로그인공유
บทที่ 541
관련 챕터
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 542
เมื่อฮ่องเต้หวู่เห็นท่าทางของบัณฑิตผู้มีชื่อเสียงในสำนักศึกษาเหล่านั้น ใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึมขึ้น ในใจเขาเองก็เข้าใจดี สำนักศึกษาแห่งแคว้นและสำนักฮั่นหลินคงหวังพึ่งพาอะไรไม่ได้ หากพ่ายแพ้ให้กับเซียวเซวียนเช่อ เช่นนั้นเหล่าบัณฑิตผู้มีชื่อเสียงของสำนักศึกษาก็ดีขึ้นไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว เมื่อพิจารณาถึงรากเหง้าที่แท้จริงแล้ว พวกเขาก็เป็นพวกเดียวกัน! ยังไม่เริ่มสู้รบ แต่ก็กลัวเสียแล้ว จะสู้รบกันต่อไปได้อย่างไร? แต่อย่างไรก็ตาม ขนาดฮ่องเต้หวู่ก็ยังมา แม้เขาจะไม่สามารถกำหนดผลแพ้ชนะได้ แต่เขาก็สามารถรับรองได้ว่างานชุมนุมวรรณกรรมครั้งนี้จะมีความยุติธรรมที่สุด! จะไม่มีใครสามารถใช้เล่ห์เหลี่ยมใด ๆ ในงานนี้ได้! ถึงแม้ว่าจะหวังพึ่งพาบัณฑิตผู้มีชื่อเสียงเหล่านี้ไม่ได้ แต่ในสำนักศึกษาก็ยังมีคนหนุ่มสาวอยู่!ชาวต้าเซี่ยมีผู้มีความสามารถมากมาย บางทีอาจจะมีผู้ที่มีพรสวรรค์โดดเด่นออกมาช่วยกอบกู้สถานการณ์ก็ได้! ฮ่องเต้หวู่เดินไปยังรูปปั้นของนักปราชญ์ ก้มกราบอย่างเคารพ หลังจากจุดธูปสามดอกแล้ว จึงประกาศว่า "งานชุมนุมวรรณกรรมได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว! ประลองกลยุทธ์ทางทหาร!" งานชุมนุมวรรณกรรม
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 543
เซียวเซวียนเช่อเผยยิ้มเล็กน้อย และสั่งให้เยลู่เกอแบกหีบขนาดใหญ่ใบหนึ่งมาวางตรงหน้าฮ่องเต้หวู่ เขาพูดด้วยสีหน้าภาคภูมิใจว่า “ฝ่าบาท นี่คือตำรายุทธวิธีทั้งสิบสองเล่มที่ข้ารวบรวมมาด้วยความวิริยะอุตสาหะ!” “ขอฝ่าบาทช่วยชี้แนะสักหน่อย!” ฮ่องเต้หวู่เอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ตำรายุทธวิธีสิบสองเล่ม ข้าได้ยินชื่อเสียงกิตติศัพท์มานานแล้ว...” ทางฝั่งสำนักศึกษา เหล่าบัณฑิตผู้มีชื่อเสียงก็รีบสั่งให้คนไปนำตำรายุทธวิธีที่เพิ่งรวบรวมเสร็จออกมาถวายเช่นกัน ซึ่งก็เป็นกล่องขนาดใหญ่อีกหลายใบ แม้คุณภาพจะไม่เท่าไหร่ แต่ปริมาณก็ช่วยได้! อย่างน้อยดูจากปริมาณก็ข่มขวัญไปได้บ้าง ฮ่องเต้หวู่เริ่มต้นด้วยการอ่านตำรายุทธวิธีที่สำนักศึกษาการรวบรวมขึ้นก่อน เมื่ออ่านผ่าน ๆ ไม่กี่หน้า ฮ่องเต้หวู่ก็ต้องอดทนกลั้นความโกรธเอาไว้! แย่มาก! ข้าให้สำนักศึกษารวบรวมตำรายุทธวิธี ผ่านมาตั้งหลายวันแล้ว กลับได้ผลงานห่วยแบบนี้หรือ? บัณฑิตพวกนี้ทำอะไรกันอยู่? นี่มันตำรายุทธวิธีตรงไหน? เป็นเหมือนเอาอะไรประหลาดๆมาปะติดปะต่อกันมั่วๆ พูดให้ชัดเจนเลยก็คือ การนำเอาหนังสือเกี่ยวกับยุทธวิธีของต้าเซี่ยมาทั้งหมด แล้วน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 544
ทันทีที่คำพูดของฮ่องเต้หวู่ออกมา วิหารขงจื๊อก็เงียบสงัดราวกับตกอยู่ในห้วงความตาย! ฮ่องเต้หวู่ยอมแพ้! ต้าเซี่ยพ่ายแพ้แล้ว! ทุกคนต่างรู้สึกโศกเศร้าอย่างสุดซึ้ง! การแพ้สงครามให้กับชาวหมานยังไม่ใช่เรื่องน่าอับอาย! ทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งที่ต่ำต้อย มีแต่การอ่านหนังสือเท่านั้นที่สูงส่ง ต้าเซี่ยให้ความสำคัญกับวรรณกรรมมากกว่าการทหารมานานแล้ว แม้แต่ฮ่องเต้หวู่ก็ไม่สามารถพลิกกระแสความนิยมนี้ได้ สิ่งที่ชาวต้าเซี่ยภาคภูมิใจที่สุดคือประวัติศาสตร์อันยาวนานและวัฒนธรรมอันเจิดจรัส แต่ผลที่ได้คือ ในงานชุมนุมวรรณกรรมครั้งนี้ ต้าเซี่ยพ่ายแพ้ในด้านความรู้ให้กับชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ! จะมีอะไรน่าอับอายไปกว่านี้อีก? บัณฑิตมากมายนับไม่ถ้วนต้องเอามือปิดหน้าร้องไห้โฮ! มันน่าอายเกินไปจริงๆ! เหล่าชนชั้นสูงและข้าราชการต่างส่ายหน้าถอนหายใจ สีหน้าหมองคล้ำราวกับตายแล้ว พวกเขามาร่วมงานชุมนุมวรรณกรรมเพื่อชมต้าเซี่ยเอาชนะคู่ต่อสู้ ไม่ใช่มาเพื่อดูชาวหมานมาโอ้อวด หากเป็นเหล่าบัณฑิตผู้มีชื่อเสียงที่ยอมแพ้ อาจจะยังหาทางแก้ไขได้ แต่ผู้ที่ยอมแพ้คือฝ่าบาท! นั่นก็เท่ากับการตบหน้าชาวต้าเซี่ย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 545
เซียวเซวียนเช่อไม่พอใจกับผลของสถานการณ์ในตอนนี้ ต้องการตัดรากถอนโคน แม้แต่ตระกูลซูก็ไม่เว้น ฮูหยินผู้เฒ่าซูตัวสั่นด้วยความโกรธ “การทำอะไรควรเผื่อทางไว้ เพื่อที่จะได้พบกันอย่างสง่างามในวันหน้า!” “ท่านราชครู ท่านต้องโหดร้ายขนาดนี้เลยหรือ?” เซียวเซวียนเช่อหัวเราะดังลั่น “สงครามระหว่างสองแคว้น ไม่มีสิ่งใดที่เป็นไปไม่ได้!” “ขอให้ท่านฮูหยินผู้เฒ่าได้โปรดชี้แนะกลยุทธ์ทางการทหารด้วย!” ฮูหยินผู้เฒ่าซูโกรธจนควบคุมตนเองไม่ได้ แต่ก็ไม่มีทางตอบโต้ แม้ตัวเองจะเข้าใจเรื่องกลยุทธ์ แต่ก็เหมือนกับแม่ทัพทั่วไป ที่มีความรู้ไม่ลึกซึ้งพอ ทำให้เขียนอะไรออกมาไม่ได้ นอกจากนี้ ตัวเองก็มีอายุมากแล้ว ไม่ได้อยู่ในสนามรบมาหลายสิบปี ไม่คุ้นเคยกับการทำศึกอีกต่อไป ถึงแม้ว่าจะพยายามเขียนกลยุทธ์ออกมา ก็เป็นกลยุทธ์ที่ล้าสมัยแล้ว ส่วนซูเฟิ่งหลิง แม้จะได้รับการถ่ายทอดกลยุทธ์ทางการทหารจากตระกูลซู แต่นางก็ไม่เคยเข้าสนามรบ ขาดประสบการณ์ทางปฏิบัติ จึงไม่มีทางที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเซียวเซวียนเช่อได้ จะทำอย่างไรดี? หรือว่าตระกูลซูก็ต้องยอมแพ้? แต่ถ้าตระกูลซูยอมแพ้ มันก็จะไม่มีข้อแก้ตัวอะไรอีกแล้ว ต้าเซี่ยจ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 546
ตำราพิชัยสงครามซูจื่อ? หลี่หลงหลินตกใจเล็กน้อย พลางมองฮ่องเต้หวู่ด้วยความรู้สึกที่พูดไม่ออก เสด็จพ่อ พระองค์เริ่มอายุมากแล้วจริง ๆ หูพระองค์ไม่ค่อยดีแล้วหรือ? ข้าเพิ่งพูดไปว่าเป็น ‘ซุนจื่อ’ ไม่ใช่ ‘ซูจื่อ’... แต่หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง หลี่หลงหลินก็คิดว่า ‘ซูจื่อ’ ก็ ‘ซูจื่อ’ ในเมื่อเข้าใจผิดไปแล้วก็ปล่อยไปเลย ไม่เพียงแต่สามารถอธิบายที่มาของตำรานี้ได้ แต่ยังสามารถช่วยยกชื่อเสียงให้กับตระกูลซูได้อีกด้วย จะมีอะไรดีไปกว่านี้อีก? หลี่หลงหลินพยักหน้า “ใช่แล้ว! ตำราเล่มนี้เป็นผลงานที่ตระกูลซูแต่งขึ้นเอง!” เดิมทีฮ่องเต้หวู่ก็ไม่ได้รู้สึกสนใจอะไรมาก เพราะไม่มีใครรู้จักลูกดีเท่าพ่อ องค์ชายเก้ามีความฉลาดพอตัว ถือว่ามีความรู้ติดตัวอยู่บ้าง แต่ฮ่องเต้หวู่ไม่เชื่อว่า องค์ชายเก้าซึ่งไม่เคยออกรบ จะสามารถเขียนตำรายุทธวิธีที่ดีได้ และเกรงว่ามันจะยิ่งแย่กว่าตำรายุทธวิธีที่เหล่าบัณฑิตในสำนักศึกษารวบรวมขึ้นมาเสียอีก! ในงานชุมนุมวรรณกรรมวันนี้ ศักดิ์ศรีของพระองค์ถูกลดทอนลงมากพอแล้ว เจ้ายังจะซ้ำเติมเราอีกหรือ แล้วต่อไปเราจะเอาหน้าที่ไหนไปพบผู้คน? แต่ถ้าตำราเล่มนี้เป็นผลงาน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 547
เซียวเซวียนเช่อมั่นใจว่าตำรายุทธวิธีใด ๆ ก็ตามไม่มีทางสู้กับตำรายุทธวิธีสิบสองบทของตนได้ เพราะท้ายที่สุดแล้ว... ในสายตาของเซียวเซวียนเช่อ แม่ทัพผู้เฒ่าซูเคยพ่ายแพ้ให้กับเขามาแล้ว ตำรายุทธวิธีที่เขาเขียนขึ้น แม้จะมีจุดที่โดดเด่นอยู่บ้าง แต่เมื่อเทียบกับตนเองแล้วยังห่างไกลนัก แต่ฮ่องเต้หวู่กลับส่งตำราพิชัยสงครามซูจื่อให้เซียวเซวียนเช่อทันทีโดยไม่มีท่าทีลังเล “เอาไปดูสิ!” ท่าทางของพระองค์นั้นเต็มไปด้วยความมั่นใจ เหมือนแน่ใจว่าเซียวเซวียนเช่อต้องแพ้อย่างแน่นอน! สีหน้าของเซียวเซวียนเช่อเปลี่ยนไปทันที เขารับตำราพิชัยสงครามซูจื่อมาด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย แล้วเปิดอ่านอย่างละเอียด ทุกคนในที่นั้นต่างจับจ้องเซียวเซวียนเช่อ และสังเกตทุกอากัปกิริยาของเขา ในตอนแรก สีหน้าของเซียวเซวียนเช่อยังเต็มไปด้วยความหยิ่งยโสและดูแคลนอยู่บ้าง แต่ไม่นานนัก สีหน้าของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปอย่างน่าประหลาดใจ ร่างกายสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ท้ายที่สุด นอกจากความตกตะลึงแล้ว ยังมีแววแห่งความดีใจอย่างสุดซึ้งอีกด้วย! เป็นแบบเมื่อได้ยินถึงหลักธรรมในตอนเช้า แม้ต้องตายในตอนเย็นก็ไม่เสียดายชีวิต! ผู้คนต่างส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 548
ถึงแม้ว่าภายในใจของฮูหยินผู้เฒ่าซูจะเต็มไปด้วยความประหลาดใจและสับสน แต่นางยังคงแสดงรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความลึกลับและยากจะคาดเดา ท่าทางราวกับผู้รู้แจ้ง เสียงสรรเสริญเยินยอของเหล่าบัณฑิตดังก้องไปทั่วทุกสารทิศ ในชั่วขณะนั้น ตระกูลซูก็ถูกยกย่องขึ้นสู่ฟากฟ้า! ต้องรู้ว่าตระกูลซูนั้นเป็นตระกูลแม่ทัพใหญ่ ซึ่งมักจะไม่ลงรอยกับพวกบัณฑิตเท่าใดนัก บัณฑิตมักจะมองว่าตระกูลซูนั้นหยาบกระด้าง ขณะที่ตระกูลซูก็เห็นว่าบัณฑิตไม่มีประโยชน์ใดเลย แต่ในครั้งนี้ พวกบัณฑิตที่มาจากสำนักศึกษาแห่งแคว้น สำนักศึกษา และสำนักฮั่นหลินที่น่าภาคภูมิใจ กลับต้องพ่ายแพ้ต่อเซียวเซวียนเช่อพวกหมานอี๋นี้ ตระกูลซูกลับเป็นผู้ที่เดินออกมา ใช้ตำราพิชัยสงครามซูจื่อหักล้างสถานการณ์! ไม่เพียงแต่กอบกู้หน้าของต้าเซี่ยเอาไว้ แต่ยังรักษาหน้าของเหล่าบัณฑิตเอาไว้อีกด้วย! เมื่อศัตรูเดียวกันอย่างชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมาอยู่ตรงหน้า ความขัดแย้งระหว่างฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๊ก็ถือเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก ฮ่องเต้หวู่ใจเป็นอย่างยิ่ง สายตาของพระองค์จับจ้องไปที่ฮูหยินผู้เฒ่าซูและตรัสว่า “ฮูหยินผู้เฒ่า เหตุใดท่านถึงไม่หยิบยกตำรา ตำราพิชัยสงค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 549
ยังจะหวังให้ได้รับการบรรจุชื่อในศาลบูรพกษัตริย์อีกหรือ? ฝันไปเถอะ! ในขณะนี้ ตู้เหวินยวนกำลังเหงื่อแตกพลั่ก ยืนอยู่กับที่ด้วยความลังเลใจ ในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ หากเขาออกมาคัดค้านเพื่อขัดแย้งกับฝ่าบาท ไม่ต้องให้ฝ่าบาทกล่าวคำใด เหล่าบัณฑิตหนุ่มผู้ไฟแรงก็จะกระโจนเข้าใส่เขาและฉีกทึ้งเขาเป็นชิ้น ๆ อย่างแน่นอน!ตู้เหวินยวนรู้ดีว่า ฐานเสียงหลักของตนเองก็คือบรรดาบัณฑิตจากสำนักศึกษาเขาไม่มีทางที่จะขัดแย้งกับฐานเสียงหลักของตัวเองได้!เหล่าข้าราชการคนอื่น ๆ ต่างก็จ้องมองเขา เพื่อรอดูคำตอบจากตู้เหวินยวนครู่ต่อมาตู้เหวินยวนก็ตัดสินใจและกล่าวด้วยเสียงถอนหายใจว่า “ฝ่าบาท ข้าน้อยไม่มีข้อคัดค้านพ่ะย่ะค่ะ!”ในที่สุดตู้เหวินยวนก็เลือกที่จะยอมแพ้!คนตายย่อมมีความสำคัญมากกว่า!ยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลซูกำลังอยู่ในช่วงตกต่ำ แม้จะมอบชื่อเสียงให้แม่ทัพผู้เฒ่าซูบ้าง ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรฮ่องเต้หวู่เกรงว่าจะเกิดปัญหาหากล่าช้าไป จึงตัดสินใจในทันที “ดี! ในเมื่อเหล่าขุนนางเห็นพ้องต้องกัน ก็ให้ย้ายป้ายวิญญาณของแม่ทัพผู้เฒ่าซูเข้าสู่ศาลบูรพกษัตริย์ได้เลย!”ฮูหยินผู้เฒ่าซูตื้นตันใจยิ่งนัก
최신 챕터
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
