บททั้งหมดของ องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: บทที่ 641 - บทที่ 650

หากไม่ว่าอย่างไรชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็ไม่ยอมถอนทัพเช่นนั้นหลี่หลงหลินยังไม่ใช่พยายามโดยเสียเปล่าอีกหรือ?ซูเฟิ่งหลิงโมโหมาก “ทั้งๆ ที่ภูเขาทิศประจิมของพวกเราสั่นสะเทือนสยบคณะทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือไว้ได้ บังคับให้พวกเขาถอยทัพ! ทว่า สำนักการสังคีตกลับปล่อยข่าวลือ เป็นเพราะองค์ชายสี่และเซียวเม่ยเอ๋อร์แต่งงานกัน ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือถึงถอยทัพ!”“คุณงามความดีของพวกเรา ล้วนถูกองค์ชายสี่แย่งไปแล้ว!”“ท่านพูดนี่น่าโมโหหรือไม่?”ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือถอยทัพ เป็นเรื่องดีแต่ตนเองถูกแย่งคุณงามความดีไป ซูเฟิ่งหลิงระเบิดอารมณ์อย่างไม่อาจอดกลั้นเอาไว้ได้นางถึงขั้นเคยคิด เข้าวังไปโต้แย้งฮ่องเต้!ทว่า นางและหลี่หลงหลินอยู่ด้วยกันมานานมากแล้ว อีกทั้งยังโตขึ้นไม่น้อย ไม่วู่วามเหมือนที่ผ่านมาอย่างน้อยซูเฟิ่งหลิงยังรู้จัก มาถามความเห็นของหลี่หลงหลินหลี่หลงหลินหัวเราะ ตอบอย่างไม่ยี่หระ “ความยุติธรรมอยู่ภายในใจคน! ไม่ว่าองค์ชายสี่พูดนำคำวิจารณ์เยี่ยงไร หลอกลวงทุกคน ลงท้ายก็คือกำลังยกหิน ทุ่มใส่เท้าของตน!”ซูเฟิ่งหลิงตกตะลึง จับจ้องหลี่หลงหลินอย่างตกใจ “ท่านกำลังพูดว่า...

เด็กเล่นขายของ!ฮ่องเต้หวู่จับจ้องหลี่หลงหลิน พูดต่อ “เจ้าเก้า เช่นนั้นความนัยของเจ้าคือให้จางไป่เจิงเฝ้าเมืองซั่วเป่ยต่อกระนั้น?”หลี่หลงหลินส่ายหน้า “ลูกมิได้หมายความเช่นนี้!”ฮ่องเต้หวู่เอ่ยปากอย่างสงสัย “เราจะทำเยี่ยงไร?”หลี่หลงหลินคลี่ยิ้มน้อยๆ “สวรรค์ประทานโอกาสให้แล้ว ย่อมต้องรับไว้! ในเมื่อชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือถอยทัพ ออกจากแดนเหนือ หากต้าเซี่ยยังไม่เคลื่อนไหว ทหารทั้งหลายจะสะเทือนใจจนหมดขวัญกำลังใจ!”ฮ่องเต้หวู่พยักหน้า เห็นด้วยอย่างมากแผ่นดินอยู่แค่เอื้อม ไฉนเลยจะไม่เอา?หลี่หลงหลินพูดต่อ “เสด็จพ่อ พระองค์สามารถสั่งจางไป่เจิง อ้างว่าปราบโจร ยึดแผ่นดินคืนมาทีละน้อย จะต้องจำไว้ว่าห้ามละโมบจนวู่วาม! ส่วนผู้ลี้ภัยทางฝั่งนี้ พระองค์ถ่ายทอดพระบรมราชโองการ ก็พูดว่าโจรอาละวาดในแดนเหนือ ราชสำนักกำลังส่งทหารไปคลี่คลายสถานการณ์!”“รอจนกระทั่งฤดูใบไม้ผลิปีหน้าดอกไม้ผลิบานอากาศอบอุ่น ก็ให้พวกเขากลับไป สร้างบ้านใหม่อีกครั้ง!”“อย่างไรเสีย ก็ใกล้จะถึงฤดูหนาวแล้ว แดนเหนือหิมะตกหนัก อากาศหนาวเหน็บ ต่อให้พวกเขากลับไป ก็ไม่มีความหมายอะไร ยิ่งไปกว่านั้นฤดูกาลนี้ ไม่สามารถฟื้นฟูพื้

หลี่หลงหลินหรี่ตาลง “กฎของบรรพบุรุษ หรือว่าถูกต้องพ่ะย่ะค่ะ?”ฮ่องเต้หวู่ใจสั่น มองหลี่หลงหลินอย่างตกตะลึง “เจ้ากำลังจะบอกว่า...กฎของบรรพบุรุษผิดกระนั้นรึ?”หลี่หลงหลินส่ายหน้าอีกครั้ง “ลูกมิได้พูดว่ากฎของบรรพบุรุษต้าเซี่ยผิด! เพียงแต่ เวลานี้และเวลานั้นไม่เหมือนกัน! ตำแหน่งอัครมหาเสนาบดี แท้จริงแล้วเป็นผลจากความร่วมมือกันระหว่างฮ่องเต้และเหล่าขุนนาง!”“อัครมหาเสนาบดีมีอำนาจแข็งแกร่งยิ่งขึ้น อำนาจของฮ่องเต้ก็ย่อมอ่อนลง!”“เพื่อรักษาสมดุล จักรพรรดิจำเป็นต้อง อาศัยพรรคขันทีและญาติ ถ่วงดุลอำนาจกับเหล่าขุนนาง!”“ผลลัพธ์สุดท้าย ย่อมกลายเป็นพรรคขันทีวุ่นวาย ญาติส่งต่ออำนาจ!”“ในประวัติศาสตร์ ราชวงศ์ที่อยู่ใต้การปกครองเช่นนี้ มีมากมายนับไม่ถ้วน!”ฮ่องเต้หวู่ลืมตาอ้าปากค้าง ตกตะลึงเหม่อลอยหลี่หลงหลินอธิบายชัดเจนมากฝ่ายนั้นฝ่ายนี้ต่อสู้กัน ต่อสู้เพื่ออันใด?ไม่ว่าพรรคขันทีและขุนนาง หรือชนชั้นสูงและขุนนางสาเหตุที่แท้จริง ล้วนเป็นการต่อสู้ระหว่างอำนาจฮ่องเต้และอำนาจขุนนางหลังชุลมุนวุ่นวายจนมาถึงช่วงสุดท้าย ก็คือราชสำนักขาดความสมดุล เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่!ทั้งหมดนี้ ถึงขั้นเป็นค

“พี่สะใภ้สี่และตู้เหวินยวนมีความสัมพันธ์อันใด?”“หรือว่าข้าคิดมากไป?”หลี่หลงหลินลอบครุ่นคิดภายในใจลั่วอวี้จู๋ยกจอกสุรา พูดเสียงนุ่มนวล “องค์ชายเก้าเป็นประธานสามศาล ไต่สวนตู้เหวินยวน นี่คือเกียรติยศยิ่งใหญ่! เช่นนี้แล้ว ข่าวลือภายนอก ไม่ต้องทำอันใดก็ยุติลงไปด้วยตนเอง!”ซูเฟิ่งหลิงกลับกังวล มองหลี่หลงหลิน “ท่านไต่สวนเป็นหรือ? ตู้เหวินยวนจิ้งจอกเฒ่าคนนี้ เจ้าเล่ห์มากนัก! ยิ่งไปกว่านั้นข้าได้ยินหนิงเซิงพูด ภายในสามศาล ล้วนคือศิษย์และสหายร่วมงานเก่าของเขา!”“ต่อให้เป็นฝ่าบาทก็ทำอันใดเขาไม่ได้!”ได้ยินถ้อยคำนี้ หลิ่วหรูเยียนตึงเครียดอยู่บ้าง สีหน้าเผือดซีด “ไม่หรอกกระมัง! องค์ชายเก้ามีสมุดบัญชี หลักฐานที่ไม่อาจหักล้างได้มิใช่หรือ?”ซูเฟิ่งหลิงส่ายหน้า “พี่สะใภ้สี่ ท่านไม่เข้าใจ! ในแวดวงราชการ ไม่สามารถหนีการปกป้องจากขุนนางพ้น! อย่างไรเสีย หากเป็นข้า จะแทงตู้เหวินยวนให้ตาย หลีกเลี่ยงมิให้จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์คนนี้เป็นภัยต่อบ้านเมืองและราษฎร์!”วันนี้นางดีใจมาก ดื่มสุราหลายจอก ใบหน้าแดงเรื่อ พูดจาเหลวไหลอยู่บ้างตู้เหวินยวนชั่วดีอย่างไรก็เป็นอัครมหาเสนาบดีของต้าเซี่ย เจ้าสามารถฆ่าได

สมองของหลี่หลงหลินดังหึ่งๆเขาไม่ใช่คนมีจิตใจมั่นคงมีคนนั่งในอ้อมกอดแล้วจะไม่หวั่นไหว!พี่สะใภ้สี่ ท่านยั่วยวนข้าเช่นนี้ ข้าทนไม่ไหวนะ!หลี่หลงหลินกอดร่างนุ่มนิ่มดุจหยกมีชีวิต ใช้สติที่ยังเหลืออยู่พูดว่า “พี่สะใภ้สี่ ทำเช่นนี้ไม่ดี...”หลิ่วหรูเยียนเงยหน้า ขบเม้มกลีบปากพูดว่า “หม่อมฉันเคยสาบานมาก่อน ใครช่วยข้าฆ่าตู้เหวินยวนได้! ก็จะมอบร่างกายนี้ให้เขา!”หลี่หลงหลินชะงัก ได้สติขึ้นมาแล้ว “ท่านอยากให้ข้าฆ่าตู้เหวินยวน?”หลิ่วหรูเยียนพยักหน้า ดวงตาสะท้อนไอเย็น “ถูกต้อง! ขอเพียงฆ่าเขาได้ หม่อมฉันจะเป็นของท่าน!”หลี่หลงหลินยิ้มขมปร่า “นี่คือการแลกเปลี่ยนหรือ?”หลิ่วหรูเยียนชะงัก กดร่างกายหลี่หลงหลินลงกับพื้น กลีบปากแดงแนบลงบนแก้มของเขา ใช้สุ้มเสียงเย้ายวนพูดว่า “การแลกเปลี่ยนมีอะไรไม่ดีหรือ? คืนฤดูใบไม้ผลิผ่านไปอย่างไร้ร่องรอย! ท่านก็คิดว่าข้าเป็นนางคณิกาของสำนักการสังคีต อย่างน้อยก็ไม่ต้องกังวลจะทำผิดต่อน้องหญิงเล็ก!”“ไม่ได้!”หลี่หลงหลินส่ายหน้า ดันร่างกายของหลิ่วหรูเยียนออกมือขวาลูบจมูก ด้านบนยังมีกลิ่นหอมของนางติดอยู่ร่างกายของนาง ทุกส่วนล้วนงดงามสมบูรณ์แบบหลิ่วหรูเยียน