila ang pintuan ng silid upang isara nang sa ganun ay hindi marinig ng pamangkin niya ang paninita niya sa musikero.“Anong ginagawa mo dito? May lakas ka pa talagang pumunta at magpakita? Ngayon mo pa lang naisipan ha? Ilang dekada na ang lumipas!” bulalas niya sa may kontrol ba boses upang huwag iyong marinig ng pamangkin sa loob. Uundayan na sana ito ng parang bakal sa tigas na kamao ni Giovanni ng pumagitna si Mr. Dankworth.“Governor Bianchi, ako ang nagpapunta sa kanya dito. Bilang ama ng pamangkin mo, nag-aalala din siya sa kalagayan ng manugang ko. Tao siyang pumunta dito, sana ay pakiharapan mo ng ayos. Hindi ikaw ang sadya niya kaya pumunta dito, si Bethany ang gusto niyang makausap. Kung anuman ang alitan o problema nilang mag-ama. Labas ka na. Labas na tayo.

MAPANURING PINAGMASDAN NI Mr. Conley ng dalawang pares ng kanyang mga mata ang anak nang makita niyang maingat na ibinaba nito ang dalawa niyang binti ng kama at mabagal na sinuot na ang kanyang tsinelas. Hindi niya naman maisip na gagamit ito ng banyo dahil kakabalik lang naman nito halos. Sa mga oras na iyon ay dapat nagpapahinga ang anak gaya na lang ng bilin ng doctor sa kanya upang tuloy-tuloy na ang pagbuti ng kanyang pakiramdam. Hinagilap niya ang mga mata ni Bethany na nang mahanap ni Mr. Conley ay maliit lang na ngumiti pero hindi naman ito nagsalita kung saan papunta.“Saan ka, Bethany?” hindi na nakatiis ay tanong niya sa anak, hindi naman masamang magtanong.“Sisilip lang po ako kay Gabe, Papa. Mabilis lang kasi ako doon kaninang umaga. Babalik din po ako agad.” “Ganun?” Tumayo si Mr. Conley. Palagi niyang sinasamahan doon ang anak kaya sanay na siya sa dahilan nito.“Samahan na kita—” “Huwag na po. Dito na lang kayo sa kwarto. Promise, babalik din ako agad.” “Sigurad

MAGKATULONG NA NAGPALIWANAG sina Mrs. Dankworth at Mr. Conley kay Bethany kung bakit hindi nila ipinaalam sa kanya agad ang tunay na nangyari kay Gavin, ngunit nang parang hindi iyon naging sapat sa mukhang ipinapakita niya sa kanila. Magkatabing nakaupo ang mag-asawa sa kama, magkahawak ng kamay habang nasa sofa naman si Mrs. Dankworth at nakatayo naman si Mr. Conley hindi kalayuan sa kanila. Nanatili pa ‘ring tahimik si Bethany kahit na nasabi na nila ang lahat, ganun din si Gavin na hindi man lang nagsalita upang sumabat sa pagpapaliwanag kahit una niyang nalaman ang tungkol dito. “Naku, hindi ka ba naniniwala sa mga sinabi namin hija?” si Mrs. Dankworth na hindi na mapalagay sa reaction ng manugang. Wala kasing anumang emosyon ito. “Hindi ka namin niloloko, Bethany. Sa katunayan ay alam din ito ng Tito Giovanni mo at siya pa nga mismo ang nag-propose na huwag munang sabihin sa’yo nang dahil sa kalagayan mo. Ayaw naming makaapekto ‘to sa paggaling mo. Ayaw namin na mas lumala ang