All Chapters of องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Chapter 1571 - Chapter 1580

ซุนชิงไต้ยิ้มกว้างพูดว่า “ไฉนเลยจะมีเพียงสูตรยาชิงไต้! ยังมีสารสกัดจากกระเทียมและยาสมุนไพรหยุนหนานอีกด้วย ล้วนเป็นรัชทายาทคิดค้นทั้งสิ้น เพียงแต่เขาไม่ชอบออกหน้า นี่ถึงให้ข้าอ้างชื่อแทน”ซี้ด...จางไป่เจิงหายใจเย็นเฮือกหนึ่งสูตรยาชิงไต้ก็ช่างเถอะ อย่างไรเสียก็ผ่านไปนานมากแล้ว คนไม่น้อยล้วนลืมไปตั้งนานแล้วสารสกัดจากกระเทียมและยาสมุนไพรหยุนหนาน บัดนี้กำลังเป็นที่นิยมอย่างแพร่หลายภายในกองทัพนับตั้งแต่หลี่หลงหลินต่อสู้โดยไม่เสียกำลังพล โจมตีเมืองซั่วเป่ย สังหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนับแสนคนชื่อเสียงของเขาก็โด่งดัง รบจนชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือถอดเกราะทิ้ง รีบเผ่นลงจากกำแพงเมืองอย่างไรเสีย ตราบใดที่ยังมีการต่อสู้ ก็ย่อมต้องมีคนบาดเจ็บล้มตายยิ่งไปกว่านั้น พวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็กล้าหาญดุดัน เชี่ยวชาญทั้งธนูและม้าต่อสู้แต่ละครั้ง ทหารได้รับบาดเจ็บจำนวนมากในยุคสมัยโบราณ ไม่ว่าจะเป็นแผลจากดาบหรือธนูก็ล้วนรักษายากทั้งสิ้นในสนามรบที่ขาดทั้งหมอและยา แม้เป็นเพียงแผลจากลูกธนูเล็กๆ หากไม่ได้รับการรักษาทันท่วงที ก็อาจลุกลามจนติดเชื้อเป็นหนอง เบาหน่อยก็ต้องตัดอวัยวะ เป็

“ยามวิกาล?”จางไป่เจิงได้ยิน สีหน้าพลันเปลี่ยนไปความทรงจำอันน่าอับอายบางอย่างก่อตัวขึ้นภายในใจในทันใด!แม้เขาจะยอมเปิดใจรับฟังกลยุทธ์ของหลี่หลงหลินในกองทัพนั่นก็เพราะกลยุทธ์ของหลี่หลงหลินใช้งานได้จริงแต่ในช่วงเวลาคับขันเช่นนี้หลี่หลงหลินกล่าวถ้อยคำเช่นนั้นต่อหน้าเขา เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่เห็นศักดิ์ศรีของเขาอยู่ในสายตา ต้องการรื้อฟื้นแผลเก่าของเขา!เขาแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ ต่อสู้อย่างยากลำบากมาครึ่งชีวิต ไม่รู้สร้างผลงานให้ต้าเซี่ยมากน้อยเพียงใดไฉนเลยจะทนกับการถูกคนตอกย้ำความผิดพลาดเช่นนี้ได้?จางไป่เจิงส่ายหน้า ถอนหายใจพลางพูดว่า “องค์ชาย ท่านไม่รู้การทำศึกดังคาด! การจู่โจมในยามวิกาล ใช้ไม่ได้กับกองทัพต้าเซี่ย”หลี่หลงหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย “ใช้ไม่ได้?”“เหตุใดจะใช้ไม่ได้! พวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือยังสามารถบุกค่ายทหารต้าเซี่ยยามวิกาลได้ เหตุใดพวกเราจะไปโจมตีคูเมืองของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือยามวิกาลไม่ได้”จางไป่เจิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “องค์ชาย ท่านเพิ่งเข้ามายังแนวหน้า จึงยังไม่รู้สถานการณ์บางอย่าง ไม่ใช่ว่าทหารต้าเซี่ยไม่อยากบุกโจมตียามวิกาล เพียงแต่ไม่สามารถโจมต

หลี่หลงหลินพูดต่อว่า “เจ้าคงยังไม่ลืม ตอนพวกเราอยู่ที่ตงไห่ พวกเรากินปลาทุกมื้อ”ซูเฟิ่งหลิงพยักหน้าภาพในตอนนั้นยังแจ่มชัดอยู่ภายในสายตา ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานแต่นางก็ยังไม่อาจปะติดปะต่อสองเรื่องนี้เข้าด้วยกันได้โรคตาบอดตอนกลางคืนนี้เกี่ยวกันใดกับปลาของตงไห่?หลี่หลงหลินอธิบายว่า “กองทัพสกุลซูแทบจะไม่มีใครเป็นโรคตาบอดตอนกลางคืนก็เพราะสาเหตุนี้”“ตอนอยู่ที่ตงไห่ พวกเขากินปลาเป็นอาหารหลักเกือบทุกวัน”“ในเนื้อปลานั้นมีวิตามินปริมาณมาก สามารถบำรุงสายตาได้ ดังนั้นจึงไม่เกิดโรคตาบอดตอนกลางคืน”“ทหารต้าเซี่ยเกิดโรคตาบอดตอนกลางคืนก็เพราะภายในร่างกายขาดวิตาวิน”“ในตำราแพทย์กล่าวว่าปลาช่วยบำรุงสายตา!”ซุนชิงไต้ฟังแล้วก็เอ่ยถามด้วยความแปลกใจว่า “องค์ชาย วิตามินคือสิ่งใดหรือเพคะ?”หลี่หลงหลินใคร่ครวญครู่หนึ่ง ก่อนจะอธิบายอย่างใจเย็น “ก็คือธาตุอาหารปริมาณน้อยที่จำเป็นต่อการมีชีวิต หนำซ้ำวิตามินเหล่านี้ทำได้เพียงรับจากภายนอก ร่างกายมนุษย์ไม่สามารถสร้างได้”“หรือก็หมายความว่ากินสิ่งใดก็จะได้สิ่งนั้น”“ตราบใดที่เราทำให้ทหารได้กินเนื้อเป็นประจำ โรคตาบอดตอนกลางคืนก็สามารถบรรเทาลงได้

...วันต่อมาฟ้าเพิ่งสว่างซุนชิงไต้พาหมอหญิงทั้งหมดเข้าป่าสนตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อความปลอดภัย หลี่หลงหลินจงใจย้ายพื้นที่ฝึกยามเช้าของทหารไปใกล้ป่าสนโดยเฉพาะ เผื่อว่าหากข้าศึกบุกมาเมื่อใด ทหารจะสามารถเข้าสู้รบได้ทันทียิ่งไปกว่านั้นยังเป็นการฝึกสมาธิของเหล่าทหารอีกด้วยเหล่าทหารแห่งต้าเซี่ยแต่ละคนล้วนเปี่ยมไปด้วยพลัง โลหิตพลุ่งพล่านพล่าน ได้เห็นหมอหญิงที่กำลังเก็บใบสนอยู่ในป่าสน หัวใจก็พาลว้าวุ่นเสียงหัวเราะใสกังวานดุจระฆังภายในป่าสนของเหล่าหมอหญิงยิ่งปลุกเร้าให้หัวใจของเหล่าทหารเต้นระส่ำเหล่าทหารจะทานทนต่อบททดสอบนี้ไหวได้อย่างไร?ต่างพากันวิ่งกรูออกไปยังชายป่าสนดูเหล่าหมอหญิงที่กำลังก้มเก็บใบสนอยู่ได้เห็นเหล่าหมอหญิงสวมชุดรัดรูปสีขาว เผยให้เห็นส่วนโค้งเว้าบนเรือนร่างของหญิงสาววัยแรกแย้มแต่ละคนล้วนมัดผมยาวขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าอ่อนละมุนผิวพรรณของเหล่าหมอหญิงตัดกับสีเขียวของป่าสนทำให้ขาวเป็นพิเศษดุจหิมะเหล่าทหารได้เห็นแล้วต่างก็พากันโห่ร้อง“หมอหญิงเหล่านี้งดงามยิ่งนัก!”“หากข้าสามารถแต่งสตรีเช่นนี้กลับบ้านไปเป็นภรรยาได้ ชาตินี้เกิดมาก็คุ้มค่าแล้ว!”“เพ้อฝันไร้สาระอั

จางไป่เจิงถลึงตาใส่องค์ชายเจ็ดแวบหนึ่ง พูดว่า “ภายภาคหน้าท่านจัดการเรื่องพรรค์นี้ด้วยตนเอง ไม่ต้องมาตามข้าอีก!”“ภายในค่ายทหารมีเรื่องเล็กเรื่องใหญ่มากเพียงนั้น หากทั้งหมดต้องมาถามข้าด้วยตนเอง ข้าจะยังไม่เหนื่อยตายอีกหรือ?”องค์ชายเจ็ดถูกตำหนิจนพูดไม่ออก ก้มหน้าไม่พูดจาแม้คำเดียวภายในใจเขาอาฆาตแค้นหลี่หลงหลิน!จางไป่เจิงโบกมือ “กลับไปเถอะ”“มีเวลาทำเช่นนี้ไม่สู้ไปอ่านตำราพิชัยสงครามมากอีกสองหน้า ศึกษากลยุทธ์การต่อสู้!”องค์ชายเจ็ดพยักหน้า ประกบมือสองข้าง “ข้าจดจำคำสั่งสอนของแม่ทัพจางไว้ภายในใจแล้ว”จางไป่เจิงส่ายหน้า ถอนหายใจองค์ชายเจ็ดคนนี้ ช่างโง่เขลาเบาปัญญาโดยแท้หลี่หลงหลิน ข้าจัดการได้หรือ?เขาไม่เพียงเป็นรัชทายาท เป็นผู้ตรวจการกองทัพที่ฝ่าบาทแต่งตั้งด้วยพระองค์เอง ยังสร้างผลงานทางทหารอย่างยิ่งใหญ่อีกด้วยตราบใดที่เขาไม่ทำเรื่องเหลวไหลร้ายแรง ตนเองทำได้เพียงหลับตาข้าง ลืมตาข้าง!….พลบค่ำซุนชิงไต้พาหมอหญิงทั้งหมดกลับเข้ากระโจมทหารบนหลังของทุกคนล้วนแบกใบสนไว้เต็มตะกร้าซุนชิงไต้กระโดดโลดเต้นมาหยุดต่อหน้าหลี่หลงหลิน “องค์ชาย หม่อมฉันทำตามคำขอของท่านแล้ว เด็ดใบสน