LOGINShare
บทที่ 1611
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1612
นอกเมืองเสวี่ยหลาง ลมหนาวพัดโหมกระหน่ำ พัดละอองเหงื่อจากตัวม้าปลิวว่อน จางไป่เจิงนำทัพควบตะบึงอย่างรวดเร็ว มิกล้าชักช้าแม้แต่น้อย เพราะเกรงว่าองค์ชายเจ็ดจะเกิดเรื่องร้ายแรงอันใด แต่ในเวลานี้ ณ เมืองเสวี่ยหลาง มองจากภายนอก มิเห็นความผิดปกติอันใด แม้แต่ในเมืองก็มิมีร่องรอยของการต่อสู้ บนเชิงเทินได้ประดับธงทัพของต้าเซี่ยแล้ว นั่นหมายความว่าเมืองเสวี่ยหลางถูกต้าเซี่ยพิชิตแล้ว บนเชิงเทินยังมีทหารต้าเซี่ยทักทายจางไป่เจิง “ท่านแม่ทัพจาง!” “ในเมืองมิมีทหารของชนเผ่าป่าเถื่อนเลยแม้แต่คนเดียว!” “ท่านรีบนำทัพเข้าเมืองเถิด!” จางไป่เจิงถามว่า: “แล้วองค์ชายเจ็ดเล่า?” ทหารบนเชิงเทินตอบกลับเสียงดัง: “ท่านแม่ทัพจางโปรดวางใจ องค์ชายเจ็ดอยู่ในเมืองสบายดี!” หัวใจที่จางไป่เจิงเฝ้ากังวลพลันคลายลง เขาถอนหายใจยาว: “โชคดีนัก! โชคดีที่เขาได้เมืองเปล่า ไม่เช่นนั้นคงลำบากใหญ่แล้ว!” หลี่หลงหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย เขามองเมืองเปล่าเบื้องหน้าอย่างไรก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องนัก เรื่องที่ผิดปกติย่อมมีปีศาจซ่อนอยู่! แผนเมืองเปล่าเช่นนี้มิใช่สิ่งที่ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจะคิด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1611
ในเรื่องอันใด หากมิมีราคาต้องจ่าย นั่นย่อมเป็นกับดัก ในกับดักนั้น ย่อมมีราคาที่ใหญ่หลวงกว่ารออยู่ หลี่หลงหลินแย้มยิ้มพลางเอ่ย: “เพียงแค่ตอนนี้ ให้ทัพต้าเซี่ยรีบปล่อยข่าวไปว่าองค์ชายเจ็ดนำทัพออกรบกับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเพียงลำพัง” “ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือย่อมมิอาจอยู่เฉย ย่อมต้องมีปฏิกิริยาตอบโต้เป็นแน่!” จางไป่เจิงถึงกับตะลึงงันจนตาค้าง นี่ไหนเลยจะเรียกว่าราคาต้องจ่าย? นี่มันถึงกับเอาชีวิตไปเสี่ยงชัดๆ! หลี่หลงหลินมิได้เห็นองค์ชายเจ็ดกับชีวิตของเขาอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย จางไป่เจิงรีบกล่าวว่า: “องค์รัชทายาท มิได้เป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!” “องค์ชายเจ็ดผู้นั้นก็คือพี่น้องร่วมสายโลหิตของพระองค์ ไฉนเลยจะผลักไสเขาลงสู่กองเพลิงได้!” หลี่หลงหลินกล่าวว่า: “แม่ทัพจาง หากมิยอมสละลูก จะได้ลูกหมาป่าได้อย่างไร” “มีเพียงการใช้กลอุบายที่ร้ายกาจเท่านั้น จึงจะเอาชนะเสิ่นชิงโจวได้” “มิฉะนั้น เสิ่นชิงโจวก็เหมือนเต่าหดหัว ซ่อนตัวอยู่ในทุ่งหญ้าเหนือค่าย มิยอมโผล่หัวออกมาแม้แต่น้อย” “หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าจะยังหาส่วนหลักของทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือไม่พบ ก่อนหิมะปกคลุ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1610
จางไป่เจิงไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าองค์ชายเจ็ดจะดื้อรั้นหัวแข็งถึงเพียงนี้!เขาตวาดใส่ทหารที่มารายงานเสียงกร้าว “ทำไมเจ้าไม่ห้ามเขาไว้ในตอนนั้น!”จางไป่เจิงรู้ดีแก่ใจว่าเรื่องนี้ร้ายแรงเพียงใด!ถึงแม้องค์ชายเจ็ดจะเป็นเพียงแม่ทัพยศรองในกองทัพตำแหน่งไม่ได้สูงส่งอะไรแต่เขาก็คือสายเลือดของฮ่องเต้หวู่!ถึงแม้ฮ่องเต้หวู่จะทรงอนุญาตให้องค์ชายเจ็ดติดตามเขามาฝึกฝนในสนามรบแต่นั่นก็เป็นเพราะทรงไว้วางใจเขา!ทรงทราบดีว่าองค์ชายเจ็ดจะไม่เกิดเรื่องไม่คาดฝันใดๆ ในกองทัพไม่ได้หมายความว่าฮ่องเต้หวู่จะไม่สนพระทัยความเป็นความตายขององค์ชายเจ็ดฮ่องเต้หวู่เพิ่งจะประสบกับความเจ็บปวดจากการสูญเสียพระโอรส ยังไม่ทันได้ก้าวออกจากเงามืดนั้นเลยหากในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ จางไป่เจิงยังจะเอาเกลือไปทาแผลของฮ่องเต้หวู่ซ้ำอีกฮ่องเต้หวู่จะต้องทรงพระพิโรธอย่างแน่นอน!ถึงเวลานั้น จางไป่เจิงผู้นี้คือผู้รับผิดชอบคนแรก!พิชิตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือไม่ได้ก็ไม่เป็นไรแผ่นดินต้าเซี่ยยังคงอยู่ สักวันหนึ่งย่อมต้องพิชิตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือได้แต่หากองค์ชายเจ็ดต้องมาตายในสนามรบต่อให้จางไป่เจิงมีอิทธิฤทธิ์ป
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1609
จางไป่เจิงยิ้มเย็นชาแล้วกล่าวว่า “นี่แหละคือส่วนที่อำมหิตที่สุดของแผนการนี้!”ซูเฟิ่งหลิงมีสีหน้าไม่เข้าใจจางไป่เจิงอธิบายว่า “อันที่จริง ความเป็นความตายของคนแก่ เด็ก และสตรีเหล่านี้ไม่ได้สำคัญอะไรกับต้าเซี่ยเลย”“ความเป็นความตายของพวกเขาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงผลของสงครามได้”“แต่หากราชสำนักชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือยื่นมือเข้าช่วยเหลือ ชัยชนะและความพ่ายแพ้ก็จะถูกตัดสินทันที!”“ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจะต้องพ่ายแพ้ ไม่มีทางชนะได้อย่างแน่นอน”ซูเฟิ่งหลิงเบิกตากว้าง “ทำไมหรือ?”จางไป่เจิงยิ้มเย็นชา “เพราะแผนการนี้เป็นการวางกับดักชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือตั้งแต่ต้น ไม่ว่าพวกเขาจะเลือกเดินหมากตาไหน ผลลัพธ์ก็เหมือนกัน”“ในกองทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมีเสบียงอาหารน้อยอยู่แล้ว หากดึงดันที่จะช่วยคนแก่ เด็ก และสตรีมากมายขนาดนี้กลับไปอีก สถานการณ์ขาดแคลนอาหารจะยิ่งเลวร้ายลง ถึงเวลานั้นไม่ใช่แค่คนเหล่านี้ที่จะต้องอดตาย แม้แต่เหล่าทหารก็จะไม่มีอะไรกิน”“คนแก่ เด็ก และสตรีเหล่านี้ นอกจากจะมีปากไว้กินข้าวแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์อื่นใดอีก”“จะให้บุกตะลุยฝ่าแนวข้าศึกก็ทำไม่ได้ จะให้ออกรบก็ย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1608
หลี่หลงหลินกล่าวว่า “ถึงแม้กองกำลังหลักของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจะไม่ออกมาช่วยเหลือคนแก่ เด็ก และสตรีที่ไร้บ้านเหล่านี้ พวกเขาก็จะมุ่งหน้าไปยังทิศทางของราชสำนักชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือด้วยตนเอง”อย่างไรเสีย กองกำลังหลักของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็ล้วนมาจากเมืองต่างๆ เหล่านี้คนแก่ เด็ก และสตรีเหล่านี้มีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นแม่ ภรรยา หรือลูกของพวกเขาพวกเขาไม่มีทางนิ่งเฉยดูดายได้อย่างแน่นอนแม้จะเป็นเผ่าหมาน พวกเขาก็ยังมีความเป็นมนุษย์พวกเขาไม่ใช่เครื่องจักรที่เย็นชาไร้ความรู้สึกซูเฟิ่งหลิงเผยสีหน้าประหลาดใจ “องค์รัชทายาท แต่ทำเช่นนี้จะหาราชสำนักชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือพบจริงๆ หรือเพคะ?”“ในทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ไพศาลเช่นนี้ ลำพังคนแก่ เด็ก และสตรีเหล่านี้คงเดินไปได้ไม่ไกลนัก”“ราชสำนักชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือในตอนนี้เกรงว่าจะยังอยู่ห่างจากเราพอสมควร”ในมุมมองของซูเฟิ่งหลิงเชลยเหล่านี้เกรงว่าแม้แต่จะเดินออกจากเมืองซงหลินยังลำบากยิ่งไม่ต้องพูดถึงการตามหาราชสำนักชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่อยู่ลึกเข้าไปในทุ่งหญ้าในทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่นี้ ต้าเซี่ยส่งทหารชั้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1607
จางไป่เจิงเอ่ยขึ้นช้าๆ “องค์รัชทายาท ทำเช่นนี้เกรงว่าจะไม่เหมาะกระมัง... อย่างไรเสียกฎหมายต้าเซี่ยก็มีคำสั่งห้ามมิให้เกิดเรื่องเช่นนี้อย่างชัดเจน”“อีกอย่าง ข้ารบมาทั้งชีวิต ยังไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นที่องค์รัชทายาทตรัสมาก่อน”หลี่หลงหลินกล่าวว่า “ท่านแม่ทัพจาง ท่านไม่เคยเจอไม่ได้หมายความว่ามันไม่มีเหตุผล”“อย่างไรเสีย ต่อให้แม่ทัพในกองทัพจะวางแผนเก่งกาจเพียงใด หากไม่มีเหล่าทหารสู้ตายอยู่ที่แนวหน้า ก็ไม่อาจคว้าชัยชนะมาได้”“บัดนี้เหล่าทหารรบชนะมาหลายครั้งแล้ว ย่อมต้องให้รางวัลปลอบขวัญอย่างงาม”“ส่วนเรื่องที่ท่านแม่ทัพกังวล หากเสด็จพ่อทรงตำหนิลงมา ข้าจะรับไว้เอง จะไม่ให้โทษไปถึงท่านอย่างแน่นอน”จางไป่เจิงคิดแล้วคิดอีก ในที่สุดก็ยอมตกลงในเมื่อเป็นสิ่งที่หลี่หลงหลินต้องการจะทำ เกรงว่าคงไม่มีใครหยุดเขาได้จางไป่เจิงกล่าวว่า “ในเมื่อองค์รัชทายาทตรัสเช่นนี้แล้ว ก็จงทำตามที่องค์รัชทายาทตรัสเถิด!”“ไม่ว่าอย่างไร ครั้งนี้เหล่าทหารก็ลำบากกันมากจริงๆ สมควรให้รางวัลแก่พวกเขาบ้าง”จางไป่เจิงมองไปยังซูเฟิ่งหลิง “จงนำคำสั่งของข้าไปประกาศ นำของที่ริบได้ทั้งหมดนี้แจกจ่ายให้เหล่าทหาร!”ซูเฟิ่
