Semua Bab My Stranger Groom Is A Billionaire: Bab 631 - Bab 640

Chapter 172“What?” Halos matawa si Kierra nang makita ang gulat sa mukha ni Aiden. Nakahiga siya sa balikat nito, pero dahil sa narinig, bigla itong naiangat ng kaunti. Gabi na, ngunit gising pa rin sila, abala sa tahimik at masayang kwentuhan. Sa malamlam na ilaw ng kanilang kwarto, tila ba ang lahat ay perpekto—ang presensya nila sa isa’t isa ay sapat para gawing kumpleto ang gabi.Ganito na palagi ang mga gabi nila simula noong naging maayos ang lahat sa kanilang relasyon. Aiden worked during the day, habang si Kierra naman ay madalas siyang dalhan ng pagkain sa opisina. Ngunit uuwi rin ito agad dahil hindi makafocus si Aiden kapag nandoon siya—masyado silang nadadala ng presensya at init ng isa’t isa kaya tuwing nagtatagal siya sa opisina nito ay imbes na marami itong matapos, wala itong natatapos.Kierra felt that after that talk, they more open to each other and Kierra was already contented.Sa gabi, si Kierra ang nagluluto ng hapunan at pagkatapos ay mag-uusap sila sa kama—mga

“Busog na talaga ako,” mahina na lang niyang sabi, halos pabulong. May bahid ng guilt sa tono ng boses niya, pero hindi niya rin maipaliwanag kung bakit ganon siya ka-sure na hindi niya kayang manatili roon.Wala na siyang ibang nasabi pa at agad na tumalikod. Naramdaman pa niya ang tawag ni Aiden, pero hindi na siya lumingon. Diretso siyang umakyat sa kwarto at humiga. She turned on the TV, hoping to distract herself. Nagbukas siya ng random na romcom movie, pero kahit anong gawin niya ay hindi niya maalis sa isipan ang nangyari sa dining area.She didn’t understand what was happening. Nagtataka man siya, pinilit niyang wag munang bigyan ng atensyon. Instead, nanood na lang siya para malibang. Subalit kahit sa pagitan ng mga eksena sa TV, paulit-ulit na bumabalik sa isip niya ang amoy, ang pag-atras niya, at ang ekspresyon sa mukha ni Aiden. It made her feel worse, and yet—her instincts were louder than her guilt.Makalipas ang ilang minuto, bumukas ang pinto. Aiden entered the room,

She closed her eyes for a moment, pilit na nilalabanan ang kabang nangingibabaw sa dibdib niya. She hoped—no, she prayed—they wouldn’t judge her. Na sana, kahit hindi niya sabihin nang direkta, maramdaman na lang nila kung gaano siya natatakot at nangangamba.“A-Ayokong umasa kasi ayokong masaktan sa resulta,” panimula niya, mahina ang boses at bahagyang nanginginig. Napatingin siya sa kanilang dalawa, at saka muling yumuko habang pinaglalaruan ang laylayan ng kanyang suot. “But these past few days, I am… I am experiencing some…”Huminga siya ng malalim, pinipigilan ang pag-iyak na gusto nang kumawala. Pilit niyang nilulunok ang lahat ng emosyon, pero sa pagbanggit niya ng susunod na linya ay parang may malaking batong bumagsak sa balikat niya.“Some symptoms of pregnancy,” halos bulong ang mga salitang iyon, kasabay ng pagbagsak ng kanyang mga balikat na parang nawalan ng lakas.Natigilan ang dalawa at nagkatinginan. Pareho silang napaawang ang labi, parang hindi makapaniwala sa narin

“Did you know why doctors never give a 0% chance to a patient, kahit na sa mata ng siyensya at sa lahat ng resulta ay parang wala na talagang pag-asa? Instead, they give 1%—a single, fragile thread of hope. Because we are not gods. We don't hold the final say in life and miracles. That 1% is a reminder that life can surprise us, that faith still matters. If you truly deserve a child, despite the pain, despite the complications, despite everything you've endured, then that 1%—that sliver of possibility—is enough for a miracle to happen.” the doctor said, smiling gently with sincerity in her eyes, then she turned to the nurse beside her.“I-assist mo si Mrs. Buenavista for the further tests,” sambit nito na agad namang tinanguan ng nurse. "Yes, Doc. Mrs. Buenavista, sumunod na lang po kayo sa akin," nakangiting ani ng Nurse sa kanya.Halos hindi maalis sa isip ni Kierra ang sinabi ng doktor. That 1%. That sliver of hope na akala niya'y matagal nang nawala, ngayon ay parang unti-unting bi

Hindi alam ni Aiden na sa ilalim ng mga mata ni Kierra ay may mga luha na gustong pumatak sa saya. Mga luha ng tuwa, pasasalamat, at lihim na hindi na niya kayang itago nang matagal. Pero para sa ngayon… sapat na munang makasama niya si Aiden sa katahimikan ng condo nila, sa simpleng yakapan, habang may pulso ng panibagong buhay sa sinapupunan niya.“Hey, Mrs. Buenavista,” ani pa ni Aiden dahil hindi nagsalita si Kierra. Marahan niyang inangat ang tingin sa kanya, tila ba pinagmamasdan kung may iniisip ito.Lalo pang lumapad ang ngiti ni Kierra habang napatingin siya sa tiyan niya, malapit iyon sa ulo ni Aiden. She bit her lower lip gently, trying to contain the wave of emotions surging inside her. Napakagat siya sa labi, kinikilig at kinikimkim ang lihim.“What’s making you happy right now, hmm?” he asked again, this time with a slight teasing in his voice, habang nilalaro ng daliri ang gilid ng kanyang palad.Sumagot na si Kierra, bahagyang kumukurba ang labi.“Masaya ako kasi ang gw