All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 1551 - Chapter 1560

ท้องพระโรง ฮ่องเต้หวู่เห็นเหล่าขุนนางมีสีหน้าตกตะลึง ก็อดที่จะแย้มพระสรวลในพระทัยไม่ได้ ข้าเรียกพวกเจ้ามาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง ก็เพื่อที่จะได้เห็นสีหน้าตกตะลึงจนคางแทบหลุดของพวกเจ้านี่แหละพ่อเสือย่อมไม่ให้กำเนิดลูกสุนัข ข้าดูเจ้าเก้าไม่ผิดจริงๆ!บัดนี้ข้าแก่ชราแล้ว แม้จะไม่สามารถลงสนามรบเพื่อสังหารศัตรูได้ด้วยตนเอง แต่เจ้าเก้าได้สืบทอดเจตนารมณ์ของข้า ช่วยข้าทำศึกสี่ทิศ! ความรู้สึกภาคภูมิใจเช่นนี้ บิดาทุกคนย่อมเข้าใจดีสิ่งที่ทำให้ฮ่องเต้หวู่รู้สึกสบายพระทัยยิ่งขึ้นคือ หากเป็นเมื่อก่อน เมื่อได้ทราบว่าหลี่หลงหลินขุดสุสานขโมยศพเพื่อใช้โจมตีเมือง คงมีพวกบัณฑิตหัวโบราณที่ชอบอ้างคุณธรรมกระโดดออกมากล่าวหาว่าเขาใช้แผนการที่โหดเหี้ยม ขัดต่อหลักเมตตาธรรมไปแล้ว แต่ผลลัพธ์คือ ไม่มีเลย นี่ก็เป็นความดีความชอบของเจ้าเก้าเช่นกัน การกวาดล้างขุนนางครั้งแล้วครั้งเล่า ในที่สุดราชสำนักก็ไม่เน่าเฟะเหมือนเมื่อก่อน! ความรู้สึกปลอดโปร่งเช่นนี้ เป็นครั้งแรกที่ฮ่องเต้หวู่ได้สัมผัสด้วยพระองค์เองตลอดหลายปีที่ครองราชย์แน่นอน นี่ไม่ได้หมายความว่าขุนนางน้อยใหญ่ในราชสำนักจะยืนอยู่ข้างเดียวกับ

หลังเลิกประชุม ฮ่องเต้หวู่เสด็จไปยังตำหนักฉางเล่อด้วยพระทัยที่เต็มไปด้วยเรื่องกังวลฮองเฮาหลินกำลังตัดแต่งกิ่งดอกไม้ เมื่อเห็นท่าทีของฮ่องเต้หวู่ จึงทรงชงชาด้วยตนเอง และถามด้วยความห่วงใย “ฝ่าบาท ทรงมีเรื่องกลุ้มพระทัยอะไรหรือเพคะ? หรือว่าทางดินแดนทางเหนือการรบไม่สู้ดี?” ฮองเฮาหลินทรงทราบว่าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือยึดครองเมืองซั่วเป่ยได้แล้ว ราชบัลลังก์ต้าเซี่ยกำลังตกอยู่ในอันตราย น่าเสียดายที่วังหลวงห้ามยุ่งเกี่ยวกับการเมือง เรื่องของบ้านเมืองไม่ใช่สิ่งที่สตรีอย่างนางจะสามารถเปลี่ยนแปลงได้ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ตรัสว่า “ไม่ใช่เช่นนั้น เมืองซั่วเป่ยถูกตีแตกแล้ว! เป็นเจ้าเก้าที่ตีแตก!” ฮองเฮาหลินได้ฟังก็ทรงชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นบนใบหน้าที่งดงามราวกับดอกไม้ก็ปรากฏรอยยิ้มยินดี มารดาได้ดีเพราะบุตร หลี่หลงหลินสร้างคุณงามความดี นางผู้เป็นมารดาก็ย่อมมีหน้ามีตาไปด้วย ยิ่งไปกว่านั้น นี่คือการตีเมืองซั่วเป่ยแตก ปกป้องต้าเซี่ยให้ปลอดภัย นี่คือคุณงามความดีอันยิ่งใหญ่ไพศาล!ฮองเฮาหลินทอดพระเนตรเห็นฮ่องเต้หวู่ยังคงมีพระพักตร์อมทุกข์ ก็รู้สึกประหลาดใจ “แต่ฝ่าบาท ลูกของเราสร้างค

เมืองหลวงยามฟ้าเพิ่งจะสาง ราษฎรต่างพากันหลั่งไหลออกมาบนท้องถนน ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข“ท่านได้ยินข่าวหรือไม่? องค์รัชทายาทลงมือเพียงครั้งเดียวก็ยึดเมืองซั่วเป่ยกลับคืนมาได้แล้ว!”“แน่นอนอยู่แล้ว! ได้ยินว่าตีทัพแม่ทัพใหญ่ของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจนแตกพ่ายยับเยิน เหมือนสุนัขตัวหนึ่ง คุกเข่าขอความเมตตาอยู่แทบเท้าขององค์รัชทายาท”“ในอดีตก็คือเขาผู้นี้ที่สังหารตระกูลซูผู้ภักดีทั้งตระกูล ครั้งนี้ในที่สุดก็ได้ล้างแค้นอันยิ่งใหญ่นี้แล้ว!”“แต่ว่าแผนการขององค์รัชทายาทในครั้งนี้ช่างอำมหิตยิ่งนัก!”“โยนศพเข้าเมือง จิ๊ๆ...”“กับพวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็ควรจะอำมหิตเช่นนี้ ไม่คิดดูบ้างว่าหลายปีมานี้พวกเขาปฏิบัติต่อพวกเราอย่างไร!”“...”ทั่วทุกตรอกซอกซอย คึกคักเป็นพิเศษล้วนเป็นราษฎรที่ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ พอเจอหน้าใครก็เอ่ยถาม “ท่านได้ยินข่าวหรือไม่?” ชั่วขณะหนึ่งในเมืองหลวง หากใครบอกว่าตนเองไม่รู้เรื่องราวอันรุ่งโรจน์ขององค์รัชทายาทก็คงไม่กล้าออกจากบ้านไปไหน!ราษฎรที่ออกมาพูดคุยสัพเพเหระบนท้องถนน หัวข้อสนทนาล้วนไม่พ้นสองคำสำคัญองค์รัชทายาทและฝ่าบาทเพียง

หลี่หลงหลินมองจางไป่เจิงแล้วพูดว่า “แม่ทัพจาง ท่านคิดว่าข้าเอาแต่ดื่มสุราหาความสำราญอยู่ที่นี่ทุกวัน นั่นเป็นเพราะท่านคิดตื้นเขินเกินไป”“ข้านี่กำลังฝึกฝนสมาธิของเหล่าทหารใต้บังคับบัญชาของท่านอยู่ต่างหาก”“ทหารที่มีสมาธิแข็งแกร่งอย่างแท้จริงย่อมไม่หวั่นไหวต่อสิ่งภายนอก และยิ่งจะไม่หย่อนยานในวินัยเพียงเพราะข้าดื่มสุราในกระโจมเล็กน้อย!”สีหน้าของจางไป่เจิงเคร่งขรึมลงแล้วพูดว่า “รัชทายาท ท่านหมายความว่า...”หลี่หลงหลินพูดเสียงเรียบว่า “ทหารใต้บังคับบัญชาของท่านยังต้องฝึกฝนอีก”จางไป่เจิงเดือดดาลสุดขีด!นี่มันเห็นได้ชัดว่าหลี่หลงหลินกำลังเถียงข้างๆ คูๆ!ยังไม่พูดถึงความผิดของตัวเอง แถมยังโยนความรับผิดชอบทั้งหมดไปให้เหล่าทหารเสียอย่างนั้นเหล่าทหารใต้บังคับบัญชาของจางไป่เจิงร่วมเป็นร่วมตายกับเขามา เขาย่อมรู้ดีในใจดียิ่งกว่าใครว่าเป็นที่ขึ้นชื่อลือชาเรื่องระเบียบวินัยที่เข้มงวด!มิเช่นนั้นแล้วฮ่องเต้หวู่คงไม่มอบหมายหน้าที่พิทักษ์ดินแดนทางเหนือให้แก่เขา จางไป่เจิงแต่พอหลี่หลงหลินเอ่ยถึง กลับถูกมองว่าไร้ค่าโดยสิ้นในฐานะแม่ทัพใหญ่ เขายอมรับไม่ได้!ในไม่ช้า จางไป่เจิงก็ได้สติทั้ง

จวนอ๋องตงไห่ยามฟ้าเพิ่งจะสางฮูหยินผู้เฒ่าซูก็สวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย นั่งอยู่ในโถงกลาง ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวลคนพออายุมากขึ้นก็มักจะกังวลง่ายพอกังวลก็นอนไม่หลับช่วงหลายวันที่ผ่านมา ฮูหยินผู้เฒ่าซูกังวลเรื่องหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิงไม่น้อยเลยถึงขั้นไม่อยากแตะน้ำชา ไม่แตะต้องข้าวปลา ร่างกายผอมบางลงไปกว่าก่อนอย่างเห็นได้ชัดเพราะเวลาผ่านไปหลายวันแล้ว แต่ดินแดนทางเหนือกลับไม่มีข่าวคราวใดๆ ส่งมาเลยไม่ว่าใครก็ย่อมต้องเป็นกังวลยิ่งไปกว่านั้น ดินแดนทางเหนือคือสถานที่ที่ตระกูลซูพ่ายแพ้ย่อยยับ ฮูหยินผู้เฒ่าซูกลัวว่าจะซ้ำรอยเดิม...เอี๊ยด!ประตูโถงกลางถูกผลักเปิดออก ปรากฏร่างของลั่วอวี้จู๋ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “ฮูหยินผู้เฒ่าซู มีข่าวจากดินแดนทางเหนือมาแล้วเจ้าค่ะ!”ตั้งแต่หลี่หลงหลินจากไป ลั่วอวี้จู๋ก็รับหน้าที่ดูแลจัดการเรื่องราวทุกอย่างทั้งน้อยใหญ่ในจวนดังนั้นข่าวจากดินแดนทางเหนือจึงถูกส่งมาถึงมือของลั่วอวี้จู๋ก่อนฮูหยินผู้เฒ่าซูปัดเป่าความกังวลก่อนหน้านี้จนหมดสิ้น มีชีวิตชีวาขึ้นมา ลืมตาขึ้น “เป็นข่าวดีใช่หรือไม่?”ฮูหยินผู้เฒ่าซูกังวลจนกลัวไปหมด กลัวว่าจะ