เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 545
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 546
ตำราพิชัยสงครามซูจื่อ? หลี่หลงหลินตกใจเล็กน้อย พลางมองฮ่องเต้หวู่ด้วยความรู้สึกที่พูดไม่ออก เสด็จพ่อ พระองค์เริ่มอายุมากแล้วจริง ๆ หูพระองค์ไม่ค่อยดีแล้วหรือ? ข้าเพิ่งพูดไปว่าเป็น ‘ซุนจื่อ’ ไม่ใช่ ‘ซูจื่อ’... แต่หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลี่หลงหลินก็คิดว่า ‘ซูจื่อ’ ก็ ‘ซูจื่อ’ ในเมื่อเข้าใจผิดไปแล้วก็ปล่อยไปเลย ไม่เพียงแต่สามารถอธิบายที่มาของตำรานี้ได้ แต่ยังสามารถช่วยยกชื่อเสียงให้กับตระกูลซูได้อีกด้วย จะมีอะไรดีไปกว่านี้อีก? หลี่หลงหลินพยักหน้า “ใช่แล้ว! ตำราเล่มนี้เป็นผลงานที่ตระกูลซูแต่งขึ้นเอง!” เดิมทีฮ่องเต้หวู่ก็ไม่ได้รู้สึกสนใจอะไรมาก เพราะไม่มีใครรู้จักลูกดีเท่าพ่อ องค์ชายเก้ามีความฉลาดพอตัว ถือว่ามีความรู้ติดตัวอยู่บ้าง แต่ฮ่องเต้หวู่ไม่เชื่อว่า องค์ชายเก้าซึ่งไม่เคยออกรบ จะสามารถเขียนตำรายุทธวิธีที่ดีได้ และเกรงว่ามันจะยิ่งแย่กว่าตำรายุทธวิธีที่เหล่าบัณฑิตในสำนักศึกษารวบรวมขึ้นมาเสียอีก! ในงานชุมนุมวรรณกรรมวันนี้ ศักดิ์ศรีของพระองค์ถูกลดทอนลงมากพอแล้ว เจ้ายังจะซ้ำเติมเราอีกหรือ แล้วต่อไปเราจะเอาหน้าที่ไหนไปพบผู้คน? แต่ถ้าตำราเล่มนี้เป็นผลงาน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 547
เซียวเซวียนเช่อมั่นใจว่าตำรายุทธวิธีใด ๆ ก็ตามไม่มีทางสู้กับตำรายุทธวิธีสิบสองบทของตนได้ เพราะท้ายที่สุดแล้ว... ในสายตาของเซียวเซวียนเช่อ แม่ทัพผู้เฒ่าซูเคยพ่ายแพ้ให้กับเขามาแล้ว ตำรายุทธวิธีที่เขาเขียนขึ้น แม้จะมีจุดที่โดดเด่นอยู่บ้าง แต่เมื่อเทียบกับตนเองแล้วยังห่างไกลนัก แต่ฮ่องเต้หวู่กลับส่งตำราพิชัยสงครามซูจื่อให้เซียวเซวียนเช่อทันทีโดยไม่มีท่าทีลังเล “เอาไปดูสิ!” ท่าทางของพระองค์นั้นเต็มไปด้วยความมั่นใจ เหมือนแน่ใจว่าเซียวเซวียนเช่อต้องแพ้อย่างแน่นอน! สีหน้าของเซียวเซวียนเช่อเปลี่ยนไปทันที เขารับตำราพิชัยสงครามซูจื่อมาด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย แล้วเปิดอ่านอย่างละเอียด ทุกคนในที่นั้นต่างจับจ้องเซียวเซวียนเช่อ และสังเกตทุกอากัปกิริยาของเขา ในตอนแรก สีหน้าของเซียวเซวียนเช่อยังเต็มไปด้วยความหยิ่งยโสและดูแคลนอยู่บ้าง แต่ไม่นานนัก สีหน้าของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปอย่างน่าประหลาดใจ ร่างกายสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ท้ายที่สุด นอกจากความตกตะลึงแล้ว ยังมีแววแห่งความดีใจอย่างสุดซึ้งอีกด้วย! เป็นแบบเมื่อได้ยินถึงหลักธรรมในตอนเช้า แม้ต้องตายในตอนเย็นก็ไม่เสียดายชีวิต! ผู้คนต่างส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 548
ถึงแม้ว่าภายในใจของฮูหยินผู้เฒ่าซูจะเต็มไปด้วยความประหลาดใจและสับสน แต่นางยังคงแสดงรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความลึกลับและยากจะคาดเดา ท่าทางราวกับผู้รู้แจ้ง เสียงสรรเสริญเยินยอของเหล่าบัณฑิตดังก้องไปทั่วทุกสารทิศ ในชั่วขณะนั้น ตระกูลซูก็ถูกยกย่องขึ้นสู่ฟากฟ้า! ต้องรู้ว่าตระกูลซูนั้นเป็นตระกูลแม่ทัพใหญ่ ซึ่งมักจะไม่ลงรอยกับพวกบัณฑิตเท่าใดนัก บัณฑิตมักจะมองว่าตระกูลซูนั้นหยาบกระด้าง ขณะที่ตระกูลซูก็เห็นว่าบัณฑิตไม่มีประโยชน์ใดเลย แต่ในครั้งนี้ พวกบัณฑิตที่มาจากสำนักศึกษาแห่งแคว้น สำนักศึกษา และสำนักฮั่นหลินที่น่าภาคภูมิใจ กลับต้องพ่ายแพ้ต่อเซียวเซวียนเช่อพวกหมานอี๋นี้ ตระกูลซูกลับเป็นผู้ที่เดินออกมา ใช้ตำราพิชัยสงครามซูจื่อหักล้างสถานการณ์! ไม่เพียงแต่กอบกู้หน้าของต้าเซี่ยเอาไว้ แต่ยังรักษาหน้าของเหล่าบัณฑิตเอาไว้อีกด้วย! เมื่อศัตรูเดียวกันอย่างชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมาอยู่ตรงหน้า ความขัดแย้งระหว่างฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๊ก็ถือเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก ฮ่องเต้หวู่ใจเป็นอย่างยิ่ง สายตาของพระองค์จับจ้องไปที่ฮูหยินผู้เฒ่าซูและตรัสว่า “ฮูหยินผู้เฒ่า เหตุใดท่านถึงไม่หยิบยกตำรา ตำราพิชัยสงค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 549
ยังจะหวังให้ได้รับการบรรจุชื่อในศาลบูรพกษัตริย์อีกหรือ? ฝันไปเถอะ! ในขณะนี้ ตู้เหวินยวนกำลังเหงื่อแตกพลั่ก ยืนอยู่กับที่ด้วยความลังเลใจ ในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ หากเขาออกมาคัดค้านเพื่อขัดแย้งกับฝ่าบาท ไม่ต้องให้ฝ่าบาทกล่าวคำใด เหล่าบัณฑิตหนุ่มผู้ไฟแรงก็จะกระโจนเข้าใส่เขาและฉีกทึ้งเขาเป็นชิ้น ๆ อย่างแน่นอน!ตู้เหวินยวนรู้ดีว่า ฐานเสียงหลักของตนเองก็คือบรรดาบัณฑิตจากสำนักศึกษาเขาไม่มีทางที่จะขัดแย้งกับฐานเสียงหลักของตัวเองได้!เหล่าข้าราชการคนอื่น ๆ ต่างก็จ้องมองเขา เพื่อรอดูคำตอบจากตู้เหวินยวนครู่ต่อมาตู้เหวินยวนก็ตัดสินใจและกล่าวด้วยเสียงถอนหายใจว่า “ฝ่าบาท ข้าน้อยไม่มีข้อคัดค้านพ่ะย่ะค่ะ!”ในที่สุดตู้เหวินยวนก็เลือกที่จะยอมแพ้!คนตายย่อมมีความสำคัญมากกว่า!ยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลซูกำลังอยู่ในช่วงตกต่ำ แม้จะมอบชื่อเสียงให้แม่ทัพผู้เฒ่าซูบ้าง ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรฮ่องเต้หวู่เกรงว่าจะเกิดปัญหาหากล่าช้าไป จึงตัดสินใจในทันที “ดี! ในเมื่อเหล่าขุนนางเห็นพ้องต้องกัน ก็ให้ย้ายป้ายวิญญาณของแม่ทัพผู้เฒ่าซูเข้าสู่ศาลบูรพกษัตริย์ได้เลย!”ฮูหยินผู้เฒ่าซูตื้นตันใจยิ่งนัก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 550
หลี่หลงหลินเตรียมตัวไว้ล่วงหน้าแล้ว เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “ท่านย่า ยุทธวิธีนี้จริง ๆ แล้วเป็นสิ่งที่แม่ทัพผู้เฒ่าซูได้ถ่ายทอดให้ข้าตอนที่อยู่ชายแดน!” “เพียงแต่มันยังมันกระจัดกระจายอยู่บ้าง ข้าพึ่งจะจัดเรียบเรียงให้สมบูรณ์ได้เมื่อไม่นานนี้เอง!” “ตอนนี้แม่ทัพผู้เฒ่าซูได้ถูกบรรจุชื่ออยู่ในศาลบูรพกษัตริย์แล้ว ท่านคงหลับตาลงอย่างสงบอยู่ใต้สุสานแล้วกระมัง!” ฮูหยินผู้เฒ่าซูยิ้มเล็กน้อย คำโกหกที่มีช่องโหว่เต็มไปหมดนี้ คงจะหลอกได้แค่ซูเฟิ่งหลิงเท่านั้น แต่ไม่มีทางที่จะปิดบังนางได้ ตอนเจ้าทำหน้าที่เป็นผู้ตรวจการกองทัพ เจ้าใช้ชีวิตฟุ่มเฟือยสนุกสนานเพียงใด ผู้คนต่างก็รู้กันดี แม่ทัพผู้เฒ่าซูจะมาถ่ายทอดยุทธวิธีให้เจ้าทำไม จะยอมยกไข่มุกให้คนที่ไม่คู่ควรเช่นนั้นหรือ? แต่ถึงอย่างไร ในคำพูดของหลี่หลงหลินนั้น ยังมีอีกนัยหนึ่งแฝงอยู่ ยังไงก็ตาม แม่ทัพผู้เฒ่าซูได้ถูกบรรจุชื่ออยู่ในศาลบูรพกษัตริย์แล้ว ผลประโยชน์ก็ตกเป็นของตระกูลซูทั้งหมด หากจะมาตามหาความจริงว่าใครเป็นคนเขียนยุทธวิธีนี้ต่อไป คงจะไม่เหมาะสมแล้ว! ฮูหยินผู้เฒ่าซูเป็นคนฉลาด จึงพยักหน้า “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง!” น
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 551
นางแย่งตำราพิชัยสงครามจากมือหลี่หลงหลิน วิ่งหนีไปไม่หันกลับมาอีกหลี่หลงหลินมองเงาด้านหลังของนาง ยกมุมปากขึ้นผลิยิ้ม “เด็กคนนี้...”ครู่ต่อมาซูเฟิ่งหลิงกลับวิ่งกลับมา โน้มตัวเข้าหาริมฝีปากหลี่หลงหลินและประทับจูบลงไป จากนั้นวิ่งหนีหน้าแดงออกไปอีกครั้งปากหลี่หลงหลินบ่นงึมงำ “ชาดหอมยิ่งนัก...”...ภายในพระราชวังฮ่องเต้หวู่มีความสุขมาก ตกรางวัลให้หลินกุ้ยเฟยเป็นผ้าไหมผ้าแพรมากมาย ไปจนถึงแก้วแหวนเงินทองในมือของเขาถือ ‘ตำราพิชัยสงครามซูจื่อ’ รักจนไม่อยากวางมือ อ่านจนลืมเวลาไป“ฝ่าบาท...”“พระองค์ควรพักผ่อนได้แล้ว! ฮองเฮายังรออยู่ที่ตำหนักเฟิ่งซีนะพ่ะย่ะค่ะ?”เว่ยซวินมาเตือนหลายครั้งแล้วฮ่องเต้หวู่โบกมือ “บอกฮองเฮา คืนนี้เราจะอ่านฎีกา ดึกเกินไป ไม่ไปตำหนักเฟิ่งซีแล้ว! จิ๊ๆ ตำราพิชัยสงครามเล่มนี้ ยอดเยี่ยมโดยแท้!”“หากมี ‘ตำราพิชัยสงครามซูจื่อ’ ตั้งแต่แรก เราก็เอาชนะหมานอี๋ได้ตั้งนานแล้ว!”ดื่มน้ำเย็นสิบปี เลือดร้อนก็เย็นแล้วเดิมทีฮ่องเต้หวู่คิดว่า ชีวิตนี้ของตน ไม่มีความคิดนำทัพออกรบอีกต่อไปต่อมา ตำราพิชัยสงครามเล่มนี้ ทำให้เลือดร้อนภายในใจฮ่องเต้หวู่กลับมาโชติช่วงอีกคร
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 552
เพียงเอ่ยถ้อยคำนี้ออกมา ทั้งราชสำนักต่างแตกตื่นชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือรับปากถอยทัพ แผ่นดินที่ยึดไปจากต้าเซี่ย ถวายกลับคืนมา?แลกกับ องค์ชายหนึ่งพระองค์ของต้าเซี่ยเป็นราชบุตรเขย?ใต้หล้านี้มีเรื่องดีเช่นนี้ที่ใดกัน?ฮ่องเต้หวู่รู้สึกเหลือจะเชื่อ เอ่ยออกมาอย่างตกตะลึง “ราชครูชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ เจ้ามิได้ล้อเล่นหรอกกระมัง?”เซียวเซวียนเช่อพยักหน้าพูดว่า “บัณฑิตไม่พูดล้อเล่น! ทุกคำที่ข้าพูด ล้วนเป็นเช่นนั้นจริง! แต่ ข้าเองก็มีหนึ่งเงื่อนไข!”ฮ่องเต้หวู่ชะงัก “เงื่อนไขอะไร?”ใต้หล้านี้ไม่มีอาหารกลางวันให้กินโดยเสียเปล่าหรอกนะ!ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือต้องมีแผนอย่างแน่นอน!บางทีอาจเรียกร้องเงินชดเชยสงคราม!ทว่า ขอเพียงสามารถได้รับแผ่นดินกลับคืนมา ต่อให้ต้าเซี่ยล้มละลาย ก็สามารถเจรจาได้!เซียวเซวียนเช่อยิ้มน้อยๆ “เงื่อนไขคือ ขอให้ฝ่าบาทเรียกตัวองค์ชายทั้งหมดในเมืองหลวงมา! ให้องค์หญิงของข้าเลือกสามีคนหนึ่งตามความปรารถนาพ่ะย่ะค่ะ!”“เอ่อ...”ฮ่องเต้หวู่เงียบงันครู่หนึ่ง พยักหน้าเอ่ยว่า “เรียกองค์ชายเข้าเฝ้า!”หลังผ่านไปหนึ่งชั่วยามองค์ชายทุกคนล้วนเร่งเดินทางมายังท้อ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 553
“ลูกยินดี!”มีเพียงหลี่หลงหลินส่ายหน้าปฏิเสธ เอ่ยว่า “เสด็จพ่อ ลูกขอถอนตัวพ่ะย่ะค่ะ!”หลี่จือรีบคว้าโอกาสนี้ประชดเสียงเย็น “เจ้าเก้า ปกติเจ้าแขวนคำว่ากตัญญูสองพยางค์นี้ไว้บนปากเจ้ามิใช่หรือ? เหตุใดยามเสด็จพ่อต้องการใช้คน เจ้าก็เริ่มบ่ายเบี่ยงแล้วเล่า?”“ยิ่งไปกว่านั้น องค์หญิงเซียวเม่ยเอ๋อร์แห่งชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือท่านนี้ ก็เป็นสตรีรูปโฉมงดงามคนหนึ่ง หรือยังไม่คู่ควรกับเจ้าอีกกระนั้น?”หลี่หลงหลินพูดเสียงจริงจัง “ข้ามีคู่หมั้นแล้ว! ไม่สะดวกแต่งกับองค์หญิง!”ฮ่องเต้หวู่โบกมือ พูดว่า “ใช่แล้ว! เจ้าเก้ามีสัญญาแต่งงาน ก็ช่างเถอะ! องค์หญิง ลูกชายของเราล้วนมาถึงแล้ว เจ้าเลือกเถอะ!”เซียวเม่ยเอ๋อร์แย้มยิ้ม งดงามจับตา มาหยุดต่อหน้าองค์ชายเหล่านั้น ดวงตาคู่สวยสำรวจพวกเขาอึกๆ...เหล่าองค์ชายกลืนน้ำลายอย่างอดไม่ได้องค์หญิงของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือท่านนี้มีเสน่ห์เหลือล้น ทำให้คนทนไม่ไหว!เจ้าเก้าก็เหลือเกิน!สตรีงามเพียงนี้ ไม่รู้จักใช้งานให้ดียังคิดเพียงแต่งงานกับนางสิงห์เหอตงสกุลซูคนนั้น ช่างไม่รู้หลักการเอาเสียเลย!เซียวเม่ยเอ๋อร์เลื่อนสายตา ลงท้ายหยุดต่อหน้าหลี่หลงหลิ
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
