Semua Bab My Stranger Groom Is A Billionaire: Bab 651 - Bab 660

Ang tanghali ay tila biglang tumahimik. Ang mainit na sikat ng araw ay parang humupa, at sa gitna ng galit at sigawan, isang umiiyak na babae sa galit na nararamdaman niya."S-Sorry na kasi," ulit pa nito.“And now you are crying, you think maaawa ako sa pag-iyak mo?” kunot noong tanong ni Lorenzo at ang dalawang palad ay nasa magkabilang bewang na niya.“Nagsorry na nga ako tapos galit ka pa? Saka h-hindi naman ako nagpapaawa!” Iritang ani ng babae, but then she bit her lips and tried to be calm down.Hindi siya nakatingin sa lalaki. Pilit niyang pinipigil ang sariling huwag sumabog muli. Pero naroon pa rin ang panginginig ng balikat niya. At ang luha… hindi niya na mapigilan.“Sorry na kasi, saka gutom na ako! Isang linggo na ako rito tapos cup noodles lang ang kinakain ko kaya sumubok akong magluto!” Pinunasan nito ang luha, pero patuloy iyon sa pagtulo.Hindi niya na kaya ang gutom. Hindi niya na kaya ang lamig ng pakikitungo ni Lorenzo. Hindi niya na rin alam kung hanggang kailan

Napasandal siya sa kinauupuan niya at bahagyang ngumiti sa sarili. "Sungit mo, pero pinagluluto mo pa rin ako," mahina niyang bulong at this time, hindi iyon narinig ni Lorenzo.Napapikit siya sandali at saka inamoy ang napakabangong niluluto ngayon ni Lorenzo. May kung anong ginhawa ang idinudulot ng amoy ng bawang at toyo, parang panandaliang nakakalimutan ng puso niyang magulo ang kawalang-alala niya sa sarili.“I don’t have a name. Can you give me a name?” wala sa sariling tanong ng babae, halos bulong, pero malinaw na malinaw sa katahimikan ng kusina. Minulat niya ang tingin, hinahanap ang sagot sa likod ng seryosong mukha ni Lorenzo.Natigilan si Lorenzo at sinulyapan siya."I mean, may pangalan naman ako siguro diba? Is just that, ampangit naman kapag sa pananatili ko rito eh wala akong kahit anong pangalan. Ano na lang ang itatawag mo sa akin? Babae? Hoy? Stupid? Gusto ko rin na may itatawag kayo sa akin," ani nito dahil sa puntong iyon, iyon ang gusto niya, ang magkaroon ng pa

Tumaas ang tinig niya ng bahagya, pero puno ng awa. "Pero mabait naman iyon, Iha. Palagi lang sumisigaw, pero mabait iyon. Iyan ang hindi naiintindihan ng ibang tao. Sa ilalim ng lahat ng galit at katahimikang iyon, may puso pa rin siyang marunong magmahal—napagod lang siguro. Kaya nga kahit na alam kong magagalit siya kasi dinala ka namin dito ay naglakas-loob pa rin kami dahil isa pa rin siyang doktor. At trabaho niya ang magligtas ng buhay—hindi lang basta bilang propesyon kundi dahil alam kong kahit paano, gusto pa rin niyang maging makabuluhan ang buhay niya.”Natigilan si Evelyn. Habang nagsasalita si Manang Vilma ay unti-unting naramdaman niya ang bigat ng mga salitang iyon. May lungkot sa tinig ni Manang, isang pag-alaala na tila hindi pa rin matanggap ng puso. Sa bawat salitang binibitawan ng matanda.Hindi lang basta malungkot si Manang Vilma. May kirot sa kanyang tinig na parang may kasamang paghihinagpis at pagsisisi. Halos mamasa ang kanyang mga mata habang tinutuloy ang k

"What the fvck is your problem again?" iritang sambit nito, habang pasinghap na humarap sa kanya. Halatang kagigising lang o bagong ligo, ramdam ang inis sa pag-ikot ng kanyang mga mata.Pero agad namang bumaba ang tingin ni Evelyn sa katawan nito—nakaboxer lang, at basa pa ang buhok, may mga patak ng tubig na tumatagos mula sa kanyang balikat pababa sa matipunong dibdib at halos hindi na alam ni Evelyn ang sasabihin nang bumaba ang tingin ni Evelyn sa ibabang bahagi ng katawan nito.Malaki at mataba, iyon ang katangian ng nasa boxer nito na talaga namang nagpawala sa sarili ni Evelyn.Napalunok si Evelyn, at halos hindi na niya alam kung saan ibabaling ang tingin."What!?" muling tanong ni Lorenzo, mas iritado na ngayon dahil hindi naman nagsasalita si Evelyn.Nanatiling tahimik ang babae, pero hindi iyon dahil sa takot—napakurap lang siya nang ilang ulit habang nakatitig sa katawan nito. Hindi niya kasi maikakaila—ang ganda ng katawan nito, at kahit pa ilang beses niya na itong nakit

Napasinghap si Evelyn, saka napatawang inis. Napailing pa siya habang nilalapit ang mukha dito.“You didn’t even say sorry!” sumbat niya, nawalan na ng ngiti sa mga labi niya at napalitan iyon ng matalim na tingin.Muling tiningnan ni Lorenzo si Evelyn, ngayon ay kunot na rin ang noo nito at halatang pinipigilan ang sarili. “Don’t talk and look at me like I did it on purpose! Ginulat mo ako!” depensa niya, pero umirap lang si Evelyn at walang sabi-sabing kinuha ang kutsara nito na para bang sinadya talagang inisin siya.“What the f*ck again this time? That’s my spoon!” reklamo ni Lorenzo, napaatras pa ng bahagya habang sinusundan ng tingin ang ginagawa ni Evelyn. Lalo pa siyang nabigla nang gamitin iyon ni Evelyn para kumuha ng pagkain at isubo sa harap niya.“That’s my food!” sigaw niya, halos mapatayo sa galit dahil kumuha pa ito sa pinggan niya.Pero mariing ngumiti si Evelyn habang hindi inaalis ang titig kay Lorenzo. Nang-aasar ang bawat kagat at ramdam ang intentional na paglabag