เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 646
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 647
“พี่สะใภ้สี่และตู้เหวินยวนมีความสัมพันธ์อันใด?”“หรือว่าข้าคิดมากไป?”หลี่หลงหลินลอบครุ่นคิดภายในใจลั่วอวี้จู๋ยกจอกสุรา พูดเสียงนุ่มนวล “องค์ชายเก้าเป็นประธานสามศาล ไต่สวนตู้เหวินยวน นี่คือเกียรติยศยิ่งใหญ่! เช่นนี้แล้ว ข่าวลือภายนอก ไม่ต้องทำอันใดก็ยุติลงไปด้วยตนเอง!”ซูเฟิ่งหลิงกลับกังวล มองหลี่หลงหลิน “ท่านไต่สวนเป็นหรือ? ตู้เหวินยวนจิ้งจอกเฒ่าคนนี้ เจ้าเล่ห์มากนัก! ยิ่งไปกว่านั้นข้าได้ยินหนิงเซิงพูด ภายในสามศาล ล้วนคือศิษย์และสหายร่วมงานเก่าของเขา!”“ต่อให้เป็นฝ่าบาทก็ทำอันใดเขาไม่ได้!”ได้ยินถ้อยคำนี้ หลิ่วหรูเยียนตึงเครียดอยู่บ้าง สีหน้าเผือดซีด “ไม่หรอกกระมัง! องค์ชายเก้ามีสมุดบัญชี หลักฐานที่ไม่อาจหักล้างได้มิใช่หรือ?”ซูเฟิ่งหลิงส่ายหน้า “พี่สะใภ้สี่ ท่านไม่เข้าใจ! ในแวดวงราชการ ไม่สามารถหนีการปกป้องจากขุนนางพ้น! อย่างไรเสีย หากเป็นข้า จะแทงตู้เหวินยวนให้ตาย หลีกเลี่ยงมิให้จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์คนนี้เป็นภัยต่อบ้านเมืองและราษฎร์!”วันนี้นางดีใจมาก ดื่มสุราหลายจอก ใบหน้าแดงเรื่อ พูดจาเหลวไหลอยู่บ้างตู้เหวินยวนชั่วดีอย่างไรก็เป็นอัครมหาเสนาบดีของต้าเซี่ย เจ้าสามารถฆ่าได
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 648
แสงจันทร์สว่างไสวหลี่หลงหลินมายังหอละอองฝน ใบหน้าประดับยิ้มอ่อน เพลิดเพลินกับการดีดพิณของหลิ่วหรูเยียนนางสวมชุดบาง สะท้อนแสงจันทร์ งดงามเกินบรรยาย ดุจนางเซียนลงมาจากสวรรค์งดงามมีเสน่ห์ เย้ายวนชวนหลงใหล!นี่คือความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดระหว่างหลิ่วหรูเยียนและเซียวเม่ยเอ๋อร์!ตึกตัก...หลี่หลงหลินไม่เข้าใจเสียงดนตรี เพียงเพลิดเพลินกับความงามของหลิ่วหรูเยียน ราบกับกำลังหลงใหลและเมามายสตรีคนนี้งดงามเกินไปแล้ว มีเสน่ห์เกินไปแล้ว!มิน่าเล่าสำนักการสังคีตจึงยอมรับเป็นนางคณิกาอันดับหนึ่ง!แน่นอนนอกเหนือจากความงามของหลิ่วหรูเยียน ความสามารถของนางเองก็น่าประทับใจมากพิณนี้ ขาวเหลือเกิน...สายตาของหลี่หลงหลิน ตกลงใต้กระโปรงอย่างสุดจะหักห้ามใจ เท้าสีขาวราวหยกหิมะดุจผลึกใสประกายแวววาวนางไม่เพียงงดงาม รู้ความชอบของบุรุษ จับเอาไว้ได้อย่างง่ายดายก็คือของขวัญจากสวรรค์จริงๆ!เล่นจบหนึ่งบทเพลง หลี่หลงหลินยังเคลิบเคลิ้มกับความงามของหลิ่วหรูเยียน ไม่สามารถพาตนเองออกมาได้อยู่นานใบหน้าของหลิ่วหรู่เยียน ผลิยิ้มงดงามเย้ายวนชวนหลงใหลออกมา “องค์ชาย บทเพลงนี้ของหม่อมฉัน ท่านพึงพอใจหรือไม่?”
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 649
สมองของหลี่หลงหลินดังหึ่งๆเขาไม่ใช่คนมีจิตใจมั่นคงมีคนนั่งในอ้อมกอดแล้วจะไม่หวั่นไหว!พี่สะใภ้สี่ ท่านยั่วยวนข้าเช่นนี้ ข้าทนไม่ไหวนะ!หลี่หลงหลินกอดร่างนุ่มนิ่มดุจหยกมีชีวิต ใช้สติที่ยังเหลืออยู่พูดว่า “พี่สะใภ้สี่ ทำเช่นนี้ไม่ดี...”หลิ่วหรูเยียนเงยหน้า ขบเม้มกลีบปากพูดว่า “หม่อมฉันเคยสาบานมาก่อน ใครช่วยข้าฆ่าตู้เหวินยวนได้! ก็จะมอบร่างกายนี้ให้เขา!”หลี่หลงหลินชะงัก ได้สติขึ้นมาแล้ว “ท่านอยากให้ข้าฆ่าตู้เหวินยวน?”หลิ่วหรูเยียนพยักหน้า ดวงตาสะท้อนไอเย็น “ถูกต้อง! ขอเพียงฆ่าเขาได้ หม่อมฉันจะเป็นของท่าน!”หลี่หลงหลินยิ้มขมปร่า “นี่คือการแลกเปลี่ยนหรือ?”หลิ่วหรูเยียนชะงัก กดร่างกายหลี่หลงหลินลงกับพื้น กลีบปากแดงแนบลงบนแก้มของเขา ใช้สุ้มเสียงเย้ายวนพูดว่า “การแลกเปลี่ยนมีอะไรไม่ดีหรือ? คืนฤดูใบไม้ผลิผ่านไปอย่างไร้ร่องรอย! ท่านก็คิดว่าข้าเป็นนางคณิกาของสำนักการสังคีต อย่างน้อยก็ไม่ต้องกังวลจะทำผิดต่อน้องหญิงเล็ก!”“ไม่ได้!”หลี่หลงหลินส่ายหน้า ดันร่างกายของหลิ่วหรูเยียนออกมือขวาลูบจมูก ด้านบนยังมีกลิ่นหอมของนางติดอยู่ร่างกายของนาง ทุกส่วนล้วนงดงามสมบูรณ์แบบหลิ่วหรูเยียน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 650
ณ หอละอองฝนภายใต้แสงจันทร์ หลิ่วหรูเยียนน่าสงสารมาก “องค์ชาย หม่อมฉันเป็นสตรีในโลกีย์..”หลี่หลงหลินส่ายหน้าเบาๆ “ข้าไม่ใส่”หลิ่วหรูเยียนกัดกลีบปาก “ข้าเป็นพี่สะใภ้ของท่าน”หลี่หลงหลินเอ่ยปากว่า “ข้าก็ไม่สนใจ”หลิ่วหรูเยียนตกตะลึง น้ำตาคลอหน่วย สะอื้นพูดว่า “องค์ชาย เพราะเหตุใด?”หลี่หลงหลินยื่นมือออกไป เผยเอวคอดกิ่วของหลิ่วหรูเยียน พูดเสียงนุ่มนวล “รักใครสักคน ต้องการเหตุผลด้วยหรือ?”ทันใดนั้นหลิ่วหรูเยียนน้ำตาแตกแล้ว ร้องไห้กลายเป็นคนเจ้าน้ำตานับตั้งแต่เข้าสำนักการสังคีต ก็ไม่มีใคร พูดกับนางอย่างอ่อนโยนเช่นนี้อีก!ต่อให้เป็นคุณชายสี่สกุลซูที่หลงใหล ตั้งแต่เริ่มจนจบ ก็ทำให้ความรักของกลายเป็นการแลกเปลี่ยน!ทว่าอย่างไรเสียหลิ่วหรูเยียนก็เป็นคน ไม่ใช่สินค้า!จากหลี่หลงหลินที่นี่ หลิ่วหรูเยียนตามหาศักดิ์ศรีของตนพบใหม่อีกครั้ง!“ใช่แล้ว...”หลี่หลงหลินลุกขึ้นอย่างกะทันหัน มาหยุดหน้าโต๊ะเครื่องแป้งของหลิ่วหรูเยียน ดึงเปิดลิ้นชักชั้นล่างสุดออก หากล่องหยกขาวเล็กๆ ใบหนึ่งออกมาใบหน้าของหลิ่วหรูเยียน ทันใดนั้นกลายเป็นเผือดซีดดุจกระดาษ จับแขนของหลี่หลงหลินไว้แน่นๆ “องค์ชาย ท่านร
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 651
หลี่หลงหลินส่ายหัว “เจ้าจะฆ่าตู้เหวินยวนได้ด้วยดาบเดียวหรือไม่ไม่สำคัญ? แต่หากไม่มีเงิน เงินชดเชยของพวกหญิงม่ายจะทำอย่างไร?”สีหน้าของซูเฟิ่งหลิงแย่ลง “แล้วจะทำอย่างไร?”หลี่หลงหลินยิ้มเบาๆ “อีกเดี๋ยว เจ้าดูข้าทำงาน! ข้าจะทำให้ตู้เหวินยวนกลายเป็นสุนัขแก่ รับผิดชอบผลที่ตามมา!”เมื่อพูดจบแล้วหลี่หลงหลินพาซูเฟิ่งหลิงสวมเครื่องแบบทหาร ที่เอวแขวนวิหคมังกรแห่งต้าเซี่ย เดินมาที่ราชสำนัก“องค์ชายเก้า!”“องค์ชาย ท่านมาแล้ว!”“เชิญนั่ง!”เมื่อขุนนางใหญ่สามศาลเห็นหลี่หลงหลินมาแล้ว ก็รีบก้าวไปข้างหน้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้มตู้เหวินยวนสวมชุดคลุมสีเทา แม้ว่าจะถูกลดขั้นเป็นนักโทษ แต่ท่าทียังคงหยิ่งผยอง ไม่สนใจหลี่หลงหลิน เอามือไพล่หลง เงยหน้ามองฟ้าหลี่หลงหลินยิ้มกว้าง นั่งอยู่บนตำแหน่งตรงกลางที่สูงที่สุด หรี่ตามองขุนนางใหญ่สามศาล “การไต่สวนของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”ขุนนางใหญ่สามศาลมองหน้ากันแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ทูลองค์ชาย พวกเราเพิ่งจะเริ่มไต่สวน”หลี่หลงหลินโบกมือ กล่าวด้วยความรำคาญ ข้าไม่สนใจ! เงินที่ตู้เหวินยวนยักยอกไปอยู่ที่ไหน? สืบดูแล้วได้เท่าไหร่?”เจ้ากรมอาญากล่าวด้วยสีหน้าขมขื่น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 652
“การลงโทษไม่นับเป็นหมอ!”“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้!”หลี่หลงหลินยิ้มอย่างเย็นชาแท้จริงแล้ว เขาเองก็รู้แต่แรกแล้วว่าการลงโทษตู้เหวินยวนแทบเป็นไปไม่ได้นี่เป็นความมั่นใจที่ทำให้ตู้เหวินยวนเย่อหยิ่ง!แต่ถ้าทำโทษไม่ได้ แล้วจะทำอย่างไร?หรือว่าจะถ่วงเวลาไปกับตู้เหวินยวนไปแบบนี้?ด้วยนิสัยโลภมากของตู้เหวินยวน แม้ว่าจะถ่วงเวลาไปจนตาย ก็ไม่มีทางคายเงินออกมาแม้แต่ตำลึงเดียวเขาถ่วงเวลาไปได้แต่หญิงม่ายและเด็กกำพร้าที่กำลังหิวโหย ไม่อาจจะถ่วงเวลาได้แล้ว!“เฮอะ!”“ในเมื่อลงโทษไม่ได้!”“ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าก็ค่อยๆ ไต่สวนเถอะ!”หลี่หลงหลินแค่นเสียงเย็นชา สะบัดแขนเสื้อจากไป เข้าไปในห้องโถงทันทีซูเฟิ่งหลิงรีบตามไปจนทัน แล้วพูดด้วยความประหลาดใจ “นี่เป็นวิธีการของเจ้าหรือ?”หลี่หลงหลินยักไหล่ “ใช่ แล้วยังไง? ในเมื่อไม่สามารถลงโทษได้ หรือจะให้แทงตู้เหวินยวนตายทันทีด้วยดาบเดียว?”ซูเฟิ่งหลิงมองหลี่หลงหลินด้วยความตกใจ “เมื่อกี้เจ้าไม่ได้พูดแบบนี้!”หลี่หลงหลินยิ้ม กล่าวว่า “เชื่อข้า! ภายในสามวัน ข้าจะทำให้ตู้เหวินยวนสารภาพความผิดออกมา!”ซูเฟิ่งหลิงมุ่ยปาก สีหน้าไม่เชื่อ “โม้อีกแล้ว...”แม้ว
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 653
เสนาบดีศาลต้าหลี่สั่งนักการว่า “พวกเจ้าพาใต้เท้าตู้กลับไปส่งเข้าคุก และดูแลให้ดีด้วย!”นักการพยักหน้า แล้วคุมตัวตู้เหวินยวนจากไปแต่พวกเขาเพิ่งจะออกจากประตูใหญ่ฟรึ่บ!แสงเย็นเยียบจู่โจมเข้ามา กระบี่อาญาสิทธิ์อันแหลมคมชี้ไปที่คอของตู้เหวินยวนผู้ถือดาบสวมกระโปรงสีแดงเพลิง องอาจสง่างาม ผู้นั้นก็คือซูเฟิ่งหลิงหลี่หลงหลินเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม “ใต้เท้าตู้ พวกเราพบหน้ากันอีกแล้ว!”ที่แท้หลี่หลงหลินกับซูเฟิ่งหลิงที่เดินออกมาก่อน ก็ซ่อนตัวนั่งรอคอยกระต่ายอยู่แถวๆ นั้น รอให้ตู้เหวินยวนปรากฏตัวตู้เหวินยวนมีสีหน้าตกใจจนเกือบฉี่ราด กล่าวเสียงสั่นเครือ “องค์ชายเก้า เจ้าจะเอาอย่างไร? ที่นี่ศาลต้าหลี่ เจ้ากล้าดีนัก กล้าสังหารคนเลยหรือ?”หลี่หลงหลินกล่าวเย็นชา “พูดไร้สาระอะไร! เฟิ่งหลิง ลงมือ!”ซูเฟิ่งหลิงหยิบเชือกออกมา มัดไพล่หลังรั้งคอของตู้เหวินยวนอย่างรวดเร็ว แล้วโยนขึ้นไปบนรถม้าหลี่หลงหลินขึ้นไปบนรถม้าติดตามไปอย่างใกล้ชิด ตะโกนไปยังพวกนักการที่ตะลึงอ้าปากค้าง “ไปบอกใต้เท้าทั้งสามคนของพวกเจ้า ข้าจะพาตู้เหวินยวนไปไต่สวนที่เขาทิศประจิมเอง ให้พวกเขาไม่ต้องกังวล...”เหล่านักการพากันตะล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 654
ล้อรถหมุนไปเรื่อยๆตู้เหวินยวนถูกมัดไพล่หลังรั้งคอ ถูกปิดตา นอนอยู่บนรถม้า ในใจเต็มไปด้วยความกังวลองค์ชายเก้าคิดจะทำอะไรกันแน่?เขากำลังจะพาข้าไปไหน?หรือว่าเขาต้องการฆ่าข้าจริงๆ?เป็นไปไม่ได้!เขาเป็นองค์ชาย ไม่ใช่จอมยุทธพเนจรที่บ่อนทำลายกฎเกณฑ์ถ้าเขาแตะต้องเส้นขนข้าแม้เพียงเส้นเดียว ฮ่องเต้ไม่มีทางปล่อยเขาไปเด็ดขาด!ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนเส้นทางที่โคลงเคลงนี้ เกือบทำให้ตู้เหวินยวนอาเจียนออกมาในที่สุดรถม้าก็หยุดลง“ลงจากรถ!” ซูเฟิ่งหลิงเอาตัวตู้เหวินยวนลงจากรถ แล้วแก้เชือกออกตู้เหวินยวนแทบรอไม่ไหว รีบถอดผ้าปิดตาออก“เขาทิศประจิม?”ตู้เหวินยวนจำได้ในทันที ที่นี่คือเขาทิศประจิมสถานที่ห่างไกลบริเวณรอบๆ เต็มไปด้วยป่าเขียวชอุ่ม มีชาวบ้านผ่านไปผ่านมาไม่มากนักด้านหน้าเป็นถ้ำที่ดูเหมือนเพิ่งจะถูกขุดออกมาตู้เหวินยวนสับสน “องค์ชายเก้า เจ้าพาข้ามาที่นี่ทำไม?”หลี่หลงหลินยิ้มบาง “ตู้เหวินยวน เจ้ายังมีโอกาสสุดท้ายที่จะสารภาพผิดและคายเงินที่เจ้ายักยอกไปออกมา! ไม่อย่างนั้นข้าจะให้เจ้าอยู่อย่างตายทั้งเป็น!”ใบหน้าของตู้เหวินยวนซีดขาว เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “เจ้า... เจ้
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
